รักใช่ไหม ที่คุณให้
คู่รักคุ๋หนึ่ง ที่รักกันมากว่าสามปี กลับถูกแฟนตัวเองหลอกมาโดยตลอด จะให้ทำไงดีล่ะ ฆ่าทิ้งดีมั้ย
ยอดวิวรวม
409
ยอดวิวเดือนนี้
0
ยอดวิวรวม
409
อัปเดตล่าสุด : 6 มี.ค. 47 / 02:09 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผมนั่้อมอวาวในืนนี้ ทั้ๆที่ฟ้าไม่เยเปลี่ยน แ่ทำไมผมลับิว่าท้อฟ้าืนนีู้ว้า และมืว่าทุวัน อาเป็นเพราะืนนี้ผมำลัเหาเหา แปลไหมล่ะที่ใร่อใร่ามานั่อยู่ในใผมไม่้ำหน้า แ่ัวผมไม่สามารถไปนั่อยู่ในใใรไ้ แม้แ่นเียว ผม็เปรียบเสมือนวัถุ้อนเล็ที่ไม่วรอยู่ในโลใบนี้ บาสิ่ที่ไม่วรู่ ็ไม่ไู้่ัน ุว่าริมั้ย?
หลัาเหุาร์วันนั้น มันทำให้ผมไม่ล้าที่ะเผิหน้าับเธออี เธอืออีที่ไม่อยาลืม
ผมเอเธอรั้แรสมัยเรียนอยู่มัธยมปลาย เธอูสวย ใส มีเสน่ห์มาสำหรับผู้ายทั้โรเรียน็ว่าไ้ วามสวยอเธอึูผมนหนึ่ล่ะ เธอทำให้ผมอยาเ้าใล้ อยาเป็นเ้าอ
ม.ปลายเทอม1 ในวันประาศผลสอบ ผมีใมาที่รู้ว่าอยู่ห้อเียวับเธอ ผมพยายามเ้าใล้เธอ โยอเธอเป็นเพื่อน แ่เธอลับหัวเราะเบาๆและบ่นอุบอิบว่า “นี่เป็นารแสสัมพันธไมรีที่แปลที่สุที่ันเอ “ ผมไม่รึว่านี่ือารแสแสร้รึป่าวที่ผมพยายามทำัวีับเธอ ผมเปลี่ยนัวเอใหู้ีึ้น ทั้นิสัย ใอ บุลิ นเพื่อนเ่าอผม ว่า ผมเป็นบ้าไปแล้ว ทำไว่ะะเปลี่ยนัวเอาหลัเท้าเป็นหน้ามือ
แ่ผม็ไม่สนใมันหรอ ผมิว่าใรๆ็้อเป็นแบบผมทั้นั้น ะมีใรในโลที่ล้าแสวามเป็นัวเอใน้านลบออมาให้ผู้หิทีุ่อบรู้ล่ะ ริป่ะ ?
ผมอาสาไปส่เธอเพื่อรู้ับ้าน และพ่อแม่ แ่เธอลับปิเสธผมอยู่เรื่อย อ้าว่าพ่อุบ้า สุนัโห ผม็แห้วอีามเย
เ้าวันเสาร์ เธอโทรมาหาผม เธอบอให้ผมมารับเธอทีเธอมีปัหาับทาบ้าน เธอร้อไห้โฮ ย้ำให้ผมรับปาว่าะมาหา และะให้ผมทำไในเมื่อผมไม่รู้ับ้านเธอ .ผม็ไ้แ่พยายามหาไปทั่วเมือั้แ่เ้ายันเย็น ็ไม่มีวี่แววว่าะเอ “โอ้พระเ้าแล้วผมะเอเธอมั้ย” ถ้าปาิหาริย์มีริอให้ผมไ้พบับเธอ ผมไปทุที่ๆเธอเยไป แ่็ไม่พบ ผมไม่รู้ะทำไี ใหนึ่ี้เียที่ะามหา แ่อีใ็อเป็นห่วเธอไม่ไ้
