ความรัก ความเศร้า น้ำตา ความตาย จุดจบ

เนื้อเรื่อง

ความรัก ความเศร้า น้ำตา ความตาย จุดจบ
เรื่องนี้คิดมาจาก web board ของ ร.ร. เราเองแหละว่า LOVE คือ
L คือ Lake of sorrow. ทะเลสาบแห่งความเศร้า
O คือ Ocean ot tears. ทะเลแห่งน้ำตา
V คือ Valley of death. หุบผาแห่งความตาย
E คือ End of life. จุดจบของชีวิต
แต่แต่งแล้วจะใกล้เคียงกับที่นำเสนอไหมเนี่ย ( น้ำเน่ามาก ) ช่วยพิจารณาหน่อยนะค่ะ

“ จีน่า จีน่า มานี่สิ “ เสียงนั้นฉันจำได้ดีว่าน้ำเสียงแบบนั้น แต่แฝงไปความทรงจำอันแสนเศร้าที่เขามอบไว้ให้กับฉันนั้นคือ เสียงของยูซานที่ฉันเคยรัก แต่เขาไม่เคยรัก และมอบสิ่งที่ฉันมิปรารถนาจะได้นั้นก็คือ ความเศร้า น้ำตา ความตาย และจุดจบ....
ฉันนั่งมองยูซานที่เรียกผู้หญิงของเขาคนใหม่ อย่างสลดเศร้าใจยิ่งนัก ความเศร้าใจที่ยิ่งกว่าการสูญเสียของไพร่ฟ้าต่อมหาราชา ผู้เป็นรัตนาธิเบศน์แห่งโลกาที่มีผืนพสุธาให้ผู้คนได้เหยียบย่ำ น้ำตาที่รินไหลจากนัยเนตรสีฟ้าดั่งน้ำทะเลนั้นมีมากยิ่งกว่าจำนวนน้ำในมหาสมุทรทั้งหมด ชุดสีขาวที่ถักทอด้วยแพรวาชั้นดี ลายที่ปรากฏนั้นคือลายขนนกที่สง่างาม ขาวบริสุทธิ์ยิ่งกว่าสำลี แต่ทว่าปีกแห่งรักของฉันนั้นคงแตกหักไปเสียแล้ว เมื่อยูซานจากฉันไป ปีกแห่งรักที่แตกหัก และมิมีวันกลับมาเป็นดั่งเดิมอีก....ตลอดไป เมื่อ 3 ปีที่แล้ว........
“ ไคริ ไคริ ดูทุ่งทานตะวันนี่สิ “ ยูซานเรียกฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นนั้น ซึ่งถ้าใครไม่รู้จักยูซานดี ก็จะไม่มีใครรู้เลยว่าเนื้อแท้ของยูซานนั้นเป็นเช่นไร
“ ยูซาน น้ำตกตรงโน้นก็สวยนะ “ ฉันตอบอย่างเขินอาย ทุ่งทานตะวันที่ยูซานบอกฉันในตอนนั้นมิใกล้จากน้ำตกที่ฉันพูดเลย ที่นั่นก็คือทุ่งทานตะวันที่อยู่มิใกล้จากท่าน้ำที่ฉันนั่งในตอนนี้อยู่เลย ในตอนนี้ทุ่งทานตะวันแห่งนี้ดูบานสะพรั่งแย้มแสงสุริยะจากนภาอย่างเต็มที่ มากกว่า 3 ปีที่แล้ว แต่ในเวลานี้ยูซานคงจะไม่รับรู้หรือลืมเรื่องของฉันกับเขาไปแล้ว ดอกทานตะวันที่นั่น ฉันจำได้ดีว่า ตอนที่ฉันและยูซานอายุ 10 ขวบ เราสองคนเป็นคนที่ช่วยกันปลูกด้วยกัน จนกระทั่งทานตะวันเหล่านั้นได้บานสะพรั่งมาตลอด จนกระทั่งเราสองคนอายุ 17 ปี เราสองคนก็คบกันและมาช่วยกันดูแลทุ่งทานตะวันแห่งนี้เสมอ แล้วจึงไปเที่ยวน้ำตกไรเฮอร์บ้าง หรือมาพายเรือด้วยกัน และท่าเรือที่เรามาประจำก็คือ.....ท่าเรือแห่งนี้ ที่ฉันนั่งอยู่นั้นเอง แต่ทว่ายูซานกลับจูงมือของฉันออกไปที่ทุ่งทานตะวันด้วยกัน เขาส่งผ้าไหมสีชมพูอ่อนๆ ให้ฉัน อย่างอ่อนโยน
“ ขอบใจนะ ยูซาน “ ฉันขอบใจเขา
