สวนสนุกในฤดูหนาว

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันที่อากาศหนาว  ในเมืองเต็มไปด้วยสีสันสดใสของเสื้อกันหนาว   สวนสนุกหลายๆแห่งดูเงียบเหงา  
เหตุเพราะ  เครื่องเล่นบางชนิดไม่สามารถจะเล่นได้ในฤดูหนาว  ผู้คนอยู่ในบ้านของตนเอง  หาความอบอุ่นจาก
เครื่องดื่มร้อนๆหรือผ้านวมอุ่นๆ  

แต่ยังมีคนส่วนนึงอยู่ตามสองข้างทาง  ตามร้านค้า  หรือแม้กระทั่งในสวนสนุกที่แทบจะปลดจากผู้คนโดยสิ้นเชิง

ยังมีเด็กสาวยืนอยู่หน้าสวนสนุก ซักพักก็มีเด็กหนุ่มคนนึงวิ่งผ่าม่านหมอกมาอย่างกระหืดกระหอบ

“หวัดดี ยัยหัวแตงโม”

“นิ นายเลิกเรียกฉันอย่างงี้ได้มั้ย”

“เจอกันไม่มีทักกันดีๆ”

“โถ่! ล่อเล่นน่า อย่าโกรธนะ ดีกัน”แพทยื่นนิ้วก้อยออกมา

“ทำอะไรหยั่งกะเด็กเล็กๆ ติ้งต๊อง”นุ่นติ แต่ก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วก้อยของแพท

“อ้าวทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา เวลาก็ผ่านไปเยอะแล้ว เดี๋ยวก็ได้เล่นน้อยหรอก ไปซื้อบัตรกัน”แพทพูด

“อือ”นุ่นตอบรับ พร้อมกับเดินไปซื้อบัตรพร้อมกับแพท

“บัตรผ่านใบละ 120 บาทค่ะ”เสียงใสๆของพนักงานสาวดังออกมาจากช่องขายบัตร

“2 ใบครับ”แพทพูดกับพนักงาน

“นี่ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

แพทเดินเอาบัตรมาให้นุ่นซึ่งยืนรออยู่

“อะเอาไป”นุ่นยื่นเงินให้แพท

“ไม่ต้อง เราเลี้ยงๆ”แพทพูด พร้อมกับยืดนิดๆ

“รวยนักหรือไง เอาไป”นุ่นพูดพร้อมกับยัดเงินเข้าไปที่มือของแพท

“ไม่เอา”แพทพูด พร้อมกับวางเงินไว้บนม้านั่งตัวนึง “ถ้าเธอไม่เอาก็วางไว้ตรงนั้นแหละ”

ยัยนุ่นด้วยความงกขึ้นสมองจึงเดินไปหยิบเงินแล้วเดินเชิดนำหน้าแพทไป  แพทแอบถอนหายใจนิดๆ  
แต่ก็ขำในความงกของเธอ

“คุณหญิงนุ่นครับ จะเล่นอะไรก่อนดีครับ”แพทเดินเข้าไปเอาใจนุ่นที่กำลังฉุน

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย แพทน่ะชอบเป็นอย่างงี้ทุกทีเลย”นุ่นพูด พร้อมทำหน้าบึ้งกว่าเดิม

“ไม่ออกน่า ทำหน้าบึ้งๆ เดี๋ยวไม่สวยนะ”แพทพูดอ้อนนุ่น

“ก็ได้ ยกโทษให้แต่อย่ามีคราวหน้าอีกนะ”

“ครับๆ”แพทตอบนุ่นและทำหน้ากวนๆ

“นิๆแพทเล่นไอ้นั่นดีกว่า”นุ่นพูดพร้อมชี้ไปที่เครื่องเล่นชนิดหนึ่ง

“อือ นั่นเค้าเรียกว่ารถไฟเหาะนะ”แพทบอก

“อือ เราอยากเล่นน่ะ ไปเล่นกัน”นุ่นพูด พร้อมคว้ามือแพทจูงไปที่รถไฟเหาะ

ทั้งคู่เล่นเครื่องเล่นต่างๆอย่างสนุกสนานทั้งวันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดสำหรับนุ่นและแพท  
พวกเขาได้ยิ้ม หัวเราะกันอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน

แต่ทำไมถึงบอกว่า ไม่ได้ทำมานาน?
ทำไมนุ่นถึงถูกเรียกว่ายัยหัวแตงโม?
ทำไมทั้งสองถึงมาเที่ยวด้วยกันในวันที่หนาวเช่นนี้?
ทำไมนุ่นถึงไม่รู้จักแม้กระทั่งรถไฟเหาะซึ่งมีมานานแล้ว?

ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว  พวกเขายังมีอายุ 6 ขวบ

“เธอเป็นใครทำไมถึงมาอยู่ในบ้านเรา”เด็กชายตัวเล็ก หน้าตามอมแมมพูด

“ไม่รู้สิ พ่อเราพาเรามาที่นี่น่ะ พ่อเราบอกให้เราเล่นอยู่ที่นี่”เด็กหญิงตัวเล็ก ใส่วันพีชสีฟ้าตอบ

“หรอ นี่บ้านเราน่ะ เราชื่อแพทนะแล้วเธอล่ะ”

“เราชื่อนุ่น”

“อือ มาเล่นกันนะ”เด็กชายชวน

“ได้ๆเล่นอะไรดีล่ะ”

“เรามีปิ่นฉีดน้ำเอามาเล่นกันนะ รอเดี๋ยวเราไปหยิบก่อน”เด็กชายพูดพร้อมกับวิ่งไปหยิบปิ่นฉีดน้ำมา 2 กระบอก

ทั้งสองเล่นกันอยู่นาน  ตัวของเด็กทั้งสองเปียกชื้น  แต่พวกเขาก็มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่สดใสให้กันและกันอยู่ตลอดเวลา

“นุ่นกลับได้แล้วลูกเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเล่นกันใหม่นะ” พ่อของนุ่นเรียก

“อือ เราต้องไปและล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“เจอกันได้ไงล่ะ”

“บ้านเราอยู่ใกล้ๆเอง”

“หรอเดี๋ยวให้เราไปเที่ยวบ้านนุ่นบ้างนะ”

“อือ แล้วเจอกัน บ๊ายบาย”

วันต่อๆมานุ่นและแพทก็มาเล่นด้วยกันอีก  เด็กทั้งสองสนิทกันมาก  จนวันนึงแม่ของแพทเอาอัลบั้มรูปมาให้ดู

“นั่นรูปใครน่ะแม่ เด็กทารก 2 คนถ่ายที่สวนสนุกด้วย”

“ก็รูปแพทกับนุ่นไง”

ในรูปเด็กผู้หญิงใส่หมวกรูปแตงโม

“หา แต่แพทยังไม่เคยไปสวนสนุกกันนุ่นเลยนะแม่”

“เคยสิ บ้านเรากับบ้านของนุ่นสนิทกันจะตายไป ตอนพวกเธอเด็กๆก็ไปเที่ยวด้วยกันที่แรกที่พวกเธอเจอกันก็ที่สวนสนุกนี่แหละ”

“แพทอยากไปอีกจังเลย”

“ได้สิ อาทิตย์นี้แม่ว่างเดี๋ยวชวนนุ่นไปด้วยสิ”

“ครับ”เด็กชายตอบรับเสียงใสพร้อมกับวิ่งไปชวนนุ่น

แพทเล่าเรื่องทุกอย่างให้นุ่นฟัง นุ่นตกลงจะไปสวนสนุกกับแพท

วันอาทิตย์นุ่นและแพทไปเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน

“แม่ครับ ทำไมนุ่นไม่มาเลยล่ะครับ แพทไปหาที่บ้านก็บอกว่าไม่อยู่”

แม่ของแพทเงียบไม่ตอบ ได้แต่ทำหน้าเศร้า  ตอนนี้แพทอายุได้ 9 ขวบแล้วพอจะรู้ได้ว่าแม่ลำบากใจ

“แม่ครับ นุ่นเป็นอะไรครับ”

“ไม่มีอะไรลูกนุ่นสบายดีลูก เดี๋ยวเค้าคงกลับมา”

แพทรู้ว่าแม่โกหก  แต่เค้ากลับไม่ถามต่อ  เย็นวันนึงแพทบังเอิญได้ยินพ่อคุยกับแม่

“คุณค่ะ นุ่นเป็นไงบ้างค่ะ ตั้งแต่เป็นโรคแกได้ไปเรียนหรือเปล่าค่ะ”

“ไม่ได้ไปหรอกคุณ แกยังไม่รู้สึกตัวเลย”

“หรอค่ะ น่าสงสารยังเด็กแท้ๆ”แม่พูดพร้อมกับน้ำที่คลออยู่นัยตา


“แกต้องพักรักษาตัวอีกนาน แต่ถ้าฟื้นแกคงต้องให้ครูไปสอนถึงโรงพยาบาลผมว่าจะบินไปเยิ่ยมแกซักหน่อย”

“ที่ไหนค่ะ”

“ลอนดอน”

“ไปรักษาถึงลอนดอนเชียวหรอค่ะ”

“อือ เค้าเพิ่งย้ายมาจากโรงพยาบาลที่ปารีส”

“ย้ายบ่อยจังเลยนะค่ะ”

“อือ พ่อแม่เค้าต้องการหาที่ๆดีสุดน่ะ”

แพทอึ่งกับสิ่งที่ได้ยินมากๆ

“ไปรักษาถึงต่างประเทศต้องไม่ใช่โรคธรรมดาๆแน่ๆ แล้วต้องรักษาอีกตั้งนาน อยู่แต่ในโรงพยาบาล”

