Friend : เพื่อน

เนื้อเรื่อง

…… นับแต่วันนั้น วันแรกที่ได้ก่อเกิดมิตรภาพดีๆขึ้นภายในใจระหว่างฉันกับเพื่อน ทั้งที่เราไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน น่าแปลก ที่สถานที่ที่เรียกว่า โรงเรียน ทำให้ผู้คนมากมาย(ที่เป็นเด็ก) ได้มายืนอยู่ชายคาเดียวกันในวันจันทร์-ศุกร์ ได้ร่วมทำกิจกรรม ร่วมเรียน ร่วมสร้างความสนุกด้วยกัน สร้างรอยยิ้ม สร้างเสียงหัวเราะ สร้างน้ำตา สร้างความรัก สร้างมิตรภาพ และอื่นๆอีกมากมาย เพื่อน...ถ้ามีวันที่เจอกัน ก็ย่อมต้องมีวันที่จากกัน

คำว่า “เพื่อน” เริ่มจาก สายใยบางๆที่เรามองไม่เห็น ค่อยๆเชื่อมมิตรภาพเอาไว้ อยู่ที่เรา ว่าจะค่อยๆเชื่อมๆคำๆนี้มาไว้ในใจเราได้มั้ย เราจะถักทอสายใยบางๆนี้ ให้หนาขึ้น ให้มิตรภาพของเรา แข็งแรง ไม่ให้หายไป

มิตรภาพของฉัน จากที่มันเคยเป็นสายใยบางๆเชื่อมไว้นั้น บัดนี้ มันกลายเป็นเชือกใหญ่ที่จะผูกฉันกับเพื่อนไว้ไม่ให้ห่างกัน แม้จะไกลกันเราก็จะยังมีกันและกันอยู่เสมอ

ฉันมีเพื่อนๆในห้องทั้งหมด43คน ความสัมพันธ์ของเราทั้งหมด ถูกเชื่อมต่อเข้าไว้ด้วยกัน ตั้งแต่ป.3 ที่เราทั้งหมดได้เจอกัน ส่วนเพื่อนๆเลขที่ท้ายๆก็เพิ่งเข้ามาตอนป.3นี่แหละ

บางคนอาจจะบอกว่าเวลาจากป.3ถึงป.6 ในเวลา4ปีนี้ เวลาเยอะ มากมาย แต่สำหรับพวกเรา ไม่เลย เวลาไม่พอ มันน้อยเกินไปมาก เวลา4ปีนี้ มันเดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่หยุด ไม่คอย มันเร็วมากจนพวกเราไม่ทันตั้งตัว แปปๆก็ถึงวันที่เราจะต้องจากกันแล้ว

วันนั้นฉันและเพื่อนๆไม่มีสมาธิอ่านหนังสือกันเลยทั้งที่เป็นสอบเลื่อนชั้นแท้ๆ พักเที่ยงเราคุยกัน เล่นกัน ถ่ายรูป ไม่มีใครอ่านหนังสือเลยสักคน แม้แต่เด็กเรียนอย่างเพื่อนสนิทของฉัน(ครูประชุมกันเกือบทั้งโรงเรียน)

คงเป็นเพราะเรารู้ว่า เวลากำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เราไม่อยากให้ถึงเวลานั้นเลยจริงๆ เราเลยใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด นั่นอาจจะเป็นเวลาสุดท้าย ที่เราได้ร่วมทำอะไรด้วยกัน ร่วมยิ้ม หัวเราะ ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกัน ในวันนั้น ไม่มีใครยิ้มออก แต่ก็พยายามฝืนยิ้มเข้าไว้ ตอนสอบเสร็จ เราไม่สนใจเสียงครูที่คอยบอกให้เราจัดโต๊ะ เราปล่อยโฮกันออกมา แล้วกอดกัน ฉันร้องไห้ ไปเกือบสิบรอบ

ฉันไม่เคยเจอการจากครั้งยิ่งใหญ่มาก่อนเลยในชีวิต ฉันย้ายมาเข้าโรงเรียนนี้ตอนอนุบาล3 ตอนนั้นยังเด็ก ฉันจึงไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้ฉันโตพอ ที่จะเข้าใจคำว่าจากลา เข้าใจความทุกข์ ความเจ็บปวด ความสุขได้แล้ว จากนั้นฉันก็อยู่โรงเรียนนี้มาจนถึงป.3 ที่ได้มาเจอเพื่อนกลุ่มนี้ เราอยู่ด้วยกันมาจนกระทั่งป.6 นั่นคือการจากลาครั้งแรกในชีวิตของฉัน

