ไปซื้อรองเท้า

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันหยุดธรรมดาของโรงเรียนทั่วไปและเป็นวันที่รองเท้าของเด็กน้อยคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงเรียงนามว่า “เอี่ยม” ถึงแก่กรรมลง  ด้วยโรคส้นขาด  “ตาฮับ  ตาฮับ รองเท้าผมขาดฮับ” “เออ  แล้วไงวะ ไอ่เอี่ยม” ตาถือขวดเหล้าค้างไว้  แล้วตอบหลาน  “ก้อผมจะให้ตาพาไปซื้อให้ใหม่ไงล่ะฮับ” “ก้อได้วะ  แต่เอาเงินเองนะไอ่เอี่ยม  แล้วก้อออกเงินให้ข้าด้วยไหนๆไปละข้าจะซื้อทีเดียวเลย ถือว่าเป็นค่าพลังงานที่เสียไปตอนพาเองไปซื้อละกัน” เอี่ยมนิ่งหน้าเสียไปสักพัก  แล้วก้อตอบไปว่า  “ได้ฮับ  แต่พอกลับมาแล้วผมมาเก็บกะตาละกันนะฮับ  ถือว่าผมให้ตายืม” ตาที่เกือบจะเมาเหล้า  หรือเมาไปแล้วไม่ทันคิดจึงตอบไปว่า “โอเช”  ระหว่างทางที่ตากับเอี่ยมเดินไปนั้นก้อไม่มีอะไรเกิดขึ้น  จนถึงร้านขายรองเท้า  “ตาฮับ  ถึงแล้วฮับ” เอี่ยมตะโกนบอกตาขณะที่ตาเดินเลยไป  เกือบ 2 กิโลแล้ว  ตาจึงรีบวิ่งมาด้วยความเร็ว 500 กิโลเมตรต่อ 1 นาที  “เอ้า  ตามาถึงละ  เองก้อรีบๆเลือกสิวะ  ตาจะกลับไปเมาต่อโว้ย” “ฮับฮับ”  เอี่ยมเลือกรองเท้าใช้เวลาไปประมาณ  3  ชั่วโมงเศษ  จึงจะเลือกเสร็จ  เมื่อเขาถูกใจแล้วเขาต้องการเงินของเขาที่ตามุบมิบไว้จากตา “ตา...” ไม่ทันที่เขาจะเรียกตาจบเขาเห็นตาของเขา  นอนกอดขวดเหล้าเพื่อรอเขาเลือก “ตาฮับ ผมเลือกเสร็จแล้วฮับ  เอาเงินหน่อยฮับ” “เสร็จแล้วหรอ  เออๆเอาไป” ตาตื่นขึ้นมาในอาการมึนงงเพราะความเมาพร้อมกับส่งเงินให้หลาน  “นี่ฮับเงิน”เอี่ยมพูดพร้อมยื่นเงินให้เจ้าของร้าน “ตาฮับเสร็จแล้วฮับกลับกัน” “อืม ไป  เอ้อ เดี๋ยวๆ  ข้ายังไม่ได้เลือกเลยเองนี่ก้อไม่เตือน” “ฮับๆ” ตาใช้เวลาเลือกไปประมาณ 2 วินาทีเศษๆ  ก้อเลือกเสร็จ  เมื่อตากำลังจะจ่ายเงินเอี่ยมสังเกตเห็นว่าตาซื้อคู่ใหญ่กว่าขาตาปกติมาก(คือประมาณว่า  ตาใส่เบอร์ s  แต่ซื้อ  xl  อ่ะ)  “ตาฮับ  ตาหยิบผิดคู่รึเปล่าฮับ  มันใหญ่กว่าขาตาเยอะนะฮับ” “เออน่า  เรื่องของข้า” “แล้วตาจะใส่ได้หรอฮับ” “เองไม่ต้องยุ่งเลย  กลับได้แล้ว ไป”  แต่ว่าเอี่ยมยังไม่ยอมจึงเถียงกับตาอยู่หน้าร้านข้ายรองเท้า  และสุดท้ายตาก้อต้องบอกความจริงออกมาว่า “ข้าจะเอาไว้เผื่อข้าโตโว้ย  จะได้ไม่ต้องซื้อหลายๆรอบ