เราจะพยายามอีกนะ

เนื้อเรื่อง

วันนี้อากาศดีเหลือเกินมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นต้นไม้เขียวชอุ่ม ดอกไม้กำลังผลิบานแสงแดดอ่อนๆ ลมพัดเย็นสบาย ฉันนั่งอยู่ที่หน้าคอมมองออกไปแล้วนึกถึงความรู้สึกของเมื่อวานนี้.......
    ฉันตื่นขึ้นมาแต่เช้าประมาณตี5ครึ่งเพราะอาจารย์นัดฉันไว้ที่โรงยิมว่าไปไม่เกิน7โมงเพราะเรากำลังจะไปแข่งขัน เทควันโด ซึ่งมันเป็นการแข่งขันครั้งที่2 ของฉัน ฉันขอให้แม่ออกมาส่งฉันที่โรงยิมเพราะถ้าไปเองคงใช้เวลานานไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อถึงโรงยิมก็พบว่ามีเพียงไม่กี่คนที่เพิ่งมาถึง ทุกคนแบกกระเป๋าใบโตมาเพื่อบรรจุเสื้อวอร์ม ชุดเทควันโด สนับแขนสนับขา เกราะ แล้วยาแก้ปวดเมื่อยอีกต่างๆมากมาย ฉันรอไม่นานทุกคนก็มากันครบ เด็กๆทุกคนที่ยิมยกมือไหว้ผู้ปกครองทุกคน รวมถึงอาจารย์ที่สอนอย่างมีสัมมาคาราวะและคุยตกลงกันเรื่องวิธีที่จะไปสนามแข่งขัน จนสุดท้ายก็ได้เหมารถตู้ไปโดยจ่ายคนละ 20 บาท
    อาจารย์ ดล นั่งข้างหน้าสุด รวมถึงผู้ปกครองอีกหลายคนที่นั่งข้างหน้าและเด็กๆที่ไปแข่ง ส่วนฉันก็นั่งข้างหลังสุดกับพี่ เอก พี่เมลล์ แล้วก็อ้น ระหว่างทางก็มีแค่พวกเรานี่แหละที่คุยกันตลอดทาง
    พอถึงสนามแข่งทุกคนก็จัดแจงไปหาที่นั่งกันแถวๆนอกโรงยิมที่เป็นสนามแข่ง อากาศดีมาก แหมก็ทุกคนเล่นมาถึงกันตั้งแต่ 8 โมงเช้านี่หน่า ปูเสื่อรับลมตั้งวงกินข้าวมีความสุขเสียจริง รอจนอาหารย่อยยังไม่หมดตารางการแข่งขันก็โผล่มาให้ทุกคนได้ดูกัน
\"เย้ๆๆ รุ่นกรูมีแค่ 2 คนรวมเราเป็น 3 แต่กรูสบายโว๊ยยย\"
\"สบายไรพี่เมลล์\" ฉันอดที่จะถามขึ้นไม่ได้
\"ดูดิ ไอ้2ตัวนั้นมันต้องแข่งกันเองก่อแล้วค่อยมาเจอกับพี่ไง\" พี่เมลล์พูดอย่างร่าเริงพลาดยัดตารางแข่งให้ฉันดู
\"ง่ะ จริงด้วยแหะ งั้นพี่ก็ได้เข้าชิงเหรียญทองอย่างเดียวเลยอะดิ\"
\"แน่น้อน ไอ้น้องรัก\"พี่เมลล์ตบที่บ่าฉันแล้วออกไปวิ่งเล่นดีใจ ส่วนฉันก็คิดอยู่ในใจว่ารุ่นเฮพวี่เวทจะมีลงซะกี่คนกับเชี่ยวแหม พี่แกออกจาร่างยักษ์ขนาดนั้น แต่แปลดนะขนาดพี่เค้าอ้วนแต่โครงหน้าเค้าดูสวยดี ถ้าลดความอ้วนออกได้แล้วก็ทำให้ผิวขาวขึ้นนะพี่เมลล์คงจะสวยมากเลย(คงจะยากเพราะตอนนี้พี่เค้าก็น้ำหนักปาเข้าไป70กว่าๆแล้ว)...คราวนี้ฉันดูรุ่นของฉันบ้างว่ามีคนแข่งกี่คนในรุ่นฟินเวท โอ้...แม่เจ้า 7 คน ฉันมองแล้วทำหน้าเบ้เลย ไรนี่เป็นไปได้ไงปกติรุ่นนี้คนน้อยไม่ใช่หรอ นี่ฉันต้องเตะ 3 คู่ถึงจะได้เหรียญทอง คุณคงคิดว่าเลข 3 มันน้อยๆแต่ในความคิดฉัน ถ้าหากแพ้ตั้งแค่คู่แรกก็อดเหรียญ ไหนจะคู่ต่อสู้อีก เค้าเป็นยังไงมาแบบไหนเราก็ไม่รู้ ฉันก็ได้แต่นั่งคิดว่า ฉันทำได้ๆ ......