เอาล่ะ สวนหลัโรเรียนเรานี่ล่ะว่ะ ไม่เอือไม่เอ ผมิ่รถมอเอร์ไ์ันาม ไปอย่าเร็ว พบหิสาวนหนึ่ นั่ร้อไห้ระิๆอยู่ ผมนั่ล้าเธอ ้อที่ปลายผมเส้นนั้น เธอือนที่ผมามหาอยู่ เอเธอแล้ว ผมหาเธอนเอ แู่สีหน้าเธอไม่ีในัที่พบ ผมส่ผ้าเ็หน้าให้เธอ แล้วพูับเธอว่า “พร้อมะลับบ้านรึยั” เธอส่ายหน้าไปมา แล้วบอผมว่า้อารอยู่แบบนี้ไป่อน
เธออเวลาอยู่อย่าเียบๆสัรู่ ่อนปริปาถามผมว่า ผม้อารอะไราเธอ ทำีับันทำไม บอมานะ “ใผมสั่นระรัว แทบหยุ ทำไมเธอรวบรัแบบนี้นะ “ ผมไม่ล้าพูำๆนั้นออาปา ผมบอเธอเพียว่า ผม้อารูแลเธอ ผมผิมั้ยที่ไม่ล้าพูวามริออไป ผมโหเธอ โหัวเอ ผมเลียที่ไม่ล้าพูออไป ผมรู้ัวีว่าผมิยัไับเธอ แ่เป็นเพราะผมไม่ล้า ไม่ใ่ลัวเธอเลีย แ่ลัววันเวลาับใัวเอ ผมไม่อยาทำเธอเสียใ แ่เธอ็ทำให้ผมรู้สึีึ้น เมื่อไ้ยินเธอบอว่า ิไว้แล้ว ็ีเหมือนัน
าวันนั้นเธอ็เปลี่ยนไป ไม่โทรมาหาผมอี โทรไป็ไม่รับสาย นเพื่อนผมบอว่า อย่าไปไว้ใอะไรมาเลยพวผู้หิ ริใไป็เท่านั้น นายเื่อเหรอ ว่าหล่อนะมีนายนเียว แล้วนายิว่าเธอะุยับนายนเียวเหรอ นี่แหละผู้หิ เอใร็เ็บไว้เผื่อเลือ วันหนึ่ๆหล่อนเเวลาถู นนู้นที เวลานี้ นนั้นที เวลาโน้น ูเห็นมาเยอะล่ะ เื่อิ
น้ำเน่าว่ะ ไอ้นีู่นิยายเยอะรึไ นเรา็เท่านั้น อบมอนในแ่ร้าย มันะมารู้ัเธอีว่าผมไ้ไ ผม็ไ้แ่หลอัวเอไปวันๆว่าเธอไม่ว่า หรือิธุระริๆ
เธอทำแบบนี้ับผมมา1สัปาห์เ็มๆ ผมเริ่มทนไม่ไหวับท่าทีอเธอ ผมเินเ้าไปถามเธอรๆว่าผมทำอะไรผินัหนา เธอถึลโทษเธอแบบนี้ เธอเ้ามาระิบที่้าหูผม และพูว่าอยาให้เป็นเหมือนเิม
เหรอ ิว่ามัน่ายนัสินะ ิะไ้็ไ้ และหวหนัสือลที่หน้าผมเ็มๆ
แปลใมา ับิริยาที่เธอแส เธอเป็นนอ่อนหวานไม่ใ่เหรอ ไม่หรอมั้ เธออารม์เสียมาแน่ๆ อนนั้นมีหลายำถามแว้บเ้ามาในสมอ “ผมะทำไี” “ เธอเป็นอะไรไป” ผู้หินี่เ้าใยาริ
เธอหลอให้ผมิเ้า้าัวเอว่า เธอรั ถึเธอไม่พู แ่เธอ็ทำให้ผมเ้าใแบบนั้น แ่ในเวลานี้ ใผมปลัลึไปที่ใเธอเ็มๆ ผมไม่มีแรพอที่ะถอนมันึ้นมา
เวลานี้ผม้อมอเธอเหมือนทุๆวัน แ่หมวามหมายลแล้วสำหรับเธอ ผมรู้ัวี ว่าผมอนนี้ไม่มีสิทธิเ้าไปูแลเธอเหมือนวัน่อนๆ เธอปิบัิับผมเหมือนแ่นรู้ั ถามำอบำ แ่ผม็ไม่เื่ออยู่ีว่าเธอมีใรในใแล้ว
