พระอาทิตย์กับกระต่ายบนดวงจันทร์

เนื้อเรื่อง

‘อาทิตย์’ เป็นเด็กสาวอายุ 17 ปี เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศหลังจากการรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลมานาน 10 ปี อาทิตย์เป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมนั่งข้างๆผม อาทิตย์เป็นคนสวยน่ารักใจดี จึงไม่แปลกที่ผมจะหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็น ผม ‘ศศิ’ ชายผู้หลงรักเธอ ผมชอบเล่นบาสเกตบอลและผมรักไอ้ลูกกลมๆนี้ยิ่งขึ้นเมื่อเธอชื่นชอบบาสฯเหมือนกันและเธอชอบมองผมเวลาที่ผมเล่นมัน ทุกๆครั้งที่เธอมองผมเล่นบาสฯ ผมจะเล่นให้ดีที่สุดเพื่อที่เธอจะได้ชอบผมมากยิ่งขึ้น มากกว่าความเป็นเพื่อนที่เป็นอยู่ตอนนี้
    หากแต่ความพยายามของผมไม่สามารถที่จะเป็นจริงได้ในเมื่อวันหนึ่งที่ผมคิดว่าได้เวลาที่จะบอกรักเธอสักที ความคิดที่ว่าเธอจะรับรักผมบ้างนั่นหายวับไปกับตา เมื่อเธอบอกว่า ‘ฉันมีคนรักแล้วและจะไม่รักใครนอกจากเขา ขอโทษนะศศิ’ ใจผมแตกเป็นเสี่ยงเล็กๆนับร้อยนับพัน นับหมื่นนับแสนล่องลอยหายไปตามสายลมที่พัดผ่านมา ผมไม่โกรธเธอและจะไม่มีวันโกรธเธอ เพราะผมรักเธอต่อให้เธอจะทำร้ายผมสักเท่าไรผมก็จะรักเธอตลอดไป จะรักตลอดไป
    แต่สิ่งหนึ่งที่ผมต้องการอยากจะรู้ก็คือคนรักของเธอคือใคร ตลอดเวลาที่ผมรู้จักเธอมาผมไม่เคยเห็นเธอพูดถึงชายคนไหนนอกจากผม ไม่เคยเห็นเธอจะอยู่กับใครนอกจากผม ‘ใครคือคนที่เธอรัก?’ ผมอยากจะรู้เพียงแค่นี้แหละ แต่ผมก็ไม่เคยถามเธอ เนื่องกลัวเธอจะหาว่าผมไม่ไว้ใจเธอ
    ผมเก็บคำถามนี้ไว้มานานแสนนาน เวลาผ่านไป 1 วัน 1 สัปดาห์ 1 เดือน 1 ปี เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนวันสุดท้ายของปีการศึกษาชั้น ม.6 วันที่เราต้องแยกจากกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นคนที่รัก ไม่เคยเห็นเธอพูดถึงเขาคนที่เธอรักเลย หรือว่าเธอจะโกหกผมจริงๆเรื่องที่เธอมีคนรักแล้ว เธอไม่ต้องการผมจริงๆหรือ เธอไม่รักผมเลยหรือเธอถึงได้ปฏิเสธผมไป
แค่ความคิดนี้โผล่ขึ้นมา น้ำตาของผมก็ไหลช้า อาบแก้มผมช้าๆผมไม่คิดที่จะปาดน้ำตาทิ้งเลย ก็ไม่รู้เพราะเหตุใดผมจึงทำเช่นนั้น แต่ตอนนี้ผมกำลังเดินไปหาเธอที่ก้มเก็บของลงอย่างช้าๆ และดูเหมือนเธอจะรู้ตัวว่ามีคนเดินมาทางด้านหลัง เธอจึงหันมามองผมช้าๆและดูเธอจะตกใจที่เห็นผมร้องไห้ เธอตื่นตัวถามผมชุดใหญ่ว่า “ศศิเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเธอ” ก็เธอนั่นแหละอาทิตย์ที่ทำผมร้องไห้
