ใจผูกพันธ์

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนประจำแบบสหศึกษา  “ ขอให้นักเรียนชั้นม.1 ทุกคนมาพร้อมกันที่หน้าห้อง
ประชาสัมพันธ์ในเวลานี้ค่ะ” หลังจากที่นักเรียนม.1 ได้ยินเสียงประกาศก็มารวมตัวกันที่หน้าห้องประชาสัมพันธ์ โดยหนึ่งในจำนวนนั้น
ก็มี แพร เติ้ด แอน อั้มและแพรว เด็กสาวทั้ง 5 คน รวมอยู่ในนั้น  หลังจากประชุมเสร็จอั้มก้อวิ่งมาบอกเรื่องที่พวกเราคาดไม่ถึง
“ แพร ! มีรุ่นพี่ม.4 เค้าชอบแกด้วยว่ะ” “อั้ม กรูก้อรู้นะว่ามึงเป็นคนขี้เล่นแต่อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ ไม่ชอบว่ะ” “จริงๆ ไม่เชื่อก้อลองอ่านจดหมายนี่ดูดิ”  ยังไม่ทันที่แพรจาได้อ่าน เติ้ด แอนและแพรวก้อเข้ามาแย่งอ่านกันอย่างสนุกสนาน กว่าที่แพรจะได้อ่านจดหมายฉบับนั้นก้อพังยับเยินแล้ว แต่ก้อพอจาจับใจความได้ว่า “สวัสดีครับ น้องชื่อแพรใช่ไหมครับ (ได้ยินเพื่อนๆน้องเรียกหนะ) คือพี่เห็นว่าน้องน่ารักดี คืออยากถามว่าน้องแพรมีแฟนยังคับ (แต่ยังไม่ได้จีบนะ แบบว่าถ้ามีแล้วก้อจาแห้วหนะ) ยังไม่ต้องตอบก้อได้คับ ไม่มีอารายแล้วงั้นบายคับ จากพี่ กอล์ฟ ”  หลังจากที่แพรอ่านจบก็เกิดอาการงงปนอายขึ้นมา แต่แพรก้อยังวางมาดพร้อมกับถามอั้มว่า “ แกได้จดหมายนี้มาจากคัย ” อั้มจึงชี้ไปยังคนที่ฝากจดหมายนี้มาให้ ซึ่งเป็นกลุ่มเด็กผู้ชายม.4 หลังจากนั้นก้อมีจดหมายจากพี่กอล์ฟส่งมาให้แพรบ่อยขึ้น แต่ทุกครั้ง  ก็ยังต้องผ่านเซ็นเซอร์จากพวกเพื่อน ๆทุกครั้ง หลังจากนั้นไม่นานแพรก้อได้บังเอิญเจอกับพี่กอล์ฟตรงทางเชื่อมอาคาร แพรจึงขอคุยกับพี่กอล์ฟ ว่าเราสองคนมาเป็นพี่น้องกันได้ไหม พี่กอล์ฟอึ้งไปนิดแล้วก้อตอบว่าได้  วันนั้นเป็นวันที่พี่กอล์ฟหลบหน้าแพรทั้งวันเลย
ก้อไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เวลาผ่านไปซักพักใหญ่ๆ ที่แพรไม่ได้เจอหน้าพี่กอล์ฟทั้ง ๆที่โรงเรียนนี้ก็เป็นโรงเรียนประจำน่าจะมีโอกาสเจอได้บ่อยกว่าโรงเรียนไปกลับ แต่แพรกลับไม่สนใจ จนแพรได้มีแฟนเป็นรุ่นพี่แก่กว่า 1 ปีอยู่ ม.2 ชื่อ ดิว พี่ดิวเป็นคนที่น่ารักมาก คอยดูแล
