ทางเลือกที่ผิดพลาด

เนื้อเรื่อง

ถ้าฉันเลือกใหม่ได้….ฉันคงไม่เลือกทางนี้

วันนี้คงเป็นอีกวันเเล้วสินะ  ที่เข้ามาอยู่ใน  ร.ร……….( ชื่อดังในนครสวรรค์)

      ที่แห่งนี้ สถาบันนี้ไม่ใช่หรอที่เราอยากจะเข้า    สถาบันที่เราใฝ่ฝันว่าเมื่อเรามา  
เราจะหาเพื่อนใหม่    หาประสบการณ์    เป็นอิสระจากทุกๆอย่าง    ทำทุกๆอย่างด้วยตัวของตัวเอง  


        นั่นคือสิ่งที่เราฝันไว้อย่างสวยงาม     แต่ในโลกเเห่งความเป็นจริงสิ่งที่เราฝันไว้เราไม่อยากได้มันเเล้ว มันมีแต่การเเข่งขัน  ไม่มีเพื่อนดีๆอย่างที่คิด  ทุกคนเอาแต่เรียนๆไม่มีเวลามานั่งห่วงกัน  นั่งคุยกันเลย  ไม่มีคำว่าความจริงใจ ทุกคนที่คบหากับก้อคบเพื่อหวังผลประโยชน์ของแต่ละคนทั้งนั้น    เราอยากกกลับไปเพื่อนเก่า   อยากกลับไปเรียนต่อที่นั่น    อยากพบเค้าคนนั้นด้วย  แต่ว่าเราเลือกทางนี้เองนี่   มันคงย้อนกลับไปไม่ได้อีกเเล้ว  ฉะนั้นต่อไปนี้ เราทำได้เเต่เพียง  รักตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง

         ตอนนี้เราขึ้น ม.4 แล้ว   ด.ญ.คนนึง   ใส่เสื้อมัธยมปลายทับในประโปรงสีกรมท่า  รวบผมไว้ด้านหลัง   มีผมม้าออกมานิดหน่อยเพื่อปิดหน้าผาก     ผมถูกจัดไว้อย่างสวยงามเหมาะกับใบหน้าที่ได้รูปของเธอ   เธอตาเล็กไม่มาก   จมูกโด่ง   ปากสวย   ยิ้มเก่ง  ผิวของเธอเป็นสีเนื้อสม่ำเสมอ   รูปร่างที่เล็กบอบบาง   เธอไม่สูงเลยสักนิด   เธอสูงเพียง 150  ซม. เท่านั้น    แต่เธอก็ดูน่ารัก  ไม่ใช่น้อย    แต่ทำไมแววตาของเธอถึงดูเศร้าอย่างนั้นเล่าเพราะอะไรกัน   เมื่อย้อนกลับไปเมื่อ  2 ปีที่แล้ว  เธอก็อยู่ม.2 สินะ
      
           ณ. ร.ร. แห่งหนึ่ง  ( ร.ร.  ชื่อดังในจังหวัดลพบุรี)   มีเด็ก  ม.ต้น ม.1-3  ห้องละ 50 คน     เป็นจำนวน 3 ห้อง  ของในแต่ละชั้น  เป็น   ร.ร. ที่ นร.ในละแวกนั้น และ จังหวัดใกล้เคียงปรารถนาอยากจะเข้า   ซึ่งน้อยคนที่จะได้นัก    เเต่เธอผู้นี้ก็ได้มาอย่างที่ตัวเองไม่คาดฝัน    เธอชื่อ  เมส     เธอไม่รู้จักใครเลยที่นี่ เพราะตอนป.6   เธอไม่ได้เรียนในเมือง   จึงทำให้เธอไม่รู้จักใครเลย
        ม.1  เธอยังไม่ค่อยมีเพื่อนที่เธอสนิทเลย    วันๆนึง  ก็เรียนๆๆไปตามปกติเพราะที่นี่จะ เป็น ร.ร.ที่เรียนหนักมากด้วย    ต้องค้นคว้าด้วยตัวเองตลอด