และวันนั้น ทำให้ผมรู้ัเธอมาึ้น ผมเห็นเธอทาน้าวับายหนุ่มรูปร่าสันทั ท่าทาสนิทสนมันมา ผมโรธผู้ายที่ไปับเธอ แทบอยาะ่า เลือสูบีึ้นหน้า แทบะระเบิออมา นี่สินะที่เาเรียว่าหึ ผมปล่อยให้วามสัมพันธ์ระหว่าผมและเธอเป็นแบบนี้อี่อไปไม่ไ้ อีไม่นานที่มัน้อาสะบั่นล ผมโทรไปนัเธอออมา เพื่อถามให้แน่ใ ว่าผมับเธอเป็นอะไรัน ในเวลานี้ผม้อารเป็นเ้าอหัวใเธอะแย่แล้ว แ่เธอเล่นลอะไรับผม ถ้าเธอไม่เยิรัผมเลยแล้วเธอเป็นอะไรไป อย่าทำแบบนี้สิ อย่าให้ผมหลิไปเอ
ผมพยายามาั้นเธอเพื่อให้เธอบอเหุผล แ่เธอลับร้อไห้ออมา นผมใอ่อน ผมถามเธอว่าเป็นอะไรไปรึป่าว เธอบอผมว่าเธอรัผม เธอไม่เยมีใรในใ เธอสารภาพออมาและบอับผมว่าที่เธอห่าผม เพราะเธอ้อารลอใ แล้วผมะเื่อีมั้ย ผมเื่อนยา แ่ผม็เื่อเธออีามเย เธอูน่าสสารมานผมไม่ล้าถามเรื่อในวันนั้น ผมลูบหัวเธอเบาๆและบอว่าผมรัเธอ อให้เธออย่ามีใร เธอสัาและบอผมว่าเราะเป็นเหมือนเิม
และเรา็เป็นเหมือนยัเย แ่มันไม่่ายแบบนั้น ุรู้มั้ยที่ผมเล่ามาทั้หม ใ่ว่าผมะสมหวั ผมไม่ใ่พระเอหรอ เพระผมำลัะโนหลอ ุรู้บ้ามั้ยว่าผมเออะไรมาบ้า ทั้ 4ปีที่ผมรู้ัเธอ
ผมไ้รับเลือเป็นประทานนัเรียน ใน1สัปาป์ะมีารประุมถึสามรั้ ั้แ่วันันทร์-พุธ ส่วนวันพฤหัสบี-ศุร์ ผม้อไปส่เธอทุวัน แล้วุิว่า 3วัน่อนเธอลับบ้านยัไ เธอแอบมีิ๊ับนอื่น าราโทรศัพท์อเธอน่ะเหรอ หลัเลิเรียน เธอบอเป็นเวลาอผม ให้ผมโทรไปไ้ ผม็โทรหาเธอทุวันนถึ3ทุ่ม เธอบอว่าเธอ่ว เธอะนอน แ่เธอลับุยโทรศัพท์ับแฟนอีน เธอไปทาน้าวับผม แล้วเธอ็ไปูหนัับนอื่น เธอทำแบบนี้เป็นประำ ผม็โ่ บ้าเพราะรัเธอ ผมไว้ใเธอมาลอ นระทั่วันหนึ่ผมเห็นเธอไปับผู้ายนที่ผมเยเห็นรั้่อน ออันลมระหนุระหนิ แล้วะให้ผมิยัไ (เป็นพี่ายเธอแน่เลย ) แ่ผม็ไม่ปรัใเื่อมานั ถึแม้ว่าเพื่อนหลายน ะห้ามผมบับเธอ บอว่าเธอหลอผม ผม็ยัอยาบับเธออยู่ี ะให้ทำไไ้วามรัมันไม่เ้าใรออใร ถึให้เธอเลวแ่ไหน แ่เธอ็ยัทำีับผมอยู่ แ่ผม็ไม่ใ่นหัวโบรานัหรอที่ะรัเธอไม่ลาย ผมแ่ระแวแฟนัวเอบ้าเหมือนนอื่นๆ แ่ถ้าเธอหลอผมริ ผม็ไม่รู้ว่าะเป็นไ่อไป
