Wish - Wish นิยาย Wish : Dek-D.com - Writer

Wish

โดย Alizia

เรื่องราวของเด็กสาวคนหนึ่งที่เชื่อมั่นในความรักของเธอ แม้ว่าเขาคนนั้น...จะไม่รักเธอเเล้วก็ตาม.....

ผู้เข้าชมรวม

293

ผู้เข้าชมเดือนนี้

0

ผู้เข้าชมรวม


293

ความคิดเห็น


0

คนติดตาม


0
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  15 มี.ค. 47 / 10:21 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
นิยายแฟร์ 2023
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

    Wish---


    สายฝนซัดสาดลงมาจากท้องฟ้าสีดำดูมืดมน...กระหน่ำลงมายังพื้นดินไม่หยุดหย่อน...

    สายฟ้าเเลบแปลบปลาบ...ทิ้งตัวลงมาทำลายผืนโลกเป็นระยะ....

    ท่ามกลางพายุรุนเเรงที่พัดพาแสงสว่างและความอบอุ่นจากดวงตะวันไปนั้น....

    ฉัน....ยืนอยู่ที่นั่น...

    ตากฝน...โดยไม่สนใจว่าร่างกายจะเปียกปอนจนหนาวสั่น....

    จ้องมองขึ้นไปยังฟากฟ้าเบื้องบน...ด้วยแววตาสีดำสนิท...ไร้จุดหมาย....

    ฉันกำลังรอ....

    รอชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่.....

    ชายคนนี้....เป็นคนรักของฉัน....ไม่สิ....เป็นอดีตต่างหาก....


    สมัยก่อน....

    ฉันมีอายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น....ยังไม่เข้าใจ...ว่าความรักคืออะไร....

    ฉันพบเขา....ชายหนุ่มคนนั้น....

    ในตอนนั้น...เขาเองก็มีอายุไล่เลี่ยกับฉัน....มากกว่าฉันเพียงปีเดียวเท่านั้น....

    ฉันรู้จักเขา...เพราะเขาเข้ามาคุยกับฉัน.....

    เขาแนะนำตัว...ก่อนจะถามชื่อฉัน.....

    ในทีเเรก ฉันไม่คิดจะตอบเขาไป....เพราะฉันไม่เคยพบกับเขามาก่อนเลย....

    แต่เพราะเหตุใดไม่รู้....พอได้สบตากับเขาเเล้วนั้น....คำพูดของฉันกลับออกมาจากปากของฉันเอง...

    คงจะเป็นเพราะดวงตาสีท้องฟ้าที่เจือท้องทะเลคู่นั้นสินะ....ที่ดึงดูดใจจนฉันหลงใหล....

    ฉันคุยกับเขา...จนกระทั่งเริ่มสนิทกัน...

    เขาเป็นคนดี...มีน้ำใจ...สุภาพอ่อนโยน....ซึ่งฉันชอบคนเเบบนี้มาก....

    ไม่นานนัก...ฉันก็เริ่มรู้สึกตัวว่า...รักเขาเข้าเเล้ว...

    ฉันกลับไปเล่าให้เพื่อนสมัยเด็กของฉันฟัง...

    เพื่อนของฉันก็สนับสนุนให้บอกความในใจออกไป...แต่ฉันไม่กล้าพอ....จึงได้แต่ยืนอยู่ข้างๆเธอ....เเละคุยกับเธอตามประสาเพื่อนเท่านั้น..

    แต่ที่จริง...การที่ได้อยู่เคียงข้างเธอ...ยิ้มให้กัน....หัวเราะไปด้วยกัน...เพียงเท่านี้....ฉันก็พอใจเเล้ว...

    แต่ถึงอย่างไรก็ตาม...ในใจของฉันก็ยังหวังอยู่ลึกๆว่า...อยากจะให้เขาชอบฉัน...

    ซึ่งไม่นานนัก...ความปรารถนาในใจของฉันก็เป็นจริง....

    ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใดที่เขามาขอคบกับฉัน....เพราะผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาก็มีหน้าตางดงามกันทั้งนั้น....แถมยังมีร่างเพรียวบางสมส่วนอีก....ซึ่งผิดกับฉํน...ผิวคล้ำ....กระเต็มแก้มทั้งสองข้าง....แถมยังอ้วนอีกด้วย

    แต่ฉันก็ดีใจ และตอบตกลงไปทันที....

    ตอนนั้น...เป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ....

    เขาน่ารักมาก...มักพาฉันไปเดทตามที่ต่างๆเสมอ...