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า ไคริ “ เขาบอกฉันแบบนั้น ฉันอายมาก
“ นี่ ไคริ เราไปที่น้ำตกกันอีกดีไหมล่ะ “ ยูซานพูด ขณะที่เขากำลังถือดอกทานตะวันดอกหนึ่ง
“ ก็ได้นี่นา แม่บอกให้ฉันมาตักน้ำที่น้ำตกด้วย “ ฉันบอกและยกครุที่แม่บอกให้ฉันไปตักน้ำขึ้น
“ ไงไปกันเถอะ เดี๋ยว ผมยกครุเองนะ “ ยูซานพูดอย่างอ่อนโยน และมายกครุของฉัน
“ ขอบใจนะ “ ฉันบอก จากนั้นเราสองก็ไปที่น้ำตกตามเดิม น้ำตกที่เขาบอกรักฉัน และ มอบจุดจบของชีวิตให้ฉัน
“ นี่ ไคริ ฮาน ลูกลุงกำนันน่ะ หล่อมากเลยนะ และเขาก็ชอบไคริด้วยนี่นา “ ยูซานบอกกันฉัน
“ ก็งั้นๆ แหละ “ ฉันบอก เพราะในใจฉันในตอนนั้นมีแต่ยูซานเท่านั้น
“ แสดงว่าไคริรักคนอื่น นอกจา ฮาน ใช่ไหมล่ะ “ ยูซานพูด แต่ฉันไม่ตอบอะไร ใจของฉันเต้นตึกตักมาก เพราะตอนนั้นฉันรักยูซานมาก มากจนทำให้ฉันตาบอด ไม่รู้ว่าเนื้อแท้ของเขาจะเป็นเช่นไร
“ เออ นี่ ไคริ เรามีเรื่องจะบอกนะ “ ยูซานพูดขึ้น พร้อมยกดอกทานตะวันดอกหนึ่งขึ้นมา
“ อะไร เหรอจ๊ะ ยูซาน “ ฉันถามยูซาน
“ I WANT GIVE MY LOVE TO YOU BECAUSE I LOVE YOU. “ ยูซานพูดแบบนั้นกับฉัน และยกดอกทานตะวันนั้นให้กับฉัน
“ ยูซาน “ ฉันพูดแบบงงๆ
“ ไคริ ฉันรักเธอนะ และจะมีเธอเพียงคนเดียวในหัวใจ “ ยูซานบอกรักฉัน ฉันหันหลังไป และยิ้มอย่างอายๆ
“ ไคริ ไม่รักฉันเหรอ “ ยูซานถามฉัน
“ ใครบอกล่ะ ว่าฉันไม่ได้รัก ฉันน่ะรักยูซาน รักเธอคนเดียวมาตลอด “ ฉันบอกไป
“ จริงๆ เหรอ ไคริ “ ยูซานถามฉันอีก
“ จริงสิ “ ฉันตอบ ยูซานคว้าฉันมากอด
“ ฉันรักเธอ ไคริ และจะมีเธอคนเดียว จะไม่มีใครอีก “ ยูซานกระซิบข้างหูของฉัน
“ พูดจริงๆ รึเปล่า “ ฉันถามยูซาน และผลักตัวออกมาจากอ้อมกอดของยูซาน
“ จริงสิจ๊ะ ไคริ แล้วไคริจะมีฉันเพียงคนเดียวรึเปล่าล่ะ “ ยูซานบอกแบบนั้น
“ ฉันรักยูซานนะ และจะมียูซานเพียงคนเดียว ตลอดไป “ ฉันตอบไปแบบนั้น ดอกไม้นานาพรรณในบริเวณน้ำตก ก็บานสะพรั่งทันที ดวงภาณุมาศกลดตัวเองลงจากนภาทันที ยูซานมอบแหวนดอกหญ้าให้ฉัน และเขาก็สวมแหวนดอกหญ้าเช่นกัน
“ เธอเป็นของฉัน ฉันเป็นของเธอ “ ยูซานพูดแบบนั้น ในตอนนี้ ฉันก้มมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน ใช่ แหวนวงนั้นคือ.......แหวนดอกหญ้าที่ยูซานให้ฉันไว้ในตอนนั้นนั่นเอง
ในตอนนี้ ยูซานไม่มีแหวนดอกหญ้าเลย เขามีแต่แก้วแหวนเงินทอง นพรัตน์อันล้ำค่า เสื้อผ้าอาภรณ์อันหรูหรา หญิงคนนั้นก็เช่นเดียวกับยูซาน เขาพาหญิงคนนั้นเที่ยวแถวนี้ไปเรื่อยๆ
