Wish

เนื้อเรื่อง อัปเดต 15 มี.ค. 47 / 10:21

Wish---


สายฝนซัดสาดลงมาจากท้องฟ้าสีดำดูมืดมน...กระหน่ำลงมายังพื้นดินไม่หยุดหย่อน...

สายฟ้าเเลบแปลบปลาบ...ทิ้งตัวลงมาทำลายผืนโลกเป็นระยะ....

ท่ามกลางพายุรุนเเรงที่พัดพาแสงสว่างและความอบอุ่นจากดวงตะวันไปนั้น....

ฉัน....ยืนอยู่ที่นั่น...

ตากฝน...โดยไม่สนใจว่าร่างกายจะเปียกปอนจนหนาวสั่น....

จ้องมองขึ้นไปยังฟากฟ้าเบื้องบน...ด้วยแววตาสีดำสนิท...ไร้จุดหมาย....

ฉันกำลังรอ....

รอชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่.....

ชายคนนี้....เป็นคนรักของฉัน....ไม่สิ....เป็นอดีตต่างหาก....


สมัยก่อน....

ฉันมีอายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น....ยังไม่เข้าใจ...ว่าความรักคืออะไร....

ฉันพบเขา....ชายหนุ่มคนนั้น....

ในตอนนั้น...เขาเองก็มีอายุไล่เลี่ยกับฉัน....มากกว่าฉันเพียงปีเดียวเท่านั้น....

ฉันรู้จักเขา...เพราะเขาเข้ามาคุยกับฉัน.....

เขาแนะนำตัว...ก่อนจะถามชื่อฉัน.....

ในทีเเรก ฉันไม่คิดจะตอบเขาไป....เพราะฉันไม่เคยพบกับเขามาก่อนเลย....

แต่เพราะเหตุใดไม่รู้....พอได้สบตากับเขาเเล้วนั้น....คำพูดของฉันกลับออกมาจากปากของฉันเอง...

คงจะเป็นเพราะดวงตาสีท้องฟ้าที่เจือท้องทะเลคู่นั้นสินะ....ที่ดึงดูดใจจนฉันหลงใหล....

ฉันคุยกับเขา...จนกระทั่งเริ่มสนิทกัน...

เขาเป็นคนดี...มีน้ำใจ...สุภาพอ่อนโยน....ซึ่งฉันชอบคนเเบบนี้มาก....

ไม่นานนัก...ฉันก็เริ่มรู้สึกตัวว่า...รักเขาเข้าเเล้ว...

ฉันกลับไปเล่าให้เพื่อนสมัยเด็กของฉันฟัง...

เพื่อนของฉันก็สนับสนุนให้บอกความในใจออกไป...แต่ฉันไม่กล้าพอ....จึงได้แต่ยืนอยู่ข้างๆเธอ....เเละคุยกับเธอตามประสาเพื่อนเท่านั้น..

แต่ที่จริง...การที่ได้อยู่เคียงข้างเธอ...ยิ้มให้กัน....หัวเราะไปด้วยกัน...เพียงเท่านี้....ฉันก็พอใจเเล้ว...

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม...ในใจของฉันก็ยังหวังอยู่ลึกๆว่า...อยากจะให้เขาชอบฉัน...

ซึ่งไม่นานนัก...ความปรารถนาในใจของฉันก็เป็นจริง....

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใดที่เขามาขอคบกับฉัน....เพราะผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาก็มีหน้าตางดงามกันทั้งนั้น....แถมยังมีร่างเพรียวบางสมส่วนอีก....ซึ่งผิดกับฉํน...ผิวคล้ำ....กระเต็มแก้มทั้งสองข้าง....แถมยังอ้วนอีกด้วย

แต่ฉันก็ดีใจ และตอบตกลงไปทันที....

ตอนนั้น...เป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ....

เขาน่ารักมาก...มักพาฉันไปเดทตามที่ต่างๆเสมอ...

ไปทานอาหารด้วยกัน...แม้ว่าฉันจะทานมากไป...เขาก็ไม่บ่น

ไปเดินซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน....แม้ว่าฉันจะเอาเเต่เลือกของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ซื้อเพราะไม่เข้ากัน...เขาก็ไม่ว่าอะไร

แล้วยังได้เดินเคียงข้างกับเธอเพียงเเค่สองคน....แม้จะมีคนไม่เห็นด้วยเพราะฉันไม่สวย....เขาก็ไม่เคยโกรธฉันเลย...