เทคแคร์สารพัด แต่แพรก้อยังไม่รู้สึกว่าพี่ดิวเป็นแฟนอยู่ดี ทั้ง ๆที่คบกันมาได้ 6 เดือนแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันแสดงผลงานของนักเรียนชั้นม.2 ซึ่งในงานมีการแสดงผลงานของแพรรวมอยู่ด้วย และสิ่งที่แพรไม่คาดคิดก้อคือ พี่กอล์ฟได้ขึ้นมาร้องเพลงเป็นนักร้องนำในวงดนตรีของโรงเรียน ซึ่งเพลงที่พี่กอล์ฟร้องก้อทำให้แพรถึงกับอึ้ง เมื่อเขาร้องเพลง “ไม่เป็นไร ของอุลตร้าช๊วด” ร้องอย่าเดียวไม่พอยังมองหน้าแพรตั้งแต่เริ่มจนจบเพลง  แพรอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูก จึงเดินออกไปข้างนอกหอประชุม   แพรได้ขึ้นม.2 และได้อยู่ห้อง 3 ซึ่งเป็นอะไรที่มีความสุขกว่าตอนที่อยู่ห้องหนึ่ง แพรลองคิดทบทวนดูว่าอะไรเป็นอะไร แพรจึงตัดสินใจบอกเลิกพี่ดิว ตอนแรกเขาก็มาตามง้อ แต่เมื่อเห็นว่าแพรไม่ได้มีท่าทีอะไรจึงเลิกไป  หลังจากที่แพรเลิกกับพี่ดิวแล้วก้อเริ่มมีคนมาจีบอีกครั้งหนึ่งซึ่งเยอะกว่าตอนม.1เสียอีก แต่แพรก้อได้ปฏิเสธไปทุกราย  ส่วนทางด้านพี่กอล์ฟพี่ชายของแพรนั้น ตอนนี้เขาได้กลายเป็นคนที่ป๊อปปูล่ามากๆ เป็นที่หมายปองของสาว ๆเกือบทั้งโรงเรียน ไม่เหลือคราบหนุ่มซื่อๆเชยๆที่จีบสาวไม่เป็นอีกต่อไป เขาเป็นนักดนตรีของโรงเรียน ทั้งเล่นกีตาร์และบางครั้งก็ร้องนำ ส่วนกีฬาที่เขาชอบเล่นเป็นประจำหลังเลิกเรียนจนถึงกินข้าวเย็นก้อคือ สเก็ตบอสมีหลายคนที่เข้ามาถามฉันว่าทำไมฉันถึงได้เป็นน้องสาวเขาบ้าง เขาให้แพรเป็นน้องสาวได้ยังไง เขาชอบผู้หญิงแบบไหน ชอบกินอะไร สารพัดคำถามที่ประดังประเดเข้ามาจนทำให้แพรตั้งตัวไม่ทัน แต่แพรก้อไม่ได้ตอบอะไรมากมายตอบเพียงแต่ว่า ถ้าอยากรู้ก็ให้ไปถามเจ้าตัวดูสิ ตอนนั้นแพรมีความคิดเพียงแต่ว่าทำไมถึงมีคนมาสนใจพี่ชายคนนี้ของเรานักเขาน่าสนใจตรงไหนเหรอ แต่ก้อเป็นเพียงแค่การตั้งคำถาม ระยะหลังๆมานี้แพรเริ่มโทรศัพท์คุยกับพี่กาญจน์และคุยกันได้ถูกคอเสียด้วย จนทำให้แพรเริ่มเกิดอาการหึงเล็กๆเมื่อมีใครมาถามถึงเรื่องราวต่างๆของเขา จนมาถึงตอนเทอม 2 ตอนปลายๆเทอม แพรทนความรู้สึกนี้ไม่ได้จึงไปปรึกษาจอย  เพื่อนสนิทที่สุดของแพร “จอยแพรมีอะไรจะปรึกษาหน่อยอ่ะ” “ได้ดิ อะไรเหรอ”
