นี่หรือ...ที่เรียกว่า ^รัก^

เนื้อเรื่อง

ตัวละคร   ค่ะ
** มิน **  เด็กผู้หญิง สูง 150 ซม. หน้าตาหมวยนิดๆ ค่อนข้างขาว
** ต้อง **เด็กผู้ชาย  สูง  167  ซม.  หน้าตาคนไทย  ค่อนข้างขาว
**  สิ ** เด็กผู้หญิง  สูง 155 ซม. หมวย  ขาว
                  เรา----- หมายถึง  มิน   ในเรื่องนี้นะค่ะ
ตอนนี้…
เรารักผู้ชายอยู่คนนึง   ทีเเรกเราไม่คิดว่าจะรักเค้ามากมายขนาดนี้  
เรารักเค้าด้วยความสงสาร  รักเค้าเพราะหน้าตา  และอื่นๆทีหล่อหลอมเค้าให้เค้าดูดี  อันที่จริงเราไม่ได้รักเค้าเลยก็ว่าได้  เค้ามาบอกว่าชอบเรา แต่เค้าก้อไม่ได้คิดว่าเราจะชอบกลับ  แต่อย่างว่า เรามันก็อีพวกหลายใจนะ   ใครชอบเราก็ชอบกลับหมดเเหละ  นี่คือนิสัยเสียของเรา  บางทีคบกันมั่วเลยเพราะมันมีอดีตไง แต่ก่อนเรารักคนๆๆนึงมากแต่เค้าไม่ค่อยสนใจเรา ไม่ง้อเรา   ทำให้เราเสียใจ  จนถึงทุกวันนี้เราจึงไม่อยากใคร   มันเจ็บทุกครั้ง ที่เค้าไม่เหมือนเดิม ที่เค้าผิดสัญญากะเรา  จนเราได้มาคบกะคนๆนี้ที่เราดูเค้าที่หน้าตา
  เค้าชื่อ  ต้อง   ทีแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าชอบเรา   เพื่อนๆบอกว่าเค้าอายๆเลยไม่กล้าคุย  เราเบื๊ออ…เบื่อนะ  จะอายอะไรนักหนา (หรือเราหน้าด้านเเล้วไม่รู้นะ )  ทีแรกเราก็เดินกลับบ้านด้วยกัน
     จนครั้งที่ 2 ได้  เค้าบอกว่าจะโทรมาหาเรา  เค้าจำเบอร์เราได้   พอตอนเย็นเราก็รับโทรศัพท์  
ฮัลโหล     ( เรา )
ขอสายมินครับ    (ต้อง)
พูดอยู่ค่ะ        ( เรา)
………..  ไปเรื่อยๆๆไร้สาระ

      จนเช้าต่อมา  การแสดงออกของเค้าก้อยังคงเหมือนเดิม ไม่สนใจเรา เหมือนไม่รู้จักกัน  
** เค้าสนิทกะ สิ   สิคือคนที่เค้าเคยมีข่าวว่า  ต้องชอบสิและที่เราเห็นๆคือเค้าเหมาะสมกันดี  บ้านก็อยู่ใกล้กกกัน   สิก็น่ารักด้วย นิสัยก็ดีอีะ    แต่ที่เค้าบอกว่าชอบกันอันนี้ไม่รู้จริงอ่ะป่าว
เย็นทุกๆๆวันเค้าก็เดินส่งเรา  เค้าก็โทรมาหาเราตอนนั้นเราคิดว่า  เราลองๆๆคบไปดีกว่า  เค้าโทรมาหาเรา  บางวันทีเค้าไม่โทรมาเรารู้สึกไม่ค่อยดีเลย  เสียใจ พูดว่าคิดมากเลย  คิดไปต่างนานา ว่าเค้าไม่สนใจเราแล้ว หรือว่าเราจะรักเค้าจริงๆๆเข้าเเล้วล่ะ  ทุกๆวันเค้ายังคงเดินกลับบ้านกะเรา
แต่แล้วเรื่องก็เกิด  ทั้งห้องรู้เเล้วว่า เรา  กะต้องคบกัน  แต่ก็ไม่มีใครว่า อะไรทั้งนั้น
++วันนั้นต้องมาบอกกับเราว่า  
มินๆๆ  วันนี้เรากกลับบ้านกะยินนนะ ( เพื่อนผู้หญิงที่ห้อง ซึ่งเปนเพื่อนสนิทกะ  สิมากๆๆ)    (ต้อง)
อืมม….ม  ไม่เปนไรหรอก    (มิน)
+++ ฉันรู้สึกยังไงไม่รู้  เสียใจมากๆ แต่ทำไงได้ล่ะ  ยินกะสิอาจจะกำลังมีปัญหาอยู่ก็ได้   ต้องก็เล่นอยู่ที่แป้นบาสต่อไป  
กกกกลับแล้วนะเพื่อนๆๆ   (เรา)
อืมๆๆบายนะ  อ้าวแล้วไม่กลับกะต้องหรอ  (เพลิน)
ไม่อ่ะ  วันนี้ต้องกลับกะยินอ่ะ  ( เรา)
