One Day

เนื้อเรื่อง

แอร์...นักศึกษาสาวปี 4 ของมหาวิทยาลัยชื่อดังของเมืองไทยแห่งหนึ่ง เธอเป็นหนึ่งในแฟนคลับของ F4 แต่คนที่เธอชอบที่สุดคือแวนเนส และแน่นอนทุกครั้งที่มีข่าวเกี่ยวกับแวนเนสเธอก็ย่อมไม่มีพลาดแน่นอน เธอมีความฝันอันยิ่งใหญ่อย่างหนึ่งคือการที่ได้มอบเพลงที่เธอตั้งใจแต่งให้กับแวนเนส คนที่เธอปลื้มสุดๆ และในวันนี้เธอก็เป็นเหมือนกับคนอื่นๆที่คลั่งไคลแวนเนสที่ไปเฝ้าแวนเนสที่โรงแรมที่เขาพัก
“ เฮ้ย! นั่นไงแวนเนส แวนเนสมาแล้ว ” เด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อเธอเห็นแวนเนสเดินลงมาพร้อมการ์ดนับสิบคน แอร์และแฟนคลับคนอื่นๆรีบวิ่งไปเพื่อหวังว่าจะได้ใกล้ชิดแวนเนส จนกระทั่งแวนเนสเดินขึ้นรถออกไป แฟนคลับส่วนใหญ่ก็เดินกลับมานั่งที่เดิม แอร์ก็เดินกลับมานั่งที่กับเพื่อนๆของเธอที่มาเป็นเพื่อน และแล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา และพูดบางอย่างที่ ซึ่งเธอพอที่จะจับใจความได้ว่า
“ แวนเนส มีงานด่วนก็เลยต้องกลับไทเปไปก่อน แต่แวนเนสฝากมาบอกว่าขอบคุณมากๆที่ให้การต้อนรับที่ดี ” เมื่อเธอได้ยินดังนั้นก็เกิดอาการสลดทันที เพื่อนๆของเธอจึงรีบปลอบใจกันยกใหญ่
“ แอร์ ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าเศร้าไปเลย คราวหน้าก็ได้นะ ” เพื่อนสาวของเธอคนหนึ่งกล่าว
“ คราวหน้าหรอ ครั้งแรกที่เค้ามาพวกเธอก็บอกว่าคราวหน้าก็ได้ คราวที่แล้วก็เหมือนกัน แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้เอาของชิ้นนี้ให้เค้าซะทีล่ะ ฉันต้องรอไปตลอดชีวิตเลยมั้ย ” เธอกล่าวพลางน้ำตาคลอเบ้าก่อนที่เพื่อนหนุ่มคนหนึ่งของเธอจะลูบหัวพลางกล่าวว่า
“ ไม่หรอกน่า อย่าร้องไห้สิ ถ้าแวนเนสมาเห็นเธอแบบนี้เค้าคงไม่ชอบแน่ๆ ”
“ พวกเธอจะไปหาอาจารย์ที่มหา’ลัยไม่ใช่รึไง รีบไปสิ อย่าห่วงฉันเลยน่า ” เธอกล่าวพลางเช็ดน้ำตา
“ แล้วเธอล่ะ จะไปไหนต่อจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า เดี๋ยวฉันไปส่งก็ได้ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ชุง เดี๋ยวฉันจะไปหาอาที่สยามก่อนแล้วค่อยกลับบ้านพร้อมอา ”
“ งั้นระวังตัวหน่อยนะ อย่าคิดสั้นนะ พวกเราเป็นห่วง ” เพื่อนชายของเธอ( ไม่ใช่แฟนนะคะ )กล่าวอย่างติดตลกนิดๆ ซึ่งมันทำให้เธอยิ้มได้นิดหน่อย
“ ฉันไม่ทำอะไรบ้าๆหรอกน่า รีบไปได้แล้ว ” เธอไล่
