รักที่เป็นไปไม่ด้าย.......

เนื้อเรื่อง

เจ้าชายแวมไพร์กับหญิงมนุษย์

         นานมาแล้ว…….ณ.ประเทศแห่งหนึ่ง  ประเทศแห่งนี้ได้มีตำนานสืบเล่าขานกันมาว่าประเทศแห่งนี้เป็นต้นกำเนิดของแวมไพร์หรือที่ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกกันว่า “ ผีดูดเลือด “ นั้นเอง ……
        มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่ง……ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่มีลูกสาวอยู่คนหนึ่งเธอมีชื่อว่า ”แฮเลน”…คือลูกสาวคนนี้เป็นคนที่น่ารัก…มีจิตใจที่ดีงาม…หน้าตาดีมากแล้วสวยไม่ใช่เล่นเลยสำหรับหญิงสาวแรกรุ่น…ร่าเริงและเล่นกับทุกคน…มีจิตใจโอบอ้อมอารี……และเด็กหญิงคนนี้ก็เพิ่งเป็นสาวแรกรุ่นด้วยนะสิที่มีจิตใจที่ใส  ซื่อบริสุทธิ์ เธออ่อนต่อเหตุการณ์ภายในโลกใบนี้เป็นอย่างมาก…….เธอเข้าใจในบางสิ่งบางอย่าง….และอาจจะเข้าใจไม่ดีในบางสิ่งบางอย่าง…สิ่งที่เธอนั้นไม่เข้าใจก็คือ…ความรัก…

       และในปราสาทถ้ำมืดแห่งหนึ่ง…..เป็นถ้ำที่พวกค้างคาว และผีดูดเลือดอาศัยอยู่….ครอบครัวของผีดูดเลือดตนนี้เป็นครอบครัวที่เป็นกษัตริย์แห่งบรรดาผีดูดเลือดทั้งหลาย….เป็นครอบครัวที่มีกันอยู่ สามตน  คือ พ่อ แม่ ลูกชายคนเล็กซึ่งมีอายุใกล้เคียงกับหญิงสาวชาวมนุษย์นั้นเองและเค้ามีพระนามว่า  “ ซาคาฟ “ เค้าเป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์แวมไพร์คนที่ 5 เค้ามีนิสัยที่ร่าเริง….มีมนุษย์สัมพันธ์ดี…และที่สำคัญเค้าไม่ยอมกัดคอมนุษย์ เพื่อที่เค้าจะกินเลือดเลยแม้แต่ครั้งเดียว…เค้าจะดื่มแต่เลือดสัตว์….จึงทำให้รูปร่างหน้าตาของ เค้านั้นคล้ายกับมนุษย์ทั่วไป…มีใบหน้าที่ขาว..สูง…ถือว่าหล่อเลยก็ได้แหละแต่พ่อแม่และบรรดาครอบชาวแวมไพร์ทั้งหลายของเค้าก็กัดกินเลือดของมนุษย์ตามธรรมชาติชองแวมไพร์……ซาคาฟเป็นผีดูดเลือดที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากมายนักเท่าไหร่ในโลกของผีดูดเลือดด้วยกันเอง…..และตลอดเวลา 19 ปีที่เค้าเติบโตมาเค้าไม่เคยที่จะออกไปไหนเลยนอกจากอยู่ภายในปราสาทของครอบครัวเค้าและบิดามารดาก็ดูและบรรดาข้าราชบริวารผีดูดเลือดทั้งหมดตามปกติ
       วันหนึ่ง……ซาคาฟ…ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับโรคมนุษย์จากบรรดาแวมไพร์ด้วยกัน..ที่มีความสวยงาม…..มากกกกกก…..และเค้าก็คิดว่าเค้าก็อยากที่จะออกไปดูโลกกว้างข้างนอกเหมือนกันเพราะว่าตั้งแต่เค้าได้เกิดมาเค้าก็ไม่เคยได้รู้จักกับโลกภายนอกปราสาทของเสด็จพ่อและเสด็จแม่เหมือนกัน…วัน ๆ ก็ใช้ชีวิตอยู่แต่ในประสาท….ที่ที่ยิ่งใหญ่….มีความสะดวกสบายในทุก ๆ ด้าน…..
       อยู่มาวันหนึ่ง………แฮเลน ….ได้ออกไปเดินเที่ยว….ในป่า…เดินเล่นไปก็เก็บดอกไม้ไป…..จนกระทั่งได้มีค้างคาวประมาณ 3 – 4 ตัวที่บินมาจากไกล ๆ แล้วอยู่ ๆ มันก็กลายเป็น ผีดูดเลือดที่มีเคี้ยวที่น่ากัวมาก ๆ  มันวิ่งและพยายามเดินเข้ามาหา แฮเลน เพื่อที่จะดูดกินเลือดตามประสาของผีดูดเลือดนั่นเอง…..แฮเลน ไม่รู้จะสู้กับมันด้วยวิธีไหน…..เค้าวิ่งหนีสุดชีวิต……จนกระทั่งหนีไปไหนไม่ด้ายแล้วมันถึงทางตันแล้ว……เค้าได้จนมุมและร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวที่แวมไพร์ที่น่ากัวเหล่านั้น….ปากของแวมไพร์ตนหนึ่งใกล้ที่จะถึงคอของ แฮเลนแล้ว….ใกล้แล้วสิที่เค้าจะถูกเคี้ยว คม ๆ แหลม ๆ ของแวมไพร์ตนนั้นกัดเพื่อดูดเลือด…
      แล้วทันใดนั้น !!!!! เค้าได้ยินเสียงมาจากไกล  ๆ ว่า”….หยุดนะ….เจ้ามาจากไหนจงกับไปในทางที่เจ้ามา…” เสียงของแวมไพร์หนุ่ม….หน้าตารูปร่างไม่เหมือนแวมไพร์ทั่วไปเลยแม้แต่นิดเดียว……..และจากที่แวมไพร์สองตนที่วิ่งไล่ตามแฮเลนมาเพื่อที่จะดูดเลือดของแฮเล่น…เห็นว่าเป็นพระราชโอรสแห่งบรรดาแวมไพร์..จึงต้องเชื่อฟังคำสั่งของซาคาฟ…ถึงแม้ว่าแวมไพร์สองตนจะหิวมากจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยก็ตาม…แต่ก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของซาคาฟ….แล้วแวมไพร์สองตนนั้นก็…กลายเป็นค้างคาวและบินหนีไป……
      และจากการที่ซาคาฟทำแบบนี้…..จึงทำให้ แฮเลน รอดจากการถูกกัดคอในครั้งนั้น…ซาคาฟได้เข้ามาถามว่า “เจ้าเป็นอ่ะไรหรือเปล่า…..”       และด้วยความที่แฮเลนไม่เคยพูดกับชายแปลกหน้าเลยตั้งแต่เกิดมา….เค้าตอบไปว่า…”ข้าไม่เป็นอ่ะไร….แล้วเจ้าละเป็นใคร…”  
ข้ามีนามว่า  ……”ซาคาฟ”……..
“แล้วทำไมเจ้าถึงหยุดพวกผีดูดเลือดพวกนั้นได้……..”…..หญิงสาวใสซื่อบริสุทธิ์คนหนึ่งถามด้วยความสงสัย….
“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้….แค่ข้าช่วยเจ้าไว้ได้ก็เพียงพอแล้ว….” ซาคาฟพูด