          จน ม.2 เธอก็เริ่มมีเพื่อนที่สนิทด้วย  และทั้งห้อง 50  คนก็กลับมาสนิทสนมกันโดยไม่รู้ตัวเลย  ทุกๆวันใน 50 คนก็จะเเยกกันออกไปตามแต่คนจะชอบ  บางคนก็ไปเล่นวอลลเลย์      บางคนก็นั่งฟังเพลง      บางคนก็นั่งดูเค้าเล่นกัน     บางคนก็เล่นฟุตบอล    บางคนก็เล่นบาส     บางคนก็จะกลุ่มนินทากัน    เอ๊ยย    คุยกันเฉยๆๆ      ส่วนกลุ่มฉัน  ก้อมี 6  คนด้วยกัน

           กลุ่มของเราส่วนมากจะนั่งฟังเพลง     ไม่งั้นก้อนั่งดูเค้าเล่นวอลลเลย์กัน        มันเป็นอะไรที่สนุกสนานมาก    วันๆๆนึงหมดไปย่างรวดเร็วเหลือเกิน  เราไม่อยากกลับบ้านเลย เพราะกลับบ้านเราก็ไม่ค่อยได้เจอพ่อกะแม่ของเรา   พ่อกะแม่ของเราเค้าจะดูแลเอาใจใส่น้องของเราอยู่ตลอดเวลา  ไม่เคยมีใครถามว่า  เมส หายไปไหน  กินข้าวหรือยัง  อาบน้ำหรือยัง อยากได้อะไรมั๊ย  ทำการบ้านได้หรือป่าว   ไม่มีเลย  ไม่มีคำถามเหล่านี้ออกมาจากปากของพ่อกะแม่ของเรา  บางครั้งเราก็รู้สึกน้อยใจบ้าง  พ่อกะแม่ของเธอยังหาว่าเราอิจฉาน้องอีก   หาว่าน้องได้ดีกว่าและมาอิจฉา   ซึ่งเราไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย   เราก็ได้เเต่แอบร้องไห้คนเดียว เพราะเราไม่ต้องการให้ใครเห็นว่า เราอ่อนแอ  เราไม่อยากให้ใครมาสมนำหน้าเรา  เราได้แต่ทนๆๆไป  ทนไปเรื่อยๆ  

    แต่เราก็มีคนๆนึงที่ทำให้เธอได้รู้ว่าเราก็มีค่ามากเช่นกัน  ก็คือ  แฟนของเราไง  
แฟนของเรา  ชื่อ ตั้น    เปนคนร่าเริง  สนุกสนาน พูดเก่ง  นิสัยดี  เค้าเป็นสูง  170  ซม.  ซึ่งสูงกว่าเมสมาก  เค้าคอยปลอบเมสทุกเวลา  คอยถามว่าเมสเป็นยังไง  สบายดีไหม ดื่มนมหรือยังเพราะเค้ารู้ว่าเมสไม่สูงเลย   ทำข้อสอบได้หรือป่าว และเค้าก็คอยเล่น  คอยเดินกลับบ้านกะเมสทุกๆวัน   มันทำให้เมสมีความสุข   ทำให้เมสรักตั้นมาก  และไม่อยากที่จะจากตั้นไปได้เลย  มีหลายครั้งที่ตั้นทำให้เมส  รู้สึกว่าเมสมีค่าขึ้นมามาก  ตั้นยอมเสียน้ำตา  ยอมเเลกทุกอย่าง  ยอมเสียสละในสิ่งที่ตั้นชอบ  ยอมเสียเวลาเพื่อเมส  ตั้นก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้เมสร้องไห้  ตั้นสัญญาจะไม่ทิ้งเมสไปไหน   ซึ่งเมสก็เชื่อตั้นตลอดมา  บางครั้งที่ตั้นกะเมสทะเลาะกัน เราก็เเค่ทะเลาะกันเฉยๆ ก็คืนดีกันทุกครั้ง  ตั้นเป็คนดีมาก     ตั้นกะเมสสัญญากันว่าเรา 2 คนจะไปต่อ  ที่พิบูลวิทยาลัยด้วยกัน