++  เราเดินกลับบ้านคนเดียว  เดินไปก้อร้องไห้ไป แต่ไม่ได้ปล่อยโฮหรอกนะ น้ำตาซึมๆนิดหน่อย  ปล่อยให้เราเดินกลับคนเดียวได้ยังไง   ใช่สิ
** สิ ** คงสำคัญกะต้องมาก  ฉันคิดในใจ พร้อมกลับเดินกลับบ้านคนเดียว
พอกลับมาบ้านเราได้แต่นอนซึมคิดมากเลยทีเดียว  เเละรู้ว่าวันนี้ต้องคงไม่โทรมาแน่ๆ  หลายครั้งที่เราเห็นสิ กะ ต้อง คุยกันอย่างสนิทสนม  หลายๆคนบอกว่า  ทำไมเราไม่หึงบ้าง   ทำไมให้เค้าทำแบบนี้   ทำไมถึงสนิทกันจัง  สิก็ถามเราว่า เราไม่โกดหรอ เราก็บอกว่าไม่ๆๆ  เราไม่โกดใครหรอก ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ  คนที่ผิดอาจจะเปนเพราะเราไปเห็นภาพเหล่านั้นและคิดมากไปเองเท่านั้น  เพราะตลอดเวลาที่อยู่ ร.ร.  เรากะต้องไม่เคยที่จะคุยกันสักนิด เห็นทีไรๆต้องกะสิ ก็นั่งคุยกันทุกที  บางครั้งเราก้อยังเเอบไปร้องไห้เลย
วันนั้นต้องโทรมาบอกว่า
สิร้องไห้  (ต้อง) ( และมาบอกเราทำไมอ่ะ  ต้องไม่เคยนึกเลยว่าเราก็ร้องไห้เหมือนกัน)
เรื่องไรหรอ   (เรายังคงนิ่งต่อไป)
ไม่รู้สิ  มินคิดว่าเรื่องไรล่ะ   (ต้องถามเหมือนจะรู้เเล้ว)
ต้องก็ไปถามสิเองสิ  เราจะไปรู้หรอ  และวันนั้นกลับกะใครบ้างล่ะ (เราถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด)
ก็ ยินและก็สิแหละ  สิเดินไม่รอเราเลย เดินไปร้องไห้ไปด้วย   (ต้องพูด)
หรอ   (เราตอบด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก)
มิน อารมณ์ไม่ดีหรอ  (ต้องถามเหมือนจะรู้)
ป่าวนี่นา  (ตอนนี้เราแทบจะทนไม่ไหวแล้ว  ร้องไห้อีกแล้วหรอเนี่ย)
มิน  เงินหมดแล้ว  แค่นี้นะ เด๋วโทรไปใหม่นะ   (ต้องพูด)
อืม  (เราพูดจะร้องไห้เเล้ว)
++ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถู฿กจริงๆๆฉันเล่น msn เพื่อนๆๆเข้ามาทักใหญ่เลย ว่าเรา โกด สิหรอ  เรางง มากๆๆเลย   เราไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
ดีจ้า  (อาร์)
ดีดี   (เรา)
วันนี้สิ ร้องไห้ทำไมหรอ   (เราถามด้วยความสงสัย)
มินไม่รู้จริงๆๆหรอ    (อาร์ถาม)
อืม  บอกมาจิ่   (ตอนนี้เราอยากรู้มากๆ)
ก็มินเเหละ  ทำสิร้องไห้อ่ะ   (อาร์พิมพ์มา)
หาาา  เราหรอ  เราทำไปทำอะไรล่ะ  (  เรางงมากๆๆเลย)
ก็มินโกดสินี่  ที่สิกลับบ้านกะต้องอ่ะ   (อาร์)
เฮ้ยๆๆเราไม่ได้โกดเลยนะ  เราไม่รู้เรื่องเลยนะ  (เรา)
เนี่ยต้องก้อมาบอกว่า มินไม่ได้โกดๆๆ ต้องปลอบสิใหญ่เลยนะ  (อาร์)
อืม…เราขอโทดนะ เราไม่ได้ตั้งใจทำให้สิร้องไห้เลย  เราขอโทดจริงๆๆ  พรุ่งนี้เราจะไปขอโทดนะ   (เรารู้สึกเสียใจอย่างแรง  มากๆๆด้วย)
อืม  (อาร์)
บายนะ  (เรา)
บาย   (อาร์)
++หลังจากคุยกะอาร์เสร็จ  เราร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก  อีกเเล้วหรอ เราทำให้คนอื่นร้องไห้อีกแล้วหรอ  เราร้องไปๆๆเรื่อยๆๆ โทรศัพท์ดังขึ้น  
