ฉันรู้จักเขาตั้งแต่อายุ 4 ขวบ เราต่างก็อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด เป็นเพื่อนกันมาตลอด ฉันรู้สึกถูกชะตากับเขาตั้งแต่อยู่ อนุบาล 1/ 3 จนฉันต้องแอบมองเขาห่างๆฉันไม่กล้าแม้แต่บอกเขา บางครั้งฉันเห็นเขาเล่นกับเด็กผู้หญิงคนอื่น จนฉันรู้สึกอิจฉาเพื่อนๆที่ได้ใกล้ชิดเขา เมื่อเวลาผ่านไป ฉันกับเขาจะต้องเลือกทางเดินของชีวิตทำให้ฉันกับเขาต้องพรากจากกัน เขาเป็นคนแรกในชีวิตของฉัน จนขณะนี้ฉันคงยังคิดถึงเขาตลอดเวลา เรื่องนี้มันทำให้ฉันคิดได้ว่าคนเราไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ด้วยกันไปจนตาย แต่ตราบใดที่ยังไม่ตายเราคงได้พบกันอีกแน่นอน
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น