     แต่เมสก็ยังไม่ลืมเพื่อนรักอีกคน  เคาชื่อ  รัน  รันเปนคนเงียบๆ ตลอดเวลาเค้าห่วงเราเสมอ  มีอะไรเราก็จะโทรไปหารันเสมอเลย  เค้าคอยให้คำปรึกษาเราในหลายๆเรื่อง  เค้าเคยบอกกะเราว่า  มีอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียว มีอะไรไม่สบายใจบอกเรา  เราเป็นเพื่อนรักเมสไม่ใช่หรอ    เเละเมสก็เปนเพื่อนรักของเราด้วย    นั่นเป็นสิ่งที่ฉันภูมิใจ  เป็นอย่างมาก  รันบอกว่า  เมสเป็นที่รักของเพื่อนๆ   เวลาใครมีปัญหาอะไร  เมสก็ช่วยคนอื่นทุกครั้ง  แต่เวลาเมสมีปัญหาอะไร   ทำไมเมสชอบเก็บไว้คนเดียว  ทำไมไม่พูด คนอื่นเค้าเป็นห่วงเมสนะ  เมสมีค่ากะคนอีกหลายๆคน   อย่าคิดว่า ตัวเองไม่มีค่าสิ  

            ทุกๆๆครั้งที่เราได้ยินคำพูดเหล่านี้มันทำให้ฉันมีน้ำตาทุกครั้ง มันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก    คนในบ้านฉันยังไม่ถามเรา เป็นห่วงเราขนาดนี้เลย   และพวกนี้เป็นใคร เป็น  แฟนเรา เป็นเพื่อนรักเรา เค้าเป็นห่วงเราขนาดนี้เลยหรอ   นี้ก็เปนสิ่งที่ทำให้เรารัก รัน  และตั้นกว่าใครๆๆ  เพราะเค้าเข้าใจเราทุกอย่าง  ความรักที่เรามีใหั้กับตั้นก็เป็คนความรักที่ไม่อาจอธิบายได้เป็นความรักที่เกิดขึ้นด้วยควมาเข้าใจ เกิดขึ้นด้วยความรัก  แต่ความรักที่เรามีให้กับรัน  มันเป็นความรักเเบบเพื่อน  มันก็อธิบายไม่ได้อีกเหมือนกัน  มันเป็นนิ่งที่เรียกว่ามิตรภาพ  ถ้าให้เราเลือก 2 คนนี้เราคงเลือกไม่ได้เพราะเค้าทั้ง  2 คนมีความสำคัญเท่าๆกัน มันเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปได้   เราไม่ได้รักตั้นมากกว่ารัน  เราไม่ได้รักรันมากกว่าตั้น  เรารักทั้ง2คนเท่ากัน เเต่มันเป็นความรู้สึกคนละอย่างท่านั่นเอง   สิ่งเหล่านี้มันทำให้เราสามารถยืนหยัดอยู่ได้จนทุกวันนี้

      ขึ้นม.3  เพื่ออนาคต  เพื่อชีวิตที่สดใส เพื่ออิสระ เพื่อตัวเอง  เพื่อความสบายใจ เพื่อประสบการณ์ใหม่ๆ  มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราอยากจะลุกขึ้นสู้ อยากจะไปหามัน มันน่าจะสนุกกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ มันน่าจะมีอะไรแปลกๆใหม่ๆมีเพื่อนใหม่ที่ดีกว่านี้ สนุกสนาน ไปวันๆเหมือนเคย    มันทำให้ฉันตัดสินใจที่จะไป  โดยที่เราได้ขอพ่อกะแม่ซึ่งเค้าก็ไม่มีปัญหาอยู่เเล้ว  เค้าก็จะให้เราไปอยู่กับลุงที่นครสวรรค์
      เหลืออีก  1 เดือน          ฉันเล่นกะเพื่อนๆๆอย่างมีความสุขเหมือนเคย
      เหลืออีก 25  วัน            ฉันก็ยังเล่นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
      เหลืออีก  20 วัน            ฉันเริ่มเล่นน้อยลง
      เหลืออีก  15                 วันฉันแทบไม่ได้เล่นเลย
      เหลืออีก10 วัน              ฉันไม่ได้เล่นอะไรเลย
      เหลืออีก  5 วัน              ฉันเริ่มไม่พูดกับใครมั้งนั้น
      เหลืออีก 3                   วันฉันเริ่มทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเรา  เเละเก็บทุกอย่างไว้ในความทรงจำ                                                                                                                                                                                                                                          
     เหลืออีก  2 วัน              ฉันนั่งร้องไห้และเริ่มที่จะบอกลาเพื่อนๆที่เหลืออีก47 คนยกเว้น     ตั้นและรัน    ทั้งคู่ยังไม่รู้ว่า    เรากำลังจะไป  กำลังจะหนีเค้าไปแล้ว   กำลังจะทิ้งคำสัญญาที่เราเคยให้กันไว้ไปเเล้ว