เราว่าแล้ว   ต้อง  โทรมา
ขอสายมินครับ    (ต้อง)
พูดอยู่  มีไรหรอ  (เรา)
อารมณ์ไม่ดีหรอ    (ต้องถาม) (เรากำลังร้องไห้  แต่ก็พยายามไม่ให้ต้องรู้)
ป่าว..ว.  สิร้องไห้เรื่องไรหรอ   (เราถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้วเต็มอกว่าเราเป็คนที่ทำให้สิร้องไห้)
ไม่รู้สิ  ช่างเหอะ  (ต้อง)
อ้าว…ว.. เพราะเราใช่ป่ะ  เราไม่ได้โกดอะไรสิเลยนะ ต้องจะกลับบ้านกะยินเรา ไม่ได้โกดสิเลย  (เราถามจะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว)
อืม เรารู้เเล้ว  (ต้อง)
เราเริ่มจะร้องไห้อีกเเล้วแต่ก็ต้องทนคุยต่อไปไม่ให้ต้องรู้
และ  มินโกดสิจริงๆๆป่ะล่ะ (ต้อง)  ( ทำไมๆๆไม่เคยนึกถึงความรู้สึกเราเลยล่ะ)
ป่าวนะ เราไม่ได้โกด  ไม่โกดเลย  จะโกดเรื่องอะไรล่ะ  (เราพยายามพูดเพือ่ให้ต้องเชื่อ)
หรออ   (ต้อง)   ทำเสียงเหมือนไม่อยากจะเชื่อ …
นี่ พรุ่งนี้ก้อกลับบ้านกะยินและก้อสิไปเหอะนะ  เพราะว่าพวกนั้นไม่มีใครกลับด้วย  ต้องก็กลับไปเปนเพื่อนพวกนั้นนะ  (เราพูดทั้งๆที่ไม่อยากพูดเลย)
และมินล่ะ  (ต้อง)
เรากลับเองได้ แค่นี้เอง  อีกอย่างต้องก้อกลับบ้านช้า  และบ้านยินกับสิ ก้อกลับทางเดียวกันด้วย   (เราพูดด้วยเหตุผลที่อ้างไม่ขึ้นเลย)
ไม่เอา เราจะกลับกะมินอ่ะ    (ต้องพูด)
** ฉันไม่อยากพูดไม่เลย  มันเจ็บๆ ไม่ๆสิ  ฉันอยากกลับบ้านกะเค้าจะตาย แต่ทำไมต้องพูดอย่างนั้นด้วย
แค่นี้นะ หวัดดี    (เราพูด)
** ฉันวางโทรศัพท์ไป  พร้อมกับขึ้นไปบนบ้านที่ๆฉันระบายทุกๆสิ่งทุกๆอย่างๆไว้ที่แห่งนี้ฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้นๆๆเราโทรไปหา  กันต์  ว่า  เจอกันหลังรร.เรามีเรื่องจะคุยด้วย   เวลา 5 ทุ่มแล้ว  ยังไม่ได้อาบน้ำเลย  ตาบวมมากๆๆ  

       เช้าาาา++++************************  แล้วววววววววววววววววววว
  ตาของฉันดูเหมือนจะบวมๆๆ เราไป ร.ร.แต่เช้าไม่ค่อยมีคนมา  เรารีบเดินไปหลัง ร.ร.  เพื่อที่ไม่ให้ใครเห็น  เรานั่งอยู่หลังร.ร.คนเดียว รอๆๆๆ  กันต์มา  จนอีก  10  นาที ร.ร.  ขึ้น  กันต์มาเราก้อบอกกันว่า  ขึ้นข้างบนกันเหอะ  จากนั้นฉันก้อระบายเรื่องทุกๆอย่างให้กันต์ฟังทั้งหมด   กันต์ก้อเข้าใจฉันเสมอเลย  ตอนเข้าแถว  อิม  เข้ามาถามฉัน
มิน  โกด ต้องหรอ  (อิม)
ป่าวนี่ใครบอก  ( เรางง มากๆเลย)
ก้อไอ้ต้องนั่นแหละ  มันมาระบายใหญ่เลยบอกว่า มินโกดมัน  มันเครียดนะเว้ย  (อิม)
ก้อเราไม่ได้โกดนี่นา  บ้าแล้วมั้ง…ต้องอ่ะ  ( เรา)
สิก้อเข้ามาถาม  
มิน  โกดต้องหรอ  (สิ)
ป่าว สิเมื่อวานเรา ขอโทดนะ ที่ทำให้สิร้องไห้  เราไม่ได้ตั้งใจเเละเราก้อไม่ได้โกดสิเลย   (เรา)
ไม่เปนไรหรอกน่าาา  อย่าคิดมาก  ไปดูต้องหน่อยสิ   (สิ)
ปล่อยเหอะนะ   (เรา)