เมื่อเพื่อนของเธอไปแล้ว เธอก็เดินไปขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานี และเมื่อมาถึงเซ็นเตอร์พอยท์ เธอก็เดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เธอเดินเข้าไปในร้านเบอร์เกอรี่แห่งหนึ่ง เธอสั่งชาร้อนมาหนึ่งที่ แต่เมื่อมาแล้ว เธอกลับไม่แตะมันเลย แอร์ฟุบลงที่โต๊ะและแล้วเสียงร้องไห้เล็กๆก็ดังออกมาจากเธอ ชายหนุ่มโต๊ะข้างๆสังเกตเห็นจึงเขยิบเก้าอี้เข้ามาใกล้ๆเธอ
“ คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ” เขาพูดเป็นภาษาอังกฤษพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เธอเอื้อมไปหยิบมาเช็ดน้ำตาเมื่อเช็ดเสร็จเธอก็ส่งคืนให้เขาพลางหันไปหาเขาเพื่อที่จะขอบคุณเขา แต่แล้วเธอก็ต้องช็อกเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือ
“ วะ วะ วะ...แวนเนส ” เธอพูดติดอ่าง ขณะที่เขายิ้มหวานให้เธอ
“ จุ๊ จุ๊ จุ๊ เบาๆเดี๋ยวพวกนักข่าวรู้ ”
“ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ที่จริงคุณกลับไทเปไปแล้วไม่ใช่หรอ ” เธอเอ่ยถาม
“ ที่จริงคนที่ออกมาจกโรงแรมไม่ใช่ผมหรอก เป็นคนที่ผมจ้างมาปลอมตัวเป็นผมเพราะผมจะได้เที่ยวบ้าง ” เขาอธิบาย
“ แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่คะ ”
“ พรุ่งนี้บ่ายๆครับ ”
“ รู้หรือเปล่าว่าฉันน่ะชอบคุณมากเลยนะพอรู้ว่าคุณกลับไทเป ฉันก็... ”
“ ร้องไห้ ผมรู้สึกไม่ดีเลยรู้มั้ยเวลาที่มีคนมาร้องไห้เพราะผม ”
“ ค่ะ ต่อไป ฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ” เธอกล่าวพลางยิ้มนิดๆ
“ คุณชื่ออะไรครับ ”
“ ฉันชื่อแอร์ ค่ะ ” เธอตอบ
“ แอร์ครับ คือ ผมมาเมืองไทยยังไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลย ช่วยพาผมเที่ยวได้หรือเปล่า ” เขาพูดเชิงขอร้อง
“ เอออ...ได้ค่ะ ” เธอตอบ
“ งั้นไปกันเถอะ ” เขาพูดจบก็จูงมือเธอเดินออกจากร้านไป
“ เดี๋ยวสิ ” เธอกล่าว แต่แวนเนสไม่ฟัง เธอจึงต้องทำใจแต่ในใจลึกๆเธอรู้สึกดีใจสุดๆที่ได้ไปเที่ยวกับคนที่เธอปลื้ม เธอพาเขาไปโน่น ไปนี่ จนเกือบรอบกรุงเทพฯ จนลืมไปเลยว่าเธอจะไปหาอาที่สตูดิโอถ่ายภาพ จนกระทั่งอาของเธอโทรมา
“ หวัดดีค่ะอา มีอะไรหรอคะ ”
“ อาบอกให้เธอมาที่สตูดิโอทำไมไม่มา ”
“ แหะ แหะ แหะ ขอโทษทีค่ะ เดี๋ยวหนูไปเดี๋ยวนี้นะคะ บายค่ะ ” แล้วเธอก็วางโทรศัพท์
“ แวนเนส คือฉันต้องไปร้านอาน่ะค่ะ ”
“ อาคุณทำอะไรเหรอครับ ”
“ อาฉันทำสตูดิโอถ่ายภาพค่ะ ” เธอตอบ
