รักใช่ไหม ที่คุณให้

เนื้อเรื่อง

ผมนั่งจ้องมองดวงดาวในคืนนี้ ทั้งๆที่ฟ้าไม่เคยเปลี่ยน แต่ทำไมผมกลับคิดว่าท้องฟ้าคืนนี้ดูกว้าง และมืดกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะคืนนี้ผมกำลังเหงาเหงา  แปลกไหมล่ะที่ใครต่อใครต่างมานั่งอยู่ในใจผมไม่ซ้ำหน้า  แต่ตัวผมไม่สามารถไปนั่งอยู่ในใจใครได้ แม้แต่คนเดียว ผมก็เปรียบเสมือนวัตถุก้อนเล็กที่ไม่ควรอยู่ในโลกใบนี้   บางสิ่งที่ไม่ควรคู่ ก็ไม่ได้คู่กัน คุณว่าจริงมั้ย?
    หลังจากเหตุการณ์วันนั้น มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเธออีก เธอคืออดีตที่ไม่อยากลืม
ผมเจอเธอครั้งแรกสมัยเรียนอยู่มัธยมปลาย เธอดูสวย ใส มีเสน่ห์มากสำหรับผู้ชายทั้งโรงเรียนก็ว่าได้ ความสวยของเธอดึงดูดผมคนหนึ่งล่ะ เธอทำให้ผมอยากเข้าใกล้ อยากเป็นเจ้าของ

ม.ปลายเทอม1  ในวันประกาศผลสอบ ผมดีใจมากที่รู้ว่าอยู่ห้องเดียวกับเธอ  ผมพยายามเข้าใกล้เธอ โดยขอเธอเป็นเพื่อน แต่เธอกลับหัวเราะเบาๆและบ่นอุบอิบว่า “นี่เป็นการแสดงสัมพันธไมตรีที่แปลกที่สุดที่ฉันเจอ “  ผมไม่รึว่านี่คือการแสแสร้งรึป่าวที่ผมพยายามทำตัวดีกับเธอ  ผมเปลี่ยนตัวเองให้ดูดีขึ้น ทั้งนิสัย ใจคอ บุคลิก จนเพื่อนเก่าของผม ว่า ผมเป็นบ้าไปแล้ว ทำไงว่ะะเปลี่ยนตัวเองจากหลังเท้าเป็นหน้ามือ  
    แต่ผมก็ไม่สนใจมันหรอก ผมคิดว่าใครๆก็ต้องเป็นแบบผมทั้งนั้น จะมีใครในโลกที่กล้าแสดงความเป็นตัวเองในด้านลบออกมาให้ผู้หญิงที่คุณชอบรู้ล่ะ จริงป่ะ ?
ผมอาสาไปส่งเธอเพื่อรู้จักบ้าน และพ่อแม่ แต่เธอกลับปฏิเสธผมอยู่เรื่อย อ้างว่าพ่อดุบ้าง สุนัขโหด ผมก็แห้วอีกตามเคย
    เช้าวันเสาร์ เธอโทรมาหาผม เธอบอกให้ผมมารับเธอทีเธอมีปัญหากับทางบ้าน เธอร้องไห้โฮ ย้ำให้ผมรับปากว่าจะมาหา และจะให้ผมทำไงในเมื่อผมไม่รู้จักบ้านเธอ .ผมก็ได้แต่พยายามหาไปทั่วเมืองตั้งแต่เช้ายันเย็น  ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ “โอ้พระเจ้าแล้วผมจะเจอเธอมั้ย”  ถ้าปาฏิหาริย์มีจริงขอให้ผมได้พบกับเธอ   ผมไปทุกที่ๆเธอเคยไป แต่ก็ไม่พบ ผมไม่รู้จะทำไงดี ใจหนึ่งขี้เกียจที่จะตามหา แต่อีกใจก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้
    เอาล่ะ สวนหลังโรงเรียนเรานี่ล่ะว่ะ ไม่เจอคือไม่เจอ ผมซิ่งรถมอเตอร์ไซด์คันงาม ไปอย่างเร็ว พบหญิงสาวคนหนึ่ง นั่งร้องไห้กระซิกๆอยู่  ผมนั่งลงข้างเธอ จ้องที่ปลายผมเส้นนั้น เธอคือคนที่ผมตามหาอยู่ เจอเธอแล้ว ผมหาเธอจนเจอ แต่ดูสีหน้าเธอไม่ดีใจนักที่พบ  ผมส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอ แล้วพูดกับเธอว่า “พร้อมจะกลับบ้านรึยัง” เธอส่ายหน้าไปมา แล้วบอกผมว่าต้องการอยู่แบบนี้ไปก่อน
