หรือฉันแค่ฝันไป

เนื้อเรื่อง

หรือฉันแค่ฝันไป.....

               มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไรกันนะ  ความรู้สึกแบบนี้   เกิดมาก็ยังไม่เคยได้พบเจอ  แต่พอเจอเข้ากะตัวถึงได้รู้  แต่ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจ   ไม่อยากจะเรียกว่าเป็นความรัก  เพราะฉันไม่รู้จริงๆว่านี่มันคือความหลงหรือป่าว??  
              ถ้าเป็นไปได้   ฉันก็อยากให้มันเป็นแค่ความหลง    เพราะฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่งมันก็ต้องผ่านไป   และถึงตอนนั้น   ฉันอาจจะมานั่งหัวเราะความงี่เง่าของตัวเองเหมือนอย่างที่ผ่านมาก็ได้  
              ฉันอยากเล่านะ  อยากระบายให้ใครก็ได้รับรู้  ว่าฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน  
              .......บางครั้งฉันรู้สึกอึดอัด   ที่จะต้องมานั่งคิดถึงแต่เรื่องของเขา   (ฉันไม่ได้อยากคิดนะ  แต่มันห้ามไม่ได้นี่นา)
              แทบทุกเช้า... ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำถามว่า   วันนี้ฉันจะมีความสุขมั้ยน้า  หรือจะต้องทุกข์ใจอีก    ความสุขของฉันมันเหมือนกับความสุขรายวัน    ที่ผ่านมาชั่วครั้งชั่วคราว    แล้วเดี๋ยวก็ต้องผ่านไป    ชีวิตของฉันในแต่ละวันมันขึ้นอยู่กับเขา     ถ้าเขาดีกับฉัน  มันก็ทำให้ฉันอารมณ์ดีไปตลอดทั้งวัน    
              แต่ถ้าไม่........    
              ฉันก็กังวลไม่สบายใจไปทั้งวันเหมือนกัน    ทั้งที่แต่ก่อนฉันไม่เคยเป็นแบบนี้     ไม่เคยต้องคิดถึงใครมากขนาดนี้      ไม่เคยต้องกังวลหรือเสียใจกับคำพูดของใครบางคนนานขนาดนี้      ไม่เคยยอมให้ใครเข้ามามีอิทธิพลเหนือจิตใจของฉันมากอย่างนี้   และถ้าเป็นไปได้นะ    ฉันอยากกลับไปเป็นฉันคนเก่า     ที่ยังไม่เคยรู้จักกับความรัก     ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำให้ฉันสดชื่นแจ่มใสได้มากเหมือนอย่างเวลาที่รักราบรื่น    แต่อย่างน้อย     ฉันก็ไม่เคยต้องเจ็บปวดมากเหมือนอย่างเวลานี้
             ทุกเช้า    ก่อนที่จะทำอะไร   ฉันจะนั่งคิดว่าวันนี้ต้องเป็นกังวลเรื่องเขาอีกหรือป่าว  และถ้าใช่   มันเรื่องอะไรกันล่ะ    ฉันจะทนได้มั้ย  ต้องปั้นหน้าหลอกทั้งเขาแล้วก็ตัวเองไปอีกเท่าไร   เวลาได้ยินเขาเล่าถึงเรื่องผู้หญิงคนอื่นให้ฉันฟัง   เหมือนไม่มีอะไร  ถึงเขาจะบอกจะย้ำกับฉันอีกสักเท่าไรว่าเขาไม่มีอะไร  ไม่ได้คิดอะไร เพราะเขายังไม่คิดจะมีใคร  (หมายความว่าฉันก็ไม่มีสิทธิ์หวังด้วยใช่ไหม???)        มันก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลย
             ฉันอยากบอกเขานะ  ว่าฉันรู้สึกเหมือนจะทนไม่ได้ทุกครั้งเลยที่เขาทำแบบนี้      ฉันไม่ใช่นางเอกที่แสนดีในนิยายซะหน่อย     จะได้ไม่รู้สึกอะไรเวลาเขาพูดถึงผู้หญิงคนอื่น    
             ถ้าเพียงแต่.......  
