เวลาของคำว่ารัก
เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กหญิงคนหนึ่ง เมื่อเขาต้องจากกับเพื่อนๆ และคนรักของเขา
ยอดวิวรวม
535
ยอดวิวเดือนนี้
1
ยอดวิวรวม
535
อัปเดตล่าสุด : 7 มี.ค. 47 / 10:38 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เวลาอำว่ารั
“น้ำหวานไม่ไปิน๊วยเี๋ยวหรอ วินบอว่ามันะเลี้ยน่ะ” “เออ! บอวินรอ่อนเี๋ยวเรารอาับนา่อน เี๋ยวะไปิน”
ในร้าน๊วยเี๋ยวหน้าโรเรียน “น้ำหวานมาแล้วไอ้วินเอ็ะเลี้ยน้ำหวานไม่ใ่หรอ” นัะโนบอวิน วินทำท่าเินๆ แล้วหันมาถามน้ำหวานว่า “เอาอะไรี” “เอาเหมือนวินแหละ” “นี่! เอาเหมือนวิน้วยหวานันเหมือนื่อัวเอเลยนะน้ำหวาน” เพื่อนวินนหนึ่พูแวน้ำหวาน
ะที่น้ำหวานำลัิน๊วยเี๋ยวอย่าเอร็อร่อยอยู่นั่นเอ นั็ะโนบอน้ำหวานว่า “น้ำหวานไอ้วินมันินไม่หมอ่ะ ่วยมันินหน่อยิ” “ทำไม้อมาพลอรัในร้าน๊วยเี๋ยว้วยนะ” น้ำหวานิในใ “ลับ่อนนะทุน วินเลี้ยเราใ่ไหม่ายให้้วยล่ะ บาย” น้ำหวานบอลาทุน ่อนที่ะปลีัวลับบ้านไป
เ้าวัน่อมาน้ำหวานมาเรียนสายว่าปิ เมื่อมาถึโรเรียนนาถามน้ำหวาน้วยวามสสัยว่า “ทำไมมาสายล่ะน้ำหวาน” เพิ่อนๆในห้อ่าหันมามอน้ำหวานรวมทั้วิน้วย อนนี้น้ำหวานเป็นุสนใไปโยปริยาย “วินไม่ปลุหรอ” นัพูแวน้ำหวาน ไม่มีำพูใเล็ลอออมาาปาน้ำหวาน นอายิ้มทีู่น่ารัอเธอ
“นัเรียนใล้สอบแล้ว วรเอาใใส่เรื่อารเรียนให้มาึ้น ไม่ว่าะเป็นารอ่านหนัสือ มั่นส่านเป็นประำ เลิเล่นไ้แล้วนะ่ะ เราะสอบันวันที่ 8,9,10มีนานะ่ะ” เมื่อรูแสาวี้แในเรื่อารสอบเสร็แล้ว น้ำหวานไ้ส่สัานอะไรบาอย่าให้ับวินโยมุบมิบปาับใวามไ้ว่า “อย่าลืมอ่านหนัสือนะวิน”
วินยิ้มให้ับน้ำหวาน้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “เย็นนี้ไปิน๊วยเี๋ยวไหมน้ำหวาน” “ไม่ล่ะะรีบลับไปอ่านหนัสือสอบ”
เ้าวัน่อมา นัไ้มาบอ่าวร้ายับน้ำหวานว่ามีผู้หิห้อ1มาอวินถ่ายรูป สีหน้าอน้ำหวานูเปลี่ยนไป “นันายไม่เ้าใหรอ มันอยู่ที่วินมาว่าว่าเ้าะเลือใร ารที่เ้าแสท่าทีแบบนั้นแสว่าเา็เลือผู้หินนั้นแหละ” น้ำหวานไ้นำเรื่อนี้ไปเล่าให้าฟั าทำทีว่าอย่าไปสนใเลยหานใหม่ะ่ายว่า แ่ในวามรู้สึอน้ำหวานไม่ใ่อย่านั้นแน่
้วยเหุนี้เอ ทำให้น้ำหวานโรธวิน ไม่มอหน้าวิน พอเห็นวินเินมา็ะเินหนี วินึส่ัวแทนมาเราับน้ำหวาน(พูะ เป็นารเป็นานเลย) “เฮ้ย! น้ำหวานวินมันฝามาถามว่ายัรัมันอยู่รึเปล่า” น้ำหวานเิหน้าทันทีเมื่อไ้ยินื่อวิน แล้วัวแทนอวิน็เินออไป
น้ำหวานลับมาิแล้วิอีว่าเราะโรธวินไปทำไม ในเมื่อวินไม่ไ้บอสัหน่อยว่าอลยัยห้อ1นั่น เมื่อน้ำหวานิไ้ึไปอโทษับวิน และแล้วมิรภาพที่เยสวยส็ลับมาเป็นอย่าเิม
เมื่อวันปิภาเรียนมาถึ นัเรียนทุนมีสีหน้าเศร้าใที่ะ้อาับเพื่อนอนเอ น้ำหวาน็เศร้าเหมือนันที่นะไม่ไ้เอับวินอี เพราะนับวินไม่ไ้เ้าโรเรียนเียวัน “เฮ้อ! วินเราเสียายับวันเวลาที่ผ่านมา เราิว่าเราใ้เวลาไปับสิ่ไร้สาระ วินวามรัอเรา็เหมือนันเราใ้เวลาับวามรัไมุ่้ม่า เรามัวแ่ทะเลาะัน ไม่ว่าอย่าไร็ามนะวิน เรายัรัวินเสมอ น้ำหวานยัรัวินเสมอ”