เธอขอเวลาอยู่อย่างเงียบๆสักครู่ ก่อนปริปากถามผมว่า ผมต้องการอะไรจากเธอ  ทำดีกับฉันทำไม บอกมานะ  “ใจผมสั่นระรัว แทบหยุด ทำไมเธอรวบรัดแบบนี้นะ “ ผมไม่กล้าพูดคำๆนั้นออกจากปาก ผมบอกเธอเพียงว่า ผมต้องการดูแลเธอ ผมผิดมั้ยที่ไม่กล้าพูดความจริงออกไป ผมโกหกเธอ โกหกตัวเอง ผมเกลียดที่ไม่กล้าพูดออกไป ผมรู้ตัวดีว่าผมคิดยังไงกับเธอ แต่เป็นเพราะผมไม่กล้า ไม่ใช่กลัวเธอเกลียด แต่กลัววันเวลากับใจตัวเอง ผมไม่อยากทำเธอเสียใจ แต่เธอก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เมื่อได้ยินเธอบอกว่า คิดไว้แล้ว ก็ดีเหมือนกัน
    จากวันนั้นเธอก็เปลี่ยนไป  ไม่โทรมาหาผมอีก โทรไปก็ไม่รับสาย จนเพื่อนผมบอกว่า อย่าไปไว้ใจอะไรมากเลยพวกผู้หญิง จริงใจไปก็เท่านั้น นายเชื่อเหรอ ว่าหล่อนจะมีนายคนเดียว แล้วนายคิดว่าเธอจะคุยกับนายคนเดียวเหรอ นี่แหละผู้หญิง เจอใครก็เก็บไว้เผื่อเลือก วันหนึ่งๆหล่อนคงเซตเวลาถูก คนนู้นที เวลานี้ คนนั้นที  เวลาโน้น  กูเห็นมาเยอะล่ะ เชื่อดิ
    น้ำเน่าว่ะ ไอ้นี่ดูนิยายเยอะรึไง คนเราก็เท่านั้น ชอบมองคนในแง่ร้าย มันจะมารู้จักเธอดีกว่าผมได้ไง ผมก็ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆว่าเธอคงไม่ว่าง หรือติดธุระจริงๆ
    เธอทำแบบนี้กับผมมา1สัปดาห์เต็มๆ ผมเริ่มทนไม่ไหวกับท่าทีของเธอ ผมเดินเข้าไปถามเธอตรงๆว่าผมทำอะไรผิดนักหนา เธอถึงลงโทษเธอแบบนี้  เธอเข้ามากระซิบที่ข้างหูผม และพูดว่าอยากให้เป็นเหมือนเดิม
เหรอ คิดว่ามันง่ายนักสินะ คิดจะได้ก็ได้ และหวดหนังสือลงที่หน้าผมเต็มๆ
    แปลกใจมาก กับกิริยาที่เธอแสดง เธอเป็นคนอ่อนหวานไม่ใช่เหรอ ไม่หรอกมั้ง เธอคงอารมณ์เสียมาแน่ๆ ตอนนั้นมีหลายคำถามแว้บเข้ามาในสมอง “ผมจะทำไงดี” “ เธอเป็นอะไรไป” ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง
    เธอหลอกให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่า เธอรัก ถึงเธอไม่พูด แต่เธอก็ทำให้ผมเข้าใจแบบนั้น แต่ในเวลานี้ ใจผมปลักลึกไปที่ใจเธอเต็มๆ ผมคงไม่มีแรงพอที่จะถอนมันขึ้นมา  
    เวลานี้ผมจ้องมองเธอเหมือนทุกๆวัน  แต่หมดความหมายลงแล้วสำหรับเธอ ผมรู้ตัวดี ว่าผมตอนนี้ไม่มีสิทธิเข้าไปดูแลเธอเหมือนวันก่อนๆ เธอปฏิบัติกับผมเหมือนแค่คนรู้จัก ถามคำตอบคำ แต่ผมก็ไม่เชื่ออยู่ดีว่าเธอมีใครในใจแล้ว  
