คุณหนูจอมแก่นกับนายตัวดี

เนื้อเรื่อง

**เช้าวันสดใส

“นี่ๆ..วันนี้ที่โรงเรียนมีงานมอบรางวัลอะไรกันก้อไม่รู้อ่ะ แอบโดดเรียนกันมั้ย..?..”
“นี่เทอจะบ้าหลอ เทอไม่เหนรึไงอ่ะ ว่านายนั่นที่เรียนศิลป์ ยืนเฝ้าประตูโรงเรียนอยู่น่ะ..”
หลิน ซึ่งเปนหัวหน้าแก๊งสตรอเบอรี่ หน้าตาดี มีฐานะ เหลือบมองชายรูปร่างสูง ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน..
“ชั้นมีแผน.......ตามมา...” ทั้ง โบว์ เจน ชมพู่ ก้อเดินตามหลินไปอย่างติดๆ..
“นี่...นายน่ะ....อาจารย์ฝ่ายปกครองให้มาตามนายไปหา....”   ทั้ง 2 ยืนจ้องหน้ากัน
“ยัยบ้าเอ๊ยย!!!.ถ้าไคเชื่อเทอก้อบ้าเตมทีแล้วว!!..ยัยคุณหนูไฮโซ..5555”
หลิน โดนนายแบงค์  ผู้มีหน้าที่เฝ้าประตูโรงเรียน ตะคอกอย่างเสียงดัง จนคนรอบข้างหันมามองเปนตาเดียว
“ทำไมนายต้องตะโกนใส่ชั้นด้วยล่ะ...ปัดโธ่ว้อยยย!!!...”
หลินวิ่งไปเหยียบเท้าของนายแบงค์อย่างเต็มแรง แล้ววิ่งหนีไปด้วยความอาย..

........เย็นวันนั้น หลังเลิกเรียน........
ด้วยความที่หลินเปนดาวโรงเรียน พร้อมด้วยเทอมีฐานะดี บางครั้ง เทออาจจะดูหยิ่งไปบ้าง แต่สำหรับเพื่อนๆเทอแล้ว เทอใจดีเสมอ....

“วันนี้พวกเราไปกินไอติมข้างๆโรงเรียนกันนะ..เราเลี้ยงเอง..”
“แล้วเทอจาไปได้หลอ..?..เดี๋ยวคนขับรถของเทอก้อมารับแล้วนี่..” เสียงเจนเอ่ยถาม
“ไม่เปนไรหรอก เรื่องนั้นชั้นจัดการเองแหล่ะ ไม่ต้องห่วง..”
แล้วทั้ง 4 คน ก้อเดินไปร้านไอติมข้างๆโรงเรียน โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า นายแบงค์และเพื่อนๆตามมาด้วย    จนมาถึงร้านไอติม
“นี่นายมาทำอะไรที่นี่ห๊า..?..”
“แล้วร้านนี้เปนของเทอคนเดียวรึไงพวกเราถึงมาไม่ได้น่ะ..”
หลินและเพื่อนๆอึ้งกับคำตอบของแบงค์ เลยไม่ได้ตอบโต้อะไร
ทั้ง 2 กลุ่มนั่งกินไอติมกันไป โดยที่แบงค์กับหลินต่างก้อแลบลิ้นใส่กัน..

“ทั้งหมดเท่าไหร่คะ..” หลินพูดกับแคชเชียร์ในร้าน
“ทั้งหมด 150 บาทค่ะ..”
“แล้วของผมเท่าไหร่คับ”
หลินก้อรีบหับไปตามเสียงนั้นทันที
แบงค์ยักคิ้วให้หลิน ด้วยท่าทีสุดกวน ตามประสาเด็กคุมโรงเรียน
หลินกับเพื่อนๆก้อแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่พวกของแบงค์ก้อแยกกันกลับเช่นกัน หลินต้องเดินกลับไปโรงเรียนเพราะรู้ว่าคนรถมารอนานแล้ว แต่แบงค์ก้อเดินตามหลินกลับไปที่โรงเรียน
“นี่นายจาเดินตามชั้นมาทำไมอีกล่ะ..?..”  
ไม่มีเสียงตอบใดๆจากแบงค์ นอกจากท่ายักไหล่ ไม่รู้ไม่ชี้
แล้วหลินก้อก้าวขึ้นรถไป โดยมีสายตาของแบงค์มองตามรถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไป..

