เพื่อนเก่า....ที่ฉันเคยรู้จัก

เนื้อเรื่อง

เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ฉันยังเป็นเด็กประถมคนหนึ่งซึ่งเป็นทั้งกรรมการนักเรียนและเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียน ฉันรู้สึกดีเสมอเมื่อได้นึกถึงมันอีกครั้ง ฉันมีความทรงจำดีๆกับเพื่อนอีก 48 คนของฉันในชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ตอนนี้ฉันกำลังจะขึ้น ม.2 แล้วแต่ความทรงจำนั้นก็ยังอยู่ในใจฉันเสมอมา…..ฉันมีกลุ่มเพื่อนของตัวเองอยู่แล้ว ห้องเรามีแก๊งหลายแก๊งมากจนจำแทบไม่ได้ แต่เราก็รู้นิสัยกันค่อนข้างดี พวกผู้ชายห้องฉันเล่นดนตรีเก่งกันมาก โดยเฉพาะกีต้าร์ เขาเล่นกันได้ทั้งวันเลยมั้ง วันไหนว่างก็จะเล่นกัน เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆนะ มีครั้งหนึ่งฉันได้แข่งเต้น ก็ห้องฉันนี่แหละที่คอยไปเชียร์และคอยทำป้าย ทำพู่ให้ฉันกับเพื่อน บางคนเขาก็ดูท่าด้วยว่าตรงนี้ควรจะเป็นแบบนี้อะไรแบบนั้นพอรู้ว่าได้เหรียญทองน่ะ รู้ไหมดีใจมากที่สุดเลย แต่น่าเสียดายนะน่าจะแจกทั้งห้องเลยไม่น่าจะแจกเฉพาะพวกที่เต้นแข่ง ฉันยังจำมาจนถึงทุกวันนี้เลย และพอวันสุดท้ายเราก็ต้องแยกจากกัน ฉันร้องไห้ด้วยล่ะ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้เป็นตัวหนังสือหรือคำพูด พอฉันขึ้น ม.1 มีเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเก่ามาเยอะเหมือนกันเป็นทั้งผู้ชายผู้หญิง เราไม่สนิทกันเหมือนเดิมหรอกนะเพราะต่างคนต่างมีเพื่อนใหม่ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราคุยกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง วิ่งไล่กันบ้าง ตอนนี้ไม่ค่อยจะเจอหน้ากันเท่าไหร่แล้วก็ไม่ค่อยทักกันด้วย วันหนึ่งเราทะเลาะกัน ฉันเองก็รู้ว่าฉันผิด ขนาดไม่ค่อยได้คุยกันนะยังทะเลาะกันเลย เป็นเรื่องทีฉันเสียใจมากๆ เขาจำวันที่เราเคยเล่นด้วยกันไม่ได้เลยเหรอ เขาจำไม่ได้จริงๆเหรอ ให้เขาด่าฉันยังดีกว่าเดินผ่านไปแล้วมองเหมือนไม่มีฉันอยู่ตรงนั้น ฉันขอโทษแล้ว เขาเองก็ยังไม่สนใจ ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนา ในเฟรนด์ชิพ ในเสื้อนักเรียนซึ่งฉันเอาไปให้เพื่อนเขียนเขาเขียนให้ฉันดีมาก เขาบอกว่าเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร อาจจะเป็นเพราะตอนอยู่ประถมเราเถียงกันเกือบจะทุกวันเลยก็ได้ ฉันซึ้งมากๆเลยรู้ไหม แต่ตอนนี้น่ะคำว่าเพื่อนที่เขาให้มามันไปมุดศีรษะอยู่ที่ไหนไม่รู้ แล้วเมื่อไหร่มันจะออกมาซะที เมื่อไหร่เราสองคนจะเป็นเหมือนเดิม เพื่อนฉันยังล้อเลยนะว่าทำไมฉันถึงแคร์เขาขนาดนี้ ทำไมต้องไปง้อซะขนาดนั้น ล้อด้วยว่าฉันน่ะชอบเขา แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ก็เขาน่ะเป็นเพื่อนที่ฉันรักมาก เขานี่แหละที่เคยรับฟังฉันตอนฉันทะเลาะกับเพื่อนซี้ของเขา อยากให้เขารู้ว่าฉันรักเขามากๆ เขาเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเท่าที่ฉันเคยเจอ ถึงเขาจะพูดห้วนๆกวนๆตามแบบฉบับของเขา แต่ฉันก็รู้นะว่าจริงๆแล้วเนี่ยเขาเป็นคนที่อ่อนโยน ไม่รู้สิฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ไม่งั้นตอนนั้นเขาจะมานั่งฟังฉันบ่นเรื่องเพื่อนทำไม ฉันยังรอนะว่าเมื่อไหร่เราจะคืนดีกันซะที นี่มันก็หลายเดือนแล้ว เขายังคงเป็นคนที่ฉันรักและห่วงอยู่เสมอ แม้เดี๋ยวนี้เขาจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก แต่ฉันก็ยังดีใจเมื่อเห็นหน้ากัน รู้นะว่าโกรธมากแต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น เขามีเพื่อนเยอะทั้งผู้หญิงแล้วก็ผู้ชายเวลาเห็นฉันยอมรับว่าอิจฉาเหมือนกัน แต่อยากให้รู้นะว่าเขาก็ยังเป็นเพื่อนฉันอยู่เสมอและเขาก็เป็นเพื่อนฉันตลอดไป …..