ต้องเข้าแถวอยู่ใกล้ๆๆกะสิเลย เราไม่ว่าเค้าเป็นยังไงเลย  เค้าก็คุยกะสิอย่างสนุกสนานเหมือนเคย
** ตอนร้องเพลงชาติ เราคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น  น้ำตาเราจะไหลอีกเเล้ว **
แป้ง พูดกะเราว่า
มิน  แกร้องไห้ทำไมว่ะ   (แป้ง)
บ้า ใครร้องไห้ล่ะ  ไม่ได้ร้องซะหน่อย  ( เราตอบน้ำขุ่นๆทั้งๆที่น้ำตายังคลออยู่เลย)
อย่ามาโกหกดีกว่า  เขาดูแกออกหรอก  (แป้ง)
** เหอๆๆเราพยายามไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา  และมันก้อยังไม่ไหวจริงๆๆด้วย  แต่เราต้องทำให้มันไหลกลับเข้าไปข้างในพร้อมกับความเสียใจที่ยังคงอยู่
++จากนนั้นก้อทำให้ฉันคุยกะต้องเหมือนเดิม ทุกๆอย่างเหมือนเดิม
ต้องก้อบอกกะฉันว่า  เราไม่ได้ชอบสินะ  เราชอบมินอ่ะ  จริงๆๆนะเชื่อใจเราหน่อนนะ (ต้อง)
อืม   เชื่อใจสิ   (เรา)
แต่จริงๆๆแล้วฉันไม่เคยอยากจะเชื่อใจต้องเลยสักนิดการกระทำที่เค้าแสดงออก  กะสิ  และเรามันห่างกันมาก   เวลาที่เราคุยอยู่กะต้อง สิก้อจะเข้ามา  และต้องก้อคุยอยู่กะสิ2 คนเหมือนเราเปนส่วนเกินเลย..  มันทำให้เราต้องหนีๆๆไปให้ไกลๆๆทุกครั้ง  ไม่รู้สินะ เหมือนกับว่า ถ้ามีสิกับต้องอยู่ตรงนั้น  ที่ๆนั้นจะไม่มีเราแน่นอน
++กก่อนนหน้าวันปีหใม่ รร. จัดขึ้นสัก 2 อาทิตย์เราเดินกลับบ้านกับต้องเหมือนเคย ทุกอย่างมีความสุขมากๆๆเราเดินข้าวสะพานลอยด้วยกัน  สิหันมาเรียกเราเเล้ว **บ๊ายบาย**  
อะไรหรอมิน  ( ต้อง)
เมื่อกี๊  สิ  บ๊ายบาย ให้หน่ะ  (เราพูด)
หาาา   สิหรอ
**--  ท่าทางต้องตกใจมากเลย  --**
อืมๆๆ  (เราตอบ)
เราไปแล้วนะ   วันนี้เราไม่โทรไปนะ   (ต้องพูดอย่างรวดเร็ว)
อืม       (เราตอบทั้งที่เสียใจมากแต่คงจะรั้งเค้าไว้ไม่ได้ คงต้องปล่อยให้เค้าไปในมี่ๆเค้าอยากไปแล้ว )
**เราได้แต่ร้องไห้อยู่ตรงนั้น แต่น้ำตามันไม่ไหลหรอกนะ  ตรงนั้นคนเยอะด้วย  เราหันหลังกลับไป  ต้องไม่หันกลับมาเลย  เค้าวิ่งไปหาสิด้วยความเร็วมากก  ไม่ช้าเค้าก้อถึงที่ๆสินั่งอยู่ตอนนั้นเราได้แต่มองอยู่ห่างๆๆห่างเหมือนเส้นขนานเลย  ต้องวิ่งเข้าไปคุยกะสิสนิทมากๆๆ  นั่งหัวเราะ  นั่งข้างกันเลย   กะเราต้องยังไม่เคยทำขนาดนี้เลย  เราร้องไห้หรอ  ร้องไห้ทำไมๆๆๆๆทำไมต้องต้องทิ้งเรา และไปหาสิด้วยล่ะ   เพราะอะไรๆๆ  พอเราขึ้นรถ  เราก้อนั่งร้องไห้ไป (ไม่มีเสียงเลย )  ไม่มีใครรู้กลับมาบ้านเราเสียใจมากๆๆนั่งร้องไห้คนเดียว
เฮ้อออ…เหนื่อยใจจริงๆๆเลย เราไม่น่าไปคบกะเค้า ไม่น่าไปรักเค้าเลย  นี่ใช่มั๊ยที่เค้าเรียกว่า** รัก **…..ฉันได้แต่เก็บความรู้สึกนี้  ความรู้สึกที่เจ็บปวดไว้ภายในใจเท่านั้น     เก็บไว้คนเดียว  เค้าก้อโทรมาหาเราเหมือนเดิม เราก้อเหมือนเดิมกะเค้าๆไม่เคยรู้ว่า เรารู้สึกยังไง  ทุกครั้งที่เราเห็นเค้าๆก็อยู่กะสิทุกครั้ง  เค้าย้ายที่นั่งเรียน กลัวจะไม่เห็นสิหรือไงกันนะ  เฮ้ออ….เราซึมอีกแล้ว
