เด็กหญิงขี้อาย กะ เด็กชายหน้าด้าน

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง … มีเด็กหญิง กับ เด็กชายคู่หนึ่ง คู่นี้ เขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อายุ 3 ขวบ ซึ่งตอนนี้ เขา และ เธออายุ 15 ปี แล้ว เธอคนนั้นชื่อว่า “ แพรวา “ ส่วนเขาคนนั้นได้ชื่อว่า “ ไตรภาคี “
    แพรวานั้น มีนิสัย น่ารัก เรียบร้อย ใจดี ไม่สู้คน และที่สำคัญ แพรวานั้น ยังแอบชอบ “ ไตรภาคี “ อยู่ เงียบ ๆ อีกด้วย
    ส่วน ไตรภาคีนั้น มีนิสัย หน้าด้าน ไม่กลัวใคร สู้คนทุกเมื่อ มีน้ำใจ แต่ที่สำคัญ ไตภาคีนั้น เป็นคนที่สามารถ ปกป้อง “ แพรวา “ ได้ตลอดเวลา
    อยู่มาวันหนึ่ง ไตรภาคีได้ลาก แพรวา ขึ้นมาบนดาดฟ้า ….
แพรวา : ไอ้..ไตร จะลากเราขึ้นมาทำไมเนี่ย ?? รู้มั้ยมันเจ็บ >-<
ไตรภาคี : โทด !! เออ แพร ช่วยไรเราหน่อยสิ ?
แพรวา : มีอารัย ???
ไตรภาคี : เอ่อ … (อาย ) คือว่า เราชอบผู้หญิงคนหนึ่งอ่ะ แพรช่วยบอกหน่อยดิ ทำไงดี ???
แพรวา : ( อึ้ง…บื้อ…เหวอ ) เอ่อ … เราก็ไม่รู้ อ่านะ แต่เราว่า นายน่าจาไปบอกเขาตามตรงเลยดีกว่า ดีกว่าเก็บไว้แบบนี้ ให้ทรมานใจ ( แม่ง…โดนกรูหมดเรย Y-Y )
ไตรภาคี : แน่จัย ? ถ้าไม่ได้ผลนะ แพร แก ตายแน่ !!!!
แพรวา : อืม ๆ เออ แต่ว่า คนนั้นเขาคือใครหล๋อ ? ( อยากเห็นหน้าว่ะ Y-Y )
ไตรภาคี : นภัสสร ห้อง 3 ไง แกคิดว่า เค้าน่ารักมั้ยหล่ะ เป็นทั้ง หรีดเดอร์ ทั้งเรียนดี น่ารักจะตาย
แพรวา : เออ ๆ เราไม่ฟังนายแร้ว งั้นเราไปก่อนนะ Bye ….
และแล้ว แพรวา ก็ เดินหนี ไตภาคีไป โดยที่ไตรภาคีไม่รู้เลยว่า ระหว่างนั้น แพรวา ได้ร้องไห้ ไปตลอดทาง ….

วันต่อมา ….

ไตรภาคี : แพร !! มานี่หน่อยยย ??
แพรวา : อารัย ???
ไตรภาคี : คือ … แบบ เราไม่กล้าอ่ะ ช่วยเป็นแม่สื่อได้มั้ย ???
แพรวา : ด้านอย่างนายเนี่ยนะไม่กล้า เหอะๆ ได้ ๆ เด่วเราช่วยหั้ยก้อได้

แพรวา ได้พูดไปแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า คราวนี้ เธอต้องได้เจ็บปวดใจแน่ ๆ
ตั้งแต่นั้นมา … แพรวา ก้อเริ่มเข้าไปคุย กะ นภัสสร มากยิ่งขึ้น และก้อช่วยเป็น แม่สื่อ ให้ 2 คนนั้นอยู่ดี จนเวลาผ่านไป 3 เดือน ….

ปัง !!!!! …………………

นภัสสร : เฮ้ย !!!  แพร เปิดหั้ยเราเซ่ …. เปิ๊ดดดดดดด
……….. : เงียบ ไม่มีเสียงตอบ
นภัสสร : เปิด โว๊ย !!!!
ไตรภาคี : เราว่า แพรคงไม่อยู่แล้วหล่ะ สร เรามีเรื่องนึง ที่เราอยากบอกเธอ คือว่า ….. เรารักเธอ
นภัสสร : ( อึ้ง !! ) อ่านะ ??
ไตรภาคี : เรามาลองคบกันดีมั้ย ???
นภัสสร : ( ซึ่งตอนนี้ นภัสสร ก้อมีใจ ให้ ไตรภาคี เหมือนกัน ) อืม … ก้อได้ ค่ะ
ไตรภาคี : ไชโย้ !!!!!!!

แพรวา ซึ่ง ยืนดันประตู หั้ยทั้ง 2 อยู่ ก็ร้องไห้ออกมา เพราะเธอรู้ว่า ตัวเธอเอง คงไม่ได้ไตรภาคี อย่างแน่นอน

ตอนเย็น …. หลังจาก แพรวากลับบ้าน เธอก้อ ไอ ออกมาเป็น เลือด !!!