           เหลืออีก 1 วันเราโทรไปหา  รันว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย รันก็มาตามนัดเหมือนเคยทุกครั้ง

มีไรรึป่าว  ถึงเรียกมาด่วนขนาดนี้    /รัน/
มีสิ เรามีไรอยากจะบอกนะ              /เรา/
อะไรหรอ  ข่าวดีแน่ๆๆเลย   ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ    /รัน/
**ฉันเริ่มจะทนไม่ไหว  น้ำในตามันจะไหลออกมาแล้ว   เราทำยังไงดีนะ **
เปนไรๆๆเมสๆๆบอกเรามาเลย         /รัน/
คือว่า……  ม.4 อ่ะ เราต่อไปเรียนต่อที่นครสวรรค์   /เรา/
หาาาา  ไปเรียนต่อที่นั่นหรอ   /รัน/
อืมม    /เรา/  

**  ตอนนี้น้ำตาของฉันมันไหลออกมา   ผู้คนผ่านไปผ่านมามากมายมองด้วยความสงสัย   แต่ฉันไม่อายเลย เพราะเวลาของฉันมันเหลือน้อยเเล้ว
ไปที่นั่นนก็ดีนี่นา  ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย  เมสตั้งใจเรียนเเล้วกัน เรายังเป็นเพื่อนรักของกันและกันเสมอนะ  /รัน/
** เรารู้ว่าที่รันพูดมาเค้าไม่อยากให้เราร้องไห้  เค้าสนับสนุนทางเดิน  ทางเลือกที่เราเลือกทุกอย่าง  เพราะเค้าเชื่อว่า เราทำถูกที่สุด **
เราไม่อยากจากรันไปนี่นาาา       /เรา/
โธ่   ว่างๆๆก็มาหาเราได้นะ  เราไม่ไปไหนหรอก  เราเข้าใจอนาคตของเมสเป็นสิ่งสำคัญที่สุดนะ  อย่ามายึดติดกะเเค่คนๆเดียวเลย    /รัน/
รั…น…นน….     เราจะมาหารันนะ  รอเราด้วยล่ะ  เรามาวันนี้ก็จะมาบอกลาเท่านั้นเอง อีกนานเราคงได้เจอกันใหม่นะ  เราสัญยาว่าจะไม่ลืมรันเลย    /เรา/
อืมม  เราก็จะไม่ลืมเมสเลยนะ   เพื่อนกันตลอดไป     /รัน/
อืม เพื่อนกันตลอดไป   /เรา/

    หลังจาที่เราร่ำลากะรันเสร็จก็เกือบๆๆ6  โมงเย็นเเล้ว   เราต่างก็ปลอบใจกัน เรารู้ว่ารันก็อยากร้องไห้  แต่เค้าคงจะไม่ร้องออกมาให้เราเห็นหรอ  เค้าเข้มแข็ง และเค้าคงอยากให้เราไปด้วยความสบายใจที่สุเท่านั้นเอง  

         เหลืออีกไม่นานแล้ว  ตอน 4  ทุ่งของวันนี้เเม่กะพ่อจะพาเราไปส่งไว้กะลุงของเราๆยังไม่ได้ลาตัน้เลย
   ฮาโหลล    ตั้นออกมาหาเราหน่อยได้มั๊ย    /เรา/
ได้สิ รอเราแปปนะ    /ตั้น/
จ้าา  /เรา/
** บ้านของตั้นกะเราอยู่ห่างกันมาก แต่เค้าก้อพยายามที่จะมาตามที่เรานัดคเาไว้เสมอเหมือนกัน **