หลังจากที่ยูซานบอกว่ารักฉัน เราสองคนก็แต่งงานกัน แต่ฉันไม่ถูกกับแม่ของยูซาน ทั้งๆ ที่ฉันพยายามปรนนิบัติรับใช้ยูซาน และแม่ของเขาอย่างดีที่สุด แต่แม่ของยูซานต้องการให้เขาแต่งงานกับลูกสาวเศรษฐีมากกว่าฉันมาก ลูกสาวเศรษฐีก็คือ ผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง แม่ของยูซานหาเรื่องทะเลาะกับฉันตลอดเวลา และยูซานก็เริ่มไม่เหมือนเดิมกับฉัน จนกระทั่งฉันรู้ภายหลังว่าแม่ของยูซานใส่ร้ายป้ายสีฉัน โดยที่ฉันไม่รู้ตัว เพราะแม่ของยูซานเอาแต่ให้ฉันทำงานบ้านตลอดเวลา จนไม่มีเวลาพักผ่อนเลย และยูซานก็เบื่อ ไม่ต้องการ ทะเลาะ และต่อว่าฉัน ทั้งๆที่มันไม่เป็นความจริงเลย ฉันเริ่มเศร้าและแอบร้องไห้คนเดียว เป็นที่พอใจของแม่ของยูซาน ต่อมายูซานก็ไม่ทำงานและเอาแต่ดื่มเหล้า ฉันจึงต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัวของยูซาน และทำงานบ้านไปด้วย แต่ฉันก็อดทนมาตลอด........
จนกระทั่ง ยูซานและแม่ของเขาวางแผนฆ่าฉัน เพื่อที่จะได้แต่งงานกับลูกสาวเศรษฐีได้
ต่อมายูซานชวนฉันไปที่น้ำตก แม่ของเขาก็เชียร์ให้ฉันไป ฉันวางใจทั้งสอง เพราะคิดว่าท่านทั้งสองจะเห็นค่าในตัวฉันแล้ว เมื่อไปถึงที่นั่น
“ ไคริ เราเลิกกันเถอะ “ ยูซานพูดขึ้น
“ ทำไมล่ะ ยูซาน ฉันไม่ดีต้องไหน และจะเลิกกันทำไม เรารักกันไม่ใช่เหรอ “ ฉันถามยูซาน
“ เธอดี ดีทุกอย่าง แต่ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว ฉันต้องการแต่งงานกับจีน่า “ ยูซานตอบ
“ ถ้าฉันดี ทำไมต้องไปแต่งงานกับคนอื่นล่ะ ทำไม ฉันรักยูซานเท่านั้นนะ จะรักคนเดียว ยูซานก็เคยบอกว่าจะมีฉันคนเดียวนี่นา “ ฉันพูดไป และเริ่มร้องไห้ แต่เขาก็ไม่ยอมมาเช็ดน้ำตาของฉันเลย
“ ไคริ คนเราน่ะเปลี่ยนกันง่าย เหมือนเหรียญที่มีสองด้านไงล่ะ “ ยูซานพูดแบบนั้น ทำให้ฉันยิ่งร้องไห้เข้าไปอีก น้ำตกที่นั่น น้ำเริ่มไหลแรงขึ้น ตามน้ำตาที่รินไหลออกจากตาของฉันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ ยูซาน ฉันพร้อมจะปรับตัวนะ บอกมาเถอะ ว่าฉันไม่ดียังไง “ ฉันพูดอย่างเสียใจกับยูซาน
แต่ยูซานกลับเดินหนีฉัน ฉันไปจับตัวยูซานไว้ เขาสะบัดตัวฉันออก และพูดว่า
“ ไปจากหมู่บ้านซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก “
“ แต่ฉันจะอยู่กับยูซานนะ ยังไงๆ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะยูซานคนเดียวตลอดไป “ ฉันพูด
“ อยากให้ฉันรุนแรงใช่ไหม “ ยูซานพูด และลากตัวฉันไปที่น้ำตก ฉันตกใจที่ยูซานทำแบบนั้น
“ เธออยากให้ฉันรุนแรงเองนะ ความรักของเธอต้องพบจุดจบแบบนี้เองนะ “ ยูซานพูด
“ ทำไม “ ฉันตะโกนถามยูซาน
“ ทำไมน่ะเหรอ อย่าให้ฉันพูดเลย ตายซะเถอะ “ ยูซานพูด และผลักฉันตกหน้าผาใกล้น้ำตกเสีย