แพรวา : แม่!!! แพร ๆ ๆ ๆ ไอเป็นเลือด แม่ !!!
หลังจากนั้น แม่ ก้อ พาแพรวา ไปโรงพยาบาล

แม่ : คุณหมอคะ ? คือ ลูกดิชั้น เป็นอะไรหรือ ???
หมอ : เอ่อ … เสียใจด้วยนะครับ ลูกของคุณ ได้เป็น โรคมะเร็ง ในเม็ดเลือดขาว ระยะสุดท้าย … เขาจะอยู่ได้อีก 1 ปีเท่านั้น …. หมอว่า ตอนนี้ คุณแม่ ควรให้กำใจเขาไว้ดีกว่า ครับ
แม่ : ทรุด … นั่งลงกับพื้นทันที

หลังจากแม่ได้คุยกับหมอ … แม่ ก้อได้เข้าห้องไปดูแล แพรวา

แพรวา : แม่!! แพร เป็นอะไรน่ะแม่ ?
แม่ : อ๋อ ลูกไม่สบาย นิดหน่อย น่ะจ๊ะ หมอบอกว่า อีกซัก 2-3 ก็กลับบ้านแล้ว
แพรวา : ดีใจจังเลยแม่ !!
แม่ : ( สีหน้าเจ็บปวด ) จ๊ะ ลูกแม่

หลังจากนั้นเป็นต้นมา แพรวา ก้อมีอาการ ไอเป็นเลือด แล้วบางครั้ง เลือดกำเดา ก้อไหล ออกมา …  และแล้ว ผ่านไป 5 เดือน … แพรก็ได้ยิน แม่ คุยกับ พ่อ เรื่อง ที่แพรเป็น โรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว …

แพรตกใจมาก !! ซึ่งที่ว่านั้น เธอจะอยู่ได้อีก 7 เดือนเท่านั้น …
และแล้ว 2 เดือนต่อมา อาการของเธอก็ทรุดหนักมากยิ่งขึ้น
และ อีก 4 เดือนต่อมา … เธอ นอน อยู่ที่โรงพยาบาล ไตรภาคี ก็ได้มาเยี่ยม แพรวา … วึ่งตอนนี้ เขาได้เลิกกับนภัสสรแล้ว เพราะเขารู้ว่า คนที่เขารัก คือ แพรวา ….

ไตรภาคี : แพร .. แพรนอนให้มาก ๆ นะ จะได้ หายเร็ว ๆ
แพรวา : ไตร … เรารู้ตัวดี ดูสภาพเราตอนนี้สิ ไม่ต่างอ่ะไรกับศพ ไตร เรามี Diary ให้นายนะ มันอยู่ใน กล่องหนังสือของเรา ของในกล่องหนังสือในนั้น เราให้เธอหมดเลย … แม่คะ ? ถ้าแพรเป็นอะไรไป แม่ช่วยเอากล่องหนังสือนั้น ให้ไตร เขาด้วยนะคะแม่ …
แม่ : ( ร้องไห้ ) จ๊ะ !! ได้จ๊ะ แต่ลูกแม่ต้องไม่เป็นอะไร
แพรวา : ค่ะ !!

และอีก 2 วันต่อมา แพรวาก้อได้สิ้นใจอย่างสงบ ด้วยท่าที หลับตา ยิ้ม อย่างมีความสุข

หลังจาก เสร็จงานศพ ของ แพรวาแล้ว แม่ ของ แพรวา ก็ …

แม่ : ไตร .. นี่เป็นกล่องหนังสือ ที่แพร ให้ ไตร นะลูก แม่ก็ ไม่รู้เหมือนกัน ว่ามันคืออะไร ?
ไตรภาคี : ขอบคุณ ครับ คุณแม่ ….

หลังจากนั้น ไตรก็กลับบ้าน เขาได้เปิดดูกล่องหนังสือ ดู ในนั้น จะมี รูปภาพเขา รูปภาพ แพรวา และ กลอน อีกมากมาย และก็ Diary ที่ แพรวา ต้องการให้เขา …
เขาเริ่มอ่านทันที แพรวาได้เขียนไดอารี่ ในเล่มนั้นว่า “ เราไม่รู้นะ ว่าเราหลงรักนายตั้งแต่เมื่อไหร่ …. แต่เรามารู้สึกตัวตอนที่ นาย     บอกว่า นาย ชอบคนอื่นที่ไม่ใช่เรา เรา กึ่งมีความสุข กึ่ง เสียใจมากที่สุด เธอ คง ไม่รู้หรอกว่า เราเจ็บมากแค่ไหน ที่เราต้องเป็นแบบนี้
วันนั้น … วันที่เราขังพวกเธอไว้ในห้อง … เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เราร้องไห้ทำไม ทำไมเราถึงต้อง ร้องไห้ ฟูมฟายขนาดนั้น … คงเป็นเพราะ เธอเห็นเราเป็นแต่เพื่อน ไม่ใช่อย่างอื่น เรารู้ เรารู้ตัวดี
ไตร … เรารักนายนะ รักมากที่สุด รักมากกว่าใคร ๆ ในโลกนี้ ไตร .. นายจะเป็นคนที่เรารัก ตลอดไป … Kiss You … “
พอไตรอ่านจบ ไตรนั่งร้องไห้พอดี แล้วเขาก้อนึกทบทวนเวลาที่ผ่าน ๆ มา จนมาถึง ตอนที่แพร ในอยู่ในโลงศพ ศาลาวัด
แล้วเขาก้อ พูดกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ แพร … แกไม่ใช่คนที่รักเราข้างเดียวนะ เพราะว่า เราก็รักแกเหมือนกัน… ถ้าเรารู้ตัวเร็วกว่านี้ เราคงทำให้แก มีความสุขได้ แพร … หลับให้สบายเหอะ นะเพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกจะอยู่ใจเรา ตลอดไป … ลาก่อน….ที่รัก “