“ งั้นผมขอไปด้วยนะครับ ” เขากล่าวพลางจูงมือเธอเดินไป(อีกแล้ว)เธอและแวนเนสไปที่สตูดิโอถ่ายภาพ แอร์นึกอะไรดีๆออก เธอไปคว้ากล้องที่อยู่บนขาตั้งมาอย่างคล่องแคล่วมาถ่ายภาพแวนเนส เธอกดชัตเตอร์ถี่ยิบ แวนเนสก็ยินยอมให้เธอถ่ายภาพแต่โดยดีแถมยังเล่นกับกล้องอีกต่างหาก เมื่อถ่ายภาพเสร็จ เธอก็เอาลงแผ่นดิสก์และเก็บใส่กระเป๋าและออกจากร้านไปกับแวนเนสเพื่อที่จะไปขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานี แวนเนสเสนอขอเลี้ยงข้าวเธอซักมื้อเพื่อเป็นการขอบคุณที่พาเขาเที่ยว เมื่อทั้งสองทานอาหารเสร็จก็ไปเดินเล่นต่อซักพัก แต่แล้วแอร์ก็รู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตาม เธอจึงพาแวนเนสไปหลบในทางหนีไฟ แต่เมื่อเข้าไปแล้วก็กลับออกมาไม่ได้
“ ประตูล็อก เป็นไปไม่ได้ ” เธอบ่นพึมพัมพลางมองนาฬิกา “ นี่มัน 4 ทุ่มแล้วนี่หน่า แล้วฉันต้องติดอยู่ในนี้ทั้งคืนเลยหรอเนี่ย ”
“ มีอะไรหรอครับ ” เขาเอ่ยถาม
“ ประตูล็อก ห้างก็ปิด เราออกไปข้างนอกไม่ได้แล้ว ”
“ ล้อเล่นหรือเปล่า ” เขาเดินเข้าไปพยายามประตูแต่ก็เปิดไม่ได้
“ ไม่ต้องพยายามหรอก ” เธอกล่าวพลางทรุดตัวลงนั่ง แวนเนสก็เช่นกัน
“ ถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณคงไม่ลำบากหรอก ” เขากล่าว
“ ไม่หรอกค่ะ ” เธอยิ้ม
“ แวนเนส คุณเคยรู้หรือเปล่าว่าทำไมแฟนเพลงถึงชอบคุณ ”
“ ไม่เคย แล้วคุณล่ะชอบผมเพราะอะไร ” เขาถาม
“ ที่ฉันชอบคุณก็เพราะคุณเป็นมุ่งมั่น นิสัยดี กล้าทำอะไรเพื่อความฝันของตัวเอง ซึ่งคุณอ่ะนะทำให้ฉันกล้าทำอะไรหลายๆอย่าง รวมทั้งนี่ด้วย ” เธอเปิดกระเป๋าหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมาและมอบให้แวนเนส
“ ในที่สุดฉันก็ทำความฝันสำเร็จซะที ” เธอพึมพัมเบาๆ
“ นี่มันอะไรอ่ะครับ ”เขาถาม
“ ไม่บอก เอาไว้คุณขึ้นเครื่องไปก่อนแล้วค่อยเปิดดูนะ ห้ามเปิดดูก่อน ”
“ โอเค ก็ได้ แต่ว่าใบ้ให้หน่อยไม่ได้เหรอ ”
“ ไม่ได้ ” เธอยื่นคำขาด แวนเนสจึงยอมอ่อนลง
“ ผมง่วงแล้วอ่ะ ขอนอนตักได้หรือเปล่า ”
“ เฮ้ย!ไม่ได้นะ…ฉันไม่เคยให้ใครนอนตักนะ ” เขาไม่สนใจ เอนตัวลงนอนที่ตักเธอทันที และหลับไป
+++ วันรุ่งขึ้น +++
เมื่อห้างเปิด แอร์และแวนเนสรีบออกมาจากห้างทันทีและตรงกับที่โรงแรมทันที เมื่อไปถึงการ์ดของเขาก็รีบมารับตัวเขาทันทีเขาหันมายิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายเธอก็ยิ้มตอบกลับเขา และเขาก็เดินจากไป ซักพักเขาก็เดินกลับ เขายื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้เธอก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะพูดว่า
“ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับ ” แล้วเขาก็เดินจากเธอไป เธอมองเขาจนคล้อยหลังไป เธอเอากระดาษที่แวนเนสให้เธอมาอ่าน