\"อ้นๆ รุ่นเทอมีคนแข่งกี่คนอะ\"ฉันหันหน้าไปถ้าอ้นที่ยื่นหัวมาดูตารางแข่งข้างๆฉัน
\"1คน\"
\"ห๊าาาาา ก็ชิงเหรียญทองเลยสิ\"
\"อืม\"
\"โอ๊ย รุ่นเราคนแข่งลงเยอะจังเลย\"ฉันบ่นให้อ้นฟัง
\"อืม...ทำให้ได้นะเราเอาใจช่วย\"
\"อือ เราจะพยายาม\"
ฉันมีเวลานั่งคิดไม่นาน ก็ต้องไปร่วมพิธีเปิดการแข่งขัน แล้วก็ดูโชว์เทควันโด มีแต่พวกสายดำแดง กะ สายดำมาโชว์ ทั้งนั้น แต่ละคนก็ดูท่าติดทีมชาติกันแล้วทั้งนั้น
\"นี่ๆมาช่วยเตรียมของกันเลย เดี๋ยวเตอร์ก็ไปแข่งแล้ว ช่วยถือกระติกน้ำหน่อยดิ\" พี่เอกหันมาใช้ฉัน
\"เอาสิ เดี๋ยวช่วย\" ฉันถือกระติกน้ำเดินตามพี่เอกไปที่ใกล้ๆกับสนามแข่ง เพื่อดูน้องเตอร์ซ้อมเตะไปก่อนแล้วค่อยไปรายงานตัว พอถึงเวลาแข่งทุกคนก็ไปเชียร์กันดี แต่เตอร์ก็แพ้
\"คีซ แข่งคู่ที่เท่าไรหละ\" พี่เอกถามขณะที่เดินเอาของไปเก็บด้วยกัน
\" 11 แล้วใครจะนั่งเป็นโค้ตให้เราหละ\"
\" พี่เอง \"
\"ห๊าาา แล้วอาจารย์ ดล หละไม่มานั่งเป็นโค้ตให้แล้วหรอ\"
\"เค้าอยากให้พี่ลองฝึกงานดู\"
\"แหม....พี่ก็ไม่ได้เป็นอาจารย์แบบเต็มตัวซะหน่อย พี่เป็นแค่ผู้ช่วยอาจารย์\"
\"อีกหน่อย ฉันก็ต้องมารับงานต่อจากอาจารย์ ดล เองแหละไม่ต้องห่วง หรอก\"
\"ไรวะ\"ฉันบ่นออกมา ปนกับความงงๆอยู่พี่(หรืออาจารย์...ฉันใช้เรียกเฉพาะเวลาเรียน)เอก อายุเพิ่ง 16 หน้าตาพี่แกก็ไม่ถึงกับหล่อเหลาอะไรแต่ดูๆแล้วก็น่ารักดี พี่เค้าสวมแว่นตา ชอบแต่งตัวแบบกางเกงหลวมๆแต่ดูดีมีสไตล์ยังไงก็ไม่รุสิ แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกชอบในตัวเค้าคือ เป็นคนมีความอดทนแล้วก็ใจดี เค้ายังเคยพาไปเลี้ยงไอติม เลี้ยงข้าว อยู่เลย
พอถึงการแข่งคู่ที่ 9 ฉันก็เข้าไปรายงานตัวก่อนกับพี่เอก แล้วก็มานั่งเครียดจนถึงคู่ที่ 10 ...ยกที่1 แล้ว 2 แล้ว 3 แล้ว แข่งเสร็จแล้วต่อไปฉันต้องแข่งแล้ว
\"เอ้า กินน้ำซะหน่อย\"พี่เอกบอก
\"ไม่อะ ไม่หิว\"
\"เอาเห้อๆกินซะ\"พี่เอกพูดพลางยัดขวดน้ำใส่ในมือฉันไวๆ ฉันจึงจิบไปอึกนึงแล้วส่งคืนให้พี่เอกไป
