แม่ครับ ผมขอโทษ

เนื้อเรื่อง

เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...


                      มีชายคนหนึ่ง อาศัยอยู่กับคุณแม่ของเขาที่ชราภาพมากแล้ว ซึ่งเขารู้สึกว่า  เป็นคนที่ไม่มีประโยชน์และช่างเป็นภาระแก่เขายิ่งนัก  วันนั้น เขาจึงวางแผนที่จะพาแม่ของเขาไปปล่อยทิ้งในป่าซะ เพื่อเข้าจะได้มีชีวิตที่แสนสบาย ดำเนินชีวิตของตนอย่างมีอิสระ และไม่ต้องกังวลเรื่องแม่ของเขา
    
    เช้าวันรุ่งขึ้น เขาเริ่มดำเนินการตามแผนที่วางไว้ เริ่มแรก เขาแกล้งชวนแม่เข้าไปหาสมุนไพรในป่า และดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จึงได้เก็บก้อนหินสีที่สามารถสังเกตได้ง่ายไว้ด้วย
    
    ด้วยความที่ว่ากลัวแม่จะหาทางกลับบ้านได้ ชายคนนั้นจึงพาแม่เข้าไปในป่าลึกที่คดเคี้ยวที่สุดซึ่งยากแก่การจำมาก เมื่อไปถึงจุดที่เขาคิดว่าแม่เขาจะจำทางกลับบ้านไม่ได้แน่ๆแล้ว เขาก็บอกให้แม่หยุดพัก จะไปหาน้ำมาให้ แต่ความจริงคือเขาคิดจะหาทางหนีกลับบ้านไปคนเดียว และในขณะที่เขากำลังก้าวเท้าออกไป แม่ของเขาก็พูดขึ้นว่า

    \"ลูกเอ๋ย... แม่รู้ดีว่านับตั้งแต่วันนี้ไป แม่คงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกอีกแล้ว ป่านี้มันคดเดี้ยวมาก ถ้าลูกไม่สังเกตดีๆอาจจะหลงทางได้ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่ได้วางก้อนหินสีไว้ตามทางที่ลูกจะสังเกตได้ ลูกจพได้กลับบ้านถูก และแม่รู้ดีว่า...แม่คงเป็นภาระและทำความลำบากให้ลูกมาก ดังนั้นเมื่อลูกกลับออกไปแล้ว ลูกหยิบหินสีนั้นไปด้วย เพื่อให้ลูกมั่นใจว่า แม่จะไม่มีวันจำทางกลับบ้านได้\"

    ชายคนนั้นเมื่อได้ฟังสิ่งที่ออกมาจากหัวใจแม่ของเขา มันก็ทำให้เขาพูดไม่ออก ภาพแห่งความรักที่แม่มีให้กับเขาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ค่อยๆปรากฏชัดขึ้นในสำนึกของเขา เขาเริ่มสำนึกได้ว่าเขาคิดผิดไป เขาร้องไห้ก้มลงกราบเท้าคุณแม่ของเขา ขอโทษในสิ่งที่เขาได้คิดและทำลงไป

    ไม่มีเสียงตอบใดดังไปกว่าเสียงหัวใจของแม่ที่ตอบเสมอมาแม้ในเวลานี้ว่า \"แม้ลูกจะทำผิดต่อแม่ซักร้อยครั้งพันครั้ง แม่ก็ยังรักเจ้าไม่คลาย และยังพร้อมให้อภัยลูกได้เสมอ\"

                      สุดท้าย อย่าลืมนะครับ ว่าเราไม่ได้สามารถรักแม่ในวันแม่ได้แค่วันเดียว เรารักแม่ได้ทุกวัน แต่เราไม่สามารถอยู่กับแม่ได้ตลอดไป จงพึงสำนึกไว้เสมอ ว่าชีวิตคน เป็นสิ่งไม่มีอะไรแน่นอน ไม่แน่นะครับ พรุ่งนี้อาจจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ อย่าให้มันสายเกินไปที่จะบอกว่า \"แม่ครับ ผมรักแม่...\"