You’re No.1 Fan club
                                                 You’re so cute…
และลงลายเซ็นของเขาเอาไว้ เธอพลิกดูด้านหลังก็เห็น E-mail ของเขาเขียนเอาไว้ แถมยังลงท้ายเอาไว้ว่า

Don’t forget me !!!

เธอเก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋าและกลับบ้านไปอย่างมีความสุข...
บ่ายวันนั้นแวนเนสก็ขึ้นเครื่องบินกลับไทเปทันที แอร์ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปส่งเขา เธอยืนอยู่บนดาดฟ้าของอาคารชุดที่เธออยู่ เธอเงยหน้ามองขึ้นฟ้าและเห็นเครื่องบินลอยอยู่บนฟ้าเธอพึมพัมออกมาเพียงคนเดียวว่า
“ ลาก่อน แวนเนส ฉันจะไม่มีวันลืมคุณจากนี้และตลอดไป ” เธอยืนมองจนเครื่องบินลับตาไป
แวนเนสที่อยู่บนเครื่องก็หยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมาจากในกระเป๋าและเปิดซองหยิบของบางอย่างออกมา ซึ่งมันคือ โน้ตเพลงและแผ่นซีดี...นี่คือ ผลงานชิ้นแรกที่เธอตั้งใจทำเพื่อส่งอาจารย์โดยที่มีแรงบันดาลใจมาจากเขา เพราะเธอตั้งใจว่าจะเอาเพลงนี้มอบให้แวนเนส
(ภาษาอังกฤษ)
“ดวงดาวแห่งความฝัน”
คนเรามีดวงดาวแห่งความฝันด้วยกันทุกคน
แต่ดาวดวงไหนล่ะที่เป็นของเรา
บางคนมองหาไม่นานก็เจอ
บางคนมาหาทั้งชีวิตก็ไม่เจอ

เมื่อเจอมันแล้ว ลองคิดดูสิว่าจะทำอะไรต่อไป
มองดูมันอย่างเดียวหรอ ? ไม่ได้นะ !
เอื้อมมือไปคว้ามันมาเลย

เอื้อมไปสิ ไปคว้าดาวดวงนั้น
คว้ามันเอาไว้สิ อย่ามัวแต่ยืนมอง
มันไม่ลอยลงมาหาเราหรอก(เชื่อฉันเถอะ)
พยายามเข้าสิ สู้ไปให้ถึงฝัน
อย่าเพิ่งท้อแท้กับมัน ฉันคนนี้
จะอยู่ข้างๆเธอตลอดไป
              
หากวันไหนเธอท้อแท้ มองมาทางนี้
เธอจะเห็นฉันยืนอยู่
จะอยู่เช็ดน้ำตาให้เธอ เมื่อเธอเสียใจ
ไม่ว่ายากซักแค่ไหน ฉันเชื่อว่าเธอทำได้อยู่แล้ว

เมื่อเจอมันแล้ว ลองคิดดูสิว่าจะทำอะไรต่อไป
มองดูมันอย่างเดียวหรอ ? ไม่ได้นะ !
เอื้อมมือไปคว้ามันมาเลย

เอื้อมไปสิ ไปคว้าดาวดวงนั้น
คว้ามันเอาไว้สิ อย่ามัวแต่ยืนมอง
มันไม่ลอยลงมาหาเราหรอก(เชื่อฉันเถอะ)
พยายามเข้าสิ สู้ไปให้ถึงฝัน
อย่าเพิ่งท้อแท้กับมัน ฉันคนนี้
จะอยู่ข้างๆเธอตลอดไป

ฉันคนนี้จะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป....

