พรรณนา

เนื้อเรื่อง

“เราเป็นเหมือนตอนเมื่อปีก่อนดีกว่า” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า
                 “หมายความว่ายังไง”เขาถามอย่างตกใจ
                 “ก็เป็นเพื่อนกันไง” เธอพูดขณะที่น้ำใสๆมันไหลออกมาจากตา แต่เขาก็คงไม่รู้เพราะตอนนี้ทั้งสองคนคุยโทรศัพท์อยู่
                 หลังจากพยายามพูดยึดยื้อกันอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ตัดบท
                 “ถ้ามันทำให้เธอสบายใจ งั้นก็ได้”
                 ในที่สุดมันก็ถึงวันนี้ วันที่เราต้องเลิกลากันไป พักหลังๆเราทะเลาะกันหลายครั้ง เกือบทุกวันเลยก็ว่าได้ คงเป็นเพราะความใจร้อนของเธอ และความไม่เข้าใจของเขา
                  ฉันวางโทรศัพท์ไป แล้วก็ปิดมันในทันที ทั้งที่ฉันเตรียมใจไว้แล้วแต่ทำไมน้ำตามันไหลออกมามากมายขนาดนี้ หยุดร้องซักที ฉันพยายามสั่งตัวเอง
                  ฉันเข้านอนเพราะคิดว่ามันจะทำให้ฉันดีขึ้น แต่ไม่ฉันนอนไม่หลับ ฉันมันบ้าดันคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยๆ เมื่อคิดถึงเรื่องเขาเมื่อไหร่น้ำตาฉันก็ยิ่งไหล
                  ฉันอยากจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทรไปหาเขาบอกกับเขาว่า เรามาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ แต่ก็รู้ว่าถึงทำอย่างงั้นไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ถึงเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น
                  ฉันปลอบตัวเองให้สงบใจ แต่ภาพดีๆของฉันกับเขามันกลับตามมาหลอกหลอน วันที่เขาบอกรักฉัน วันที่เราไปเที่ยวด้วยกันมันสนุกจริงๆ วันเกิดของฉันที่เขามีดอกไม้มาเซอไพร์ msgที่เขาส่งมาทุกวัน คำที่เขาเฝ้าบอกว่าคิดถึง
                  ฉันร้องไห้จนรู้สึกปวดหัวตึบ นี่มันกี่โมงแล้วนะ ฉันเอื้อมมือไปเปิดมือถือ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวในห้องที่บอกเวลาฉันได้
                   1:33
                   นี่เราร้องไห้มาหลายชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ฉันนึกสมเพชตัวเอง ที่เป็นคนบอกเลิกเองแต่กลับมาร้องไห้ฟูมฟาย
                   เสียงmsgเข้า ฉันเปิดมัน ทำไมเขายังส่งmsgหาฉันอีกนะ มันเป็นแค่msg Good night ธรรมดา แต่มันกลับทำให้ฉันยิ่งร้องไห้
                   ฉันลุกไปเปิดเพลงเพราะหวังว่ามันจะทำให้ฉันสงบใจ แต่ที่ไหนได้เหมือนดีเจอยากแกล้งกัน เพลงที่เปิดเป็นเพลงที่เขาบอกว่าเป็นเพลงของเรา
                  “ขอให้รักต่อจากนี้ ให้รักเราผลิบาน ให้ฟ้าช่วยประทานพร ดลบันดาลต่อจากนี้ให้สองเราผูกพันเกิดเป็นความทรงจำที่ดี”
แต่ฉันมันก็บ้าฟังเพลงนั้นจนจบแล้วก็มานั่งร้องไห้ ฉันปิดวิทยุแล้วเข้านอน ในที่สุดฉันก็หลับจนได้ คงเป็นเพราะเหนื่อยจากการร้องไห้
                 วันนี้ฉันต้องกลับกรุงเทพแล้ว ไม่อยากกลับเลยนะฉันอยากอยู่บ้านเพื่อสงบใจ แต่ยังไงก็ต้องกลับ
                  ฉันคิดว่าจะไม่มีใครมารับที่สนามบิน เพราะตอนแรกเขาจะเป็นคนมารับ แต่ที่ไหนได้เขาก็ยังมา
                  เขาพาฉันไปร้านอาหารที่เคยบ่นว่าอยากไปมานาน มันยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้
                  อาหารอร่อย แต่ฉันต้องกลืนน้ำตาไว้ข้างใน มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนอาหารไม่มีรสชาติอะไรเลย
                  เขาก็ยังใจดีเหมือนเคย ไปส่งฉันที่บ้านญาติด้วย
                  พอไปถึงที่นั้นฉันเข้าไปในห้องนอนตัวเอง ซุกหน้ากับหมอนร้องไห้ๆ
                  เมื่อไหร่นะเมื่อไหร่น้ำตาฉันจะหยุดไหล ทั้งที่มันเป็นเวลาแค่2วัน แต่ฉันทรมานเหมือนเป็นปี ฉันกับเขาก็คบกันแค่ประมาณปีเดียวเองไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันถึงรู้สึกผูกพันขนาดนี้