ผมนั่มอรูป้วยวามิถึ ผมไปบ้านเธอเพื่อเห็นหน้า แ่ภาพที่ผมเห็นไม่ใ่มีเพียเธอนเียว มีายอีนอยู่ับเธอ ผมถามเธอว่า เธออยู่ับใร “เธออ้ำอึ้อยู่นาน เธอไล่ผมให้ออาบ้านเธอไป “ เธอบอผมว่า เราเป็นเพื่อนันไม่ใ่เหรอ พร้อมแนะนำแฟนใหม่ให้ผมรู้ั ผมไ้แ่ยิ้มแหยๆใส่ น้ำาลูผู้ายไหลพรา ผมอเธอเป็นรั้สุท้าย ้วยวามบ้าลั่ รัรั้แร หัวใ็แสลาย ผมื่มเหล้า เมานไม่ไ้สิ ย่อไปบ้านเธอยามึ ร้อโหยหวนเหมือนหมา้าถนน็ไม่ปาน าผมอ่อนลาแทบะปิล ภาพสุท้ายที่ผมเห็นือเธอที่ผมรั มอผม้วยสายารัเีย ผมบ้านไม่ไ้สิที่เธอหลอ ผมรับไม่ไ้ที่เธอทำับผม ผมัสินใแะรั้วบ้านเธอ้วยวามแร นท่อนไม้ท่อนให่ระเ็นออมา พร้อมฟาเธอเ็มแรโยไม่รู้ว่าัวเอทำอะไรลไป ผมื่นึ้นมาอีที เห็นเธอนอนมอเลือ ผมำไม่ไ้เลยว่าเิอะไรึ้น พอไ้สิ็รีบอุ้มเธอไปหาหมอ แ่มัน็สายไปแล้วเธอลายเป็นเ้าหินิทราเสียแล้ว ผมทรุล้าเียเธออยาะายไป่อหน้าเธอ ผมเินออมานอห้อเห็นแม่เธอร้อไห้ อย่านเสียสิ ผมเห็นาิพี่น้อเธอร้อไห้รำพันให้เธอพู แ่เธอะไม่อี่อไป แม้เธอะอยาพู อยาุ่าว่าผมยัไ เธอ็ทำไม่ไ้แล้ว เธอลายเป็นหิสาวนิ่ๆ สบเสี่ยม ื่อสัย์ ถ้าผมเลือไ้ผมอยาให้เธอเป็นเหมือนเิม นะ ผมไ้มานั่ในใเธออีรั้ เมื่อเธอลายเป็นหิสาวที่ไร้วามรู้สึ ผมไม่ีใเลยที่เธอับผม เรามีันและันเพียสอน ผมอยาให้เธอไ้มีวามสุอีรั้ในแบบที่เธอ้อาร ไม่ใ่ที่ผม้อาร
ทุๆเ้า ผม เ้าไปเปลี่ยนอไม้ที่ห้อเธอทุวัน ยัหวัว่าเธอะสูมลิ่นอาร์เนั่นที่เธออบ ผมเ่าหนัผีปอบเรื่อโปรอเธอมาเปิไว้หวัว่าเธอะลืมามาู ผมื้อโทรศัพท์มาไว้ที่หัวเีย หวัว่าเธอะโทรมา ผมื้อ้มยำุ้ ับน้ำส้มให้เธอทุวัน หวัว่าเธอะลุึ้นทานมาื่มมัน ผมนเสื้อผ้า เรื่อสำอา ที่เธอใ้เป็นประำมาั้ไว้ หวัให้เธอแ่ัวสวยๆอีรั้ ทั้หมือสิ่ที่เธออบ เธอทำเป็นประำ แ่มัน็ไม่มีประโยน์เมื่อเธอำลัะไป
