เพียงสองเรา

เนื้อเรื่อง

“นี่โชกะ อย่าทานข้าวเหลือสิลูก”
“แม่คะ หนูโมกะค่ะ”
เราสองคนเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันมากพ่อแม่ยังจำผิดเป็นประจำ แต่เราสองคนก็เหมือนกันแค่ภายนอก เพราะโชกะ (น้อง) เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง และเป็นที่นิยมมากกว่าพี่สาว
“ว้าว! โชกะสอบได้เต็มสอนเราหน่อยสิ”
“เก่งจังเลย”
“โชกะมาอยู่กลุ่มเรานะแลกกับโมกะไง ฮ่า ฮ่า”
สงสัยตอนอยู่ในท้องแม่โชกะคงได้แต่ส่วนดีๆของแม่ไปหมด ใครๆก็ทิ้งเราไว้สุดท้ายและเลือกน้องสาวเราก่อน ดังนั้นเราจึงอยากค้นหาคนที่ชอบเฉพาะเรา แล้วเราก็เจอ คนๆนั้น เรื่องมีอยู่ว่า
วันนั้นฉันกำลังยืนรอรถเมล์อยู่เพื่อที่จะกลับบ้าน เขาคนนั้นก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ฉันชื่อริวเฮ อยู่โรงเรียนโดโมริ  ฉันสนใจเธอมานาน ถ้าไม่รังเกียจ คบกับฉันได้ไหม?” ฉันดีใจมากที่เขาเลือกฉัน ฉันจึงตอบตกลงไป
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันจึงเล่าเรื่องนี้ให้โชกะฟัง
“หา!! จริงหรือพี่ พี่คบกับเขาแล้วเหรอ เพิ่งเจอกันครั้งแรกแท้ๆ อันตรายนะ”
“แหม เขาก็แค่เลือกฉัน ก็เลยดีใจมากน่ะ” และอีกอย่างเราก็ปิ๊งเขาด้วย

