Diary

เนื้อเรื่อง

โอรุกะ นัทโตะ  เด็กสาววัย 17 ปี  กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับ  ชิบากิ โอยะ  เพื่อนสนิทของเธอ  “โอยะ นายนี่ดีจังเลยนะ  อยู่บ้านก็ไม่ต้องทำงานบ้าน  ไม่เหมือนเรา วันนี้นะเราโดนใช้ทำงาน  ทั้งกวาดบ้าน  ถูบ้าน ล้างจาน  เหนื่อยชะมัดเลย”  “เอาน่าอย่ากลุ้ม  ทำๆ ไปเถอะ  นัทโตะ  วันอาทิตย์นี้ว่างมั๊ย”  “ว่าง  ทำไมหรอ”  “คือ... นัทโตะรู้จักสวนสนุกที่เปิดใหม่แถวๆ สวนสาธารณะโนโนะมั๊ย”  “รู้จักสิ”  “ไปเที่ยวกันมั๊ย”  “อืม... ก็ได้  กี่โมงล่ะ”  “เอาเป็นสิบโมง วันอาทิตย์ เจอกันหน้าสวนสนุกนะ”  “OK แล้วเจอกัน  Bye”  “Bye”  นัทโตะวางหูโทร. ลง และหยิบDiary ขึ้นมา  ‘วันนี้ฉันโทรไปหาโอยะอีกแล้ว  สบายใจจัง  ฉันรู้ว่าเขาคงไม่คิดกับฉันเกินกว่าคำว่าเพื่อนแน่  แต่สำหรับฉันแล้ว  โอยะคือคนที่สำคัญที่สุดของฉัน  ฉันรู้สึกสงบทุกครั้งที่ได้คุยกับเธอ...โอยะ  ถ้าเธอคิดกับฉันมากกว่าคำว่าเพื่อนก็ดีสินะ  ฉันรักเธอ...โอยะ’ นัทโตะวางปากกาแล้วปิดสมุดบันทึกลง  เมื่อวันอาทิตย์มาถึง  นัทโตะใส่ชุดกระโปรงชุดโปรดของเธอ  แล้วหยิบกระเป๋า  นัทโตะไม่มีทางลืมเอา Diary ไปด้วยเด็ดขาด  เพราะเธอจะพกติดตัวตลอด  ที่หน้าสวนสนุก  นัทโตะพบโอยะยืนรออยู่แล้ว “ไง  โอยะรอนานมั๊ย”  “ไม่หรอก  นัทโตะชุดน่ารักดีนะ”  “ก็ชุดโปรดนี่  จะว่าไปแล้ว  เรายังไม่เคยเจอกันในชุดอื่นนอกจากชุดนักเรียนเลยนะ”  “นั่นสิ” ตอนนี้นัทโตะกับโอยะเข้าไปในสวนสนุกแล้ว  ทั้งสองเล่นเครื่องเล่นต่างๆ ด้วยกัน  เมื่อสวนสนุกใกล้จะปิด นัทโตะก็ชวนโอยะไปเล่นชิงช้าสวรรค์ด้วยกัน  เมื่ออยู่บนนั้น  นัทโตะก็เริ่มพูดความในใจบางส่วนขึ้นมา “โอยะ  เธอรู้มั๊ย  ตั้งแต่แรกที่เราเจอกันนะ  มีแต่เพื่อนเราบอกว่าเธอน่ะนิสัยไม่ดี  แต่เราไม่คิดอย่างนั้นนะ  ตั้งแต่ครั้งนั้น  เราก็รู้สึกคุ้นเคยกับเธอ  เหมือนกับเคยพบ  เคยรู้จักกันมาก่อน  แต่มันคงเป็นเพียงแค่ความรู้สึกนั่นแหละ  เธอจำครั้งแรกที่เราโทรไปหาเธอได้มั๊ย”  “จำได้สิ  ไม่เคยลืมเลย  ในตอนนั้นเธอกำลังมีปัญหากับครอบครัว  แล้วเธอก็โทรมาหาเรา  บอกตามตรงนะ  เราไม่เคยนึกเลยว่าเธอจะโทรมา  แต่เธอก็โทรมา  หลังจากนั้น  เราก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน”  “ที่เราโทรไป  เราก็นึกไม่ถึงเหมือนกันแหละ  ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำยังไง  เรารู้แต่ว่าเราต้องการใครสักคน  พอเรารู้ตัวอีกที  เราก็โทรไปหาเธอแล้ว  แต่เมื่อเราโทรไปหาเธอ  เราก็พบว่าเรารู้สึกสงบ”  เมื่อนัทโตะพูดจบ  ชิงช้าก็หมดรอบพอดี  ในตอนนี้  ท้องฟ้ามืดแล้ว  ทั้งสองจึงกลับบ้าน  ก่อนกลับได้ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะโนโนะ  โอยะจึงไปซื้อน้ำ  ส่วนนัทโตะนั้นได้หยิบ Diary ขึ้นมา  เพื่อที่จะเขียนต่อ  แต่โอยะกลับมาก่อนที่เธอจะได้เขียน  นัทโตะจึงรีบเก็บ Diary แต่ด้วยความลนลานจึงทำตกพื้นโดยไม่รู้ตัว  นัทโตะดูนาฬิกา  เห็นว่าดึกมากแล้วจึงขอกลับก่อน  เมื่อโอยะกำลังจะกลับ  สายตาก็พลันไปเห็น Diary ที่นัทโตะทำตกไว้จึงเก็บขึ้นมา  ด้วยความอยากรู้  โอยะจึงเปิดบันทึกของนัทโตะดู  ซึ่งสิ่งที่พบก็คือ ทุกหน้ามีคำลงท้ายว่า ‘ฉันรักเธอ...โอยะ’  ส่วนนัทโตะนั้น  เมื่อกลับถึงบ้านก็หา Diary แต่ทำยังไงก็หาไม่เจอ  เธอจึงกลับไปที่สวนสาธารณะ  ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่โอยะอ่าน Diary จบพอดี  ทั้งสอบสบตากัน  “เอ่อ..นัทโตะขอโทษนะ ฉันอ่านหมดแล้ว”  โอยะพูด  แล้วส่ง Diary ให้นัทโตะ  นัทโตะมองโอยะด้วยความตกใจ  แล้วเธอก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ขอโทษนะ  โอยะ”  “ขอโทษทำไม”  “ขอโทษ...ที่รักเธอ  ฉันรู้ว่าเธอคงคิดกับฉันแค่เพื่อน  แต่ฉัน  ฉันก็ตัดใจไม่ได้  ฉันพยายามตัดใจอยู่หลายครั้ง  แต่ก็ทำไม่ได้  ฉันรักเธอ  โอยะ  ฉันรักเธอ” แล้วนัทโตะก็หันหลังเดินกลับไป “เดี๋ยวก่อนนัทโตะ  ฉันก็รักเธอ” นัทโตะหันกลับมามองโอยะ  “ฉันรักเธอมาตั้งนานแล้ว  ฉันรักเธอนะนัทโตะ”