ร่าายเธอทรุลเรื่อยๆเพราะเลือรั่ในสมอ แพทย์ัสินใถอเรื่อ่วยหายใ ไม่มีแล้วไม่มีเธอ ผมอโทษับสิ่ที่ไ้ทำลไป ผมไม่เสียใที่เธอหลอผม ผมเพียผิหวัเพราะผมไม่เยหลอเธอ แ่วันนี้เมื่อเธอาไป เธอทำให้ผมรู้ว่ารัแท้ืออะไร รัือารให้ ถ้าผมไม่ใว้าพอผม็ไมุ่่วรที่ะไ้สัมผัสับำว่ารั ถึผมไม่ั้ใะ่าเธอ แ่เธอ็าย้วยมือผม
หลัาเหุาร์วันนั้น มันทำให้ผมไม่ล้าที่ะเผิหน้าับเธออี เธอืออีที่ไม่อยาลืม
ผมเอเธอรั้แรสมัยเรียนอยู่มัธยมปลาย เธอูสวย ใส มีเสน่ห์มาสำหรับผู้ายทั้โรเรียน็ว่าไ้ วามสวยอเธอึูผมนหนึ่ล่ะ เธอทำให้ผมอยาเ้าใล้ อยาเป็นเ้าอ
ม.ปลายเทอม1 ในวันประาศผลสอบ ผมีใมาที่รู้ว่าอยู่ห้อเียวับเธอ ผมพยายามเ้าใล้เธอ โยอเธอเป็นเพื่อน แ่เธอลับหัวเราะเบาๆและบ่นอุบอิบว่า “นี่เป็นารแสสัมพันธไมรีที่แปลที่สุที่ันเอ “ ผมไม่รึว่านี่ือารแสแสร้รึป่าวที่ผมพยายามทำัวีับเธอ ผมเปลี่ยนัวเอใหู้ีึ้น ทั้นิสัย ใอ บุลิ นเพื่อนเ่าอผม ว่า ผมเป็นบ้าไปแล้ว ทำไว่ะะเปลี่ยนัวเอาหลัเท้าเป็นหน้ามือ
แ่ผม็ไม่สนใมันหรอ ผมิว่าใรๆ็้อเป็นแบบผมทั้นั้น ะมีใรในโลที่ล้าแสวามเป็นัวเอใน้านลบออมาให้ผู้หิทีุ่อบรู้ล่ะ ริป่ะ ?
ผมอาสาไปส่เธอเพื่อรู้ับ้าน และพ่อแม่ แ่เธอลับปิเสธผมอยู่เรื่อย อ้าว่าพ่อุบ้า สุนัโห ผม็แห้วอีามเย
เ้าวันเสาร์ เธอโทรมาหาผม เธอบอให้ผมมารับเธอทีเธอมีปัหาับทาบ้าน เธอร้อไห้โฮ ย้ำให้ผมรับปาว่าะมาหา และะให้ผมทำไในเมื่อผมไม่รู้ับ้านเธอ .ผม็ไ้แ่พยายามหาไปทั่วเมือั้แ่เ้ายันเย็น ็ไม่มีวี่แววว่าะเอ “โอ้พระเ้าแล้วผมะเอเธอมั้ย” ถ้าปาิหาริย์มีริอให้ผมไ้พบับเธอ ผมไปทุที่ๆเธอเยไป แ่็ไม่พบ ผมไม่รู้ะทำไี ใหนึ่ี้เียที่ะามหา แ่อีใ็อเป็นห่วเธอไม่ไ้
เอาล่ะ สวนหลัโรเรียนเรานี่ล่ะว่ะ ไม่เอือไม่เอ ผมิ่รถมอเอร์ไ์ันาม ไปอย่าเร็ว พบหิสาวนหนึ่ นั่ร้อไห้ระิๆอยู่ ผมนั่ล้าเธอ ้อที่ปลายผมเส้นนั้น เธอือนที่ผมามหาอยู่ เอเธอแล้ว ผมหาเธอนเอ แู่สีหน้าเธอไม่ีในัที่พบ ผมส่ผ้าเ็หน้าให้เธอ แล้วพูับเธอว่า “พร้อมะลับบ้านรึยั” เธอส่ายหน้าไปมา แล้วบอผมว่า้อารอยู่แบบนี้ไป่อน