“เอ่อ! คือแบบว่าแพรมีพี่ชายคนหนึ่ง...” “อ๋อ! จะมาปรึกษาเรื่องพี่กอล์ฟใช่ป่ะ”  “เออ! ก็ประมาณนั้น คือแบบว่า เวลาที่มีใครมาถามเรื่องของเขา หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับตัวเขา ทำไมตัวแพรเองถึงต้องรู้สึกไม่พอใจ หรือแม้กระทั่งรู้ว่ามีใครชอบเขาก็เถอะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ ทั้งๆที่แต่ก่อนก็ไม่เคนเป็น” “แพรแกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ แกหนะชอบพี่เขาแล้วนะ”  “เฮ้ย ! ไม่จริง บ้าหนะ” “ไม่บ้าหรอก แล้วไอ้ที่ว่าตอนมีคนมาถามถึงเรื่องเขา  แล้วแกก็รู้สึกไม่พอใจนั่นหนะก็แปลว่า แกหึงพี่เขา”  “ไม่จริงมั้ง”  “จริงๆ” หลังจากที่แพรได้ไปปรึกษากับจอยเพื่อนสนิททำให้แพรได้รู้ว่า  ใจจริงของแพรนั้นคิดยังไงกับพี่กอล์ฟกันแน่ ไม่ใช่ความรู้สึกแบบพี่ชายอีกต่อไปแล้ว แต่มันเป็น ความรัก แบบที่ผู้หญิงคนนึงจะรักผู้ชายคนนึงได้ แต่มันก้อสายเกินไปเสียแล้ว พี่กอล์ฟได้ไปจีบรุ่นพี่ผู้หญิงคนนึง เขาอยู่ม.3 ชื่อพี่ผึ้ง   ซึ่งช่วงนั้นมีคนเข้ามาถามแพรเยอะมาก ๆ เลยว่า “ไม่เสียดายพี่กอล์ฟบ้างเหรอ” แพรก้อตอบกลับไปทุกรายว่า “ไม่หนิ แพรกับพี่กอล์ฟเป็นพี่น้องกัน ทำไมแพรถึงต้องเสียดายด้วยหละ อีกอย่างแพรก้อไม่ได้คิดอะไรกับเขามากกว่าพี่ชายด้วย” ถึงแพรจะพูดยังไงแต่ในใจของแพรนั้นมันก้อรู้สึกขัดๆกับพูดที่พร่ำบอกคนอื่นๆ   เมื่อพี่กาญจน์มีปัญหาหรือทะเลาะอะไรกับพี่ผึ้งเขาก้อมักจะมาปรึกษาแพรเสมอ ถึงแม้จะไม่อยากให้คำปรึกษา อยากบอกว่าให้เลิกกัน อยากบอกว่า แพรรักพี่กอล์ฟนะ  แต่ก็ทำไม่ได้  ได้แค่เพียงบอกว่า “ไม่ต้องเครียดหรอก พี่ผึ้งเขารักพี่กอล์ฟนะ  พี่กอล์ฟไปง้อพี่ผึ้งแป๊ปเดียว เดียวเขาก้อไม่โกรธแล้ว เชื่อแพรสิ” ทุกครั้งไป         
            จนแพรขึ้นม.3 ส่วนพี่กอล์ฟอยู่ม.6  แพรถามพี่กอล์ฟว่า “คบกับพี่ผึ้งเป็นไงบ้าง พี่เขาเรียนม.4 ที่ไหนเหรอ” พี่กอล์ฟกลับตอบมว่า
“ไม่รู้ดิ เลิกกันแล้ว” แพรถามต่อว่า “ทำไมหละ” พี่กอล์ฟก็ตอบว่า “อย่ารู้เลย” แพรจึงไม่ได้สนใจอะไร และเริ่มรู้สึกมีกำลังใจอีกครั้ง      
มีอยู่วันหนึ่งแพรไม่สบายรู้สึกมึนๆ ตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าแพรไม่สบาย แต่พี่กอล์ฟกลับเดินเข้ามาหาแพร และถามว่า “แพร เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”  “เปล่า แพรไม่เป็นอะไรหรอก แค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย” “ไม่ได้นะ นี่ไงตัวร้อนจี๋เลย