บททดสอบของเพื่อน

เนื้อเรื่อง

โอ้ยปลุกทำไมแม่อ่ะ  มูกับดายมารอแล้ว  มาไม  นี่จะไม่ไปโรงเรียนรึไงเดี๋ยวตีตูดลายเลยแม่นี้นิลุกได้แล้วหรือจะเอาไม้  แม่อ่ะ!เดี๋ยวดิทุกทีเลย  ก็หัดตื่นเองบ้างสิแกจะได้ไม่ต้องโดน  น่าบ่นอยู่ได้ลงไปได้แล้ว  นี่!  จะแก้ผ้าแม่จะดูเหรอ  พูดดีหน่อยเป็นสาวเป็นแส้  เอ่อน่าลงไปเหอะ ไงริงทะเลาะกับแม่อีกแล้วเหรอ:มูถามอย่างปกติ:ก็รุอยู่นิทุกวันไม่มีวันหยุด  แหม!แกก็เพาๆให้แม่บ้างเหอะ:ดายพูดด้วยนำเสียงปนตลก: หยุดๆๆเดี๋ยวได้ไปโรงเรียนสายหรอกพวกแก่ชวนคุยกันอยู่ได้  แหม!ไม่รุจะเถียงยังไงก็ว่ามาเหอะ   ริงกับดายพอเหอะนะเดี๋ยวไปสาย
จ้าแม่สาวน้อย:ริงและดายพูดพร้อมกัน:  ตึงตึ่งตึงตึ่ง...โรงเรียนเข้าแล้วรีบกันหน่อยสิเดี๋ยวโดนต้  แหม!ไม่ต้องกลัวช้าหรอกช้าอยู่แล้วทุกวันนิ แต่วันนี้วันแรกนะ คิดมากมีริงอยู่ทั้งคน แหม!มีดายด้วยทั้งคนมูไม่ต้องคิดมาก  นี่!พวกเธอเดินชักช้าอยู่ได้มานี้ซิแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยซิแม่ริงเธอก็เหมือนกันดายแต่งตัวให้มันสมวัยหน่อยเธอก็ออกจะถูกระเบียบเลิกคบกันแม่สองคนนี้เถอะอนาคตเธอดีกว่านี้แน่ครูว่านะ ครูพูดดีๆๆหน่อยเพื่อนหนูอ่ะเขาไม่เห็นแก่ตัวหลอกนะ  เราไปกันเถอะมูริง  :จากนั้นทั้งสามก็เข้าขึ้นห้องเรียนตามปกติ: สวัสดีจ๊ะนักเรียนวันนี้เป็นวันแรกเป็นไงกันบ้างคงไม่อยากตื่นกันสิท่าแต่วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่มีด้วยเข้ามาเลยจ๊ะ  สวัสดีเราชื่อ นานนัน น่ะ ปรบมือให้นานันหน่อยมีที่ว่างตรงไหนให้นานันบ้างเอ่อริงข้างเธอมีใครนั้งไหม  มีค่ะ ใครจ๊ะ บิวริไงค่ะ วันนี้เขายังไม่มานิงั้งให้นานันนั้งก่อนละกันเดี๋ยวหาที่ใหม่ให้นะจ๊ะนานัน  ค่ะ..สวัสดีเราชื่อนานันนะเธอชื่ออะไรเหรอ ริง เหรอแล้วเธอสองคนละ มูจ๊ะ ดายย่ะ เหรอ วันนี้เรียนอะไรป่าวอ่ะมู  ไม่นิทุกที่วันแรกยัง
ไม่เรียนหรอก  อ๋อขอบใจจ๊ะ  มูดายไปหาไรกินกัน  จ๊ะริงป่ะดาย  พวกเธอไปไหนเราไปด้วยสิ  :ริงและดายมองไปที่นานันอย่างไม่ค่อยพอใจมูก็ไม่ได้พูดอะไร:  ขอบใจจ๊ะพวกเธอใจดีจัง  :จากวันนั้นมาทั้งสามก็ไม่ได้อยู่กันตามลำพังดูเหมือนนานันจะเริ่มเข้ามาอยู่ในกลุ่มอย่างเต็มตัวถึงบางคนจะไม่ชอบเธอแต่เธอเข้ากันได้ดีกับมูทำให้เพื่อนของมูทั้งสองต้องยอมให้นานันอย่างไม่เต็มใจแต่แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อวันหนึ่ง:มูเราไปเที่ยวทะเลกันนะ  