เธออเวลาอยู่อย่าเียบๆสัรู่ ่อนปริปาถามผมว่า ผม้อารอะไราเธอ ทำีับันทำไม บอมานะ “ใผมสั่นระรัว แทบหยุ ทำไมเธอรวบรัแบบนี้นะ “ ผมไม่ล้าพูำๆนั้นออาปา ผมบอเธอเพียว่า ผม้อารูแลเธอ ผมผิมั้ยที่ไม่ล้าพูวามริออไป ผมโหเธอ โหัวเอ ผมเลียที่ไม่ล้าพูออไป ผมรู้ัวีว่าผมิยัไับเธอ แ่เป็นเพราะผมไม่ล้า ไม่ใ่ลัวเธอเลีย แ่ลัววันเวลาับใัวเอ ผมไม่อยาทำเธอเสียใ แ่เธอ็ทำให้ผมรู้สึีึ้น เมื่อไ้ยินเธอบอว่า ิไว้แล้ว ็ีเหมือนัน
าวันนั้นเธอ็เปลี่ยนไป ไม่โทรมาหาผมอี โทรไป็ไม่รับสาย นเพื่อนผมบอว่า อย่าไปไว้ใอะไรมาเลยพวผู้หิ ริใไป็เท่านั้น นายเื่อเหรอ ว่าหล่อนะมีนายนเียว แล้วนายิว่าเธอะุยับนายนเียวเหรอ นี่แหละผู้หิ เอใร็เ็บไว้เผื่อเลือ วันหนึ่ๆหล่อนเเวลาถู นนู้นที เวลานี้ นนั้นที เวลาโน้น ูเห็นมาเยอะล่ะ เื่อิ
น้ำเน่าว่ะ ไอ้นีู่นิยายเยอะรึไ นเรา็เท่านั้น อบมอนในแ่ร้าย มันะมารู้ัเธอีว่าผมไ้ไ ผม็ไ้แ่หลอัวเอไปวันๆว่าเธอไม่ว่า หรือิธุระริๆ
เธอทำแบบนี้ับผมมา1สัปาห์เ็มๆ ผมเริ่มทนไม่ไหวับท่าทีอเธอ ผมเินเ้าไปถามเธอรๆว่าผมทำอะไรผินัหนา เธอถึลโทษเธอแบบนี้ เธอเ้ามาระิบที่้าหูผม และพูว่าอยาให้เป็นเหมือนเิม
เหรอ ิว่ามัน่ายนัสินะ ิะไ้็ไ้ และหวหนัสือลที่หน้าผมเ็มๆ
แปลใมา ับิริยาที่เธอแส เธอเป็นนอ่อนหวานไม่ใ่เหรอ ไม่หรอมั้ เธออารม์เสียมาแน่ๆ อนนั้นมีหลายำถามแว้บเ้ามาในสมอ “ผมะทำไี” “ เธอเป็นอะไรไป” ผู้หินี่เ้าใยาริ
เธอหลอให้ผมิเ้า้าัวเอว่า เธอรั ถึเธอไม่พู แ่เธอ็ทำให้ผมเ้าใแบบนั้น แ่ในเวลานี้ ใผมปลัลึไปที่ใเธอเ็มๆ ผมไม่มีแรพอที่ะถอนมันึ้นมา
เวลานี้ผม้อมอเธอเหมือนทุๆวัน แ่หมวามหมายลแล้วสำหรับเธอ ผมรู้ัวี ว่าผมอนนี้ไม่มีสิทธิเ้าไปูแลเธอเหมือนวัน่อนๆ เธอปิบัิับผมเหมือนแ่นรู้ั ถามำอบำ แ่ผม็ไม่เื่ออยู่ีว่าเธอมีใรในใแล้ว
และวันนั้น ทำให้ผมรู้ัเธอมาึ้น ผมเห็นเธอทาน้าวับายหนุ่มรูปร่าสันทั ท่าทาสนิทสนมันมา ผมโรธผู้ายที่ไปับเธอ แทบอยาะ่า เลือสูบีึ้นหน้า แทบะระเบิออมา นี่สินะที่เาเรียว่าหึ ผมปล่อยให้วามสัมพันธ์ระหว่าผมและเธอเป็นแบบนี้อี่อไปไม่ไ้ อีไม่นานที่มัน้อาสะบั่นล ผมโทรไปนัเธอออมา เพื่อถามให้แน่ใ ว่าผมับเธอเป็นอะไรัน ในเวลานี้ผม้อารเป็นเ้าอหัวใเธอะแย่แล้ว แ่เธอเล่นลอะไรับผม ถ้าเธอไม่เยิรัผมเลยแล้วเธอเป็นอะไรไป อย่าทำแบบนี้สิ อย่าให้ผมหลิไปเอ