**ตอนวันปีใหม่ตอนเช้า**
  ห้องเรามีการจับของขวัญกัน เราเอาฃองขวัญมาทุกๆคนเอาของขวัญมาหมด  ตาเราๆจับๆของ ไมน์    เพื่อนในกลุ่มเราเอง   ทีนี้คิวต้องเเล้ว เราลุ้นมากๆๆเพราะของๆเรายังไม่มีใครจับไป   หมายเลข 28    ของสิหรอ   ต้องจับได้ของสิเพื่อนๆๆเฮกันลั่นเลย ไม่มีใครรู้ถึงความรู้สึกเราเลย  ต้องยิ้มใหญ่เลย  สิก้อเอาของขวัญไปมอบให้ต้อง  เราเห็นแล้ว เห็นทุกๆๆอย่างที่เกิดขึ้น  เราบอก**กันต์**  ว่า  ไปเข้าห้องน้ำเราเข้าไปในห้องน้ำรอ้งไห้ๆๆๆเราต้องรีบออกไปจากห้องน้ำให้เร็วที่สุดเลย เราวิ่งออมาจากห้องน้ำ  เจอต้องกำลังเเกะของขวัญสิเลย  ต้องเห็นเราพอดี  ถามว่าเราไปไหนว่า  เราบอกทั้งตาแดงๆว่า ไปเข้าห้องน้ำมา        แกะออกมา เปนหมอนน่ารักๆๆในหนึ่งดูเหมือนต้องจะชอบมากเลย
ตอนบ่าย เข้ามาซ้อมการแดงกัน  ต้องเดินเข้ามาคุยกะสิท่าเดียวเลยไม่คุยกะเราเลย เราเลยชวนกันต์ ไปอาบน้ำแต่งตัวเเละก้อกลับมางานเลี้ยงตอนเย็น  เรานั่งคนละโต๊ะกับต้อง แต่สินั่งข้างหลังต้องเลย  วันนั้น เราไม่มีความสุขเลยล่ะ
++จากนั้นเรากะต้องเหมือนจะไม่เหมือนเดิม  ไม่ค่อยได้คุยกันเเล้ว เรารอจนต้องโทรมาและเราก้อเข้าใจกันในที่สุด  เเต่ตอนนี้นต้องก็ยังไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร
แต่ทุกอย่างก้อกลับมาเหมือนเดิม  เรากลับบ้านด้วยกัน  ทุกๆวันเหมือนเคยอีกเเล้ว ++
วันนั้นเรียนวิทย์
เพลินเพื่อนของฉันบอกฉันว่า
มิน  เขามีไรจะบอกแก   (เพลินพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเเล้วไม่ค่อยดีนัก)
อะไรหรอ  บอกมาสิ  (เราถามทั้งๆที่กลัวๆกล้าๆๆเพราะรู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ)
ไม่เอาดีกว่า  เขากลัวแกจะเสียใจว่ะ  (เพลินพูดด้วยท่าทางเป็นห่วงเรามาก)
เรื่องเกี่ยวกะใครล่ะ  (เราถามทั้งๆที่รู้แล้วว่าเป็นเรื่องใคร)
ไอ้ต้อง  แกจะฟังมั้ย    (เพลินพูดด้วยน้ำเสียงที่โกดต้องเเทนเรา)
++ ในความรู้สึกตอนนั้นเราไม่อยากฟังเลย เรารู้ว่ามันจะต้องเปนเรื่องที่เราเสียใจมากๆแต่เราต้องฟังๆความจริงที่มันจะเปลี่ยนไป++
ต้องจะเลิกกับเขาไงล่ะ  (เราถามด้วยน้ำเสียงที่อยากรู้แต่ในเสียงนั้นไม่มีความเสียใจอยู่เลย)
บ้า ไม่ใช่อย่างนั้น แกฟังเขาดีๆๆนะ  (เพลินพูดเหมือนอยากจะบอกเรามาก)
อืม  (ตอนนั้นหัวใจเราเต้นแรงมาก)
เมื่อกี้เขานั่งอยู่กะสิ   สิร้องไห้ แล้วอยู่ดีๆๆไอ้ต้องมันก้อเข้ามานั่งแทรกเขากะสิ  มันนั่งใกล้ๆๆสิ เเล้วถามว่า  สิอย่าร้องไห้เลย  อะไรประมานเนี่ย มันปลอบสิใหญ่เลยล่ะ  (เพลินพูดด้วยท่าทางที่คิดว่าเราจะโกดสิและต้อง)
หรอ  แค่นี้เองหรอ    ก้อเค้าเปนเพื่อนกันนี่  (ไม่สิๆๆทำไมๆๆต้องเสียใจ  ทนไว้ๆๆมิน  เทอต้องทนไว้นะ  อย่าร้องไห้สิ)