    และวันนั้น ทำให้ผมรู้จักเธอมากขึ้น  ผมเห็นเธอทานข้าวกับชายหนุ่มรูปร่างสันทัด ท่าทางสนิทสนมกันมาก  ผมโกรธผู้ชายที่ไปกับเธอ แทบอยากจะฆ่า เลือดสูบฉีดขึ้นหน้า แทบจะระเบิดออกมา นี่สินะที่เขาเรียกว่าหึง ผมคงปล่อยให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมและเธอเป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้  คงอีกไม่นานที่มันต้องขาดสะบั่นลง  ผมโทรไปนัดเธอออกมา เพื่อถามให้แน่ใจ ว่าผมกับเธอเป็นอะไรกัน ในเวลานี้ผมต้องการเป็นเจ้าของหัวใจเธอจะแย่แล้ว แต่เธอเล่นตลกอะไรกับผม ถ้าเธอไม่เคยคิดรักผมเลยแล้วเธอเป็นอะไรไป อย่าทำแบบนี้สิ อย่าให้ผมหลงคิดไปเอง
    ผมพยายามคาดคั้นเธอเพื่อให้เธอบอกเหตุผล แต่เธอกลับร้องไห้ออกมา จนผมใจอ่อน ผมถามเธอว่าเป็นอะไรไปรึป่าว เธอบอกผมว่าเธอรักผม เธอไม่เคยมีใครในใจ เธอสารภาพออกมาและบอกกับผมว่าที่เธอห่างผม เพราะเธอต้องการลองใจ แล้วผมจะเชื่อดีมั้ย ผมเชื่อคนยาก แต่ผมก็เชื่อเธออีกตามเคย เธอดูน่าสงสารมากจนผมไม่กล้าถามเรื่องในวันนั้น  ผมลูบหัวเธอเบาๆและบอกว่าผมรักเธอ ขอให้เธออย่ามีใคร เธอสัญญาและบอกผมว่าเราจะเป็นเหมือนเดิม
และเราก็เป็นเหมือนยังเคย แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น คุณรู้มั้ยที่ผมเล่ามาทั้งหมด ใช่ว่าผมจะสมหวัง ผมไม่ใช่พระเอกหรอก เพระผมกำลังจะโดนหลอก คุณรู้บ้างมั้ยว่าผมเจออะไรมาบ้าง ทั้ง 4ปีที่ผมรู้จักเธอ  
    ผมได้รับเลือกเป็นประทานนักเรียน  ใน1สัปดาป์จะมีการประชุมถึงสามครั้ง ตั้งแต่วันจันทร์-พุธ ส่วนวันพฤหัสบดี-ศุกร์ ผมต้องไปส่งเธอทุกวัน  แล้วคุณคิดว่า 3วันก่อนเธอกลับบ้านยังไง  เธอแอบมีกิ๊กกับคนอื่น  ตารางโทรศัพท์ของเธอน่ะเหรอ หลังเลิกเรียน เธอบอกเป็นเวลาของผม ให้ผมโทรไปได้ ผมก็โทรหาเธอทุกวันจนถึง3ทุ่ม เธอบอกว่าเธอง่วง  เธอจะนอน แต่เธอกลับคุยโทรศัพท์กับแฟนอีกคน เธอไปทานข้าวกับผม แล้วเธอก็ไปดูหนังกับคนอื่น เธอทำแบบนี้เป็นประจำ ผมก็โง่ บ้าเพราะรักเธอ  ผมไว้ใจเธอมาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่งผมเห็นเธอไปกับผู้ชายคนที่ผมเคยเห็นครั้งก่อน  กอดคอกันกลมกระหนุงกระหนิง แล้วจะให้ผมคิดยังไง (คงเป็นพี่ชายเธอแน่เลย ) แต่ผมก็ไม่ปรักใจเชื่อมากนัก ถึงแม้ว่าเพื่อนหลายคน จะห้ามผมคบกับเธอ บอกว่าเธอหลอกผม ผมก็ยังอยากคบกับเธออยู่ดี จะให้ทำไงได้ความรักมันไม่เข้าใครออกใคร ถึงให้เธอเลวแค่ไหน แต่เธอก็ยังทำดีกับผมอยู่ แต่ผมก็ไม่ใช่คนหัวโบราณนักหรอกที่จะรักเธอไม่คลาย  ผมแค่ระแวงแฟนตัวเองบ้างเหมือนคนอื่นๆ แต่ถ้าเธอหลอกผมจริง ผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไงต่อไป