ผมพยายามาั้นเธอเพื่อให้เธอบอเหุผล แ่เธอลับร้อไห้ออมา นผมใอ่อน ผมถามเธอว่าเป็นอะไรไปรึป่าว เธอบอผมว่าเธอรัผม เธอไม่เยมีใรในใ เธอสารภาพออมาและบอับผมว่าที่เธอห่าผม เพราะเธอ้อารลอใ แล้วผมะเื่อีมั้ย ผมเื่อนยา แ่ผม็เื่อเธออีามเย เธอูน่าสสารมานผมไม่ล้าถามเรื่อในวันนั้น ผมลูบหัวเธอเบาๆและบอว่าผมรัเธอ อให้เธออย่ามีใร เธอสัาและบอผมว่าเราะเป็นเหมือนเิม
และเรา็เป็นเหมือนยัเย แ่มันไม่่ายแบบนั้น ุรู้มั้ยที่ผมเล่ามาทั้หม ใ่ว่าผมะสมหวั ผมไม่ใ่พระเอหรอ เพระผมำลัะโนหลอ ุรู้บ้ามั้ยว่าผมเออะไรมาบ้า ทั้ 4ปีที่ผมรู้ัเธอ
ผมไ้รับเลือเป็นประทานนัเรียน ใน1สัปาป์ะมีารประุมถึสามรั้ ั้แ่วันันทร์-พุธ ส่วนวันพฤหัสบี-ศุร์ ผม้อไปส่เธอทุวัน แล้วุิว่า 3วัน่อนเธอลับบ้านยัไ เธอแอบมีิ๊ับนอื่น าราโทรศัพท์อเธอน่ะเหรอ หลัเลิเรียน เธอบอเป็นเวลาอผม ให้ผมโทรไปไ้ ผม็โทรหาเธอทุวันนถึ3ทุ่ม เธอบอว่าเธอ่ว เธอะนอน แ่เธอลับุยโทรศัพท์ับแฟนอีน เธอไปทาน้าวับผม แล้วเธอ็ไปูหนัับนอื่น เธอทำแบบนี้เป็นประำ ผม็โ่ บ้าเพราะรัเธอ ผมไว้ใเธอมาลอ นระทั่วันหนึ่ผมเห็นเธอไปับผู้ายนที่ผมเยเห็นรั้่อน ออันลมระหนุระหนิ แล้วะให้ผมิยัไ (เป็นพี่ายเธอแน่เลย ) แ่ผม็ไม่ปรัใเื่อมานั ถึแม้ว่าเพื่อนหลายน ะห้ามผมบับเธอ บอว่าเธอหลอผม ผม็ยัอยาบับเธออยู่ี ะให้ทำไไ้วามรัมันไม่เ้าใรออใร ถึให้เธอเลวแ่ไหน แ่เธอ็ยัทำีับผมอยู่ แ่ผม็ไม่ใ่นหัวโบรานัหรอที่ะรัเธอไม่ลาย ผมแ่ระแวแฟนัวเอบ้าเหมือนนอื่นๆ แ่ถ้าเธอหลอผมริ ผม็ไม่รู้ว่าะเป็นไ่อไป