+++ 3 เดือนต่อมา +++
ณ คอนโดแห่งหนึ่งในเมืองไทเป
“ เสี้ยวเทียน ฉันขอเช็คเมล์หน่อยได้ป่าว ” แวนเนสถามก่อนที่จะยกเบียร์ไวเซอร์ที่เหลืออีกนิดหน่อยมากระดกจนหมดกระป๋อง
“ เออ ได้ แต่ให้เจ้าไจ๋มันเลิกก่อนละกัน ” เสียงเสี้ยวเทียนดังมาจากห้องครัว ซึ่งขณะนั้น ไจ่ไจ๋กำลังเล่นเกมแข่งรถอย่างเมามัน...
“ ไจ๋ เขยิบไปหน่อยดิ ฉันจะเช็คเมล์ ” แวนเนสเดินไปยืนที่หลังเก้าอี้ที่ไจ่ไจ๋นั่งอยู่
“ ไม่ ฉันจะเล่นเกม ” ไจ๋พูดขณะที่ยังคงเล่นเกมต่อไป แวนเนสจึงล็อกคอไจ่ไจ๋ ทำให้ไจ่ไจ๋ยอมลุกออกไปแต่โดยดี...
เขานั่งลงที่เก้าอี้และไจ่ไจ๋ก็แอบดูอยู่ข้างหลังด้วย เขาเปิดเช็คเมล์ของเขา และพบว่ามีอยู่ชื่อหนึ่งที่ไม่คุ้นเคย ซึ่งเขียนว่า...Arada Suwatchai…มันไม่ใช่ชื่อเพื่อนเขานี่หน่า อีกอย่างเขาก็อ่านไม่ออกด้วยว่าเขียนว่าอะไรเพราะมันอ่านยาก เขาลองคลิกเข้าไป…
(ภาษาอังกฤษ)
...สวัสดีค่ะ คุณคงแปลกใจที่ได้เห็นว่ามีคนบางคนที่คุณไม่รู้จักหรือจำไม่ได้ส่งเมล์มาหาคุณ แต่ถ้าคุณจำได้ฉันคือผู้หญิงที่เคยมอบเพลงหนึ่งให้คุณ ฉันชื่อแอร์ไงล่ะ...แต่คุณก็คงจำฉันไม่ได้หรอก เพราะแค่เรื่องงานคุณก็จำแทบไม่ไหวแล้ว...แต่ที่ฉันส่งเมล์มาครั้งนี้ก็เพราะว่า ถ้าคุณจำได้ ตอนที่คุณอยู่ที่เมืองไทย ฉันเคยเอากล้องถ่ายภาพมาถ่ายภาพคุณเอาไว้ แล้วฉันก็เลยจะส่งมาให้คุณ เผื่อว่าคุณจะอยากได้ ฉันคงรบกวนเวลาของคุณเพียงแค่นี้ หวังว่าคุณเองก็คงจะจำฉันได้ เพราะฉันเองไม่เคยลืมคุณเลย...
…Air…
“ เมล์ใครอ่ะ ” ไจ่ไจ๋ถาม...แน่นอนว่าเขาจำเธอได้ดีเลยทีเดียว เพราะว่าเขาไม่เคยเจอแฟนเพลงคนไหนที่ตั้งใจทำให้เขาขนาดนี้ หลังจากที่เขากลับมาไทเป เขาลองให้โปรดิวเซอร์ของเขาดู โปรดิวเซอร์ของเขาบอกว่าเธอนั้นตั้งใจทำเพื่อเขาจริงๆเพราะน้อยคนที่จะแต่งเพลงออกมาได้ดีแบบนี้ และเขาเองก็รู้สึกว่าเวลาอยู่กับเธอนั้นเขาเหมือนกัยว่าเชขาไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นดาราที่เวลาอยู่ใกล้กับคนอื่นต้องทำเป็นเงียบๆหยิ่งๆ
“ เมล์ของเพื่อนฉันเอง ” แวนเนสตอบ ก่อนจะคลิกเก็บไฟล์ที่เธอส่งมาให้ เสี้ยวเทียนเดินออกมาจากห้องครัว และเห็นเขานั่งยิ้มอยู่ จึงเอ่ยถาม
“ แวนเนส นายเป็นไรวะ ยิ้มอยู่ได้ ”
“ นาย เชื่อเรื่องรักแรกพบป่ะ ” เขาถาม
“ จำได้มั้ยที่ฉันเล่าให้ฟังว่าฉันเจอผู้หญิงคนนึงที่เป็นแฟนคลับฉันอ่ะ ” เขาถามต่อ
“ จำได้มีไรอ่ะ ” เสี้ยวเทียนตอบ
“ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอเป็นคนดีนะ แต่ตอนนี้ฉันชอบเค้าแล้วว่ะ ”
“ งั้นเหรอ ฉันจะไปเมืองไทยอาทิตย์หน้า จะไปด้วยมั้ยล่ะ ” เสี้ยวเทียนถาม
“ เอาสิวะ ไปด้วย ฉันจะไปหาเธอว่ะ ” แวนเนสตอบด้วยความสนอกสนใจ แล้วเขาก็เดินออกมาที่ระเบียง มองขึ้นไปบนท้องฟ้า...และพึมพัมว่า
“ แอร์ รอฉันนะ ฉันจะไปหาเธอ ”….