“วิน็รัน้ำหวานเหมือนัน และหวัว่ามิรภาพอเราสอนะไม่เลือนหายไปไหน”
“น้ำหวานไม่ไปิน๊วยเี๋ยวหรอ วินบอว่ามันะเลี้ยน่ะ” “เออ! บอวินรอ่อนเี๋ยวเรารอาับนา่อน เี๋ยวะไปิน”
ในร้าน๊วยเี๋ยวหน้าโรเรียน “น้ำหวานมาแล้วไอ้วินเอ็ะเลี้ยน้ำหวานไม่ใ่หรอ” นัะโนบอวิน วินทำท่าเินๆ แล้วหันมาถามน้ำหวานว่า “เอาอะไรี” “เอาเหมือนวินแหละ” “นี่! เอาเหมือนวิน้วยหวานันเหมือนื่อัวเอเลยนะน้ำหวาน” เพื่อนวินนหนึ่พูแวน้ำหวาน
ะที่น้ำหวานำลัิน๊วยเี๋ยวอย่าเอร็อร่อยอยู่นั่นเอ นั็ะโนบอน้ำหวานว่า “น้ำหวานไอ้วินมันินไม่หมอ่ะ ่วยมันินหน่อยิ” “ทำไม้อมาพลอรัในร้าน๊วยเี๋ยว้วยนะ” น้ำหวานิในใ “ลับ่อนนะทุน วินเลี้ยเราใ่ไหม่ายให้้วยล่ะ บาย” น้ำหวานบอลาทุน ่อนที่ะปลีัวลับบ้านไป
เ้าวัน่อมาน้ำหวานมาเรียนสายว่าปิ เมื่อมาถึโรเรียนนาถามน้ำหวาน้วยวามสสัยว่า “ทำไมมาสายล่ะน้ำหวาน” เพิ่อนๆในห้อ่าหันมามอน้ำหวานรวมทั้วิน้วย อนนี้น้ำหวานเป็นุสนใไปโยปริยาย “วินไม่ปลุหรอ” นัพูแวน้ำหวาน ไม่มีำพูใเล็ลอออมาาปาน้ำหวาน นอายิ้มทีู่น่ารัอเธอ
“นัเรียนใล้สอบแล้ว วรเอาใใส่เรื่อารเรียนให้มาึ้น ไม่ว่าะเป็นารอ่านหนัสือ มั่นส่านเป็นประำ เลิเล่นไ้แล้วนะ่ะ เราะสอบันวันที่ 8,9,10มีนานะ่ะ” เมื่อรูแสาวี้แในเรื่อารสอบเสร็แล้ว น้ำหวานไ้ส่สัานอะไรบาอย่าให้ับวินโยมุบมิบปาับใวามไ้ว่า “อย่าลืมอ่านหนัสือนะวิน”
วินยิ้มให้ับน้ำหวาน้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “เย็นนี้ไปิน๊วยเี๋ยวไหมน้ำหวาน” “ไม่ล่ะะรีบลับไปอ่านหนัสือสอบ”
เ้าวัน่อมา นัไ้มาบอ่าวร้ายับน้ำหวานว่ามีผู้หิห้อ1มาอวินถ่ายรูป สีหน้าอน้ำหวานูเปลี่ยนไป “นันายไม่เ้าใหรอ มันอยู่ที่วินมาว่าว่าเ้าะเลือใร ารที่เ้าแสท่าทีแบบนั้นแสว่าเา็เลือผู้หินนั้นแหละ” น้ำหวานไ้นำเรื่อนี้ไปเล่าให้าฟั าทำทีว่าอย่าไปสนใเลยหานใหม่ะ่ายว่า แ่ในวามรู้สึอน้ำหวานไม่ใ่อย่านั้นแน่
้วยเหุนี้เอ ทำให้น้ำหวานโรธวิน ไม่มอหน้าวิน พอเห็นวินเินมา็ะเินหนี วินึส่ัวแทนมาเราับน้ำหวาน(พูะ เป็นารเป็นานเลย) “เฮ้ย! น้ำหวานวินมันฝามาถามว่ายัรัมันอยู่รึเปล่า” น้ำหวานเิหน้าทันทีเมื่อไ้ยินื่อวิน แล้วัวแทนอวิน็เินออไป
น้ำหวานลับมาิแล้วิอีว่าเราะโรธวินไปทำไม ในเมื่อวินไม่ไ้บอสัหน่อยว่าอลยัยห้อ1นั่น เมื่อน้ำหวานิไ้ึไปอโทษับวิน และแล้วมิรภาพที่เยสวยส็ลับมาเป็นอย่าเิม
เมื่อวันปิภาเรียนมาถึ นัเรียนทุนมีสีหน้าเศร้าใที่ะ้อาับเพื่อนอนเอ น้ำหวาน็เศร้าเหมือนันที่นะไม่ไ้เอับวินอี เพราะนับวินไม่ไ้เ้าโรเรียนเียวัน “เฮ้อ! วินเราเสียายับวันเวลาที่ผ่านมา เราิว่าเราใ้เวลาไปับสิ่ไร้สาระ วินวามรัอเรา็เหมือนันเราใ้เวลาับวามรัไมุ่้ม่า เรามัวแ่ทะเลาะัน ไม่ว่าอย่าไร็ามนะวิน เรายัรัวินเสมอ น้ำหวานยัรัวินเสมอ”
“วิน็รัน้ำหวานเหมือนัน และหวัว่ามิรภาพอเราสอนะไม่เลือนหายไปไหน”
ผลงานอื่นๆ ของ ดาวนีม ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ดาวนีม
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้