แพทคิดไปต่างๆนานา

ผ่านมาเวลาผ่านไปถึง 6 ปี ตลอด 6 ปีที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเด็กทั้งสองคนยังคิดถึงกันเสมอ
และไม่เคยลืมกัน พวกเขาได้มาเจอกันอีกครั้ง เมื่อพวกเขาอายุ 15 ปีความสนิทสนมของ
พวกเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย แต่กลับเพิ่มพูนมากขึ้น ความคิดถึงที่สะสมมานาน ทำให้พวกเขาสนิทกันยิ่งกว่าเดิม

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ดีเสมอไปโรคร้ายของนุ่นยังอยู่ ตอนที่นุ่นกลับมาพ่อของนุ่นได้เรียกแพทได้คุย  แพทได้รู้ว่า นุ่นอยู่ได้แค่อีกหนึ่งปีเท่านั้น  ซึ่งแพทก็ทำใจแล้ว  เค้าพยายามทำให้นุ่นมีความสุขมากที่สุด

และวันนี้ก็เป็นวันที่ครบหนึ่งปีนั้นวันที่ชีวิตของนุ่นจะจากเค้าไปตลอดกาล  พ่อของนุ่นบอกว่ากลางดึกของวันนี้นุ่นจะจากพวกเราไปอย่างสงบ  แพทพยายามข่มใจไม่ให้คิดถึงเรื่องนั้น  พยายามทำตัวร่าเริง  สนุกไปกับนุ่นทั้งวันทั้งๆที่อากาศหนาว แต่ในใจแพทกลับร้อนจนไม่รู้จะทำอย่างไร  นุ่นไม่รู้ตัวเธอสนุกไปกับเครื่องเล่นแปลกตามากมายสำหรับเธอ  เพราะตั้งเธอกลับจากลอนดอนเธอยังไม่ได้มาเหยียบสวนสนุกเลย  ขอกลับนุ่นเดินกลับบ้านกับแพท  แพทขอไปที่บ้านนุ่น  ก่อนจาเข้าบ้านนุ่น  นุ่นบอกว่าอยากอวดห้องนอนที่พ่อเธอตกแต่งให้ใหม่อย่างดี  เตียงนอนใหม่ ตู้ใหม่ แพทเข้าไปในห้องนุ่นดูไปรอบๆบางส่วนยังเหมือนเดิม  เหมือนเมื่อสิบปีก่อนที่เค้าเข้ามาเล่นกัน  แพทยืนนิ่งนุ่นจึงเดินเข้าไปสะกิด

“ห้องนอนเราสวยจนอึ่งเลยหรอ”

“อือ สวยมาก”

“นุ่น”แพทเรียก

“มีอะไรหรอ”

“นุ่น แพทรักนุ่นนะ”แพทพูดพร้อมกลับน้ำตาที่ไหล่รินอาบแก้ม เค้าพูดซ่ำๆว่า “แพทรักนุ่นๆๆๆ”พร้อมกับกอดนุ่นไว้แน่น เหมือนกลับอ้อนวอนไม่ให้ความตายเอาเธอไป

นุ่นยืนนิ่ง พร้อมกับถามแพทว่า “มีอะไร ทำไมถึงร้องไห้”

แพทไม่ตอบนุ่น แต่ร้องไห้เงียบๆอยู่อย่างนั้น

กลางดึกคืนนั้นพ่อของนุ่นโทรมาหาแพทบอกให้แพทมาหานุ่นที่บ้าน แพทไปหาพ่อของนุ่น พ่อของนุ่นบอกว่าให้แพทขึ้นไปบนห้องนอนของนุ่น นุ่นหลับไปแล้ว แพทจับมือของนุ่นเอาไว้แน่น ในที่สุดนุ่นก็ได้จากไปแล้ว แพทร้องไห้ตลอดทั้งคืน เรียกชื่อนุ่นซ่ำไปซ่ำมาเป็นร้อยๆพันๆครั้ง  และแพทก็สังเก็ตเห็นกระดาษแผ่นเล็กที่มืออีกข้างของนุ่น  เค้าจึงเอามาคลี่ดู  ในกระดาษเขียนไว้ว่า

“แพทนุ่นไม่รู้นะว่าแพทร้องไห้ทำไม นุ่นรู้ว่านุ่นเป็นโรค นุ่นรู้ว่านุ่นคงอยู่ได้ไม่นาน ตอนที่แพทอ่านนุ่นคงไม่อยู่กับแพทแล้ว นุ่นอยากบอกกับแพทว่า นุ่นรักแพท”

แพทอ่านเสร็จก็กุมกระดาษเอาไว้แล้ว  ร้องไห้อย่างหนักใจ

ถึงแม้ว่านุ่นจะจากเค้าไปแล้วแต่สิ่งที่จากไปมันก็แค่ร่างกาย  นุ่นไม่เคยจากไปจากใจแพท และจะอยู่ในใจแพทตลอดไป แพทก้มลงกอดร่างไร้วิญญาณของนุ่น

“นุ่นจะอยู่ในใจแพทตลอดไป”

…………………..จบ…………………