ไม่เชื่อแกหรอก  เขารู้ว่าแกเสียใจ  (เพลินพูดด้วยเสียงที่ดังพอทีทุกคนในกลุ่มจะได้ยิน)
เพื่อนทั้งกลุ่มที่เราสนิทมากๆๆหันมามองหน้าเราเปนตาเดียวเลย   ยิ้มไว้ๆๆมิน   อดทนนะๆ จากนนั้นเราก้อยิ้ม ไว้ตลอดเวลา
แกไม่เสียใจไงล่ะ  (เพลิน)
ไม่อ่ะ  ไม่เหนต้องเสียใจเลย  (เราตอบหน้าตาเฉย)
+++ไม่สิ เราเสียใจๆๆมาก   มากที่สุดทำไมล่ะๆ  
เย็นวันนั้นเราก้อกลับบ้านเหมือนอย่างเคยทุกครั้ง แต่เราไม่ได้พูดอะไร   ต้องก้อยังโทรมาหาเราเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน  แต่เค้าไม่เคยรู้หรอกว่าการกระทำของเค้ามันทำให้เราเจ็บปวด  มันทำให้เราคิดมากแค่ไหน แต่เราก้อได้แต่ให้เวลามันผ่านไปๆๆเรื่อยๆๆให้เวาลมันรักษาแผลใจของเราไปเอง++
วันนี้เปนวันพุธ   ไม่ค่อยมีเรียน  ว่างเกือบทั้งวัน  ตอนเช้า เรานั่งอยู่พอเลย ประตูห้องเปิดออกมา  เราเห็นต้องกำลังเล่นกล้อง ถ่ายรูปสิอยู่เลย  ตอนนั้นๆๆเราอยากจะร้องไห้มากแต่เรายังทนไหวอยู่  ไม่ร้องเด็ดขาดเลย  พอเข้าไปในห้องเราก้อเหนเค้า 2 คนนั่งคุยกันอยู่2 คน จู๋จี๋ใหญ่เลย  ถ้าในห้องไม่รุ้เค้าคงคิดว่าสิกะต้องเปนเเฟนกันแล้วล่ะมั้ง
พอตอนกลางวันฝนตก เราเหนต้องกะสินั่งฟังวอร์คเเมนด้วยกันคนละหูเลย  นั่งข้างกัน  เฮ้ออออ…เราชักจะไม่ไหวเแล้วนะเนี่ย  เรานั่งร้องไห้อยุ่คนเดียวแต่ไม่มีใครเหน มีคนผ่านมาเราก้อบอกว่าง่วงนอนๆๆอ่ะถึงตอนนี่เราทนไม่ไหวเเล้ว  เรารับไม่ได้เลยจริงๆ
++เทอคอยปลอบเวลาเค้าร้องไห้  แต่เทอไม่เคยรู้เลยเวลาที่เทอถามฉันว่า ฉันเปนยังไง  ในขณะที่ฉันบอกว่า..ไม่เปนอะไร  เทอเคยรู้บ้างไหมว่าฉันแอบร้องไห้อยู่  ไม่เคยแคร์ไม่เคยสนใจ  มัวเเต่อยู่กับเค้าคนนั้น เทอบอกว่าเค้าเปนแค่เพื่อนแต่การกระทำของเทอมันไม่ใช่อย่างนั้นมันมากกว่าคำว่า เพื่อนด้วยซ้ำ เราไม่อยากเห็นภาพสะเทือนใจเลย  มันเจ็บมาก เราถึงไม่อยากรักใครทั้งนั้นแต่ตอนนี้เรารักเทอเข้าแล้ว มันยากที่จะเปลี่ยนใจ  บางทีการกะทำของเรามันต้องขัดกับความรู้สึกมากเพราะ เราไม่อยากให้ใครรู้ว่าเรา เสียใจ  เราไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ  ไม่อยากให้เค้าเเละเทอได้เห็นว่า ฉันกำลังอ่อนแอ  บางทีการที่เรายิ้มเราหัวเราะอยู่  มันกำลังกลบเกลื่อนความเจ็บปวดบางอย่างไว้เท่านั้น  เราเบื่อ.ที่จะต้องมานั่งรับชะตากรรม  มันยากที่จะรับได้   เราขอเสียใจอยู่อย่างนี้คนเดียว ถ้าทำให้เทอมีความสุขแม้ว่า  เราจะทุกข์แค่ไหนก้อตาม++
พอตอน 2  คาบสุดท้ายทุกคนอยู่บนห้องกันหมด ต่างคนดก้อต่างเล่นอะไรไปเรื่อยๆๆตอนนี้นฉันไม่รู้ว่าต้องทำไรอยู่พอดี เทียนเพื่อนของงฉันเรียกให้ฉันเข้าไปดูบอร์ดในห้อง
มินๆๆเข้ามานี่หน่อยสิ มาดูบอร์ด  (เทียน)
เออๆๆดีๆๆยังไม่เหนเลย  (เรา)
ขณะที่ฉันหันหน้ากลับมายังเทียนฉันเหนสิกะต้องนั่งด้วยกันคุยกันอยู่