วันต่อมา ฉันกำลังขึ้นรถไฟไปโรงเรียน
“โมกะ” ได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้เรียกชื่อฉัน ฉันก็เลยหันไปมอง ปรากฎว่า ริวเฮนั่นเอง
“โรงเรียนโดโมริไม่ได้ขึ้นที่ป้ายนี้นี่น่า”
“ก็อยากเจอโมกะไง ถึงได้มาขึ้นรถเมล์ที่ป้ายนี้” เขาต้องออกจากบ้านเร็วขึ้นตั้งครึ่งชั่วโมงเพื่อที่จะมาเจอเรา ตอนนี้เราก็รู้ว่า เราชอบริวเฮมากขึ้นกว่าเดิมอีก บางครั้งก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เพราะว่าริวเฮเป็นคนหล่อหน้าตาดี แต่ทำไมริวเฮถึงเลือกเรา
ตอนแรกฉันก็ลังเลแต่สิ่งที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าริวเฮรักฉันอย่างแน่นอนก็คือ วันนั้นตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกันวันอาทิตย์ ริวเฮบอกดกับฉันว่าจะไปซื้อกระเป๋าให้พี่สาวในวันแต่งงาน เลยให้ฉันไปเลือกให้ ตอนที่คนขายหยิบกระเป๋าใส่ถุง คนขายพูดกับริวเฮว่า “น่ารักจังเลย (หมายถึงฉัน) เป็นเพื่อนเหรอคะ” ริวเฮก็ตอบไปอย่างหนักแน่นว่า “ไม่ใช่ครับ เธอเป็นแฟนผมครับ” นี่แหละที่ทำให้ฉันรักริวเฮมากขึ้นไปอีก
ทุกครั้งที่ถูกเปรียบเหมือนกับน้องสาว เรามักไม่มั่นใจและขาดความเป็นตัวเอง แต่ทุกครั้งที่เขามองเรา สัมผัสเรา อย่างน้อยก็ทำให้เรารักตัวเองมากขึ้น อยากสวยมากกว่านี้ และอยากให้เขารักเรามากขึ้น
ดังนั้น ก่อนวันที่รงเฮนัดฉันไปเที่ยวหนึ่งวัน ฉันจึงมานั่งทาเล็บ และลองแต่งหน้าดู ในขณะนั้นโชกะก็เดินเข้ามาพอดี “พี่ทาเล็บอยู่เหรอ?”
“โชกะ”
“เห็นพี่เป็นอย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อย เขาคงเป็นคนดีมาก ตอนแรกที่คัดค้าน ขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวจะช่วยทาเล็บให้พี่นะจ๊ะ”
“เอ่อ”
“นะ นะ นะ จะให้ยืมชุดด้วยรับรองโมกะสวยแน่”
“หา! แต่ใส่แล้วโตเกินวัยไปมั้ง ไม่มั่นใจเลย”
“แหม ลองใส่ดูเถอะน่า แล้วก็มั่นใจในตัวเองหน่อย”
ถึงจะพูดแบบนั้น เราก็ยังไม่ค่อยมั่นใจอยู่ดี เขินจังเลย
“ริวเฮ”
“โมกะ สวยจังเลย”
วันนั้นเราเที่ยวด้วยกันท้งวันเลย สนุกมาก แล้วในระหว่างที่ริวเฮกำลังขึ้นชิงช้าสวรรค์ เราก็ถามริวเฮในเรื่องที่ฉันสงสัยมานาน “ริวเฮ ขอถามหน่อยนะ”
“อะไรเหรอ”
“ทำมถึงเข้ามาทักฉันล่ะ”
“เมื่อ 3 เดีอนก่อนฉันเห็นโมกะช่วยเด็กชาวต่างชาติที่หลงทางคนนึง เธอพูดภาษาอังกฤษช้าๆและอ่อนโยนมาก เลยประทับใจ”
“ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ” ภาษาอังกฤษเราก็แย่
“แต่ฉันเห็นจริงๆนะ  ตอนนั้นโมกะ ถักเปียด้วย” ถักเปียนั่น น้องเรา
“แหมจะอำกันเหรอ ฮ่ะ ฮ่ะ” ทำไงดี นั่นไม่ใช่เรา คนที่ริวเฮชอบจริงๆไม่ใช่เรา แต่เป็นน้องสาวฝาแฝด เป็นน้องสาวเรา ทำไงดี ริวเฮก็เลือกน้องเรา ทั้งที่เรารักเขามากขนาดนี้
“โมกะ พี่สาวฉันให้ของขวัญโมกะน่ะ ไว้ไปดินเนอร์ด้วยกันนะ” เรารู้ว่าควรบอกเขาตามตรงว่าคนที่เขาปิ๊งตั้งแต่แรก เป็น้องสาวเรา แต่เราก็คงไม่ไดพบเขาอีก ขอเวลาอีกนิดเถอะ อยากอยู่กับริวเฮอีกหน่อย เป็นครั้งสุดท้าย อีกเดี๋ยวเดียว แค่วันนี้และเวลานี้ “โมโมกะจัง” อ๊ะเสียงนี้ โชกะ!!
“โชกะค่ะเป็นน้องสาวฝาแฝด ขอบคุณที่ช่วยดูแลพี่สาวนะคะ”
“ฝาแฝด”
“ขอ…ขอโทษค่ะ!!” ทั้งสองคนหันมามองโมกะเป็นตาเดียว
“เมื่อ 3 เดือนก่อน คนที่ริวเฮประทับใจไม่ใช่โมโมกะ คนนี้หรอก แต่เป็นโชกะ ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ เพิ่งรู้เมื่อวันก่อนก็ตกใจมาก ตั้งใจจะบอกหลายหน แต่ไม่รู้ทำไมพูดไม่ออก คงเพราสะอยากอยู่กับริวเฮที่ฉันรักนานๆอีกหน่อย ขอโทษจริงๆค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับร้องไห้ “ขอโทษ…” แล้วฉันก็วิ่งหนีไป
“แหม ดีใจจังวันนี้บ้านเราอยู่กับพร้อมหน้า นานแล้วนะที่ไม่ได้อยู่กัน พร้อมหน้าแบบนี้” แม่พูด
ตั้งแต่วันนั้น เราก็ไม่ด้พูดกับโชกะอีกเลย
‘ติ้งต่อง’
“ใครก็ได้ช่วยเปิดประตูหน่อย” น้องสาวเรากับริวเฮเป็นยังไงบ้างนะ
แอ้ด………….ริวเฮ ทำไม??
“อ้าว เชิญจ๊ะ เพื่อนโชกะเหรอ” แม่ถามท่าทางดีใจเล็กน้อยที่มีหนุ่มหล่อมาที่บ้าน ‘หนุโมโมกะค่ะแม่’
“ขอโทษนะครับ ขอยืมตัวโมโมกะสักครู่นะครับ”
“งั้น..ลองทายดูสิ คนไหนโมโมกะ ลองแยกดูเองนะ” แม่ท้า
ไม่มีทางหริอก ขนากแม่ยังดูไม่ออกเลย และวันนี้ก็ทำผมเหมือนกันด้วย แล้วริวเฮก็เอื้อมมือมาจับตัวโมโมกะ พร้อมพูดว่า “คนนี้คือโมกะของผม” โดยที่ไม่ลังเลเลย ทำไม
“แค่นี้เอง ดูปั๊บก็รู้ว่าเป็นโมกะ”
“แต่ คนที่ริวเฮชอบคือชิกะต่างหาก”
“เมื่อวานได้คุยกับเขาแล้ว และเข้าใจว่า คนทีแระทับใจคนแรกคือน้องสาว แต่คนที่อยู่ใกล้ก็ยิ่งรัก ก็คือ โมกะ นะ” จริงเหรอ เลือกฉันแน่เหรอ
“แน่ใจนะ ว่าเลือกฉัน”
“ฉันขอเลือกโมกะ ถ้าไม่ใช่โมกะ ก็ไม่ต้องการใครทั้งนั้น”
ตั้งแต่เด็กๆเราค้นหามาตลอด คนที่เลือกเราเท่านั้น ผู้ชายที่บอกรักเราคนเดียว ริวเฮ รักจริงๆ รักที่สุดเลย
แล้วทั้งสองก็โผเข้ากอดกันด้วยความรัก…………………จบ