“ กริ๊ด “ ฉันกริ๊ดออกมา น้ำตาเริ่มไหลออกมาก ก่อนที่ชีวิตของฉันจะจบลง หลังจากนั้นยูซานก็จากที่นั่นไป โดยไม่มาเหลียวแลฉันเลย จากนั้นศพของฉันก็มาลอยที่ท่าเรือแห่งนี้ ท่าเรือที่ฉันกำลังนั่งอยู่ พวกชาวบ้านพบศพฉัน แต่ทุกคนคิดว่าฉันฆ่าตัวตาย ไม่มีใครรู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร นอกจากตัวยูซานและแม่ของเขา จากนั้นไม่นั้นยูซานก็แต่งงานกับลูกสาวเศรษฐี และลืมเรื่องของฉันไปจนหมดสิ้น ฉันไปร่วมงานของยูซาน ด้วยความเศร้าหมอง และน้ำตาที่ไหลริน ฉันรู้ว่าเขาดีใจมากที่ได้แต่งงานใหม่กับลูกสาวเศรษฐี แม่ของเขาก็เช่นกัน และก็ไม่มีใครได้เห็นตัวฉันเลย เพราะตอนนั้นฉันคือ วิญญาณแล้ว ในตอนนี้ก็เช่นกัน พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินอีกครั้งหนึ่งแล้ว
“ จีน่า กลับกันเถอะ “ ยูซานบอกกับภรรยาใหม่ของเขา หญิงคนนั้นเดินตามยูซานไปและพูดว่า
“ ค่ะ ที่รัก “ แต่ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรกับหญิงคนนั้น เธอก็รักยูซานเหมือนกันกับฉัน ฉันหวังว่าเขาสองคนคงจะเป็นเนื้อคู่กัน และต้องการให้สองคนนั้นมีความสุข อย่าให้เธอต้องพบจุดจบเหมือนฉันเลย ตอนนี้ฉันคงต้องไปได้แล้ว และฉันจะมาที่นี่อีกครั้ง เมื่อยูซานและหญิงคนนั้นมาที่นี่อีกครั้งหนึ่ง ...... ฉันจึงเดินลงจากท่าเรือ ลงไปสายชลธารที่ไหลไปตามทาง ฉันลงไปในน้ำ ลงไปเรื่อยๆ........ จนลับตาไป แม่น้ำแห่งนี้ ไหลมาจากน้ำตกไรเฮอร์ แม่น้ำและน้ำตกที่มีความรัก ความเศร้า น้ำตา ความตาย และจุดจบของชีวิตของฉันนั่นเอง
ต่อมาที่หน้าหลุมศพของไคริ ยูซานนำดอกไม้มาไหว้ศพไคริ พร้อมทั้งน้ำตามที่รินไหลจากตาสีม่วงดั่งองุ่นของเขา
“ นี่จะอาวรณ์ให้ภรรยาเก่าของคุณ ไปถึงไหนกันนะ “ จีน่าพูดอย่างเสียอารมณ์ ยูซานนิ่งและร้องไห้
“ คุณค่ะ “ จีน่าตะโกนอย่างไม่พอใจ ยูซานลุกขึ้นจากหน้าหลุมศพของไคริ และเดินมาหาจีน่า
“ กลับกันเถอะค่ะ “ จีน่าพูดและลากสามีของเธอออกไป แต่ยูซานกลับชักมีดขึ้นมา และลากเธอไปที่น้ำตกไรเฮอร์ พร้อมกับที่เขาถือดอกทานตะวันดอกหนึ่งไปด้วย
“ โอ๊ย เจ็บนะค่ะ คุณ “ จีน่าพูดบอกยูซาน
“ เจ็บ ใช่ไหม “ ยูซานถามจีน่า อย่างโหดร้าย
“ ก็เจ็บสิค่ะ คุณ “ จีน่าตอบ
“ แต่เธอไม่รู้หรอกว่าใจฉันเจ็บแค่ไหน ที่ผมต้องฆ่าไคริ ภรรยาที่ผมรักที่สุดมาตลอด เพื่อมาแต่งงานกับเธอ ตามคำสั่งของแม่ของผม และผมไม่เคยรักคุณเลย! “ ยูซานพูดกับจีน่า อย่างเศร้าๆ
“ แล้วจะทำไมล่ะ “ จีน่าถามสามีของตน แต่ไม่มีคำตอบจากปากของยูซาน เขาแทงจีน่า