              ....... เขาจะไม่ใช่คนที่ฉันชอบ      ฉันก็คงจะไม่รู้สึกทรมาน    ไม่สนใจ   ไม่แม้แต่แคร์ด้วยซ้ำ  
              แต่พอฉันกลับมาคิดดู   ฉันจะบอกเขาได้อย่างไรล่ะ     ถ้าฉันบอกก็เป็นอันจบเห่      เขาก็จะได้รู้กันพอดีซิว่าฉันคิดอย่างไร
              หลายคนอาจจะคิดสงสัยว่าแล้วทำไมฉันไม่บอกกับเขาไปเลยล่ะว่าคิดอย่างไร   ไม่ได้หรอก  ไม่ได้เด็ดขาด   ให้เขารู้ไม่ได้  เพราะฉันรู้คำตอบของมันดี
             ใช่!!!     ฉันรู้......  
             ฉันมันก็แค่ผู้หญิงขี้ขลาดคนหนึ่ง    
             ฉันกลัว!!!
             กลัวการเปลี่ยนแปลง........
             กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนไป........
             กลัวว่าพอเขารู้.....   เขาก็จะทำตัวห่างหายจากฉัน    เหมือนที่เขาเคยทำ(กับคนอื่น)
             ฉันรู้    เขาคงไม่กล้าทำร้ายน้ำใจฉัน   ด้วยการปฏิเสธอย่างหนักแน่นหรอกว่าไม่มีใจให้ฉันเลย    แต่เขาก็คงไม่เหมือนเดิมแน่ๆ   ฉันมั่นใจ!!
             เพราะจากตลอดเวลาที่ผ่านมา    หากเขาคิดอะไรกับฉันบ้าง    เขาก็คงไม่ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรื่อยเปื่อยแบบนี้  
ทุกวันนี้    ความสัมพันธ์ของฉันกับเขามันดูไม่มีอนาคตเอาเสียเลย   ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร   จริงจังกับฉันบ้างไหม   คิดถึงฉันได้เท่าเสี้ยวหนึ่งที่ฉันคิดถึงเขาหรือป่าว  
             บางครั้ง   ฉันยอมรับว่าเขาทำอะไรโดยไม่นึกถึงจิตใจฉัน   ไม่เคยแคร์กัน   จนดูเหมือนว่าเขาอาจจะกลายเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากในสายตาของคนอื่น    
             แต่ฉันไม่โทษเขาหรอกนะ   ไม่เคยโทษเขา    เพราะฉันคิดว่าเขาไม่ผิด  ก็ในเมื่อฉันไปชอบเขาเอง   แต่ในขณะเดียวกัน   เขาไม่ได้คิดตรงกับฉัน   ดังนั้น  ผลลัพธ์ของสมการนี้   ไม่มีทางเท่ากัน   เขาไม่ได้ชอบฉัน   ไม่ได้ชอบ    แล้วจะให้เขามาคอยนั่งระวังความรู้สึกของฉัน   เหมือนอย่างที่ฉันทำได้อย่างไร   ในเมื่อเขาไม่เคยคิดถึงมันเลย    
             ตอนนี้    ฉันมีชีวิตอยู่กับความหวาดกลัว    ว่าท้ายที่สุด   นิยายรักเรื่องนี้ของฉันมันจะจบลงอย่างไร    จบตรงที่ฉันต้องเสียใจ   นั่นล่ะแน่!!!
            แต่ช่วงเวลาที่ต้องเสียใจล่ะ   มันจะนานมากไหม    มันจะเจ็บมากหรือป่าว    มากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้อีกสักเท่าไร     แล้วอีกนานมั๊ยกว่ามันจะมาถึง    อีกนานไหมที่ฉันจะยังรู้สึกว่ามีเขาอยู่    นี่มันใกล้ถึงเวลาที่เขาจะไปหรือยัง??  