………..จากนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันและรู้จักกัน……ซาคาฟเป็นชายแปลกหน้าคนแรกที่ได้เข้ามารู้จักกับแฮเลน…..และแฮเลนเป็นมนุษย์สาวคนแรกที่ได้เข้ามารู้จักกัน…..กับซาคาฟ…..เค้าทั้งสองสนิทกันมาก…โดยที่ซาคาฟหนีเสด็จพ่อและเสด็จแม่ของเค้าออกมาเที่ยวกับ แฮเลน ในโลกมนุษย์…..และแฮเลนก็ได้ออกมาเล่นกับซาคาฟในแทบจะทุก ๆ วันเลย……เค้าทั้งสองคนสนิทกันและเป็นเพื่อนที่เข้าใจกันตลอดมา
       จนกระทั่งวันหนึ่ง……ซาคาฟ…ได้คิดและพูดกับตนเองในใจว่า….ทำไมเราถึงรู้สึกดีกับ แฮเลน อย่างในแบบที่บอกไม่ถูก…เค้าถามตัวเองหลายครั้งมากจนแน่ใจว่าเค้าได้หลงรัก แฮเลน หญิงสาวชาวมนุษย์เข้าแล้วสิ….แต่เค้าไม่เคยบอกความจิงกับ แฮเลนเลยว่า เค้าเป็นอ่ะไร……..เค้าคิดว่าถ้าเค้าบอกความจิงกับแฮเลนไปแล้ว  แฮเลนจะยังเล่นกับเค้า….คอยเป็นที่ปรึกษาเค้าในยามที่เค้าไม่สบายใจเหมือนแต่ก่อนหรือเปล่า…ในสถานะที่เค้าเป็นอยู่ตอนนี้เป็นสถานะที่ไม่ได้รับการยอมรับเลยทั้งสองฝ่าย…จากโลกมนุษย์ และโลกของผีดูดเลือดด้วยเลยก็ตาม……..