ไม่รู้สิ อยู่ๆฉันก็มายืนอยู่ในสนามแข่งแล้ว จู่ๆกรรมการก็สั่งให้เคารพกรรมการ คู่แข่ง แล้วก็เตะกัน ฉันส่งเรียกออกมาดังๆเรียกความมั่นใจ ฉันค่อนข้างได้เปรียบคู่ต่อสู้ตรงที่ว่าฉันตัวสูงกว่ามาก ฉันพยายามจะฟังเสียงโค้ต แต่ดูเหมือนทุกอย่างได้ปิดเสียงออกไปหมด ฉันรอบรวมสามธิจดจ่ออยู่กับการแข่งอย่างเต็มที่เอาสิเข้ามาเลย ฉันพยายามถอยหลบออกมาแล้วเตะสวนกลับไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เท้าของฉันมันบวมมาก่อนอยู่แล้วไหนจะมาแข่งอีกมันเกิดความรู้สึกปวดอย่างรุนแรงขึ้นและแล้วเสียงนกหวีดเป่าหมดเวลายกแรกก็ดังขึ้น ฉันเดินเข้าไปหาพี่เอก พี่เค้าส่งน้ำมาให้เร็วๆแล้วก็พูดขึ้น
\"นี่นะ มันตัวเล็กนิดเดียวเอง พอมันทำท่าเผลอๆเตะหัวเลย\"
\"อีกอย่างเวลาแข่งหนะอย่างเตะมั่วดูมั้งสิ ไม่ฟังกันเลย\"
ฉันได้แต่พยักหน้าเพราะรู้สึกตื่นเต้นแล้วก็เหนื่อยนิดหน่อย แล้วเสียงนกหวีดหมดเวลาพักก็ดังขึ้น ฉันเดินหน้าไปที่สนามแล้วทำการแข่งต่อ พอคู่ต่อสู้ทำหน้าสายๆลอยๆ มันเหมือนเป็นโอกาสเสียจริงๆ ฉันตัดสินใจเตะไปที่หัว พระเจ้าฉันยังเตะไปไม่ลึกพอ โดนแค่เฉี่ยวๆเอง ต้องพยายามอีก คราวนี้ฉันนึกอะไรออกมาบ้างเลย ใช้ท่าเตะช็อปคิก คือยกขาขึ้นแล้วเอามาฟาดตรงหน้าคู่ต่อสู้แรงๆ แต่ฉันพลาดอีกฉันเตะโดนแค่ปาก แต่ดูๆไปคู่ต่อสู้ของฉันทำท่าตกใจมากเลย ฉันอาศัยจังหวะนั้นรัวเตะแบบไม่อั้นเลย แต่บางทีฉันก็ไดนเค้าเตะอัดมาบ้าง ซึ่งบางทีฉันถอยไม่ทัน จนหมดยก
\"เท้าเราไม่ไหวแล้ว ฉีดเสปรย์หน่อยสิ\"
\"อืมๆ\" พี่เอกจัดแจงฉีดเสปรย์ให้ ขณะที่ฉันฟังอาจารย์ ดล ด่าเสียงดังไปด้วย....จนเข้ายกที่ 3 ฉันเริ่มเหนื่อยแล้วแถมเท้าก็เจ็บขึ้นเรื่อยๆแต่แต้มฉันนำแล้วฉันจึงไม่ค่อยห่วงอะไรมากแต่ฉันก็กัดฟังเตะไปเรื่อยๆ ในสมองมีแต่คำว่า ฉันทำได้ วิ่งวนอยู่ไม่ขาดจนหมดยก ให้ตายสิ ฉันชนะด้วยหละ
\"เห้อ แกเล่นอะไรของแกวะ เตะก็มั่ว ไม่ได้เรื่อง ฉันไม่เคยสอนให้เตะอย่างนี้เลย แล้วแกเตะทำไม\" อาจารย์ ดล ก็มิวายบ่นฉันทุกครั้งที่แข่งเสร็จ ฉันก็ได้แต่ก้มหน้าฟังอาจารย์บ่นไปเรื่อยๆ
