สายไป....ใช่ไหม

เนื้อเรื่อง

เป็นเวลาเกือบจะ5ปีแล้วนะที่เราคบกันมา เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.1 อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด จนกระทั้งเราทั้งคู่ได้มาอยู่ม.ปลายที่โรงเรียนเดียวกันอีกเราก็ยังขอย้ายห้องเพื่อมาเรียนห้องเดียวกัน เราทั้งคู่สนิทกันมาเหลือเกินเราจะเดินด้วยกัน นั่งเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน อะไรที่ฉันไม่กินเขาก็จะเป็นคนกินให้แม้จะไม่เต็มใจ แต่เขาก็จะกินจนหมดทุกครั้งและอะไรที่ฉันอยากกินถ้ามันมีในถ้วยของเขา เขาจะยกให้ฉันตลอด แม้จะไม่ค่อยยอมให้ดีๆแต่ฉันก้อจะได้กินทุกครั้ง เรากลับบ้านด้วยกัน ทุกวันเขาจะนั่งรอจนกว่าฉันจะกลับเขาถึงจะยอมกลับบ้าน เราดูหนังด้วยกันสองคนและเราจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากจิงๆ จนเมื่อเราอยู่ม.ปลาย อะไรหลายอย่างก้อเริ่มเปลี่ยน ฉัน เริ่มจะทิ้งให้เขาต้องเดินคนเดียว นั่งเรียนคนเดียว กินข้าวกับคนอื่นๆและพยายามให้เขากลับบ้านกับเพื่อนใหม่ ฉันเริ่มจะมีเพื่อนใหม่และจะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับคนอื่นๆที่ไม่ใช่เขาอีกต่อไปแล้ว เขาเริ่มจะน้อยใจในความเปลี่ยนไปของฉันเราทะเลาะกันบ่อยเหลือเกิน เขาไม่เข้าใจบ้างหรืออย่างไรนะว่าฉันก้อต้องการมีเพื่อนใหม่ๆบ้างแต่ใช่ว่าฉันจะลืมเขาไปซะหน่อย ใช่ว่าฉันจะไม่ห่วงเขาแล้ว ไม่ว่าจะไปที่ไหนๆฉันจะบอกเขาตลอดทุกครั้ง แม้เราจะไม่ได้ไปด้วยกันแต่ฉันก้อจะไม่ทิ้งให้เขาต้องอยู่คนเดียว ฉันจะหาเพื่อนมานั่งคุยเป็นเพื่อนเขาเสมอ แม้ฉันจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆแต่ฉันก้อยังห่วงเขาอยู่ตลอดเวลา......แต่เขาช่างไม่เข้าใจฉันบ้างเลย.......
    ความห่างเหินเริ่มแทรกกลางระหว่างเราสองคน จากที่เคยเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากที่สุด ฉันก้อไปสนิทสนมกับเพื่อนใหม่และเขาก้อไปสนิทสนมกับเพื่อนที่ฉันพยายามหามาให้ เราแยกกันเดิน แต่เรายังคงนั่งกินข้าวด้วยกัน นั่งเรียนด้วยกัน และกลับบ้านด้วยกัน แต่ทว่า.....บ้างอย่างมันกลับไม่เหมือนเดิม.........