ไปเดี๋ยวพี่จะพาแพรไปห้องพยาบาลเอง”  “ก็ได้ ไปก็ไป” แพรเริ่มเกิดความรู้สึกดีๆกับพี่กาญจน์มากขึ้น หลังจากนั้นไม่นานแพรได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนนักเรียนเพื่อไปเข้าค่ายร่วมกับเด็กนักเรียนโรงเรียนอื่นเป็นเวลา 3 วัน ก่อนไปนั้นแพรได้ขอร้องเติ้ดให้ช่วยถามว่าพี่กอล์ฟคิดยังไงกับแพร แล้วแพรจะมารอฟังคำตอบ ค่ายที่แพรไปเข่านั้นเป็นค่ายของยุวกาชาด แต่ก็ยังไม่วายมีคนมาชอบแพรอีก  เฮ่อ! กลุ้ม   พอแพรกลับมาแพรจึงรีบไปหาเติ้ดทันทีและถามเติ้ดว่า “ตกลงพี่กอล์ฟคิดยังไงกับเขาอ่ะ” เติ้ดเงียบไปสักพักสีหน้าบ่งบอกว่าจะพูดยังไงที่จะไม่ทำให้แพรเสียใจหรือถ้าเสียใจก้อขอให้มันน้อยที่สุด  เติ้ดได้บอกแพรว่า “แพร ตั้งใจฟังดีๆนะ  เขาได้ไปบอกพี่เขาแล้ว พี่เขาบอกว่า ตอนนี้เขาคิดกับแพรเป็นแค่น้องสาวจริงๆ ขอให้แพรกลับมาเป็นน้องสาวที่ดีได้ไหม” แพรอึ้งไปสักพัก คิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา นานซะจนเติ้ดทักว่า “แพรเป็นอะไรรึเปล่า” “เปล่า  แพรไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงนะ  เออ! เติ้ดช่วยไปบอกพี่เขาให้ทีนะ ว่า แพรจะกลับไปเป็นน้องสาวที่น่ารักของเขาตลอดไป ไม่ต้องคิดมากนะ”  พอกลับหอ แพรได้นอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่มันเกิดขึ้นมา ตั้งแต่ต้น จนมาสะดุดตอนอยู่ม.3 ว่า ทำไมกันนะทำไมถึงต้องมาคอยเป็นห่วงตอนเราไม่สบาย เวลาที่มีเรื่องอะไรก็ตาม ถึงต้องมาคอยช่วยเหลือ หรือเป็นเพราะว่า แพรเป็นน้องสาวคนแรกและคนเดียวของพี่กอล์ฟ เฮ่อ! สงสัยเราคงคิดเข้าข้างตัวเองมากไปมั้ง ช่างเถอะ   หลังจากวันนั้นแพรก็ได้ทำตัวให้เป็นปกติ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่ว่าแพรไม่ได้โทรไปหาพี่กอล์ฟหลังจากเหตุการณ์วันนั้นเลย     
             จนกระทั่งเปิดเทอมม.3  เทอม 2 แพรก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นแล้ว แต่กลับกัน พี่กอล์ฟกลับเดินเข้ามาหา มาคุยด้วยบ่อยครั้งเข้า จนเกิดความสนิทสนมเหมือนเก่า แต่ครั้งนี้รู้สึกจะมากกว่าเก่าเสียด้วย เวลาที่แพรหรือแม้กระทั่งพี่กอล์ฟมีปัญหา ต่างก็จะมาปรึกษาซึ่งกันและกันบ่อยครั้งเข้าจน เพื่อนๆของแพรต่างก็เริ่มทักว่า “แพร ทำไมช่วงนี้แกถึงสนิทกับพี่เขาจังว่ะ ” “เออ! ใช่ๆ แกคบกับพี่กอล์ฟอยู่เหรอ ”