     และแล้วในวันหนึ่ง…….เค้าได้ไปเจอกับแฮเลนตามปกติ……..เล่นกันและคุยกันเหมือนดั่งทุก ๆ วันที่เค้าทำปและปฏิบัติกับแฮเลนมานาน …คือ คอยดูแลแอเลน……..และเป็นเพื่อน ๆ เป็นทุก ๆ อย่างให้แฮเลน……และแล้วก็ถึงเวลาของบ่ายวันนี้…….แฮเลนได้ไปนั่งเล่นที่ก่อนหินก้อนใหญ่โตมากก้อนหนึ่ง…….เค้านั่งมองวิวบนภูเขาที่เค้าไปเล่นกับซาคาฟทุกวัน…….ซาคาฟได้เข้ามาหาแฮเลน…..นั่งใกล้ๆ แฮเลนแล้วพูดว่า
……” แฮเลน ถ้า ซาคาฟบอกอารายแฮเลนซักอย่างแล้วแฮเลนจะคบแล้วก็เล่นกับซาคาฟได้เหมือนอย่างที่เราเคยเป็นมาได้หรือไม่……..”     ซาคาฟพูด
……”อ่ะไรหรือ ซาคาฟ….ทำไมวันนี้ซาคาฟดูเปลี่ยนไปเนอะ…เหมือนมีเรื่องกลุ่มใจอ่ะไรสักอย่างหนึ่ง…มีอ่ะไรก็บอกแฮเลนได้นะ….บอกเหมือนที่เราเคยคุยกันในทุก ๆ เรื่อง……ไง…..”  แฮเลนพูดด้วยท่าทางที่อ่อนต่อโลกมาก
      “ แต่สิ่งที่ซาคาฟจะบอกกับแฮเลนในวันนี้มันเป็นเรื่องที่ใหญ่มากเลยนะสำหรับเราสองคน…..มันมีในเรื่องที่อาจจะมีเป็นข่าวดีสำหรับเราสองคน…..แล้วก็ข่าวร้านเลยนะ…..แฮเลน…จะรับได้ไหมละถ้าซาคาฟพูดออกไปแล้ว….”  ซาคาฟพูดด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนักโดยแสดงออกจากทางสีหน้าของเค้าที่ไม่ค่อยยิ้มแย้มเลย………
     “ ได้สิ….เราเคยสัญญากันไว้ไม่ใช่หรอว่าเรามีอ่ะไรแล้วเราจะบอกกันแล้วก็ช่วยกันแก้ไขให้มันผ่านไปได้ด้วยดี……ไงละซาคาฟ…จำได้ไหม…..”
    
     “ถ้า แฮเลนพูดแบบนี้……ซาคาฟก็สบายใจและจะบอกความจิงกับแฮเลนว่า……ซาคาฟเป็น แวมไพร์นะ แต่ซาคาฟเป็นแวมไพร์ที่ไม่เคยกัดคอใครอำนาจและพลังความดีที่ซาคาฟไม่เคยฆ่าใครตรงนี้จึงทำให้ซาคาฟจึงดูภายนอกไม่เหมือนแวมไพร์ทั่วไปเลยไง……และอีกอย่างหนึ่งก็คือ……”ซาคาฟรักแฮเลนนะ”…….แฮเลนจะรับได้ไหม…..”
    
     แฮเลนทั้งรู้สึกตัวเหมือนกันกับว่าตัวเองโดนตบหัวแล้วลูบหลังภายในเวลาเดียวกัน…….ตอนแรกเค้าก็รับไม่คอ่ยได้หรอกนะที่เค้ารู้ความจริงว่าซาคาฟเป็นแวมไพร์หรือผีดูดเลือดอารายประมาณนี้…แต่เค้ามีความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้ซาคาฟมากกว่า…….และซาคาฟก็เป็นผู้ชายคนแรกที่พูดคำว่า ”รัก” กับแฮเลน………เค้าจึงยิ้มแล้วตอบว่า
  