นี่คงจะเป็นของขวัญที่พระผู้เป็นเจ้ามอบให้ฉันสินะ...ฉันดีใจเหลือเกิน.....ความสุขนี้...ไม่อยากให้จากฉันไปเลย.....


จนกระทั่ง....วันนั้น....

เขามาหาฉันถึงบ้าน....เเล้วชวนฉันออกไปเที่ยวด้วยกัน...

เเม้ว่าฉันจะสงสัยในสีหน้าของเขา เเต่ฉันก็ตอบตกลงไปทันทีโดยไม่คิดอะไรมาก

เขายิ้ม ก่อนจะพาฉันไปในที่เเห่งหนึ่งซึ่งเธอไม่เคยพาไปมาก่อนเลย....บ้านของเธอ...

ฉันแปลกใจมาก แต่ความดีใจมันมากยิ่งกว่า....ถ้าเป็นแบบนี้...แปลว่าเขาจริงจังกับฉันมากเลยสินะ...

ความแปลกใจของฉันยังไม่หมด...เขาบอกว่าพ่อแม่ของเขาไม่อยู่บ้าน แล้วพาฉันเข้าไปในห้องของเขา....

ฉันพอจะเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เเต่เพราะไว้ใจเขา...ฉันจึงยอมตกลงโดยไม่ลังเลเลย


แต่ความเชื่อใจของฉัน....กลับถูกหักหลัง...

นับจากวันนั้น...ที่ฉันยอมเป็นของเขา...เขาก็เปลี่ยนไป...

ไม่ยอมโทรมาคุยเหมือนเเต่ก่อน....

ไม่ยอมเเวะเวียนมาหาเหมือนที่เคยทำประจำ....

ขนาดการเดินไปโรงเรียนด้วยกัน...เขาก็ยังไม่ทำ...

ตอนนั้น...ฉันพยายามจะไม่คิดอะไรมาก....

\'เขาคงยุ่ง ช่วงนี้ใกล้สอบเเล้วนี่\'

ฉันคิดอย่างนั้น...

จนกระทั่งสองเดือนผ่านไป....ความสุขเป็นล้นพ้นก็บังเกิดเเก่ฉัน...

ในท้องของฉัน....มีสายเลือดของเขาไหลเวียนอยู่....หลอมรวมกับฉัน....จนเป็นหนึ่งเดียวกัน....

นี่คงจะเป็นของขวัญที่พระผู้เป็นเจ้ามอบให้ฉันอีกชิ้นสินะ....ฉันตื้นตันใจมาก....

เขาจะรู้มั๊ยนะ....ถ้ารู้เเล้ว...เขาจะบอกว่ายังไงนะ....

เขาต้องดีใจเหมือนกับฉันเเน่ๆเลย....

ฉันหัวเราะ....ก่อนจะรีบเร่งไปหาเขา....รู้ดีว่าตอนนี้...เขาต้องอยู่ที่บ้านเเน่....

ฉันหวัง....

อยากจะเห็นสีหน้าดีใจของเขา...

อยากจะได้ยินคำพูดที่เเสนหวานหูของเขา....

อยากจะฟังเขาบอกรัก....และขอรับผิดชอบเด็กที่กำลังจะเกิดมา....

แต่แล้ว....ฉันก็ได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะเป็นจริงได้...

เพื่อนรักของฉัน...กำลังนอนอยู่กับเขา...

ภาพที่เห็นนั้น....ทำร้ายจิตใจของฉันมาก....

มันรุนเเรง....จนฉันเเทบไม่ได้ยินเสียงเพื่อนของฉันเเก้ตัว....

เเต่เท่านั้นยังไม่พอ....เขาบอกเลิกกับฉันอย่างไร้ซึ่งเยื่อใยใดๆ....

ฉันได้เเต่นิ่งเงียบ....ฟังเหตุผลที่เขาไม่รักฉันเเล้ว....ก่อนจะก้มหน้ารับความจริง...

แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่บอกไปว่าท้อง ไม่รู้สึกโกรธเขา ไม่เกลียดเขาเลยเเม้เเต่น้อย....

ความทรงจำดีๆที่เขามอบให้....รวมถึงความรักล้นหลามที่เขาเป็นผู้หยิบยื่นมาให้....สร้างความสุขเเละความอบอุ่น....จนฉันไม่อาจลืมเขาได้....