“เฮ้ย! บ้าป่าว ก็อย่างที่แกรู้หนะแหละ พี่เขาไม่ได้ชอบกรูซะหน่อย เขาคิดกับกรูเป็นแค่น้องสาวเฉยๆ” “ไม่หรอกกรูดูสายตาของพี่เขาก็รู้ว่า พี่เขาไม่ได้คิดกับแกแบบน้องสาวชัวร์ ” “ถ้ายังงั้นทำไมแกถึงไม่ลองสารภาพรักอีกครั้งนึงหละ ” “ไม่ว่ะ กรูเข็ดแล้ว แล้วอีกอย่างตอนนี้กรูก้อมีแฟนแล้วด้วย ความจริงก็มีมาตั้งนานแล้ว ” “ใครอ่ะ” “ถึงบอกไปมึงก็ไม่รู้จักหรอก แต่กูจะบอกพวกมึงก็ได้เขาชื่อ บูม ” “เหรอ เออ! แพรกรูถามมึงเรื่องนึงสิ แล้วมึงบอกพวกกรูตามตรงนะ ได้ป่าว” “ก็ได้ ว่ามาดิ ” “คือว่า... ตอนนี้แกยังชอบพี่กาญจน์อยู่หรือป่าว” “แพรพูดตามตรงเลยนะ แพรยังชอบเขาอยู่ ” “ถ้างั้นเดี๋ยวพวกกรูจะช่วย ” ยังไม่ทันที่แพรจะห้าม เพื่อนๆ
ภายในกลุ่มของแพร
ก็แยกย้ายกันไปแล้ว     เพื่อนของแพรแต่ละคนต่างช่วยแพรทุกวิถีทางไม่ว่าจะเป็นบอกพี่เขาว่า “กินข้าวให้อร่อย” “นอนหลับฝันดี”
“ตั้งใจเรียน” หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ต้องมีคำว่า แพรฝากบอกว่า ขึ้นต้นเสมอ เพื่อนของแพรช่วยบอกพี่กอล์ฟตลอดตลอด ซึ่งตอนแรกๆ แพรก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ แต่พอนานๆเข้า แพรกลับเป็นคนฝากเพื่อนไปบอกซะเอง เวลาผ่านไปจนกระทั่งสอบมิดเทอม แพรจึงตัดสินใจบอกพี่กอล์ฟเองว่า ตั้งใจสอบนะ เป็นการบอกครั้งแรกในรอบ 3 ปีตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันมา เป็นอะไรที่แพรรู้สึกตื่นเต้นมากกกกก
อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนกระทั่งวันหนึ่งซึ่งวันนั้นเป็นวันที่มีพิธีเปิดลานดนตรี โดยวงเปิดก็คือวงของพี่ม.5 พอวงม.6 พี่กอล์ฟเกิดอายๆ ไม่อยากจะร้อง เพื่อนๆของแพรพวกมันเห็นแพรนั่งอยู่ทางด้านข้างของเวทีประกอบกับมันอยากที่จะฟังพี่กอล์ฟร้องเพลงจึงได้ไปบอกแพรว่า “แพรไปบอกพี่กอล์ฟให้พวกเราหน่อยสิว่าให้เขาร้องเพลงนะ แพรนะ ” “อ้าว!