\"ต่อไปก็แข่งคู่ที่ 36 นะ\"พี่เอกเดินมาบอก
\"อืม\"
จากนั้นก็แข่งจนถึงคู่ที่ 50 คือคู่ที่ อ้นแข่ง อ้นเตะได้ดีมีพัฒนาการขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อครั้งก่อนอ้นยังเตะไม่ดีเท่านี้เลย ฉันแอบภูมิใจแทนอ้น ไม่ได้
\"ชนะแล้วสินะอ้น นายเก่งมากเลย\"ฉันเข้าชมอ้น
\"อืม ก็เราทำเพื่อคีซนี่หน่า อุตสาห์เชียร์เรา\" อ้นพูดไวๆแล้วก็หันหลังไปเก็บข้าวของ ขณะที่ฉันยังงงกับจุดประสงค์ของคำพูดอยู่เหมือนกันแล้วฉันก็ออกไปกินข้าวกับทุกคน
\"นี่ๆเอามาแบ่งกันบ้างเลย\"
\"เอากับไปก็แล้วกัน\"พี่เอกพูด
\"ขอบใจนะ เหอๆ\"
\"อย่าเอาหมูไป เห้ย อย่ากิน\"พี่เอกเห็นฉันตัดหมูออกจากจานพี่เค้าไปกินอย่างหน้าตาเฉย
\"5555\" ฉันกับพี่เอกหยอกล้อกันสองคน
  จนถึงคู่ที่ฉันต้องแข่งบ้างหละคราวนี้เท้าฉันเริ่มบวมฉึ่งต้องเอาผ้าพันไว้หนาๆ ฉันปลงเลยว่าแพ้แน่ๆ
\"เอาหน่าทำได้ ถ้าทำไม่ได้จะเตรียมถอดเสื้อ\"
\"อ่าวถอดไมอะ ร้อนหรอ\"
\"ป่าว เผื่อเล่นไม่ดีจะได้โยนผ้าไง 555\"
\"บ้าไม่ต้องมาโยนเลยนะผ้าหนะ เก็บไว้แหละดีแล้ว\"
ถึงเวลาฉันต้องลงสนาม ฉันออกไปเจอคู่ต่อสู้ตัวสูงเกือบเท่าฉันแต่ก็เตี้ยกว่าอยู่ดี จนกรรมการสั่งเริ่ม พระเจ้า...หล่อนเตะเร็วมากขนาดเข้าไปประชิดตัวแล้วยังดิ้นจนหลุด แรงเยอะจริงๆ ฉันโดนเตะนวมเลย ฉันพยายามแล้วให้ได้มากที่สุดแต่ โค้ตสั่งให้ฟังคราวนี้ฉันพยายามฟังโค้ตไปด้วยเตะไปด้วยแต่มันกลับเป็นการบันทอนสมาธิยังไงก็ไม่รู้ฉันพยายามแล้ว แต่ไม่ไหวขาเจ้ากรรมมันเจ็บอย่างรุนแรงมาก จนขึ้นยกที่ 3 ฉันกัดฟันคิดว่าต้องทำให้ได้ ฉันพยายามถอยหลบให้ได้แล้วเตะกลับเพราะคะแนนฉันยังตามอยู่ฉันรวบรวมแรงที่มีเตะไม่ยั้ง สุดท้ายผลคะแนนก็ออกมา ขณะที่ฉันกำลังยืนรอคะแนนอยู่ฉันรู้ตัวดีว่าต้องแพ้แน่ ฉันยืนหลบหน้าอาจารย์ แล้วผลคะแนนก็มา ....... ฉันแพ้
   ฉันทำความเคารพคู่ต่อสู้ กรรมการแล้วก็เดินไปเคารพโค้ตฝ่ายตรงข้ามเสร็จ ฉันเดินออกไปจากสนามอย่างรวดเร็วเลย ฉันเดินไปถอดเฮดการ์ดไป แล้วส่งให้พี่เอกที่เดินตามมาติดๆ
\"เป็นอะไรเจ็บขาหรอ\"
\"...\"