     “ ทำไมจะรับไม่ด้ายละ……ก็เพราะว่า “แฮเลนก็รักซาคาฟเหมือนกันไงละ”  แฮเลนไม่แคร์ว่าซาคาฟจะเป็นมนุษย์หรือไม่ใช่ก็ตามขอเพียงแต่ว่า……ซาคาฟรักแฮเลนก็พอ……..”
     ซาคาฟดีใจมาก……..จนบอกไม่ถูกที่คนรักของเค้ารู้ความจริงที่ไม่น่าให้อภัยเลยแต่กับรับได้เพราะความรักของเค้าทั้งคู่………

    “  แต่ว่าครอบครัวของเราทั้งสองละจะรับได้หรือไม่……….แฮเลนกลัวมากเลยตรงนี้”
แฮเลนพูดด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนัก……….
    “  ไม่ต้องกังวลนะ……..เด้วซาคาฟจะกลับไปทูลกับเสด็จพ่อและเสด็จแม่แล้วบอกความจริงทั้งหมดกับท่านเอง” ………แล้วเค้าก็นั่งมองตากัน……….แล้วเย็นวันนั้นซาคาฟก้อกลับปราสาท…….ทั้งสองแยกย้ายกับกลับที่อยู่อาศัยของตน………

     ณ.ปราสาทแห่งราชอาณาจักรผีดูดเลือด……เป็นเวลาที่เด็จพ่อแล้วเด็จแม่ของซาคาฟกำลังเสวยอาหารอยู่…….ซาคาฟได้พูดขึ้นมาว่า…..
    “ เด็จพ่อครับ……เด็จแม่ครับ…..ลูกมีเรื่องจะทูลให้พ่อแม่รู้……”

เค้าได้เหล่าเรื่องราวทั้งหมดของตัวเค้ากับแฮเลนให้เด็จพ่อและเด็จแม่ของเค้าฟัง………..ผิดคลาด…..เด็จพ่อและเด็จแม่ของซาคาฟรับไม่ด้ายกับเรื่องที่เกิดขึ้น…………ซาคาฟไม่รู้จะทำอย่างไรดี……..

         จนกระทั่งวันต่อมา…….เค้าได้ไปพบกับแฮเลนตามปกติแล้วเล่าเรื่องของทั้งสองให้.ซึ่งกันและกันฟัง……..เหมือนกันไม่มีผิด……..ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายรับไม่ด้ายกับเรื่องที่เกิดขึ้น…….เค้าทั้งสองคนกลุ่มใจมาก………..แฮเลนร้องไห้เสียใจ……และซาคาฟก็ปลอบแฮเลนตามปกติ……..และแล้วเค้าก็คิดได้ว่าเค้าพอจะมีวิธีการอยู่ทางเดียวเท่านั้นที่จะพอทำให้เค้าทั้งสองคนอยู่ร่วมกันได้………วิธีการนั้นคือ…..

     หนีออกจากบ้านแล้วไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน…………..เค้าทั้งสองคนได้ตกลงและนัดหมายวันเวลาที่จะกระทำการเช่นนี้กันเรียบร้อย……..

คืนวันนั้น……….ซาคาฟเตรียมตัวที่จะหนีออกจากปราสาทเพื่อออกไปดังจุดนัดพบกับแฮเลน……..เค้าได้ออกมาตัวเปล่ามีเพียงแต่กริช(มีด)คม ๆซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะมีอำนาจฆ่าเค้าให้ตายไปจากโลกนี้ได้…….จากที่เค้าเคยสบาย…..มาตลอดชีวิต……วันนี้แล้วสินะ..ที่เค้าต้องออกมาจากความสบายและใช้ชีวิตของเค้าอยู่กับคนที่เค้ารัก……….

แฮเลนก็เหมือนกัน………..เค้าก้อต้องหนีออกจากบ้านมาโดยที่ต้องจากพ่อและแม่ของเค้า……….เค้าได้หนีออกมาจนกระทั่งได้พบกันกับซาคาฟ……….

ทั่งคู่ดีใจและมีความทุกข์ปนอยู่นิดหน่อยที่เค้าต้องจากบ้านมา………..แต่เค้าทั้งสองก็ไม่ด้ายคิดอะไร……….
จนกระทั่งเช้าของวันรุ่งขึ้น…….
    ครอบครัวของทั้งสองรู้เข้าจึงรีบออกตามหา……..เค้าทั้งสองแต่ก็ไม่พบเลย…………..