ถ้าอยากฟังก็ไปบอกพี่เขาเองสิ ” “โถ่ แพรไปบอกเถอะ เพราะขืนพวกเราไปบอกพี่เขาต้องไม่เชื่อและก็ไม่เล่นชัวร์เลย นะแพรไปบอกพี่กอล์ฟหน่อยนะ ” “อ้าว! ไหงเป็นงั้นหละ ” “ก็ตอนนี้พี่เขาสนใจใครที่ไหนกันหละที่เขาสนใจและสนิทเป็นพิเศษก็มีแต่แกนะ ” “ก็ได้ ๆ แต่ไม่รับปากนะว่าเขาจะร้องหรือเปล่า” “เขาร้องชัวร์อยู่แล้ว ถ้าแพรไปบอกเขาหนะ ” “เอาก็เอาว่ะ” ว่าแล้วแพรจึงเดินไปหาพี่กอล์ฟ แล้วพูดว่า “พี่กอล์ฟๆ วันนี้พี่กอล์ฟร้องเพลงหรือเปล่า” “พี่คิดว่าไม่อ่ะ ขี้เกียจ แล้วอีกอย่างนึงก็คือ เขินอ่ะ” “เฮ้ย! พูดเป็นเล่นไป เขินเหรอ” “ก็ใช่หนะสิ ทำไมอ่ะ แปลกเหรอ” “อืมแปลกดิ เออ! พี่กอล์ฟแพรมีอะไรอยากจะขอร้องหน่อยอ่ะ” “อะไรเหรอ ถ้าทำได้ก็จะทำให้ ” “จริงป่ะ คือแบบว่าแพรอยากจะฟังเพลงที่พี่กอล์ฟร้องอ่ะนะ นะจ๊ะ”  “เฮ้ย! พูดเป็นเล่นไปหนะ ”  “จริงๆนะ แพรอยากฟังจริงๆ” “อืม ! เอาก็เอา” “จริงป่ะ พี่กอล์ฟน่ารักที่สุดเลย แพรรักพี่กอล์ฟที่สุด อือ! ไม่มีอะไรแล้วหละ ถ้ายังงั้นแพรไปนั่งที่ก่อนนะ ตั้งใจเล่นนะ บ๊าย บาย” หลังจากที่แพรไปนั่งที่ พี่กอล์ฟก็ได้ขึ้นไปร้องเพลง ซึ่งแต่ละเพลงก็แบบว่าสุดๆทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นก่อนตายของบิ๊กแอส  จากตรงนี้ของซีล และอีกหลายๆเพลง แต่ที่เหมือนๆกันกันก็คือ พี่กอล์ฟจะร้องไปแล้วพอถึงท่อนที่โดนๆ ก็จะมองหน้าแพร ซึ่งทั้งเพื่อนของแพรก็แซวแพรว่า “แพร พี่กอล์ฟเขาร้องเพลงให้แกหนะ” “บ้าป่าว ไม่ใช่หรอก” “จริงๆ นี่ไงมองหน้าแกอีกแล้ว ท่อนที่ว่า ชีวิตฉันที่มันไม่ค่อยรักดี วันนี้ฉันยังได้รักเธอ ท่อนนี้ไง”“เออ!รู้แล้วๆ” เย็นวันนั้นแพรกับพี่กอล์ฟก็ได้เดินกลับหอด้วยกัน โดยการร่วมมือของพวกเพื่อนๆของแพรและของพี่กอล์ฟ วันเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆจนแพรกับพี่กอล์ฟได้เป็นแฟนกัน ทั้งคู่ต่างก็เป็นที่สนใจของคนในโรงเรียน มีคนมาถามทั้งแพรและพี่กอล์ฟว่า “เราสองคนคบกันอยู่เหรอ” พี่กอล์ฟตอบคนที่มาถามว่า ใช่เราคบกัoอยู่ ทำให้แพรอายพูดไม่ออก  จนเวลาผ่านไปได้ซักพัก ด้วยความที่ทั้งแพรและพี่กอล์ฟมีนิสัยเหมือนกันจนเกินไปจึงทำให้เรา 2 คนตกลงว่าเราจะมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม  ทั้งๆที่เราทั้ง 2 คนยังรักกันอยู่ และเราก็เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมได้จริงๆ    เวลาผ่านไปไม่นาน พี่กอล์ฟก็เกิดไปปิ๊งเด็กม.1 คนนึงชื่อน้องบี  พี่กอล์ฟก็บอกแพรและได้ขอให้แพรช่วยสืบประวัติ แพรจึงไปสืบมา และเอามาให้พี่กอล์ฟพร้อมกับพูดกับพี่กอล์ฟว่า “เหลืออีก 4-5 วัน จะจบแล้วเพิ่งมาชอบเขาเนี่ยนะ ” “เออ! ช่างมันเถอะ แล้วเบอร์ที่ได้มาหนะพี่ไม่โทรไปหรอก ไม่ต้องห่วง แค่อยากได้เก็บเอาไว้เฉยๆ” “ใครว่าเขาจะห่วงหละ ไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอ” “ป่าวแค่อยากบอกไว้ กลัวจะเข้าใจผิดหนะ”
