เวลาของคำว่ารัก

เนื้อเรื่อง

เวลาของคำว่ารัก    
                 “น้ำหวานไม่ไปกินก๊วยเตี๋ยวหรอ   วินบอกว่ามันจะเลี้ยงน่ะ”  “เออ! บอกวินรอก่อนเดี๋ยวเรารอดากับนาก่อน   เดี๋ยวจะไปกิน”
ในร้านก๊วยเตี๋ยวหน้าโรงเรียน    “น้ำหวานมาแล้วไอ้วินเอ็งจะเลี้ยงน้ำหวานไม่ใช่หรอ”  นัดตะโกนบอกวิน   วินทำท่าเขินๆ แล้วหันมาถามน้ำหวานว่า “เอาอะไรดี”  “เอาเหมือนวินแหละ”  “นี่! เอาเหมือนวินด้วยหวานกันเหมือนชื่อตัวเองเลยนะน้ำหวาน”  เพื่อนวินคนหนึ่งพูดแซวน้ำหวาน
    ขณะที่น้ำหวานกำลังกินก๊วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั่นเอง  นัดก็ตะโกนบอกน้ำหวานว่า “น้ำหวานไอ้วินมันกินไม่หมดอ่ะ  ช่วยมันกินหน่อยดิ”  “ทำไมต้องมาพลอดรักในร้านก๊วยเตี๋ยวด้วยนะ”  น้ำหวานคิดในใจ  “กลับก่อนนะทุกคน  วินเลี้ยงเราใช่ไหมจ่ายให้ด้วยล่ะ  บาย”  น้ำหวานบอกลาทุกคน  ก่อนที่จะปลีกตัวกลับบ้านไป
    เช้าวันต่อมาน้ำหวานมาเรียนสายกว่าปกติ   เมื่อมาถึงโรงเรียนนาถามน้ำหวานด้วยความสงสัยว่า “ทำไมมาสายล่ะน้ำหวาน”  เพิ่อนๆในห้องต่างหันมามองน้ำหวานรวมทั้งวินด้วย  ตอนนี้น้ำหวานตกเป็นจุดสนใจไปโดยปริยาย “วินไม่ปลุกหรอ” นัดพูดแซวน้ำหวาน   ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมาจากปากน้ำหวาน   นอกจากยิ้มที่ดูน่ารักของเธอ
    “นักเรียนใกล้สอบแล้ว  ควรเอาใจใส่เรื่องการเรียนให้มากขึ้น  ไม่ว่าจะเป็นการอ่านหนังสือ   มั่นส่งงานเป็นประจำ   เลิกเล่นได้แล้วนะค่ะ  เราจะสอบกันวันที่  8,9,10มีนานะค่ะ”  เมื่อครูแสงดาวชี้แจงในเรื่องการสอบเสร็จแล้ว   น้ำหวานได้ส่งสัญญานอะไรบางอย่างให้กับวินโดยขมุบขมิบปากจับใจความได้ว่า “อย่าลืมอ่านหนังสือนะวิน”
วินยิ้มให้กับน้ำหวานด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น  “เย็นนี้ไปกินก๊วยเตี๋ยวไหมน้ำหวาน”  “ไม่ล่ะจะรีบกลับไปอ่านหนังสือสอบ”  
    เช้าวันต่อมา นัดได้มาบอกข่าวร้ายกับน้ำหวานว่ามีผู้หญิงห้อง1มาขอวินถ่ายรูป   สีหน้าของน้ำหวานดูเปลี่ยนไป  “นัดนายไม่เข้าใจหรอ  มันอยู่ที่วินมากกว่าว่าเค้าจะเลือกใคร  การที่เค้าแสดงท่าทีแบบนั้นแสดงว่าเขาก็คงเลือกผู้หญิงคนนั้นแหละ”   น้ำหวานได้นำเรื่องนี้ไปเล่าให้ดาฟัง  ดาทำทีว่าอย่าไปสนใจเลยหาคนใหม่จะง่ายกว่า  แต่ในความรู้สึกของน้ำหวานคงไม่ใช่อย่างนั้นแน่
    ด้วยเหตุนี้เอง   ทำให้น้ำหวานโกรธวิน   ไม่มองหน้าวิน   พอเห็นวินเดินมาก็จะเดินหนี    วินจึงส่งตัวแทนมาเจรจากับน้ำหวาน(พูดซะ  เป็นการเป็นงานเลย)  “เฮ้ย! น้ำหวานวินมันฝากมาถามว่ายังรักมันอยู่รึเปล่า”  น้ำหวานเชิดหน้าทันทีเมื่อได้ยินชื่อวิน  แล้วตัวแทนของวินก็เดินออกไป
    น้ำหวานกลับมาคิดแล้วคิดอีกว่าเราจะโกรธวินไปทำไม   ในเมื่อวินไม่ได้บอกสักหน่อยว่าชอลยัยห้อง1นั่น     เมื่อน้ำหวานคิดได้จึงไปขอโทษกับวิน   และแล้วมิตรภาพที่เคยสวยสดก็กลับมาเป็นอย่างเดิม
    เมื่อวันปิดภาคเรียนมาถึง      นักเรียนทุกคนมีสีหน้าเศร้าใจที่จะต้องจากกับเพื่อนของตนเอง    น้ำหวานก็เศร้าเหมือนกันที่ตนจะไม่ได้เจอกับวินอีก  เพราะตนกับวินไม่ได้เข้าโรงเรียนเดียวกัน   “เฮ้อ! วินเราเสียดายกับวันเวลาที่ผ่านมา    เราคิดว่าเราใช้เวลาไปกับสิ่งไร้สาระ   วินความรักของเราก็เหมือนกันเราใช้เวลากับความรักไม่คุ้มค่า   เรามัวแต่ทะเลาะกัน    ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนะวิน    เรายังรักวินเสมอ   น้ำหวานยังรักวินเสมอ”  
“วินก็รักน้ำหวานเหมือนกัน   และหวังว่ามิตรภาพของเราสองคนจะไม่เลือนหายไปไหน”