           หลายครั้งที่ฉันทุ่มตัวลงร้องไห้เหมือนคนบ้า   เพียงเพราะนึกว่าเขากำลังจะจากฉันไปแล้ว    ฉันจะไม่ได้พบ   ไม่ได้คุยกับเขาอีกต่อไปแล้ว......
            ยิ่งนับวัน    ความรู้สึกของฉันมันก็ยิ่งฝังรากลึกลงไปทุกทีๆ    ฉันเริ่มเป็นห่วงเป็นใยเขา   ในแบบที่ฉันห่วงเขาจริงๆนะ    ห่วงแบบที่กลัวว่าเขาจะเป็นอะไร   ห่วงใยสุขภาพของเขา   ไม่ใช่ว่าห่วงแบบที่ต้องพูดไปตามมารยาทเหมือนอย่างที่เคยเป็น  
            มีตั้งหลายครั้ง    ที่ฉันคิดจะตัดรากถอนโคลนให้หมดสิ้น    แต่มาถึงขั้นนี้   คงไม่ต้องเดาหรอกนะ   ว่าฉันก็พ่ายแพ้ตัวเองทุกที    ฉันทำใจไม่ได้   ฉันมักจะบอกกับตัวเองเสมอว่า    “ ตัดใจจากเขาน่ะมันยากนะ   แล้วก็ทรมานด้วย    ฉันจะทำร้ายตัวเองไปทำไม ”  
            ในเมื่อทุกวันนี้     การได้ใกล้ชิดเขาก็คือความสุขของฉัน    ไม่มีเขาฉันก็ทุกข์     ก็เดินกลับไปหาความสุขเหมือนเดิมดีกว่า    ถึงแม้ว่าสุขแล้วจะทุกข์ด้วย    หรือต้องทุกข์มากกว่าสุข    มันก็ยังดีกว่าต้องทุกข์อย่างเดียว    เขาเองยังไม่คิดจะรีบจากฉันไปในตอนนี้เลยสักนิด    แล้วฉันจะยอมแพ้เดินหนีออกมาเองก่อนทำไมกัน??     ก็ได้แต่คิดปลอบใจตัวเองอย่างนี้ไปทุกๆวัน    
            ไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะมาถึงเมื่อไร   แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าต้องทำอย่างไร    แล้วฉันจะอยู่กับใคร   จะมีใครอยู่ข้างๆฉันบ้าง    ทุกวันนี้  บางที   ในขณะที่ฉันอยู่ท่ามกลางเหล่าเพื่อนพ้องมากมาย     แต่ฉันก็เหงา    ฉันคิดถึงเขา   แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร  บางทีเหมือนจะอยู่ใกล้    แต่ความจริงก็ไกลเหลือเกิน   ฉันอยากจะเจอเขา   อยากอยู่ใกล้เขาทุกๆวัน  แต่มันก็เป็นไปไม่ได้    
            อ้อ   ฉันเคยคิดด้วยนะ   ว่าอาจจะมีสักวันนึงก็ได้    ที่เขาอยากมีใครสักคนอยู่ใกล้ๆ    แล้วถ้าหากเขาลองมองไปรอบตัวเขา    ก็จะเห็นว่าฉันนี่แหละที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด   เมื่อถึงวันนั้น   เขาอาจจะรับรู้แล้วก็ยอมรับความรู้สึกของฉันบ้างก็ได้  
            แต่หากวันข้างหน้า   ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด     ฉันก็อยากจะให้เรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝัน    ให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความหลงใหลได้ปลื้มชั่วคราวของผู้หญิงคนหนึ่ง    
             ใช่!!    เพราะฉันมันก็แค่ผู้หญิงขี้ขลาด   ที่กลัวความเปลี่ยนแปลง  
             และไม่อาจจะยอมรับความจริงใดๆได้อีกแล้ว..............