    ไปทานอาหารด้วยกัน...แม้ว่าฉันจะทานมากไป...เขาก็ไม่บ่น

    ไปเดินซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน....แม้ว่าฉันจะเอาเเต่เลือกของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ซื้อเพราะไม่เข้ากัน...เขาก็ไม่ว่าอะไร

    แล้วยังได้เดินเคียงข้างกับเธอเพียงเเค่สองคน....แม้จะมีคนไม่เห็นด้วยเพราะฉันไม่สวย....เขาก็ไม่เคยโกรธฉันเลย...

    นี่คงจะเป็นของขวัญที่พระผู้เป็นเจ้ามอบให้ฉันสินะ...ฉันดีใจเหลือเกิน.....ความสุขนี้...ไม่อยากให้จากฉันไปเลย.....


    จนกระทั่ง....วันนั้น....

    เขามาหาฉันถึงบ้าน....เเล้วชวนฉันออกไปเที่ยวด้วยกัน...

    เเม้ว่าฉันจะสงสัยในสีหน้าของเขา เเต่ฉันก็ตอบตกลงไปทันทีโดยไม่คิดอะไรมาก

    เขายิ้ม ก่อนจะพาฉันไปในที่เเห่งหนึ่งซึ่งเธอไม่เคยพาไปมาก่อนเลย....บ้านของเธอ...

    ฉันแปลกใจมาก แต่ความดีใจมันมากยิ่งกว่า....ถ้าเป็นแบบนี้...แปลว่าเขาจริงจังกับฉันมากเลยสินะ...

    ความแปลกใจของฉันยังไม่หมด...เขาบอกว่าพ่อแม่ของเขาไม่อยู่บ้าน แล้วพาฉันเข้าไปในห้องของเขา....

    ฉันพอจะเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เเต่เพราะไว้ใจเขา...ฉันจึงยอมตกลงโดยไม่ลังเลเลย


    แต่ความเชื่อใจของฉัน....กลับถูกหักหลัง...

    นับจากวันนั้น...ที่ฉันยอมเป็นของเขา...เขาก็เปลี่ยนไป...

    ไม่ยอมโทรมาคุยเหมือนเเต่ก่อน....

    ไม่ยอมเเวะเวียนมาหาเหมือนที่เคยทำประจำ....

    ขนาดการเดินไปโรงเรียนด้วยกัน...เขาก็ยังไม่ทำ...

    ตอนนั้น...ฉันพยายามจะไม่คิดอะไรมาก....

    \'เขาคงยุ่ง ช่วงนี้ใกล้สอบเเล้วนี่\'

    ฉันคิดอย่างนั้น...

    จนกระทั่งสองเดือนผ่านไป....ความสุขเป็นล้นพ้นก็บังเกิดเเก่ฉัน...

    ในท้องของฉัน....มีสายเลือดของเขาไหลเวียนอยู่....หลอมรวมกับฉัน....จนเป็นหนึ่งเดียวกัน....

    นี่คงจะเป็นของขวัญที่พระผู้เป็นเจ้ามอบให้ฉันอีกชิ้นสินะ....ฉันตื้นตันใจมาก....

    เขาจะรู้มั๊ยนะ....ถ้ารู้เเล้ว...เขาจะบอกว่ายังไงนะ....

    เขาต้องดีใจเหมือนกับฉันเเน่ๆเลย....

    ฉันหัวเราะ....ก่อนจะรีบเร่งไปหาเขา....รู้ดีว่าตอนนี้...เขาต้องอยู่ที่บ้านเเน่....

    ฉันหวัง....

    อยากจะเห็นสีหน้าดีใจของเขา...

    อยากจะได้ยินคำพูดที่เเสนหวานหูของเขา....

    อยากจะฟังเขาบอกรัก....และขอรับผิดชอบเด็กที่กำลังจะเกิดมา....

    แต่แล้ว....ฉันก็ได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะเป็นจริงได้...

    เพื่อนรักของฉัน...กำลังนอนอยู่กับเขา...

    ภาพที่เห็นนั้น....ทำร้ายจิตใจของฉันมาก....

    มันรุนเเรง....จนฉันเเทบไม่ได้ยินเสียงเพื่อนของฉันเเก้ตัว....

    เเต่เท่านั้นยังไม่พอ....เขาบอกเลิกกับฉันอย่างไร้ซึ่งเยื่อใยใดๆ....

    ฉันได้เเต่นิ่งเงียบ....ฟังเหตุผลที่เขาไม่รักฉันเเล้ว....ก่อนจะก้มหน้ารับความจริง...

    แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่บอกไปว่าท้อง ไม่รู้สึกโกรธเขา ไม่เกลียดเขาเลยเเม้เเต่น้อย....