ครึ่ง ชม. ต่อมา  ตั้นมาด้วยความกระหืดกระหอบเค้าวิง่มาหาเราด้วยความสงสัย

มีไรป่าว  เมสส       /ตั้น/
อืม  เราเดินไปทางนั้นกันดีกว่านะ   /เรา/

** เราสองคนไปนั่งใต้ต้นมะม่วงของรร. เราเอง  มีม้าหินอ่อน  ตัวนึง   เราทั้ง2 คนนั่งใกล้กัน**
คื…..อออ ตั้น เรามีไรจะบอก   /เรา/
มีไรหรอ   เราดีใจป่ะ  หรือว่าเสียใจ    /ตั้น/  
อืม  ไม่รู้สิ    /เรา/
รู้เเล้ว  เมสจะบอกรักเราใช่ม่ะ      /ตั้นถามด้วยท่าทางอยากรู้/
หรอ  บอกมาเลยๆๆ  เรารู้ว่าต้องสำคัญ.   /ตัน้/
อืม สำคัญ  วันนี้เราจะย้ายไปอยู่กับลุงที่นครสวรรค์นะ  /เรา/

           **หน้าของตั้นตอนนี้หมดความสุขไปแล้ว  เค้าเริ่มนิ่งไป **
  
อ้าว  ไปทำไมล่ะ   /ตั้น/
ก็ไปเรียนต่อที่นู้นไง  /เรา/
อ้าว  ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกันไงล่ะ  จะทิ้งเราไปไหนล่ะ   /ตั้นถามด้วยท่าทางน้อยใจ/

                   ** เรานั่งเงียบ  น้ำตามันจะไหลอีกครั้งเเล้ว**

เราไม่อยากทิ้งตั้นไปหรอก  แต่ยังไงๆตั้นก็ต้องเจอคนที่ดีกว่าเราแน่ๆๆ  เราอยากให้ตั้นมีความสุขนะ  ไม่ต้องมาทุ่มเทอะไรกับเรามากมายขนาดนี้หรอก     /เรา/

ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ  ไมไม่บอกเราก่อนล่ะ  ทำไมไม่บอกเราตั้งแต่ทีแรก  ให้เราทำใจก่อนได้มั๊ย        /ตั้นพูดเค้าเริ่มจะร้องไห้ออกมา/
เราขอโทดนะ     /เรา/

  **ตั้น น้ำตาไหล  ทำให้ฉันทนไม่ไหว   เราทั้งคู่ต่างเงียบไป  โดยที่ไมรู้เลยว่า เวลานั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว **
ตั้น  กี่โมงเเล้ว    /เรา/
2ทุ่มแล่วล่ะ      / ตั้น/
อยู่กับเราก่อนได้ไหม  อีกแค่แปปเดียวเท่านั้น  5  นาที    /ตั้น/
  
       ** 2 ทุ่มแล้ว เป็นเวลากลับบ้านของฉันถ้าฉันไม่ทันรถเที่ยว  20.10  น.  ฉันจะไม่มีรถกลับบ้านอีกเลย เพราะบ้านฉันอยู่ห่างจากในเมืองมาก**

ตลอดเวลาที่ผ่านมา  เมสรักเรามั๊ย       /ตั้นถามั้งน้ำตา/
เรานั่งเงียบไม่พูดอะไรอีก    /เรา/
ตลอดเวลที่เราคบกัน เมสไม่เคยรักเราเลยใช่ม๊ย    /ตั้น/
ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ   /เรา/

เมสไม่เคยพูดคำว่า  รัก  ออกจากปากของเมสได้เราได้ยินเลย  มีแต่เราที่พูดว่า  รัก ให้เมสได้ยิน  เราไม่รู้ว่าการกระทำที่เมสแสดงออกมา  มันแปลว่า รัก เราหรือเปล่า   /ตั้นถาม/

ใช่   เราไม่เคยพูดคำว่ารัก ให้ตั้นได้ฟังสักครั้ง  เราไม่คิดว่าเราจะไปเร็วขนาดนี้  เราคิดว่า  เมื่อถึงเวลาที่เราแน่ใจว่าเรารักตั้นอย่างสุดหัวใจ  เราจะบอกตั้น  แต่เวลาของเรามันไม่เหลือแล้ว  และวันนี้ตั้นก้อจะได้ฟังมันแล้ว
       เมสรักตั้น  นะ                       /เรา/

เมส  เราก็รักเมสนะ  อย่าไปจากเราได้ไหม              ตั้น
ฮือออๆๆ  เสียงร้องไห้ของเรา    มันดังมาก  ไม่ได้หรอกนะ  ที่นั่นคืออนาคตของเรา  อนาคตของตั้นก้อคือ นายร้อยไม่ใช่หรอ  สอบให้ได้นะ  เเละเรามาฉลองกัน  ตั้งใจนะ

