หวังเล็กๆ

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันหนึ่งที่หน้าเบื่อตามเคย ผมได้หนีเรียน วิชา ภาษาไทย มานอนเล่นที่ด่านฟ้าของตึก วิชา ภาษาไทยนั้นเป็นวิชาที่น่าเบื่อมาก ถ้าผมเข้าเรียนไม่หลับก็จะคุยกับเพื่อน เข้ากับไม่เข้าก็มีค่าเท่ากันสำหรับผม ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเกย์มากที่สุดในชีวิต เรียนก็เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์ที่2ของการเปิดภาคเรียน ม.4 เมื่อเช้าในห้องของผมได้มีคนเข้ามาใหม่ด้วยเธอเป็นผู้หญิง เพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัด เธอเป็นคนผิวขาว ยิ้มหวาน มีรักยิ้มที่แก้ม เธอชื่อว่า นุ้ย ผมเห็นเธอครั้งแรก ผมก็ไม่ได้คิดอะไร แค่นึกว่าก็สวยดี แต่ผมไม่คิดจีบเธอหรอกเพราะตอนนั้นผมยังไม่สนใจเรื่อง รักๆใคร่ๆกับเขาหรอก ได้แต่รักสนุกไปวันๆ เล่นเกมส์เล่นกีฬา ข้างๆผมมีที่ว่าง อาจารย์เลยให้เธอมานั่งข้างผม ตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้สึกอะไรอยู่ดีได้แต่เฉยๆ เรื่องเรียนตอนนั้นผมเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่ได้เรื่อง กีฬามาทดแทน เผอิญว่าผมเป็นนักกีฬา เทเบิลเทนนิสให้จังหวัด พอเข้ามาในโรงเรียนอาจารย์เขาเลยจับเป็นตัวโรงเรียน  สักพักผมหันมามองนาฬิกาที่ข้อมือ อ้าวตอนนี้ได้เวลากลับบ้านแล้วหนิ ผมก็ลงมาจากตึก แล้วก็กำลังเดินกลับบ้าน ระหว่างทาง ผมได้เจอนุ้ยกำลังถูกผู้ชายห้องอื่นประมาณ3คนชวนไปเที่ยว แต่ดูท่าทางเธอแล้วไม่น่าจะไป ผมแอบยืนมองได้สักพัก เห็นเธอถูกหนึ่งในสามคนนั้นกระชากข้อมือเธอไป แต่ผมก็รีบวิ่งไปชกคนที่กระชากข้อมือนุ้ย มันล้มคว่ำไปเลย เพื่อนทั้งวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกันแล้วชกผมที่หน้าอย่างจัง ตอนนั้นผมก็เจ็บสิคราบ แล้วก็โมโหมากตอนนั้นอะไรก็หนุดผมไม่ได้แล้ว ผมเลือกขึ้นหน้าแล้ว ผมชกกับพวกมันสักพัก อาจารย์ก็เดินมา ผมก็รีบพานุ้ยวิ่งหนีสิคราบ จะรออะไรอยู่ล่ะ วิ่งมาจนเหนื่อย ผมกับนุ้ยก็ต่างหยุดวิ่งแล้ว ผมก็ปล่อยมือนุ้ย แล้วนุ้ยก็เอ่ยขึ้นว่าขอบใจนะ อ๋อเราชื่อ ต้า อืมขอบใจนะต้า ถ้าไม่ได้นายเขาคงแย่แน่เลย แล้วนุ้ยก็เอ่ยขึ้นว่า เออต้าอาจารย์ฝากมาบอกนายด้วยว่า ถ้านายโดดเรียนอีก เขาจะไม่ให้นายเข้าสอบในการสอบปลายภาค ต้าตอบว่า อืมขอบใจนะที่บอก แล้วบ้านนุ้ยไปทางไหนล่ะเดี๋ยวเราไปส่งเผื่อพวกนั้นมันตามมา ต้าเดินไปส่งนุ้ยถึงบ้าน แล้วต้าก็เดินกลับมา เมื่อถึงบ้านพ่อกับแม่ตามต้าว่าไปโดนอะไรมา ต้าบอกว่า วิ่งหนี หมานจนล้ม เลยเป็นอย่างที่เห็น ต้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคราบ วันรุ่งขึ้นต้ามาเรียนตามปกติ นุ้ยได้มาขอบคุณต้าอีกครั้ง ต้าบอกนุ้ยว่า นุ้ยต้าขอไปส่งนะเผื่อพวกนั้นมันมาอีก นุ้ยก็เอ่ยขึ้นแล้วยิ้มว่า จ๊ะ ในใจผมตอนนี้ผมเริ่มชอบนุ้ยมากขึ้นทุกวัน จากวันนั้น เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ นุ้ยเป็นคนเรียนเก่ง เมื่อผมมีอะไรไม่เข้าใจนุ้ยจะมาสอนผมให้อีกที เดี๋ยวนี้ผมไปส่งนุ้ยที่บ้านทุกวันแล้ว พ่อแม่นุ้ยก็รู้จักผมดี และท่านคงไว้ใจผม เพราะ วันหยุดผมก็ชอบชวนนุ้ยไปเที่ยว แล้วท่านก็อนุญาติ เพราะผมพานุ้ยมาส่งตรงเวลาทุกครั้ง เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเพื่อนในห้องต่างล้อว่าเราเป็นแฟนกัยหมดแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร นุ้ยก็ไม่ได้สนเราต่างคบกันอย่างปกติ จากที่ผมเคยโดดเรียนเดี๋ยวนี้ก็ไม่โดดเลย เรียนก็ดีขึ้น ผมมีคะแนนดีเป็นที่2ขอห้องรองจากนุ้ยตอนนี้ ช่วงนี้มันช่างเป็นเวลาที่มีความสุขของผมเหลือเกิน นุ้ยเธอเกิดวัน วาเลนไทม์พอดี ตอนกลับบ้านผมก็จะพาเธอไปทานไอศกรีม แล้วพาเธอไปส่งบ้าน เราคบกันมาเป็นเวลาแปปเดียวตอนนี้เราอยู่ม.5กันแล้ว เวลามันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน วันนี้เป็นวันสอบปลายภาควันสุดท้าย ผมนัดนุ้ยว่าถ้าสอบเสร็จแล้วจะพาไปทานข้าวแล้วดูหนัง นุ้ยก็ตอบตกลง เมื่อถึงเวลาเราไปดูหนัง ทานข้าวกันเสร็จแล้วผมก็พอเธอไปส่งบ้าน ตอนนั้นเธอหน้าเศร้ามาก ผมถามเธอเป็นไรเธอร้องไห้แล้วมาซบผม เธอบอกว่านี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราไปไหนด้วยกัน ผมได้ยินผมอึ้งไปเลยแล้วตั้งสติ ถามต่อไปว่า ทำไมล่ะ นุ้ยบอกว่าพ่อเธอต้องย้ายไปทำงานที่อื่นแล้ว นุ้ยกับแม่ก็ต้องย้ายตาม ผมนั่งคุยกับนุ้ยหน้าบ้านสักพักหนึ่ง ความคิดดีๆของผมก็ออกมาจากหัว ผมได้บอกนุ้ยออกไปเลยว่า ปมรักนุ้ย แล้วผมถามนุ้ยนุ้ยรักต้าไหม นุ้ยก็บอกรัก แล้วก็พลางร้องไห้อย่างไม่หยุด เอางี้นะเรารักกันจริงเราดขีนยจดหมายหากัยก็ได้หนิ แล้วพอเราต่างเรียนจบ เรามาเธอกันที่สวนสาธารณะที่เราไปนั่งเล่นกันบ่อยๆนะ เรานัดกันไว้ไปเจอกันวันเกิดนุ้ยปีที่นุ้ยเรียนจบ แล้วผมก็บอกนุ้ยออกไปว่า “นุ้ยต้าจะรอนะรอนุ้ยตลอดไป” พูดจบนุ้ยก็กอดต้าแล้วร้องไห้แล้วผมก็ส่งเธอเข้าบ้าน พอเปิดเทอมผมขึ้นม.6 ผมก็เขียนจดหมายติดต่อกับนุ้ยมาเรื่อยๆจนจบ เราได้ใช้จดหมายติดต่อกันเรื่อยมา จนเรเรียนมหาลัยเราก็ยังติดต่อกันอยู่จน ถึงปีสุดท้าย ผมเขียนไปเรื่อยๆก็ไม่มีเขียนตอบกลับมา ผมก็ได้แต่แปลกใจนิดๆ แต่ก็คิดว่าใกล้จบแล้วเดี๋ยวก็ได้เจอกัน เมื่อถึงวันนัดผมได้มานั่งรอนุ้ยแต่เช้า จนถึงเช้าของวันรุ่งนึ้ยเธอก็ยังไม่มา จากนั้นผมมาเฝ้านั่งรอเธอทุกวันโดยหวังว่าเธอจะมา แต่เมื่อถึงวันรับปริญญา ผมไปบังอิญพบเธอเธอเข้า แต่เธอไม่เห็นผมหรอก ผมยังจำได้ดีรอยยิ้มที่แสนหวาน ของเธอ เธอได้มีแฟนมาแสดงความยินดีด้วย เมื่องานรับปริญญาจบผมก็ได้ กลับไปร้องไห้ที่ๆเรานัดกันไว้จนผมทำใจได้ จนปัจจุบันผมก็ตั้งใจทำงานไม่สนใคร และ ก็สิ่งที่ผมทำมาเป็นประจำก็ ยังทำเช่นเคย ทุกเย็นที่ผมทำงานเสร็จผมจะมานั้งที่ๆเรานัดกันไว้ และแอบหวังเล็กๆในใจว่าเธอจะมา
จบ