    ความทรงจำดีๆที่เขามอบให้....รวมถึงความรักล้นหลามที่เขาเป็นผู้หยิบยื่นมาให้....สร้างความสุขเเละความอบอุ่น....จนฉันไม่อาจลืมเขาได้....

    ฉันวิ่ง...วิ่ง...วิ่ง....โดยไม่มองหนทางข้างหน้า....

    ไม่รู้จะทำอย่างไรดี...หนทางข้างหน้า...มันมืดมนไปหมดเลย....


    หลายวันต่อมา....ฉันยังคงทำใจไม่ได้....

    พ่อแม่ของฉันตัดขาดกับฉันไปแล้ว....ฉันไม่เหลือใครอีกเเล้ว....

    ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองของฉัน....

    ฉันส่งข้อความไปหาเขาว่า \'วันนี้จะรออยู่ที่สวนสาธารณะที่ไปด้วยกันเป็นประจำ มีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย เเละจะรอ...จนกว่าคุณจะมา\'

    แล้วฉันก็ไปรอตามนัด....


    16.20น....เขาคงกำลังเดินทางมา....


    18.00น....เขาคงติดขัดอะไรบางอย่าง....อาจจะมีธุระกะทันหันก็ได้...ช่างเถอะ....นานอีกหน่อยฉันก็รอได้....


    19.53น....ป่านนี้คงเสร็จธุระเเล้วสินะ....คงกำลังมาเเน่ๆเลย...รีบหน่อยนะ...ฝนเริ่มตกแล้ว...


    21.50น....เขาคงกำลังรีบมาเเน่ๆเลย....ต้องกำลังวิ่งมาหาฉันเเน่ๆ....กำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต...เพื่อไม่ให้ฉันยืนเปียกฝนมากไปกว่านี้....แน่ๆ....ฉันเชื่อ....


    23.45น....เขายังไม่มา....ฉํนขอร้องล่ะ....มาทีเถอะ....ได้โปรดเถิด....


    23.50น....ฉันยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน....นัยน์ตาสีดำหม่นหมองจ้องมองขึ้นไปยังท้องฟ้า.....พร่ำวิงวอนพระผู้เป็นเจ้า....ได้โปรด...พาเขามาหาฉันทีเถิด.....


    23.55น....ดึกป่านนี้เเล้วเหรอเนี่ย....เขาคงไม่มาเเล้วเเน่เลย....ฉันนี่ก็บ้าจริง....รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักฉันเเล้ว....เเต่ในใจก็ยังหวัง....หวังจะให้เขาหันกลับมาหาฉัน...แล้วรักกันเหมือนก่อน....ฉันนี่บ้าจริงๆ...ฉันมันคนไม่มีใครต้องการ....อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น.....คนอย่างฉัน.....ถ้าหายไปซักคนก็คงจะไม่มีใครรู้สินะ....คงจะไม่มีใครเสียใจให้ฉัน....เเล้วอีกไม่นาน....ทุกคนก็คงจะลืมฉันไปเอง....รู้ทั้งรู้อย่างนี้....แต่ในใจของฉัน....อยากจะย้อนเวลากลับไปในช่วงเเห่งความสุขนั้นเหลือเกิน........


    24.00น....ร่างของเด็กสาว.....หลับไม่มีวันตื่นอยู่ท่ามกลางสายน้ำที่เจิ่งนองท่วงร่าง....ก่อนจะถูกพัดพาไปตามกระเเสน้ำ....อย่างไร้จุดหมาย.....


    ฉันขอร้องล่ะ...พระผู้เป็นเจ้า....

    ได้โปรดเถิด....อย่าให้มีใครต้องประสบชะตากรรมเดียวกันกับฉันเลย.....




    วันต่อมา...

    ร่างของฉันก็ถูกพบ....

    ฉันถูกพัดไปไกล....จนไม่รู้ว่าสามารถไปถึงที่นั่นได้อย่างไร....

    ร่างของฉัน....นอนอยู่ท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้สีขาว....ที่แสนงดงาม....และส่งกลิ่นหอมหวลไปทั่ว...


    เรื่องที่เเปลกก็คือ....ฉันไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร....ในเมื่อสวนดอกไม้นั้น....อยู่บนเนินเขา.....ซึ่งน้ำพัดไปไม่ถึง....

    นี่อาจจะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย....ที่พระผู้เป็นเจ้ามอบให้ฉันก็ได้นะ....?



    หลายๆคนรู้สึกสงสารฉัน...รวมทั้ง...ชีวิตน้อยๆที่อยู่ในร่างกายของฉันอีกด้วย...

    ชีวิตทั้งสอง...ไม่น่าจบลงเช่นนี้เลย.......


    -------------------------------------

    END

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    0 ความคิดเห็น

    ×