ผมนั่มอรูป้วยวามิถึ ผมไปบ้านเธอเพื่อเห็นหน้า แ่ภาพที่ผมเห็นไม่ใ่มีเพียเธอนเียว มีายอีนอยู่ับเธอ ผมถามเธอว่า เธออยู่ับใร “เธออ้ำอึ้อยู่นาน เธอไล่ผมให้ออาบ้านเธอไป “ เธอบอผมว่า เราเป็นเพื่อนันไม่ใ่เหรอ พร้อมแนะนำแฟนใหม่ให้ผมรู้ั ผมไ้แ่ยิ้มแหยๆใส่ น้ำาลูผู้ายไหลพรา ผมอเธอเป็นรั้สุท้าย ้วยวามบ้าลั่ รัรั้แร หัวใ็แสลาย ผมื่มเหล้า เมานไม่ไ้สิ ย่อไปบ้านเธอยามึ ร้อโหยหวนเหมือนหมา้าถนน็ไม่ปาน าผมอ่อนลาแทบะปิล ภาพสุท้ายที่ผมเห็นือเธอที่ผมรั มอผม้วยสายารัเีย ผมบ้านไม่ไ้สิที่เธอหลอ ผมรับไม่ไ้ที่เธอทำับผม ผมัสินใแะรั้วบ้านเธอ้วยวามแร นท่อนไม้ท่อนให่ระเ็นออมา พร้อมฟาเธอเ็มแรโยไม่รู้ว่าัวเอทำอะไรลไป ผมื่นึ้นมาอีที เห็นเธอนอนมอเลือ ผมำไม่ไ้เลยว่าเิอะไรึ้น พอไ้สิ็รีบอุ้มเธอไปหาหมอ แ่มัน็สายไปแล้วเธอลายเป็นเ้าหินิทราเสียแล้ว ผมทรุล้าเียเธออยาะายไป่อหน้าเธอ ผมเินออมานอห้อเห็นแม่เธอร้อไห้ อย่านเสียสิ ผมเห็นาิพี่น้อเธอร้อไห้รำพันให้เธอพู แ่เธอะไม่อี่อไป แม้เธอะอยาพู อยาุ่าว่าผมยัไ เธอ็ทำไม่ไ้แล้ว เธอลายเป็นหิสาวนิ่ๆ สบเสี่ยม ื่อสัย์ ถ้าผมเลือไ้ผมอยาให้เธอเป็นเหมือนเิม นะ ผมไ้มานั่ในใเธออีรั้ เมื่อเธอลายเป็นหิสาวที่ไร้วามรู้สึ ผมไม่ีใเลยที่เธอับผม เรามีันและันเพียสอน ผมอยาให้เธอไ้มีวามสุอีรั้ในแบบที่เธอ้อาร ไม่ใ่ที่ผม้อาร
ทุๆเ้า ผม เ้าไปเปลี่ยนอไม้ที่ห้อเธอทุวัน ยัหวัว่าเธอะสูมลิ่นอาร์เนั่นที่เธออบ ผมเ่าหนัผีปอบเรื่อโปรอเธอมาเปิไว้หวัว่าเธอะลืมามาู ผมื้อโทรศัพท์มาไว้ที่หัวเีย หวัว่าเธอะโทรมา ผมื้อ้มยำุ้ ับน้ำส้มให้เธอทุวัน หวัว่าเธอะลุึ้นทานมาื่มมัน ผมนเสื้อผ้า เรื่อสำอา ที่เธอใ้เป็นประำมาั้ไว้ หวัให้เธอแ่ัวสวยๆอีรั้ ทั้หมือสิ่ที่เธออบ เธอทำเป็นประำ แ่มัน็ไม่มีประโยน์เมื่อเธอำลัะไป
ร่าายเธอทรุลเรื่อยๆเพราะเลือรั่ในสมอ แพทย์ัสินใถอเรื่อ่วยหายใ ไม่มีแล้วไม่มีเธอ ผมอโทษับสิ่ที่ไ้ทำลไป ผมไม่เสียใที่เธอหลอผม ผมเพียผิหวัเพราะผมไม่เยหลอเธอ แ่วันนี้เมื่อเธอาไป เธอทำให้ผมรู้ว่ารัแท้ืออะไร รัือารให้ ถ้าผมไม่ใว้าพอผม็ไมุ่่วรที่ะไ้สัมผัสับำว่ารั ถึผมไม่ั้ใะ่าเธอ แ่เธอ็าย้วยมือผม
ผลงานอื่นๆ ของ สายป่าน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ สายป่าน
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้