ผมค่อยๆขยับริมฝีปากที่สั่นเทาด้วยความรู้สึกต่างๆที่ประเดประดังเข้ามา น้ำเสียงสั่นสะอื้น น้ำตาไหลพราก “โกหกเราทำไม” ผมพูดได้เพียงเท่านั้น ส่วนเธอนั้นนิ่งเงียบไป มองผมด้วยสายตาเบิกกว้างราวกับไม่เข้าใจความหมายของคำพูด ตัวเธอสั่นระริกมือที่ยึดไหล่ผมไว้ค่อยๆหดกลับเข้าไปที่เธอ แขนสองข้างเธอยกขึ้นมาบังตัวเหมือนตั้งการ์ดไม่ให้ใครเข้ามาทำร้ายได้ ริมฝีปากแดงสั่นริกขมุบขมิบเหมือนบ่นพึมพำ “โกหก? เราไม่ได้โกหกศศินะเราโกหกอะไรศศิ ศศิบอกเรามาสิ เราไม่รู้เราไม่เข้าใจ”
“อย่ามาโกหกเราอีกเลย อาทิตย์ ไหนล่ะคนรักของเธอฉันไม่เคยเห็นเขาเลย ไหนล่ะไหน เขาอยู่ไหนบอกมาสิแนะนำเขาให้ฉันได้รู้จักสิ” ผมตะโกนใส่เธอ ผมมองเธอตัวสั่นส่ายหน้าน้ำสีใสร่วงผล็อยมาจากตาสีนิลคู่สวยทั้งสองข้าง “ไม่มีล่ะสิใช่มั้ยคนที่เธอรักน่ะ เธอหลอกฉันใช่มั้ย โกหกฉันใช่มั้ยล่ะ” ผมตวาดใส่เธออีกคนรอบข้างเริ่มสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา เธอทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรงน้ำตาไหล เสียงสะอื้นลอยออกมาจากปากอิ่มแดง
ในที่สุดเพื่อนร่วมห้องผมก็เข้ามาห้ามลากผมไปสงบสติอารมณ์นอกห้อง ส่วนเธอนั้นก็ร้องไห้ไม่หยุด เพื่อนผู้หญิงหลายคนก็ต่างมาปลอบเธอต่างๆนานา ผมอารมณ์เสียมาก หรือเธอจะหลอกเราจริงๆ
หลังจากอารมณ์ผมเริ่มจะเย็นลง และเธอเลิกร้องไห้แล้วผมก็เดินเข้าไปหาเธอและพยายามพูดกับเธออีกทีด้วยน้ำเสียงเรียบๆ สบายๆไม่มีวี่แววของความโกรธเคือง “อาทิตย์” ผมเรียกเธอ
“จ้ะ?” เธอตอบรับเสียงของผมและหันหน้ามาพูดกับผมตรงๆ
“คือ.. เมื่อกี้นี้ขอโทษนะ” ผมเอ่ยขอโทษเธอ น้ำเสียงโหวงๆชอบกล
“จ้ะ ไม่เป็นไรจ้ะ อาทิตย์ผิดเองที่เมื่อวันนั้นอาทิตย์ไม่ได้พูดความจริงให้ศศิรู้ทั้งหมดเอง” เธอหันมาพูดกับผมพร้อมส่งยิ้มแหยๆมาให้
“แต่ศศิต้องขอโทษที่ตวาดใส่เธอนะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“งั้นแล้วอาทิตย์จะบอกเราได้มั้ยว่าทำไม” ผมวกกลับเรื่องเดิมถามเธอ เธอดูตกใจเล็กน้อยก่อนปรับสีหน้าแล้วส่งยิ้มแบบที่ผมชอบมาให้อีกครั้งพร้อมกับเสียหวานๆ
“ได้จ้ะถ้าศศิต้องการแต่รอก่อนได้มั้ยจ้ะ รอให้อาทิตย์กลับจากเยอรมันก่อนได้มั้ย”
“ได้สิ ถ้าอาทิตย์ต้องการแต่อาทิตย์ต้องบอกให้ศศิรู้ความจริงทั้งหมดนะ ห้ามหนีไปนะ ต้องมาบอกให้ศศิรู้นะ” ผมพูดขึ้นกันเธอหนีไป