เราร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมามาก พอมีพี่ม. มายุ่งกะเพื่อนๆเรา พวกผู้ชายก็จะช่วยต่อย(ไม่ได้ชอบอะไรกันนะ อย่าคิดมาก แต่เพราะเราคือเพื่อนกัน) พอเห็นอย่างงั้นฉันก็รู้สึกประทับใจในคำนี้มากขึ้นเรื่อยๆ และเข้าใจอย่างถ่องแท้ ถึงแม้พวกเราอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนแท้กัน แต่เราก็คือเพื่อนกัน ยังไงก็คือเพื่อน ฉันซึ้งจัดกับคำว่า เพื่อน คำนี้ มันมาอยู่ในใจฉันมากขึ้น และค่อยๆมีบทบาท มากขึ้น

วันสุดท้ายนั้น ก่อนจากกันจริงๆ ฉันกอดเพื่อนๆผู้หญิงเกือบทุกคน ส่วนพวกผู้ชายก็จับมือ แต่ไม่ได้คิดอะไร อยากจะกอด แต่ก็ไม่กล้า เพื่อนสนิทฉันคนนึง กอดเพื่อนผู้ชายคนนึง ฉันล่ะช็อก มาคิดทีหลัง ว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับเขา ก็น่าจะทำได้บ้างหนิ มาคิดแล้วก็เสียดาย จะไม่ได้เจอกันแล้วแท้ๆ มาคิดทีหลัง ยังไงก็สายไป

ตอนเย็นฉันกับเพื่อนๆไปเดอะ มอลล์กัน เราสนุก แต่พอจะจาก เราก็รู้สึกเศร้า และ หดหู่ขึ้นมาอีก พอจากกันจริงๆวันนั้น เราก็ร้องไห้กันอีก คราวนั้นกลางเดอะ มอลล์เลยแหละ น้ำตามันไหลออกมาเอง มันหยุดไม่ได้ พยายามหยุดแล้ว มันก็หลั่งออกมา ความเสียใจระบายออกมา แต่ยังไงก็ยังค้างภายในใจ และไม่มีวันหมด เราร่ำลากัน

วันรับผลสอบฉันมาได้เจอกับเพื่อนอีก แล้วเราก็นัดไปเดอะ มอลล์กันอีก เราเจอกันเมื่อไร จะพยายามนัดไปเที่ยวกันซะให้ได้เลย วันรับผลสอบเราไม่ร้อง แต่เราก็ยังเศร้าอยู่ดี ยังไงเราก็ได้เจอกัน เป็นอีกวันที่สนุกมาก

ทุกๆวันนี้ เราก็ยังไม่เคยลืมเพื่อนๆเลย เราขอบอกว่าเราจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ในลิ้นชักหัวใจ แม้จะนานแค่ไหน ก็จะเปิดออกมาดู

บางที นานๆไป เราอาจจะลืม ว่าเราเคยมีเพื่อนๆที่คอยมร่วมสร้างรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความรัก น้ำตา มิตรภาพ และคอยอยู่เคียงข้างเราเมื่อนานมาแล้ว

แต่ถ้าเราเปิดลิ้นชักหัวใจ รื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆมา เราจะนึกถึงพวกเขา ที่เคยอยู่เคียงข้างเรา ปกป้องเรา เล่นสนุกกับเรา ทำเกือบทุกๆอย่างร่วมกับเรา เมื่อนานมาแล้ว นานแสนนาน......

เพื่อน ยังไงก็เริ่มมาจากสายใยบางๆ ที่ค่อยๆเชื่อมอย่างหนาขึ้น เพื่อนคือคนที่ร่วมสร้าง ร่วมทำทุกๆสิ่งกับเรา คอยปลอบใจและร้องไห้ไปกับเรา เมื่อเราเศร้า ทุกข์ คอยหัวเราะ และยิ้มไปกับเรา เมื่อเราสุข แต่เวลากับทำให้ความสุขหายไป แล้วเราก็คงหยุดเวลาเอาไว้ไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้มันผ่านไป จะหยุด หรือรั้งเวลาไว้ก็เป็นไปไม่ได้ ที่เราทำได้ก็ คือ ได้เพียงแค่บันทึกความทรงจำดีๆเหล่านี้ เราทำได้แค่นั้นเอง......

...............................................................................

เราอาจจะบรรยายไม่เก่งนะ มันยากอยู่นะ ที่จะบรรยายความรู้สึกในใจที่มีมาได้ แต่เราก็ขอฝากไว้ด้วยละกันค่ะ
ขอโทษที ที่อาจไม่ซึ้ง แล้วก็สั้นไปด้วย