ครึ่งหนึ่ง...ผมจำได้

เนื้อเรื่อง

ครั้งหนึ่ง...ผมเคยอาศัยอยู่ในร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่ง ก่อนจะได้พบเห็นบ้านหลังใหญ่ของผม หรือ \"โลก\"

ครั้งหนึ่ง...ผมเคยสร้างความทุกข์ทรมานให้แก่ผู้หญิงคนนั้น เพราะผมอาศัยมดลูกเธอเป็นที่อยู่ของผมชั่วคราว

ครั้งหนึ่ง...ผมต้องการจะออกมาดูบ้านหลังใหญ่ของผม ผมจึงทำให้เธอปวดท้องจนทรมานเพื่อยอมให้ผมออกมา

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอเสียเลือดจนเกือบจะถึงแก่ความตายเพราะเพียงแค่ผมอยากจะออกมาข้างนอกเท่านั้นเอง

ครั้งหนึ่ง...ผมเคยเรียกร้องความสนใจเธอด้วยการแผดเสียงร้องมากเกินไป ทำให้เธอไม่สามารถพักผ่อนได้เต็มที่

ครั้งหนึ่ง...ผมเคยปฏิเสธความหวังดีที่เธอหยิบยื่นให้แก่ผม ด้วยการผลักชามใส่อาหารที่เธอทำสุดฝีมือหกลงพื้น

ครั้งหนึ่ง...ผมแสดงความขอบคุณที่เธอซื้อดินสอสีให้ผม ด้วยการเอามันไปเขียนเล่นบนผนังห้องเกือบทุกห้องของบ้าน

ครั้งหนึ่ง...ผมวิ่งหนีเธอสุดชีวิตด้วยร่างที่เปลือยเปล่าและสกปรก เพราะความหวังดีของเธอที่จะอาบน้ำให้ผม

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอมองผมด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์และอ่อนใจ เพราะผมร้องไห้ไม่ยอมไปโรงเรียนวันแรก

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอต้องเหนื่อยกับการอบรมผมซ้ำๆ ซากๆ เพราะผมเอาตุ๊กแกไปแหย่เพื่อนร่วมห้องที่เป็นหญิง

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอต้องลำบากมานั่งทายาหม่องตรงก้นให้ผม เพราะผมไม่ยอมส่งการบ้านเลยถูกครูตี

ครั้งหนึ่ง...ผมอยู่ในช่วงวัยรุ่นและรักเพื่อนมากในตอนนั้น ผมเลยทำให้เธอเป็นห่วงทุกคืนเพราะกลับบ้านดึกประจำ

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอต้องทำงานตัวเป็นเกลียวมากขึ้นกว่าเดิม เพราะผมดันไปเป็นหนี้พนันฟุตบอลก้อนโต

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอถึงกับต้องคุกเข่าร้องขออ้อนวอนหมอเพื่อช่วยผม เนื่องจากซิ่งแข่งกับเพื่อนจนเกิดอุบัติเหตุ

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอโดนเรียกมาอบรมถึงที่โรงเรียน เพราะผมโดดเรียนไปเที่ยวกับเพื่อนฝูงเป็นประจำ

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอเสียน้ำตา เพราะผมตบเธอเข้าที่หน้าอย่างจังตอนเธอห้ามผมไม่ให้ไปผับกับเพื่อนฝูง

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอถึงกับช็อกจนต้องส่งเข้าโรงพยาบาลเพราะผมดันไปทำเพื่อนผู้หญิงที่โรงเรียนท้อง

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอมีภาระในการเลี้ยงดูมากขึ้นกว่าเดิม เพราะผมต้องรับผิดชอบเพื่อนหญิงคนนั้นมาเลี้ยงดู

ครั้งหนึ่ง...ผมไม่สามารถสมัครงานเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัวเธอได้ เพราะวุฒิการเรียนของผมไม่ถึงขั้น

ครั้งหนึ่ง...ผมไปทำงานเป็นพวกกรรมกรแล้วเสพยาบ้า เลยแอบขโมยเงินเธอ ทำให้เงินเก็บของเธอร่อยหรอลง

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอร้องไห้เสียใจอีกครั้ง เพราะผมดันเกิดอาการคลุ้มคลั่งจับเด็กแถวนั้นมาแล้วเอามีดจี้ที่คอ

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอต้องมานั่งลำบากเลี้ยงลูกของผม เพราะภรรยาของผมทิ้งผมไปอยู่กับชู้รักของเธอ

ครั้งหนึ่ง...ผมทำให้เธอมีสภาพเป็นเจ้าหญิงนิทราชั่วนิรันดร์ เพราะผมถีบเธอตกบันไดบ้านตอนเธอไม่ให้เงินผม


ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ที่ผม...ลูกอกตัญญู ทำให้เธอ ผู้เป็น \"แม่\" และ ทุกสิ่งทุกอย่างของผม ต้องเสียน้ำตาอยู่เสมอ

ณ เวลานี้ เธอได้จากผมไปแล้ว จากไปตั้งแต่ผมทำให้เธอตกบันไดในวันนั้น ผมเริ่มนึกถึงวันเก่าๆ เวลาเก่าๆ

วันที่เราสองเคยอยู่ด้วยกันมา ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุขเลยจนกระทั่งเธอหมดลมหายใจ

ผมกลับทำให้เธอทนทุกข์ ทนทรมาน ทนเสียน้ำตา ทนเจ็บปวดกับการที่ผมทำร้ายร่างกายและใจเธอมาตลอด

ผมผิดเองที่เกิดมาแล้วทำหน้าที่ของผมไม่ดี ผมเกิดมาเป็นมนุษย์ แต่กลับทำตัวไม่สมกับที่แม่ให้เลือดให้เนื้อให้เกิด

มาบนโลกใบนี้เลยสักนิด เวลานี้ผมกำลังอยู่ในที่ที่สุดท้ายที่ผมสมควรจะอยู่จนหมดลมหายใจ ที่ของคนบาป \"คุก\"


สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะเชียนลงในบันทึกนี้ คือ ผมรักแม่ แต่ผมรักน้อยกว่าที่เธอรักผม ผมได้แต่ทำตัวเลว

แต่ไม่เคยแสดงความรักให้เธอได้ชื่นอกชื่นใจเลยสักครั้ง และการตายของผมครั้งนี้มันไม่ได้ช่วยให้บาป

ของผมที่กระทำลงไปกับเธอผู้เป็น \'แม่\' ลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว  .......แม่ครับ ผมขอโทษ.......


บันทึกนี้เป็นของนักโทษคนหนึ่งที่มีคดีข้อหาทำร้ายร่างกายมารดาจนถึงแก่ความตาย ทำให้เขาต้องติดคุก

วันที่นักโทษคนนี้โดนประหาร เขาได้ยื่นบันทึกเล่มนี้ให้แก่ผู้คุมขัง และขอให้เอามันไปไว้ที่ที่ศพแม่ถูกฝัง

ตอนนั้นนักโทษคนนั้นตาแดงก่ำและบวม ดูแล้วเหมือนกับว่าร้องไห้ตลอดทั้งคืน เมื่อเขาถูกประหารไป

ผู้คุมขังก็นำเอาบันทึกเล่มนี้ไปให้ทางวัด และขอให้เอาไปไว้กับศพของมารดานักโทษคนนั้นตามคำขอ


แม่...บุพการีผู้สูงส่ง ผู้คอยเลี้ยงดูเราตั้งแต่เกิดจนโตมีงานมีการทำ มีการศึกษา มีครอบครัวเป็นของตน

แม่เฝ้ามองความสำเร็จของเรา คอยดูแลเราทุกเวลา ไม่เบื่อหน้าเรา แต่ชอบบ่นเวลาเราทำอะไรไม่ดี

ผู้หญิงคนนี้...เสียสละทุกอย่าง เสียเลือด เสียเหงื่อ เสียน้ำตา เสียเงิน เสียทอง เพื่อให้ลูกของเธอโต

และมีทุกอย่างพร้อม แต่ทว่า...ลูกก็กลับไม่เข้าใจในตัวของเธอ ทั้งด่าทอ ทั้งเถียง ทั้งทุบตีทำร้ายจิตใจ

ไม่ทำตามหวังดีและความต้องการของเธอเลยสักนิด ทีนี้ ช่วยกรุณาลองหันกลับไปมองแม่ของคุณ

แล้วเข้าไปกอดท่าน โอบท่านไว้แน่นๆ ราวกับว่ากลัวท่านจะหายไปจากชีวิตของคุณ ลองถามตนเอง

ว่า คุณ...รักท่านมากเท่ากับที่ท่านรักคุณหรือเปล่า???  ถ้าคุณว่ามันน้อยไปล่ะก็ จงรีบเร่งทำสิ่งดีๆ

ให้แก่เธอที่รักคุณให้มันเปลี่ยนจากน้อยเป็นมาก ส่วนถ้าเกิดรักท่านมากอยู่แล้ว ก็ทำดีให้มากกว่าเก่า

แล้วท่านจะไม่ต้องเสียใจภายหลังเพราะว่า...ท่านได้ตอบแทนพระคุณของคนที่รักท่านเรียบร้อยแล้ว

เพียงแต่...อาจจะไม่ทั้งหมดก็ตาม .........