**  เมสสสส…………….  ตั้นน้ำตาไหลออกมา   ตั้นตอนนี้กอดเมสไว้ในออ้อม อกเเล้ว

เราดีใจนะ  ที่ได้รู้จักตั้น  ได้รักตั้น        /เรา/
เราก็ดีใจ เราจะรอวันที่เมสกลับมาหาเรา  และเราก็จะสอบนายร้อยให้ได้เลย    / ตั้น/
ดีแล้วล่ะนะ   เหลือเวลาไม่มาก  อีก 1นาที เราต้องไปแล้ว   เด๋วเรากลับบ้านไม่ทัน
/เรา/

ลาก่อนนะตั้น เราโบกมือลาด้วยน้ำตาพร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนไว้  
ไว้เราจะมาหานะ  รอเรานะ  /เรา/

โชคดีนะเมส เราสัญญาว่าเราจะสอบนายร้อยอย่างที่เมส หวังไว้ให้ได้  มาฉลองกับเราด้วยนะ เราจะรอเมสลับมานะ
  
สิ่งสุดท้ายที่เราได้ยินในตอนนั้นคือ  เราจะรอเมสกลับมา  เรารู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไได้แน่ๆๆเพราะพ่อกะแม่เราคงให้เราเรียนให้จบ ม.6 ก่อนเราถึงจะได้กลับมา

       เราวิ่งไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอย่างไม่หยุดหย่อน มันเจ็บเหลือเกิน  นึกถึงเรื่องราวในอดีต  นึกถึงเรื่องราวต่างๆๆที่เกิดขึ้นเสียงของ ตั้น ยังคงอยู่ในหัวเราตลอดเวลา   เสียงของเค้าพูดกับเราว่า เค้าจะรอเรากลับมา  เสียงของเค้าพูดว่า  เค้ายังรักเราอยู่  เค้าจะรอเรากลับมาฉลองที่เค้าติดนายร้อย  


ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ                     /เราตะโกนออกมา/
เมสๆๆเปนไรป่าว   /หมิง   คนที่นั่งเรียนข้างๆเรา/
เราตื่นขึ้นพร้อมกับน้ำตา  
เมสเนปไรป่าว ไม่สบายหรอ   /หมิง/
ป่าวๆๆ   /เรา/
ร้องไห้ทำไม   /หมิง/
ป่าวหรออก      /เรา/


        คำพูดทุกอย่างที่ตั้นเเละรันพูดให้กับเรา   มันยังคงอยู่ในหัวของเราจนถึงบัดนี้  มันยังคอยตอกย้ำให้เรานึกถึง  ให้เราร้องไห้  ให้เรารู้สึกผิดกับทุกอย่างที่เราได้เลือกทำไป  มันอาจจะเป็นอนาคตที่ดีกะเราจริงๆ  แต่ว่าที่แห่งเดิม เราก็ยังมีอนาคตได้  มีเพื่อนที่ดี  มีคนที่คอยห่วงใยเราเสมอ   แต่ที่นี่มีแต่การเเข่งขัน  มีแต่ความไม่จริงใจ  ทุกคนเอาแต่ชนะกัน  ไม่มีใครรู้จักความรัก  ความเสียสละ  ไม่รู้จักคำว่า  มิตรภาพดีๆ  ถ้าเราสามารถย้อนเวลากลับไปได้  เราจะไม่เลือกมาอยู่ที่นี่เลย

เราอยากกลับไป  กลับไปหา   ตั้น   กลับไปหารัน
เค้า 2 คนจะยังรอเราอยู่ไหม
ตั้นจะสอบนายร้อยได้หรือเปล่า
รันสบายดีไหม
มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างมั๊ย
เค้าจะลืมเราหรือยังนะ
ยังจำคำที่เคยให้กับเราไว้หรือเปล่า

นี่เป็ยสิ่งที่ฉันคิดๆๆๆๆ  จนถึงทุกวัน  คำถามต่างๆเหล่านี้ยังคงถามฉันในความฝัน  ความเป็นจริง   คอยมาหลอกหลอนฉันเวลาฉันเหงา  ฉันท้อใจเสมอ  ถึงตอนนี้ฉันก้อยังไม่เคยติดต่อกับตั้นเเละรันอีกเลย


++++++++++++++++++++++++++  จบ +++++++++++++++