    ผมนั่งมองรูปด้วยความคิดถึง ผมไปบ้านเธอเพื่อเห็นหน้า  แต่ภาพที่ผมเห็นไม่ใช่มีเพียงเธอคนเดียว มีชายอีกคนอยู่กับเธอ ผมถามเธอว่า เธออยู่กับใคร “เธออ้ำอึ้งอยู่นาน เธอไล่ผมให้ออกจากบ้านเธอไป “ เธอบอกผมว่า เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ พร้อมแนะนำแฟนใหม่ให้ผมรู้จัก ผมได้แต่ยิ้มแหยๆใส่ น้ำตาลูกผู้ชายไหลพราก ผมกอดเธอเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยความบ้าคลั่ง รักครั้งแรก หัวใจก็แตกสลาย ผมดื่มเหล้า เมาจนไม่ได้สติ  ย่องไปบ้านเธอยามดึก ร้องโหยหวนเหมือนหมาข้างถนนก็ไม่ปาน ตาผมอ่อนลาแทบจะปิดลง ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือเธอที่ผมรัก มองผมด้วยสายตารังเกียจ  ผมบ้าจนไม่ได้สติที่เธอหลอก ผมรับไม่ได้ที่เธอทำกับผม ผมตัดสินใจแตะรั้วบ้านเธอด้วยความแรง จนท่อนไม้ท่อนใหญ่กระเด็นออกมา พร้อมฟาดเธอเต็มแรงโดยไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป ผมตื่นขึ้นมาอีกที เห็นเธอนอนจมกองเลือด ผมจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น  พอได้สติก็รีบอุ้มเธอไปหาหมอ แต่มันก็สายไปแล้วเธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราเสียแล้ว ผมทรุดลงข้างเตียงเธออยากจะตายไปต่อหน้าเธอ  ผมเดินออกมานอกห้องเห็นแม่เธอร้องไห้ อย่างคนเสียสติ ผมเห็นญาติพี่น้องเธอร้องไห้รำพันให้เธอพูด  แต่เธอจะไม่อีกต่อไป  แม้เธอจะอยากพูด อยากดุด่าว่าผมยังไง เธอก็ทำไม่ได้แล้ว เธอกลายเป็นหญิงสาวนิ่งๆ สงบเสงี่ยม ซื่อสัตย์ ถ้าผมเลือกได้ผมอยากให้เธอเป็นเหมือนเดิม นะ  ผมได้มานั่งในใจเธออีกครั้ง เมื่อเธอกลายเป็นหญิงสาวที่ไร้ความรู้สึก  ผมไม่ดีใจเลยที่เธอกับผม เรามีกันและกันเพียงสองคน ผมอยากให้เธอได้มีความสุขอีกครั้งในแบบที่เธอต้องการ ไม่ใช่ที่ผมต้องการ  
    ทุกๆเช้า ผม เข้าไปเปลี่ยนดอกไม้ที่ห้องเธอทุกวัน ยังหวังว่าเธอจะสูดดมกลิ่นดอกคาร์เนชั่นที่เธอชอบ ผมเช่าหนังผีปอบเรื่องโปรดของเธอมาเปิดไว้หวังว่าเธอจะลืมตามาดู  ผมซื้อโทรศัพท์มาไว้ที่หัวเตียง หวังว่าเธอจะโทรมา ผมซื้อต้มยำกุ้ง กับน้ำส้มให้เธอทุกวัน หวังว่าเธอจะลุกขึ้นทานมาดื่มมัน  ผมขนเสื้อผ้า เครื่องสำอาง ที่เธอใช้เป็นประจำมาตั้งไว้ หวังให้เธอแต่งตัวสวยๆอีกครั้ง ทั้งหมดคือสิ่งที่เธอชอบ เธอทำเป็นประจำ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์เมื่อเธอกำลังจะไป
    ร่างกายเธอทรุดลงเรื่อยๆเพราะเลือดครั่งในสมอง แพทย์ตัดสินใจถอดเครื่องช่วยหายใจ ไม่มีแล้วไม่มีเธอ ผมขอโทษกับสิ่งที่ได้ทำลงไป ผมไม่เสียใจที่เธอหลอกผม ผมเพียงผิดหวังเพราะผมไม่เคยหลอกเธอ แต่วันนี้เมื่อเธอจากไป เธอทำให้ผมรู้ว่ารักแท้คืออะไร รักคือการให้ ถ้าผมไม่ใจกว้างพอผมก็ไม่คุ่ควรที่จะได้สัมผัสกับคำว่ารัก ถึงผมไม่ตั้งใจจะฆ่าเธอ แต่เธอก็ตายด้วยมือผม