จีน่านั้นเมื่อโดนคมมีดของยูซาน วิญญาณและโลหิตของหล่อนก็ออกจากร่างของเธอไป ยูซานจึงชักมีดออกจากร่างไร้อันวิญญาณของจีน่า และผลักเธอลงน้ำตกทันที พร้อมกับหยดน้ำตาของจีน่า
“ ไคริ ผมไม่รู้ว่าคุณจะยังอยู่ที่นี่รึเปล่านะ คำพูดของผมมันอาจจะน้ำเน่ามากสำหรับคุณ แต่ผมยังคุณคนเดียวมาตลอด และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป แต่แม่ของผมไม่ต้องการคุณ ถ้าผมไม่ทำ แบบนั้นแม่ของผมต้องมีบาปติดตัวมากไปกว่านี้แน่ แต่ผมฆ่าแม่ของผมไปให้คุณไม่ได้หรอกนะ ไคริ เพราะท่านก็คือแม่ของผม ไคริ เมื่อผมตายไปผมจะไปหาคุณแน่นอน และเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ต้องนี้ผมส่งนังตัวอันตรายไปให้คุณแล้วนะ คุณจะทำอะไรกับหล่อนก็เชิญ เพราะผมไม่เคยรักหล่อนเลย ผมรักคุณนะ ผมขอโทษนะที่ผมต้องฆ่าเธอ ผมคิดถึงคุณ ไคริ “ ยูซานพร่ำออกมาทั้งน้ำตา หลังจากที่ผลักศพจีน่าลงไปในน้ำตก แล้วเขาก็วางดอกทานตะวันลงที่นั้น
“ นี่ไงล่ะ ดอกทานตะวัน ดอกไม้ที่คุณชอบ ดอกไม้ที่เราเคยปลูกด้วยกัน “ ยูซานพูด แล้วเขาก็ขว้างมีดที่แทงจีน่าทิ้งไป แล้วจึงเดินออกจากที่นั้นไปท่ามกลางสายลมหนาวที่พัดผ่านอยู่บริเวณนั้น
“ ผมยังรักและคิดถึงคุณเสมอนะ ไคริ “ ยูซานพร่ำออกมาท่ามกลางสายลมหนาวแห่งเหมันตฤดูที่ปะทะร่างกายของเขา
“ ฉันรักคุณค่ะ ยูซาน และจะรอคุณตลอดไป แต่คุณก็ไม่น่าจะฆ่าคนแบบนี้อีกเลยนะค่ะ ฉันรู้แล้วค่ะ ว่าจริงๆ แล้วคุณรู้สึกยังไงกับฉัน ฉันมันโง่ไปเองที่คิดว่าคุณไม่รัก ไม่ต้องการฉัน “ เสียงเบาๆ ของไคริที่พัดผ่านมากับสายลม แต่ทว่าเสียงนั้นกับไปไม่ถึงตัวยูซาน ที่กำลังร้องไห้เศร้าโศกถึงการที่เขาฆ่าไคริ ทั้งๆ ที่เขารักไคริมากที่สุด อยู่เลยแม้แต่น้อย.......... สายลมที่นั้นพัดผ่านต่อไปเรื่อยๆ ดวงบุหลันเริ่มขึ้นไปประดับราตรีในคืนนี้อย่างหมองเศร้ากับความรักที่จำเป็นต้องฆ่าของยูซานและไคริ อย่างเวทนา
“ ผมรักคุณ   แต่สุดท้ายผมกลับต้องฆ่าคุณ ไคริ “ ยูซานพร่ำอีกครั้ง พร้อมกับขว้างแหวนทอง แหวนเงินต่างๆ ทิ้งไป แล้วจึงนำแหวนดอกหญ้าที่เขาเคยทำ เมื่อตอนนั้น ตอนที่เขาบอกคำว่า “ รัก” กับไคริที่เขารัก และทำเป็นวงคู่สองวง วงหนึ่งนั้นคือวงที่เขาจะสวมใส่ ส่วนอีกวงคือวงที่อยู่กับไคริ เขานำแหวนดอกหญ้านั้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขาแทน และรีบจากที่นั้นไป และนับจากนั้นเป็นต้นมา   ก็ไม่เคยมีใครพบเห็นยูซานอีกเลย  ไม่ว่าที่หมู่บ้านหรือโลกใบนี้   ก็ไม่เคยมีใครรู้และพบเห็นเขาอีกเลย........   แต่ที่รู้แน่ๆก็คือ  ไคริ และ จีน่า  ก็ได้จากโลกนี้ไปแล้วเท่านั้นเอง
( ตอนเดียวจบค่ะ )