ฉันตั้งหน้าเดินไปที่นั่งของทีมเราให้เร็วที่สุดและพยายามกลั้นน้ำตาไว้
\"เห้ย ไม่เป็นไรหรอก ใจเย็นๆ\"พี่เอกจับที่บ่าฉันแล้วพูดอย่างเห็นใจ
พอถึงที่นั่งของทีมเมื่อฉันจัดการถาดสนับออกหมดแล้ว พี่เมลล์เห็นหน้าฉันเท่านั้นหละ พี่เค้าเข้าใจฉันทันที
\"มานี่มา\" พี่เมลล์เดินนำฉันไปวินาทีนั้นมีแต่พี่เมลล์ที่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง พี่พาอ้อมมาที่มุมอาคารซึ่งไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน ตรงนั้นมีเก้าอี้อยู่ 3 ตัว แดดส่องเกือบถึงเก้าอี้อยู่แล้วแต่ก็ยังพอมีร่มอยู่บ้าง ส่วนอีกตัวนึงอยู่กลางแดด ฉันมองไปที่เก้าอี้ตัวที่อยู่กลางแดดอย่างหมดอาลัยตายอยาก
\"เราพยายามแล้วนะ\"ฉันพูดขึ้น
\"อาจารย์อยากให้เราฟังเค้า เราก็ฟังแล้วไง\"ฉันเริ่มระบายความในใจ
\"เราไม่กลัวเรื่องแข่งแพ้หรือชนะหรอกนะ ถึงแพ้แต่เราเล่นดีอาจารย์ก็จะได้ไม่ต้องบ่น เราก็ยอม\"ฉันเริ่มสะอื้นเบาๆน้ำตาตาลงมาเรื่อยๆ แต่สายตาฉันมองไปที่เงาของเก้าอี้ตัวที่ตากแดดอยู่อย่าท้อถอยเต็มที่ แล้วโกรธตัวเอง
\"มันเป็นความผิดของเราเองแหละที่เราไม่สามารถในแบบที่อาจารย์ต้องการได้\"
\"เรานี่แย่จริงๆเลย\"ฉันสะอื้นหนักกว่าเก่า
\"นี่...คีซเล่นดีแล้วนะ ขาคีซก็เจ็บนี่ มันโทษใครไม่ได้หรอกนะ\"พี่เมลล์พูดขึ้น
\"คีซพยายามแล้ว พี่เห็น คีซทำได้ดีกว่าที่พี่คิดด้วยซ้ำ\"
\"...\"
ฉันได้แต่นิ่งเงียบไป
\"เดี๋ยวพี่ไปดูน้องพี่แข่งก่อนนะ\"
\"อือ\"
ฉันนั่งอยู่คนเดียวมองดอกเฟื้องฟ้าปลิวหล่นลงในน้ำ แดดเริ่มส่งมาที่นั่งของฉันเกือบหมดแล้ว ความร้อนเริ่มคืบคลานมาเรื่อยๆ ฉันก็ได้แต่มองแล้วนึกโกรธตัวเองไม่หยุด จนฉันหยุดร้องไห้แล้วฉันก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น
\"อ่าว อยู่นี่เอง\"พี่เอกเดินเข้ามาเจอฉัน
\"คีซทำดีแล้วนะ ปะไปช่วยพี่เดินรายงานตัวให้น้องๆหน่อย\"
\"อือ\"
พี่เอกเดินนำไปก่อนส่วนฉันยังคงรู้สึกว่างปล่าวอยู่แต่ ฉันก็ตัดสินใจหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินตามไป...........