ใครไปบ้างอ่ะจ๊ะ  ก็พวกเราไงจ๊ะ โทรบอกนานันยังอ่ะริง  ทำไมต้องไปบอกมันด้วย  ก็พวกเราจะไปทะเลไม่ใช้เหรอ  มูจ๊ะพวกเราก็มีมูเราแล้วก็ริงนะนานันเธอไม่เกี่ยว  ทำไมนานันเขาไม่ดียังไงเธอคิดมากกันไปเองน่า  มูเรายอมนานันมามากแล้วนะที่เราทำเป็นไม่สนใจใช่ว่าเราจะเห็นมันเป็นเพื่อนเรานะเราแค่เห็นมูมีควมสุขเราก็ไม่อยากขัดมูเพราะนานทีที่มูจะสนุกได้เต็มที่แต่เรารู้สึกว่ามูจะลืมเราไปแล้ว
เราไม่ได้ลืมเรารักริงกับดายนะแต่แค่ตอนนี้มีนานันอีกคนแค่นั้นเอง  มูบอกว่าแค่นั้นแต่เรามัน:ยังพูดไม่จบสาวที่ว่าใจแข็งต้องเสียน้ำตาให้มูเมื่อมูเห็นริงร้องไห้มูก็วิ่งหนีด้วยความตกใจและเสียให้ทิ้งให้ริงและดายอยู่ข้างหลัง: สวัสดีริงดายอ้าวมูละไม่มาเหรอ :ริงมองนิ่งไปทางหน้าต่างโดยไม่สนใจคำทักทายของนานันส่วนดายเมื่อนานันทักเธอก็ลุกออกไปจากห้องอย่างเงียบและนิ่งทำให้คนที่อยู่ในห้องรู้สึกถึงความตึงเครียดที่เกิดขึ้นสักพักมูก็เดินเข้ามาอย่างเศร้าๆๆ:  มูเป็นไร  ป่าวจ๊ะนานัน:ระหว่างที่มูพูดกับนานันริงก็ลุกพวดขึ้นและเดินออกจากห้องอย่างเร็วมูตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นพอริงเดินไปน้ำตามูไหลออกมาอย่างมากจนเธอต้องวิ่งไปห้องน้ำในระหว่างที่เธอวิ่งไปภาพที่พวกเธอสนุกด้วยกันก็แวบเข้ามาในหัวทำให้นำตาของเธอยิ่งไหลมากขึ้นเมื่อเธอเข้ามาในห้องน้ำภาพที่เธอเห็นทำให้เธอยิ่งเสียใจเธอเห็นริงและดายกอดกันร้องไห้เธอรู้สึกอยากออกไปจากที่นั้นอย่างมากแต่ภาพที่เห็นทำให้เธอก้าวขาไม่ออกเธอนึกขึ้มมาได้ว่าภาพที่เธอเห็นเกิดเพราะเธอเพราะเธอเธอรวบรวมแรงที่มีตะโกนปนร้องไห้บอกขอโทดและวิ่งออกจากโรงเรียนไปและเช้าวันต่อมาพ่อแม่มูมาที่โรงเรียนละมาลาออกให้มูและเอาจดหมายของมูมาให้ริงกับดายเมื่อริงและดายเห็นจดหมายทั้งสองยังคงเสียใจอยู่และไม่อยากเปิดอ่านเพราะว่าตัวเองก็ผิดเมื่อได้เปิดอ่านเธอทั้งสองรู้สึกเสียใจและเกลียดมูมากเท่าที่มนุษย์สองคนจะเกลียดได้:จบ
เนื้อความจดหมาย
พวกแกรู้ไหมฉันหาทางหนี้จากพวกแกมาตั้งนานสุดท้ายฉันก็มีชีวิตของฉันขอบใจนะที่เสียน้ำตาให้ฉันริงฉันว่าแกร้องไห้ไม่เหมาะว่ะมันดูหน้าสมณเพศมากสวนดายแกอ่ะอย่าคิดว่าทุกคนจะหลงเธอเสอมไปนะฉันคนหนึ่งแหละที่เห็นแกเป็นแค่ขยะขอบใจนะที่ปล่อยฉันเป็นอิสระขอบใจมากจริงและเพื่อเป็นเกียจให้พวกแกฉันจะไม่ลืมภาพที่แกกอดกันร้องไห้เลยว่ะ        จากมู