ฉันวิ่ง...วิ่ง...วิ่ง....โดยไม่มองหนทางข้างหน้า....

ไม่รู้จะทำอย่างไรดี...หนทางข้างหน้า...มันมืดมนไปหมดเลย....


หลายวันต่อมา....ฉันยังคงทำใจไม่ได้....

พ่อแม่ของฉันตัดขาดกับฉันไปแล้ว....ฉันไม่เหลือใครอีกเเล้ว....

ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองของฉัน....

ฉันส่งข้อความไปหาเขาว่า \'วันนี้จะรออยู่ที่สวนสาธารณะที่ไปด้วยกันเป็นประจำ มีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย เเละจะรอ...จนกว่าคุณจะมา\'

แล้วฉันก็ไปรอตามนัด....


16.20น....เขาคงกำลังเดินทางมา....


18.00น....เขาคงติดขัดอะไรบางอย่าง....อาจจะมีธุระกะทันหันก็ได้...ช่างเถอะ....นานอีกหน่อยฉันก็รอได้....


19.53น....ป่านนี้คงเสร็จธุระเเล้วสินะ....คงกำลังมาเเน่ๆเลย...รีบหน่อยนะ...ฝนเริ่มตกแล้ว...


21.50น....เขาคงกำลังรีบมาเเน่ๆเลย....ต้องกำลังวิ่งมาหาฉันเเน่ๆ....กำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต...เพื่อไม่ให้ฉันยืนเปียกฝนมากไปกว่านี้....แน่ๆ....ฉันเชื่อ....


23.45น....เขายังไม่มา....ฉํนขอร้องล่ะ....มาทีเถอะ....ได้โปรดเถิด....


23.50น....ฉันยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน....นัยน์ตาสีดำหม่นหมองจ้องมองขึ้นไปยังท้องฟ้า.....พร่ำวิงวอนพระผู้เป็นเจ้า....ได้โปรด...พาเขามาหาฉันทีเถิด.....


23.55น....ดึกป่านนี้เเล้วเหรอเนี่ย....เขาคงไม่มาเเล้วเเน่เลย....ฉันนี่ก็บ้าจริง....รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักฉันเเล้ว....เเต่ในใจก็ยังหวัง....หวังจะให้เขาหันกลับมาหาฉัน...แล้วรักกันเหมือนก่อน....ฉันนี่บ้าจริงๆ...ฉันมันคนไม่มีใครต้องการ....อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น.....คนอย่างฉัน.....ถ้าหายไปซักคนก็คงจะไม่มีใครรู้สินะ....คงจะไม่มีใครเสียใจให้ฉัน....เเล้วอีกไม่นาน....ทุกคนก็คงจะลืมฉันไปเอง....รู้ทั้งรู้อย่างนี้....แต่ในใจของฉัน....อยากจะย้อนเวลากลับไปในช่วงเเห่งความสุขนั้นเหลือเกิน........


24.00น....ร่างของเด็กสาว.....หลับไม่มีวันตื่นอยู่ท่ามกลางสายน้ำที่เจิ่งนองท่วงร่าง....ก่อนจะถูกพัดพาไปตามกระเเสน้ำ....อย่างไร้จุดหมาย.....


ฉันขอร้องล่ะ...พระผู้เป็นเจ้า....

ได้โปรดเถิด....อย่าให้มีใครต้องประสบชะตากรรมเดียวกันกับฉันเลย.....




วันต่อมา...

ร่างของฉันก็ถูกพบ....

ฉันถูกพัดไปไกล....จนไม่รู้ว่าสามารถไปถึงที่นั่นได้อย่างไร....

ร่างของฉัน....นอนอยู่ท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้สีขาว....ที่แสนงดงาม....และส่งกลิ่นหอมหวลไปทั่ว...


เรื่องที่เเปลกก็คือ....ฉันไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร....ในเมื่อสวนดอกไม้นั้น....อยู่บนเนินเขา.....ซึ่งน้ำพัดไปไม่ถึง....

นี่อาจจะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย....ที่พระผู้เป็นเจ้ามอบให้ฉันก็ได้นะ....?



หลายๆคนรู้สึกสงสารฉัน...รวมทั้ง...ชีวิตน้อยๆที่อยู่ในร่างกายของฉันอีกด้วย...

ชีวิตทั้งสอง...ไม่น่าจบลงเช่นนี้เลย.......


-------------------------------------

END