มิน เปนไรป่าว   (เทียน)
ป่าวๆๆ  ขอบใจนะ  ไม่เสียแรงที่ลุกขึ้นมาดูเลย  (เราพูด)
อะไรว่ะ  เปนไรป่าว   (เทียน)
ป่าวๆๆเด๋วเข้าไปหากันต์ก่อนนะ  (เราพูด)
++ตอนนั้นฉันทนไม่ไหวแล้ว ขอร้องไห้เงียบๆๆคนเดียวเเล้วกัน  ตอนนั้นฉันกะจะระบายกับกันต์แล้ว  แต่กันต์คงอารมณ์ไม่ค่อยดี  และคงไม่อยากฟังเราสักเท่าไหร่หรอก  เราก้อเลยก้มหน้าลงบนโต๊ะ  ในห้องคนก้ออยู่เยอะนะ  แต่ว่าอยู่หลังห้องกัน เรานั่งร้องไห้อยู่หน้าโต๊ะกันต์เพราะ นั่งเรียนข้างหน้ากันต์อ่ะ
เราร้องไห้เงียบที่สุดที่จะทำได้เลยนะ  
มินๆๆเปนไรป่าว  (กันต์ถาม)
เราไม่ตอบอารายทั้งนั้น  
เปนไร  บอกเขาสิ (กันต์)
ป่าว เขาปวดหัวมากเลย  (เราโกกหก)
ไม่เชื่อแกหรอก  ร้องไห้หรอ  เปนไรบอกเขาสิ   (กันต์)
เราเงยหน้าขึ้นมา พร้องกับน้ำตาที่ยังเช็ดไม่สนิท  
เขาปวดหัวมากเลย   (เราพูดทั้งน้ำตา)
ตอนนี้เราไม่มีใครเเล้วนอกจากกันต์เพือ่นรักของเรา  เราคงไม่มีใครอีกแล้วล่ะ  เรามีเพื่อนที่คอยห่วงใยเราอย่างนี้ก้อพอแล้ว  เราไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว พอแล้วจริงๆๆสำหรับทุกๆอย่าง
ไม่เชื่อหรอกเปนไรบอกเขาสิ   เขาเปนเพื่อนแกนะ  (กันต์)
เขาปวดหัวจริงๆๆ  เราพูดเพราะไม่อยากให้กันต์มารัยรู้เรื่องงี่เง่า ปัญญาอ่อนที่เราร้องไห้ เพราะผู้ชายที่ได้รู้จักไม่กี่เดือนเพียงคนเดียว  มันไร้สาระสิ้นดีเลย
ตาลกะ อาร์ก้อเขามาถามเรา
มิน เปนไร   (ตาล)
ปวดหัว  (เราโกหกอีกแล้ว)
ใจเย็นๆๆไม่ต้องคิดมากนะเว้ย  มีไรบอกเขาได้นะ  (ตาล)
อืมๆๆ   (เราพูดเเละซาบซึ้งในน้ำในของเพือ่นทั้งคู่มาก)
เราเดินออกไปกะกันต์ ไม่มีใครรู้ว่าเราร้องไห้เลย เราจะเดินลงไปเอายาจริงๆ
มิน  เปนไรบอกมาเลย  ไม่มีคนอยู่แล้ว  (กันต์)
เขาไม่ได้เปนไร   (เราพูดทั้งที่ร้องไห้อยู่)
บอกมาเลย    (กันต์)
จิรงๆๆๆ เราเงียบไปนานมาก
ไม่เปนไร  แกพร้อมจะบอกเขาเมื่อไหร่ก้อบอกนะ (กันต์)
เราไม่พูดอะไรทั้งนั้น
มีคนหลายคนเข้ามาถามว่าเราเปนไร เราบอกว่า ปวดหัวมากเลย
เทียนวิ่งเข้ามา  
มินๆๆต้องร้องไห้  มันบอกเกลียดห้อง3 อ่ะ
เรางงมากๆๆ   ต้องร้องไห้หรอ เพราะอารายล่ะ
มันนึกว่าแกชอบ ไอ้บาสที่อยู่ห้อง 3 อ่ะ  ต้องมันร้องไห้ใหญ่เลย
แถมไปด่าว่านอีกว่าเอาข่าวมั่วๆมาบอกมัน
** ทำไมๆๆเค้าทำไมไม่มาปลอบเรา  ทีเราร้องไห้เค้าเคยมาถามบ้างมั๊ย   เคยสักครั้งมั๊ย   ไม่มีเลย  ไม่มี คนที่เรารอทำไมถึงกลับมาทำกะเราอย่างนี้  เราร้องๆๆๆหนักมาก จนเราทำใจได้เเล้ว เปนไงเปนกันว่ะ-------------------------  ตอนนที่เข้าไปหาต้อง สิก้อกำลังปลอบต้องอยู่เลย เราอยากจะวิ่งหนีจริงๆๆ เเต่เราต้องสู้ๆๆกับความจริงให้ได้  ทุกคนออกห่าง เริ่มให้เราคุยกะต้อง เพียง2 คน  
ต้องเปนไรหรอ  ร้องไห้ทำไม   (เราถามทั้งที่ฝืนไม่ให้ตัวเองร้องไห้อยู่)