    เขาเริ่มจะพูดจาประชดประชัน และเริ่มเดินออกห่างฉันไป จากที่เคยไปไหนต้องบอกต้องชวนกันไปด้วยทุกครั้ง แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าเขาหายไปจากฉัน หายไปไหนก้อไม่เคยบอกฉันซักคำทิ้งให้ฉันอยู่เพียงลำพัง ฉันจึงต้องไปเดินกับเพื่อนใหม่มากขึ้นและมันก้อทำให้ฉันเริ่มรำคาญเวลาที่เขาน้อยใจฉัน หรือเวลาที่เขาทิ้งฉันไปโดยไม่บอก.....สิ่งนี้ยิ่งทำให้เราทะเลาะกันหนักขึ้นไปอีก.......มิตรภาพของเราทั้งคู่กำลังสั่นคลอน.....มันช่างเปราะบางเหลือเกิน.....น่ากลัวเหลือเกินว่าวันนึงเราต้องเลิกคบกัน
    แต่แล้วในทุกๆครั้งที่เราทะเลาะกัน เขาก้อจะมาง้อฉันทุกครั้ง แม้ว่าจะไม่พูดออกมา แต่เราก้อเข้าใจกันได้ บางทีก้อจะมีการ์ดเล็กๆจดเพลงความหมายดีๆส่งมาให้ฉัน เขาช่างดีแสนดีเหลือเกิน แม้ว่าฉันจะมีส่วนผิดแต่เขาก้อยังคงง้อฉันก่อนทุกครั้งไป   แต่ความห่างของเราสองคนก้อยังมีอยู่ฉันยังคงเดินกับเพื่อนคนอื่นๆและไม่สนใจเขาทั้งสิ้น ฉันช่างไม่รู้เลยว่าเรอฉันอยู่ทุกวัน ทุกวัน และทุกวัน
    แล้ววันนึงก้อมาถึง วันที่จะเปลี่ยนแปลงทุกๆอย่างระหว่างฉันกับเขา เมื่อเขาได้เจอเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักคนหนึ่ง และด้วยความเป็นเพื่อนอันยาวนาน ฉันเป็นคนติดต่อเด็กผู้หญิงคนนั้นให้กับเขา เขาบอกฉันว่า เขาไม่ต้องการ เขาไม่กล้า เขายังไม่พร้อม......แต่ฉันกลับบอกเขาว่าไม่เป็นไร เดินหน้าต่อไป สู้ไว้นะเพื่อน ฉันเป็นคนส่งเสริมให้เขาเริ่มจีบเด็กผู้หญิงคนนั้น ฉันเป็นคนแนะนำวิธีต่างๆให้กับเขาเอง และในไม่ช้าเด็กผู้หญิงคนนั้นก้อเริ่มจะมีใจให้กับเพื่อนของฉัน เขาและเด็กคนนั้นเริ่มคบกันแล้ว   แล้วฉันล่ะ....................
    ฉันกับเขายิ่งห่างไกลกันมากขึ้น บ่อยครั้งที่ฉันจะน้อยใจเขาโดยไม่มีสาเหตุ ฉันจะอารมณ์เสียทุกครั้งที่เขาไปไหนมาไหนกับน้องคนนั้น ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้และไม่อยากไปไหนมาไหนกับเขาและน้องคนนั้น ฉันเริ่มถอยห่างออกมาจากเขามากขึ้น และมากขึ้นเรื้อยๆ เขาเริ่มไม่เขาใจในความห่างไปของฉัน เขาเริ่มคิดว่าฉันทิ้งเขาอีกแล้ว แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก้อคือ...เขาไม่สนใจที่จะมาง้อฉันอีกแล้ว ไม่มีการ์ดเล็กๆและข้อความดีๆส่งถึงฉันอีกแล้ว ฉันไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดยังไงกับเพื่อนคนนี้กันแน่ .........