เช้าวันสบายสบายอีกวันก้อได้เริ่มขึ้น
“มายยะฮี่ มายยะฮู มายยะโฮ มายยะโฮะโฮ...”  เสียงเพลงที่หลินฟังดังลอดออกมาจากเครื่องเล่น MP3 ที่พึ่งซื้อมาใหม่..
“โอ๊ยยยย!!..เจ็บนะ”
“นี่ยัยคุณหนู..โรงเรียนห้ามเอาของพวกนี้มาโรงเรียน ทำไมยังฝ่าฝืน ถือว่าเป็นไฮโซแล้วจะทำอย่างนี้ได้หลอ..” แบงค์พูดหลังจากที่ดึงหูฟังออกจากหูหลิน
“นี่นายจะบ้ารึไง ก้อแค่ฟังเพลง ชั้นไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้ไคนี่ นายอย่ามาหาเรื่องชั้นแต่เช้าได้มั้ย..” หลินโต้ตอบ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องเรียน
“ซวยแต่เช้าเลย..” หลินพึมพำอยู่คนเดียว จนชมพู่ เพื่อนที่เรียบร้อยที่สุดในแก๊งค์สตรอเบอรี่เข้ามาถาม “หลินเป็นอะไรแต่เช้าจ๊ะ”
“ก้อเจอนายนั่นน่ะดิ” ...”อ๋อนายแบงค์..ชั้นว่าเทอกับเค้าต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆเลยอ่ะ..”
หลินหันมามองชมพู่ด้วยสายตาเขียวปั๊ด.
“ให้ทั้งโลกเหลือนายนั่นคนเดียว ชั้นก้อไม่เอาหรอก..เชอะ!!..ผู้ชายอะไร ชอบโวยวาย ชอบตะคอก ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย”
ชมพู่นั่งมองหลินแล้วก้อยิ้ม “โบราณว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอนะจ๊ะ”..”เบื่อพวกปากไม่ตรงกับใจจิ๊งงงงง”  เสียงของโบว์แทรกเข้ามา    หลินหันไปมองหน้าโบว์ แต่ก้อนั่งเงียบๆอย่างเสียอารมณ์

“กริ๊งงงงงงงงง...” เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น
“นี่..ชั้นจะขึ้นไปบนดาดฟ้าน่ะ ไคจะไปมั่ง”   ไม่มีเสียงใดตอบ
“งั้นชั้นไปล่ะ ว่าจะไปนั่งเล่นซักพักนึงน่ะ..” หลินก้อวิ่งไปยิ้มไป

.....ดาดฟ้า.....
“ลัล ลัล ล้า ลัล ลัล ล้า...” เสียงเพลงที่สาวน้อยฮัมขณะกำลังขึ้นไปถึงดาดฟ้า โดยไม่ได้สังเกตว่ามีไคบางคนนอนอยู่..
“มีความสุขจิ๊งงงแม่คุณหนูไฮโซ..”
“นี่!!..นายเลิกเรียกชั้นว่าคุณหนูไฮโซ ซะทีได้มั้ย  แล้ว..แล้วนายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ”
“ก้อมาอยู่ทันที่ได้ฟังคุณหนู..เอ๊ย!!..เทอฮัมเพลงน่ะแหล่ะ”
“หลอ..งั้นชั้นไปล่ะ”
“เดี๋ยวสิจะรีบไปไหนล่ะ เราจะคุยกันดีๆซักครั้งไม่ได้เลยหลอ..?..”
ทั้ง 2 สบตากันอย่างรู้ใจตัวเอง
“นี่..ยัยบ๊อง แค่นี้ทำไมต้องทำหน้าแดงด้วยล่ะ..?..”
“ไค..?..ชั้นหลอ..?..สงสัยอากาศมันร้อนมั้ง..”
“นายมานั่งที่นี่บ่อยหลอ..?..”
“ก้อพักกลางวันทีไรก้อมานั่งที่นี่แหล่ะ”
“ทำไมชั้นขึ้นมา ถึงไม่เคยเห็นนายล่ะ”
“ชั้นคงไม่อยากให้เทอเห็นมั้ง..55..”
“การที่เราได้มองเพียงฝ่ายเดียวก้อมีความสุขเหมือนกันนะ”
หลินหันมามองแบงค์อย่างข้องใจ แต่ก้อเก็บคำถามไว้
“แล้วทำไมเทอถึงชอบขึ้นมาที่นี่ล่ะ..?..” แบงค์ถามเพื่อกลบความเงียบ
“ก้อไม่รู้สินะ ชั้นรู้สึกสบายใจ แล้วก้อรู้สึกดี เออ...มันบอกไม่ถูก..”  หลินหันมายิ้มกับแบงค์
“กริ๊งงงงงงงงงงงงงง....”  เสียงออดดังขึ้นระหว่างรอยยิ้มนั้น
“ไปเรียนกันเถอะ..”  หลินเอ่ยปาก
“เดี๋ยว..พรุ่งนี้ เทอขึ้นมาที่นี่หน่อยได้มั้ย..?..”
“มีอะไรล่ะ..?..” หลินถามอย่างสงสัย
“ก้อขึ้นมาเหอะยังบ๊อง ไปล่ะ ยัยคุณหนูไฮโซ..5555..”   พูดจบแบงค์ก้อวิ่งไปทันทีทิ้งให้หลินยืนงงอยู่คนเดียว..