เมื่อจบการแข่งขันฉันรอรับเหรียญอยู่นั้นในรุ่นฉันมีคนได้เหรียญทองแดง2คนคือฉันกับฝ้ายจากยิมที่สระบุรี ตอนที่นั่งรอรับเหรียญทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานทั้งๆที่ทุกคนมานี่เพื่อแข่งขันกันแท้ๆแต่ก็ยังรู้สึกถึงความเป็นมิตรที่มีให้กันอยู่ดี
\"นี่พวกเธอ เธอเรียนเทควันโดกันหนะมีจุดหมายรึป่าว\"ฉันถามทุกคนขึ้น
\"ไม่รู้สิ เรียนไปเรื่อยๆ\"หนิงคนที่เตะกับฉันชนะพูดขึ้น
\"อือคงงั้นมั้ง\"ฝ้ายพูดต่อ
\"เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน\"ก้อยก็มีความเห็นอย่างเดียวกันอีก
\"แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหมนี่\"ฝ้ายถามขึ้น
\"อืม..เอางี้นะถ้าอยากเจอกันอีกนะสักวันนึงพวกเราต้องไปเจอกันที่ แข่งคัดตัวทีมชาติให้ได้นะ\"ฉันเสนอ
\"เอางั้นเลยหรอ\"ก้อยพูดขึ้น พลางทำตาโต
\"อืม...ถ้าเราพยายามจะทำอะไรซักอย่างนะ เราต้องคิดว่าเราทำได้ก่อน\"
\"ดีเลยงั้นถ้าเราจะเจอกันอีกก็ตอนคัดตัวทีมชาตินะ มาให้ได้หละ\"หนิงพูดอย่างกระตือรือร้น
\"ได้เลย\"ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
แล้วเราก็ขึ้นไปรับเหรียญด้วยกัน แสงแฟลตประกายออกมาอย่างต่อเนื่องจากกล้องถ่ายรูปมาเป็นระยะๆที่พวกเรา
............................................................
ฉันออกไปนั่งตากลมอยู่ข้างนอกซักพักกับพี่เอก ฉันรวมหัวแกล้งพี่เอกกับน้องๆที่มาแข่งด้วย เอากระเป๋าไปซ่อนบ้าง เอาแว่นพี่เค้ามาเล่นบ้าง จนสักพักจึงพากันเข้าไปเก็บของเตรียมกลับบ้าน
\"นี่แล้วจะกลับยังไงหละคีซหนะ\"พี่เอกถามขณะที่ฉันเก็บของอยู่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
\"ไม่รู้สิ\"
\"เดี๋ยวไปด้วยกันไหมหละ\"
\"อือ\"
\"ฮันแน่ๆ เด๋วก็เหมือนอาจารย์ดลหรอก เป็นแฟนกับศิษย์\"พี่เมลล์ล้อพี่เอก
\"บ้าดิ\"พี่เอกเตะก้นพี่เมลล์ไปป้าปนึงก่อนที่จะเดินกลับไปกับฉัน
......................................
เช้าวันนี้เท้าของฉันบวมยังกับเป้นโรคเท้าช้างแหนะ แต่พอมานึกถึงเมื่อวานมันช่างเป็นประสบการณ์ที่แสนจะมีคุณค่า มันได้มากกว่าคำว่า การแข่งขัน แต่นำพามาซึ่งมิตรภาพและความพยายามของคนเรา ได้มาซึ่งสิ่งดีๆที่มีให้กัน คราวหน้าฉันคงต้องพยายามให้มากกว่านี้กระมั้ง.......