“อืม ! มีเรื่องจะมาบอกแค่นี้ใช่ม่ะ ไปเลยไป จะไปซ้อมดนตรีหรือไปไหนก็ไป ” “โถ่ ! แค่นี้ก็ต้องงอนด้วย ไปก็ได้ งั้นพี่ไปซ้อมดนตรีก่อนนะ บ๊าย บาย ” “อืม! ตั้งใจซ้อมนะ”

เวลาผ่านไปจนกระทั่งวันสุดท้าย แพรได้ให้พี่กอล์ฟเซ็นต์เฟรนชิป ซึ่งภายในเฟรนชิปนั้นมีคำๆนึงที่สะดุดตาซึ่งแพรไปถามพี่กอล์ฟเขาก็ไม่ยอมบอกคำๆนั้นคือคำว่า ทำให้อยากแล้วจากไป  เขาแต่เพียงว่าอย่ารู้เลย แต่ก่อนที่พี่กอล์ฟจะกลับบ้านเขาได้บอกแพรว่า ไม่มีใครคนไหนที่จะมาแทนที่แพรได้ แพรเป็นเหมือนกับทุกๆอย่างทั้งน้องสาวที่พี่รักมากที่สุด ทั้งที่ปรึกษายอมที่ต้องการความช่วยเหลือ และอะไรต่อมิอะไรอีกนับไม่ถ้วน พี่จะไม่มีวันลืมแพร แพรก็อย่าลืมพี่ก็แล้วกันนะ พี่รักแพรนะ   แพรอึ้งไปสักพักเพราะไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากของพี่กอล์ฟเลย แต่ก่อนที่พี่กอล์ฟจะกลับบ้าน แพรได้บอกพี่กอล์ฟว่า “แพรมีพี่ชายมาก็เยอะแล้วนะ แต่ไม่มีพี่ชายคนไหนที่รักและหวังดีกับแพรได้เท่านี้แล้ว แพรไม่มีทางที่จะลืมพี่กอล์ฟได้หรอกนะ แพรรักพี่กอล์ฟนะรักมาก รักที่สุดเลย ไม่มีอะไรแล้วแหละ งั้นแพรกลับบ้านก่อนนะ บ๊าย บาย”  
เวลาผ่านไปนานแล้วทั้งแพรและพี่กอล์ฟต่างก็แยกย้ายไปเรียนตามทางของตนเอง ถึงแม้ว่าแพรกับพี่กอล์ฟจะโทรติดต่อกันอยู่
แต่พี่กอล์ฟก็ยังไม่เคยบอกถึงความหมายของคำๆนี้  แล้วเพื่อนๆหละคิดว่าคำๆนี้มีความหมายว่า
อย่างไร ถ้ายังงัยใครที่ทราบก็โพสมาบอกกันด้วยนะ

                                                                                                                                                                                          จากผู้เขียน
                                                                                                                                                                                         นู๋แพร