เค้าทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันโดยไม่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเลย……

  …….และแล้วในวันหนึ่ง………แฮเลนได้ปลอกผลไม้….โดยใช้กริชที่ซาคาฟนำติดตัวมาด้วย……และเค้าก็ได้โดนกริชด้ามนั้นบาด……..และซาคาฟผู้ซึ่งเป็นผีดูดเลือดโดยที่ไม่เคยดูดเลือดมาก่อนเลย……….ก็ได้กลิ่นคาวเลือดและรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ด้าย………เค้าจึงได้เผลอทำร้ายแฮเลน……ด้วยสติที่เค้าควบคุมไม่ด้าย…………….หลังจากที่เค้ารู้สึกตัวแล้ว…….

เค้าหันมามองแฮเลน…….คนที่เค้ารักมากที่สุดกำลังเสียเลือดมาก………กำลังจะตายเพราะฝีมือเค้าในที่สุด………..เค้าเสียใจมาก…….จนบอกไม่ถูก…..เค้าร้องไห้เสียใจ……วิ่งเข้าไปกอดกับแฮเลนแล้วมองแฮเลน

แฮเลนได้พูดขึ้นมาว่า “ ซาคาฟ…..ฉันขอโทดที่ฉันต้องไป…….อันที่จริงแล้วฉันขัดขืนและต่อสู้กับซาคาฟเพื่อที่จะไม่ให้ซาคาฟทำร้ายเราได้…….แต่อ่ะไรที่ซาคาฟต้องการเรา…….สามารถทำให้กับซาคาฟทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตเราก็ยอม……….ไม่ผิดหรอกนะ…….ที่เราจะทำให้กับคนที่เรารักสักครั้งหนึ่ง…….และชาตินี้เราทั้งคู่เกิดมามีอุปสรรค์หลายอย่างที่เราฝ่าฝันด้วยกันมาจนกว่าจะถึงวันนี้ถึงแม้ว่ามันจะจบด้วยเหตุการณ์แบบนี้ก็เถ่อะ…….ชาติหน้าขอให้เราเกิดมา…….แล้วได้ใช้ชีวิตอยู่เหมือนกันกับมนุษย์ทั่วไปนะ……จำไว้ “ฉันรักเธอ…ซาคาฟ”
…….ทันทีที่แฮเลนพูดจบเค้าได้หลับตาลงไปในอ้อมกอดของซาคาฟ………แล้วมีน้ำตาไหลออกมาจากตาเค้า………ซาคาฟเสียใจอย่างที่ไม่เคยเสียใจมาก่อนเลย……….

เค้ามีความคิดที่ไม่เคยคิดที่จะทำตัวเองมาก่อนเลยในชีวิตนี้ก็คือ…….การฆ่าตัวเองตาย……เพราะเค้ารู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้เป็นการกระทำของคนที่โง่เคลา………แต่ครั้งนี้เค้ามีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกับคติที่เค้าเคยคิดมาก่อน………เค้าเสียใจมาก……….

แล้วทันใดนั้น………เค้าได้หยิบกริชด้ามเดียวกับที่บาดมือของแฮเลนออกมา……..แล้วเค้าก็พูดว่า……
……”.ชาติหน้าขอให้ความรักของเราเหมือนกันกับความรักมนุษย์ทั่วไป……แล้วขอให้เกิดมาพบกับคนที่เค้ารักมากที่สุดคนนี้ด้วยเถ่อะ…….”

แล้วเค้าก็พุ่งกริชด้ามนั้นเข้าสู่ลำตัว………..ในระหว่างที่เค้ากำลังจะดับสลายนั้นเค้าคิด….ถึงเด็จพ่อแล้วเด็จแม่ของเค้าเป็นอันดับแรก…….จากนั้นเค้าคิดถึงความรู้สึก ดี ๆ มากมายที่เค้ามีให้กับแฮเลน…….เค้ามีน้ำตาไหลออกมาจากตาแล้วเค้าก็พูดข้าง ๆ หูแฮเลนเบา ๆ ว่า……”ซาคาฟรักแฮเลนนะ”

แล้วเค้าทั้งคู่ก็นอนตายเคียงข้างกันไป…………………ร่างของเค้าทั่งคู่ถูกวางอยู่บนกระท่อมที่เค้าสร้างเพื่ออาศัยอยู่อย่างนั้น…..เวลาผ่านไปหลายร้อยหลายพันปี…….ร่างกายของเค้าทั้งสองคนก็ยังอยู่ที่เก่า…….และไม่มีอารายมาสามารถพังทลายซากศพของเค้าได้เพราะความรักที่มั่นคงและยืนยาวตลอดไป……………………………………………