    แล้ววันที่ฉันต้องเสียใจมันก้อมาถึง มันเริ่มขึ้นจากวันๆนึง ที่เขาไม่แคร์ฉันแล้ว ฉันยังนั่งรอเขาไปเรียนพิเศษเหมือนเดิม และยังนั่งรออยู่ที่เดิม แต่เขาไม่มาเหมือนเดิม เขาหายไป เขาบอกฉันว่ามารอทำไม รีบนักก้อไปก่อนเลยไป เขาไล่ฉันแล้ว ฉันอารมณ์เสียและใช้อารมณ์ต่อว่าเขาไปต่างๆนาๆ   และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกันขั้นรุนแรง หลังจากนั้นหนึ่งวัน เขาก็ส่งเมลล์มาขอโทษฉัน เป็นเมลล์ที่มีความหมายดี แต่ว่าฉันเคยได้รับมันแล้ว ฉันเสียใจที่เขาไม่มีความจิงใจให้ฉันเลย เขาแค่ก๊อปแล้วก้อเอามาวางแล้วก้อส่งมาให้ฉัน ฉันคิดว่ามันเป็นแบบนั้น มันไม่มีค่าเลย ฉันไม่มีค่าเลย.......ฉันส่งเมลล์กลับไปต่อว่าเขาอย่างรุนแรงในความไม่จิงใจของเขา เขาพยายามขอโทษฉันทางเอ็ม แต่ฉันก้อยังน้อยใจเขาอยู่ ฉันยังอ้างว่ามันไม่เห็นหน้าไม่รู้ว่าที่เขาพูดมันจิงใจหรือเปล่า ฉันบอกเขาไปว่าฉันไม่รับคำขอโทดงี้เง่านั้น อย่าส่งอะไรไร้สาระมาให้ฉันอีก ฉันบอกเขาอย่างนั้น แต่ฉันไม่รู้หรอกว่า เขา เสียใจทีสุด เขาร้องไห้เมื่อได้อ่านเมลล์ฉบับนั้นของฉัน และเขาพยายามที่จะขอโทษฉันที่โรงเรียน แต่ฉันกลับพยายามพูดกระทบกระแทกเขาจนเขาไม่กล้าสู้หน้าฉัน แล้วฉันก้อไปคิดเอาเองว่าเขาหยิ่ง ไม่ยอมมาขอโทษฉัน ฉันเองที่เป็นคนตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเขา ฉันพูดไปโดยใช้อารมณ์ ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้ยิน ไม่เคยคิดเลยว่าเขาต้องเสียใจ ..............
    แล้วเขาก้อหายไปจากชีวิตของฉัน เราแยกกันอย่างสิ้นเชิง ตัดขาดกันอย่างถาวร เราแยกโต๊ะกันนั่ง แยกกันเดิน แยกกันเรียน และไม่กลับบ้านด้วยกันอีกแล้ว แต่เขายังมีน้องคนนั้นอยู่เขายังมีคนรักรอเขาอยู่ แต่ฉันไม่มี.......และหลังจากที่เราเลิกคบกัน เขาก้อมีคัยๆมากมายอีกหลายคน มีคนอื่นๆมาชอบเขาเยอะขึ้น จากที่เคยมีกันแค่สองคน เขาก้อมีทั้งแฟนและคนอื่นๆอีกหลายคน แต่ฉันกลับต้องอ้างว้างเดียวดายอยู่คนเดียวเพียงลำพัง ฉันพยายามแสดงให้เขาเห็นว่าฉันเกลียดเขา และไม่แคร์เขาแล้ว ฉันทำตัวเองให้เข้มแข็ง แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่า....หลังจากวันนั้นที่ฉันพูดมันออกไปคำว่าเราเลิกเป็นเพื่อนกัน ฉันกลับต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวอยู่ทุกวัน ฉันเจ็บทุกครั้งที่มีคนพูดถึงเขา เวลาที่มีคัยมาขอร้องให้ฉันช่วยเป็นแม่สื่อให้เขากับคนอื่นๆ  เจ็บทุกครั้งที่เห็นว่าเขารักน้องคนนั้นขนาดไหนเจ็บที่ต้องไปดูหนังเรื่องเดียวกันแต่เขาไม่ได้ไปกับฉัน แต่กลับพาน้องคนนั้นไปด้วย ฉันยังรับรู้เรื่องของเขาทุกๆอย่าง รู้ว่าเขาทำอะไรและอยู่กับใครที่ไม่ใช่ฉันอีกต่อไปแล้ว
    มันน่าเศร้าใจ ที่วันนี้เราเลิกคบกันไปแล้ว วันนี้ฉันเสียเพื่อนคนนึงไปโดยไม่มีวันกลับมาและมันยิ่งน่าเศร้าใจที่ต้องยอมรับกับตัวเองว่า วันนี้ ฉันรักเขาจนหมดหัวใจของฉันแล้วจริงๆ ถ้าเพียงฉันรู้หัวใจตัวเองเร็วกว่านี้ ฉันก็คงจะไม่สูญเสียเขาไปให้กับเด็กผู้หญิงคนนั้นตลอดกาล.........