“แน่นอนอาทิตย์ไม่หนีไปไหนหรอกจ้ะ อาทิตย์กลับมาเมื่อได้จะมาเล่าให้ศศิฟังแน่นอน” เธอพูดขึ้นพร้อมยื่นนิ้วก้อยของเธอมาให้ผม “สัญญากันนะ” และส่งยิ้มมาให้ผมอีกที
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…
เวลาผ่านไป 1เดือน อาทิตย์โทรศัพท์มาหาผม ผมดีใจมากที่เธอกลับมาแล้ว อาทิตย์นัดให้ผมมาเจอกับเธอที่สวนแห่งหนึ่งข้างๆโรงเรียนมัธยมที่เราเคยเรียนด้วยกันในวันอาทิตย์ ก่อนเปิดเทอมใหม่กับชีวิตนักศึกษาของผม
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง ตลอดเวลาที่เธอไม่อยู่ผมคิดถึงเธอ ฝันถึงเธอและยังคงรักเธอเสมอมาไม่เคยเปลี่ยน
ผมไปที่นัดก่อนเวลา15นาที นั่งรอสักพักเธอก็เดินมา วันนี้เธอสวยมากสวยกว่าทุกวันในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำตัดกับผิวสีขาวผ่องของเธอกับกางเกงสามส่วนสีเทา เธอเดินตรงรี่มาหาผมทันทีที่เธอเห็นผม ผมโบกมือให้เธอเป็นการทักทาย  ในที่สุดเธอก็ลงนั่งข้างๆผม “ไงไปเยอรมันมีของฝากไรมั้ง” ผมถามเธอ
“แหม ศศิเนี่ยเจอปุ๊ปก็ถามหาของฝากเลยนะ” เธอว่าผมอย่างไม่ถือสานัก
“แล้วเป็นไงล่ะ ไปเยอรมันสนุกมั้ย”
“ไม่สนุกเลยล่ะ เศร้ามากกว่าเราร้องไห้ทุกคืนเลยล่ะ” เธอพูดเสียงเศร้า
“อ้าว ทำไมล่ะอาทิตย์” ผมตกใจกับคำตอบโพล่งคำถามใส่เธอทันที
“ก็ยังทำใจไม่ได้” เธอตอบสั้นๆ ทำลอยหน้าลอยตาน่าหมั่นไส้
“นี่เราซีเรียสนะ” ผมทำเสียงดุๆใส่เธอ แต่เธอไม่ใส่ใจกับเสียงดุของผม กลับหัวเราะร่า “งั้นจะบอกเราได้ยัง ถึงเหตุผลของเธอ” ผมยิงคำถามใส่เธอทันที
“นั่นสิ” เธอทำน้ำเสียงเห็นด้วย วันนี้ดูเธออารมณ์เป็นพิเศษยิ้มง่ายหัวเราะง่าย หรือเธอใกล้จะบ้าไปแล้ว
“งั้นบอกมาได้ยัง” ผมทวง
“โอเค ตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันจะเล่าให้ฟังดีๆนะ” จู่ๆเธอทำเสียงเครียดปรับโหมดเอาอารมณ์ดีทิ้งไปแล้ว หรือเธอจะบ้าไปแล้วจริงๆ
ในที่สุดเธอก็เล่าเรื่องต่างๆให้ฟังตลอดเวลาที่เธอเล่าเหมือนน้ำตาเธอจะไหลออกมาได้ทุกขณะ แต่เธอก็อดทนเล่าต่อจนจบไม่มีสะดุด ผมทึ่งมากหลังจากฟังเรื่องที่เธอเล่าจบแล้ว ไม่น่าเชื่อ ผมพูดกับตัวเอง ในโลกนี้ยังมีอีกเหรอคนที่รักเราจริงๆถึงขนาดที่…
“ข้องใจอะไรอีกมั้ยจ้ะ” เธอพูดขึ้นหลังจากเห็นผมนิ่งเงียบไป