......วันรุ่งขึ้น......
หลินไม่มีสมาธิเรียน เทอเปิดหนังสือ ปิดหนังสือ เหม่ออกไปนอกหน้าต่าง..
“หลิน...หลิน..หลินนนน..”
“ห๊ะ..อะไรหลอ ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ”
“นี่ชั้นเรียกเทอหลายทีแล้วนะ เทอไม่ได้ยินเองอ่ะ..แล้วตกลงว่าเทอเปนอะไรเนี่ยะ เห็นเหม่อนานแล้วเนี่ยะ”     หลินมองหน้าโบว์อย่างเลิ๊กลั๊ก
“เอ่อ..ป่าวอ่ะ ไม่มีไร”  หลินยิ้มให้เพื่อน
“กรี๊งงงงงงงงงงง........”  เสียงออดที่หลินรอคอยก้อดังขึ้น
“เดี๋ยวชั้นมานะ...”  หลินก้อรีบวิ่งออกไป โดยที่เพื่อนทั้ง 3 คนยังไม่ทันจะถามอะไร
หลินวิ่งกระหืดกระหอบไปที่ดาดฟ้า
พอไปถึงสิ่งแรกที่เทอเห็น คือกระดาษวาดเขียนแผ่นนึง ที่เทอเห็นแล้วต้องอ้าปากค้าง เพราะเด็กผู้หญิงที่มีรอยยิ้มที่สดใส อยู่ในรูปนั้นคือเทอเอง..พอเทอตั้งสติได้เทอก้อเดินต่อไป จนเทอได้เห็นสิ่งที่เทอต้องตะลึงมากกว่า ทั้งดาดฟ้า เ๖้มไปด้วยรูปวาดของเทอเอง..
“นี่มัน....นี่มันอะไรกันเนี่ยะ..?”  หลินเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย
“ผมมองคุณมาตลอด ไม่ว่าคุณจะทำอะไร แทนที่ผมจะเขียนเป็นคำพูด ผมขอเปลี่ยนเป็นวาดรูปแล้วกันนะ”  หลินหันไปตามเสียงนั้น
“นาย...นายเป็นคนวาดหลอ..?..”  หลินทำหน้างงๆ
“ทำไม!..ไม่เชื่อหลอว่าผมเป็นคนวาด..”
“ป่าว แต่ว่ามัน...มันยากที่จะเชื่อน่ะ”
“ก้อใช่น่ะนะ เรา 2 คน ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอ พูดดีกันนับครั้งได้ มันก้อยากที่จะเป็นแบบนี้”
“ใช่ๆ..ชั้นว่าเทอเพี้ยนไปแล้วแน่แน่เลย ไหนมาดูซิว่าตัวร้อน ไม่สบายรึป่าว เอ..เมื่อวานก็ยังดีดีอยู่เลยนี่นา..”  หลินก้อเดินเข้าไปใกล้ๆแบงค์ แล้วเอามือแตะที่หน้าผาก
สายตาของทั้งคู่ก้อจ้องกันอยู่ 3 วินาที  แล้วหลินก้อรู้สึกตัวแล้วถอยออกมา แต่แบงค์ก้อจับแขนเอาไว้ แล้วค่อยๆโน้มตัวกระซิบข้างๆหูหลิน
“ผมแอบมองคุณมานานแล้ว คุณจะหันมามองผมบ้างได้รึป่าว..?..”
หลินเงียบ ไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้า
“ขอบคุณนะ ที่ไม่ปล่อยให้ผมมองคุณข้างเดียว”
“ชั้นว่า..ตอนนี้น่ะปล่อยชั้นก่อนดีกว่า เดี๋ยวไคมาเห็น”
แบงค์ค่อยๆปล่อยหลินออก แล้วทั้งคู่ก้อนั่งคุยกัน
“เอ่อ...เริ่มวาดรูปชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ..?..”  หลินพูดทำลายความเงียบ
“ครั้งแรกที่รู้จักเทอ”
“อย่าบอกนะว่าเทอชอบชั้นตั้งแต่ครั้งแรก!!..”
“ทำไมอ่ะ รักแรก ไม่เคยได้ยินหลอ”   หลินมองหน้าแบงค์แล้วก้อหัวเราะเสียงดัง
“555..เคยได้ยินอยู่ แต่ว่าไม่คิดว่ามันจาเกิดขึ้นกับเทอน่ะ.5555....”
“นี่ ไม่ต้องมาขำเลยนะ..”   แบงค์เขกหัวหลินเบาๆ
\"เจ็บนะ..\" ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างรู้ใจตัวเองซักที


**ช่วยติชมกันด้วยนะคะ..ขอบคุณค่ะ..