ไม่มีเสียงตอบกลับสักนิดเดียว เรายังคงพูดต่อไป
เราไม่ได้ชอบบาสนะ ไม่เคยเลยจริงๆๆ ชื่อที่อยู่ในรูปเราไม่ได้ตั้งนะ เชื่อเราสิ   ต้องๆๆเงียบทำไม อ่ะ    
เราเห็นน้ำตาต้องไหลออกมา  เราๆๆผิดหรอ  เราผิดใช่มั๊ย      
อย่างทำอย่างนี้สิ  ขอร้อง
เราก้มหน้าร้องไห้ไปตรงนั้นเลย   ต้องบอกกะเราว่า
มินๆๆไม่ต้องร้องแล้ว   (ต้องพูด)
เรายังคงไม่ตอบได้แต่ก้อมหน้าลงไป
ต้องเอามือของเค้ามาจับมือของเรา  สงสัยเพื่อนๆเห็นกันเยอะอ่ะนะ   อายๆๆ
กลับบ้านกันเหอะ
เราไม่ได้ชอบบาสนะ  (เราพูด)
เรารู้เเล้ว    (ตอ้งยิ้ม)
ไปล้างหน้าเหอะนะ  (เราพูด)
อืม  (ต้องยิ้มพร้องเช็ดน้ำตา)

-----จากกนั้นเราก้อเดินกลับบ้านด้วยกัน มีแต่คนมอง ตอนนี้เราไม่อายใครอีกแล้ว เราทั้งคู่ ตาแดงเดินกลับบ้านด้วยกัน มีแต่คนมองทั้งนั้นเลย  ตอนกลับบ้านระหว่าทาง
มิน  ไม่ได้ชอบบาสแน่นะ  (ต้องถาม)
อืม เราไม่ได้ชอบบาสจริงๆๆ
เรานึกว่ามิน  อกหักจากบาส  เราก็เลยร้องไห้เพราะเรานึกว่ามินชอบบาสอ่ะ  ( ต้อง)  
  เราเดินไปเจอเพื่อนคนนึง
เฮ้ยย ….  พวกมึงไว้ใจกันหน่อนสิว่ะ
หลังจากนั้น  เราก้อเงียบ
มิน  ถามไรหน่อย  (ต้อง)
อืม  ถามมา  (เราพูด)
มิน..ไว้ใจเรามั๊ย   (ต้องถามพร้อมกับมองหน้าเรา)  
เราเงียบๆๆ  ( ไว้ใจหรอ  เฮ้ออ  ยากนะ  เเต่ตอนนที่ต้องร้องไห้มันก้อทำให้เรารู้ว่าต้องก้อรักเรามากเช่นกัน  เพราะต้องไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น เลย แต่ตอนี้นเพื่อนทั้งห้องเห็นกันหมดเเล้ว  เราไม่เชื่อใจหรอก  เราเพียงแต่รู้ว่า ต้องก้อรักเรามากเช่นกันมันทำให้เรารุ้สึกดีขึ้นมากเลย )
เชื่อสิ (เราตอบ)
และต้องล่ะ ไว้ใจเรามั๊ย
ไว้ใจสิ  ( เค้าพูดเหมือนไม่ต้องคิดเลย)
เราเดินกลับบ้านด้วยความสุขกันทั้งคู่ กับสิ่งที่ผ่านมา หลายๆๆอย่างที่เค้าทำให้เราเสียใจเรา ผิดหวัง  ทุกๆๆอย่างมันเปนบทเรียนที่ดีมาก  มันทำให้เรารู้ว่า  เค้าก้อรักเรา และที่เค้าทำอย่างนั้นกะสิ  ก้อเพราะ เค้าถามเรื่องของเราทั้งนั้น อาจจะเปนเพราะเราเองที่ ไม่เคยไว้ใจ  ระแวงเค้าเสมอ  เค้าคงไว้ใจเรามากๆๆ  เรารักเค้ามากๆๆนี่  เราไม่อยากเสียเค้าไปเลย  หากวันนึงที่เราต้องเสียเค้าไป เราจะทำยังไงนะ  ยังไงๆเราก้อพร้อมจะเจ็บเพราะ คนๆๆนี้เสมอ
  ตลอดเวลาที่ผ่านมามันทำให้ฉันได้เรียนรู้คำว่า รัก   อดทน ไว้ใจ  
ซื่อสัตย์…..ต่อกัน  และความรู้สึกดีๆๆให้กัน
  ตอนนี้เราทำได้แต่พยายามประคับประคองความรักของเราทั้งคู่ให้คงอยู่เหมือนเดิมอย่างนี้ต่อไป  เราไม่อยากให้เค้าเปลี่ยนไป ถ้าถึงวันนั้นเราจะทำยังไงน้าา   เราจะร้องไห้หนักกว่าเดิมมั๊ย      จากนี้ก็จะปิดเทอมแล้วเราทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไปนะ     เราก็ต้องดูต่อไปล่ะ
  ยังไงๆๆเพื่อนช่วยลงความเห็นหน่อยนะค่ะ  ว่าเรื่องนี้เปนยังไง