“ไม่.. ไม่เลยอาทิตย์ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว และถ้าผมเป็นคุณอาทิตย์ผมก็คงทำเช่นเดียวกับคุณ” ผมตอบเธอตรงๆ สายตามองสบเข้าไปในตาสีนิลของเธอ น้ำตาเธอไหลช้าๆแล้วซบลงบนไหล่ผม เธอแสดงความอ่อนแอออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอมาพบผมในวันนี้ ทั้งๆที่เธอควรจะทำมันตั้งแต่ตอนที่เธอเล่าเรื่องนั้นให้ผมฟัง…
เรื่องของหมอหนุ่มเจ้าของไข้เด็กสาวอายุคราวหลานที่แสนจะน่ารักและ    อ่อนแอเป็นโรคหัวใจมาแต่กำเนิดต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมารักษาตัวที่เยอรมัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่น่าจะมีความรักมาเกี่ยวข้องได้ถ้าหากว่าทั้งสองหยุดความสัมพันธ์ไว้ที่แค่คุณหมอกับคนไข้ ความจริงทั้งคู่ตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกเห็นแต่ได้หยุดใจไว้แค่นั้น จนวันหนึ่งต่างหยุดความรักที่มีต่อกันไว้ในใจต่อไปไม่ได้ ต่างสารภาพรักแก่กันและรักกัน ไม่มีอุปสรรคของอายุ ไม่มีอุปสรรคของสถานภาพของทั้งคู่ ทั้งคู่รักกันคบกัน มุกอย่างราบรื่นดีแต่แล้ววันหนึ่ง ฝันร้ายมาเยือนอาการของสาวน้อยทรุดหนัก ต้องผ่าตัดหัวใจด่วน มิฉะนั้นชีวิตเด็กสาวจะต้องจบลงอย่างแน่นอน หมอหนุ่มหาออกไม่เจอจนวันหนึ่งนึกขึ้นได้ว่าทั้งคู่ต่างมีกรุ๊ปเลือดเดียวกัน จึงตัดสินใจที่จะหยุดชีวิตตนเองเพื่อให้เด็กสาวได้มีชีวิตอยู่ต่อไป มันเป็นการตัดสินใจโง่ๆแต่ทำให้เด็กสาวมีชีวิตอยู่ต่อไปจวบจน ณ บัดนี้เด็กสาวคนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่กับความเศร้าในอดีต เธอยังคงยึดติดกับรักครั้งเก่าที่ยากจะลืมและจะไม่มีวันลืมจนกว่าชีวิตของเธอนั้นจะหาไม่
ตอนนี้เด็กสาวคนนั้นได้มานั่งอยู่ตรงนี้ต่อหน้าเขา เธอกำลังร้องไห้กับไหล่ของเขา ตอนนี้เสื้อของเขาบริเวณไหล่ได้เปียกชื้นๆไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นๆได้ผ่านมาเป็นเวลา 4 เดือนแล้ว ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในงานศพของเธอ ‘อาทิตย์’ หลังจากวันนั้นร่างกายและสุขภาพของเธอทรุดหนักลง จนในที่สุดเธอก็จากไป
แต่ผมรู้ดีว่าหลังจากนี้เธอจะมีความสุขที่ได้อยู่กับคนที่เธอรัก พวกเขาจะอยู่ด้วยตลอดไปในดินแดนที่ไกลแสนไกล
ผมรู้มาตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะว่าพระอาทิตย์ กับ กระต่ายบนพระจันทร์นั้นไม่มีวันที่จะได้อยู่กันได้หรอก
แล้วเมื่อไหร่นะ ถึงจะมีจันทร์มาอยู่เคียงข้างกับกระต่ายตัวนี้สักที
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…
- จบ -