ผู้มาเยือน

เนื้อเรื่อง

ริมขอบฟ้า…
ร่างผู้หนึ่งทอดเหยียดยาวอยู่ ณ ที่ซึ่งผืนน้ำเคลื่อนเข้า ราวคอยเฝ้ากระเซ้าเหล่าเม็ดทราย ที่รายล้อมรอบแผ่นดินใหญ่
    สองหญิงสาวแลเห็นเงาร่างนั้นลิบๆ ต่อเมื่อเคลื่อนใกล้จึงพบ… ร่างสูงที่ทอดยาวนั้นเป็นของชายหนุ่ม  …แน่นิ่ง  ทว่างดงามราวรูปสลัก ปั้นแต่งจากฝีมือการช่างชั้นยอด  ใบหน้าแม้กร้านหยาบทั้งฉาบด้วยไอแดด แม้ทั่วร่างล้วนรอยคมมืดบาดลึก  กระนั้น ก็ยังคงสะกดนัยน์ตาผู้พบเจอ  มิให้เคลื่อนไปที่ใดได้เลย

    หญิงสาวทั้งสองคงยังยืนนิ่ง  สองมือยังถือแบกภาระที่หมายมอบ  แต่เพียงชั่วพริบที่ลมพัดวูบ  ชายผู้มาเยือนกลับยันกายขึ้น  ขณะร่างแบบบางทั้งสองล้มลง  แววตาแม้จ้องจับที่ชายหนุ่ม  แต่ก็มิอาจวูบไหวอีกต่อไป  
    กระแสลมยังคงโบกพัด คล้ายผลักพาผืนน้ำเคลื่อนเข้าหาฝั่ง  อาทิตย์นั้นก็คงความร้อนแรงดุจเดิม  ทว่าบัดนี้  บนผืนทรายกลับมีสองร่างที่นิ่งแน่  ทั้งโลหิตแดงข้นก็ทะลักเจิ่งนองเพียงชั่วครู่  ก่อนเม็ดทรายทั้งหลายที่รายรอบ  จะช่วยกันซับรับของเหลวนั้น ปิดฉากโศกนาฏกรรมจากมือมนุษย์  พร้อมสีแดงฉานที่ค่อยๆจมมิดไปใต้หาดทรายงาม…


เช้าวันรุ่ง…
ตะวันสาดแสงอีกครา  หลังม่านราตรีนานยาวเมื่อคืน ด้วยมิมีดวงดาวใดเปล่งแสง  กล่อมขับความมืดมิดเทียบจันทรากลางฟากฟ้า
    ชายผู้มาเยือนยังคงยืนนิ่งดุจหินผา  แม้เนิ่นนานจากการสิ้นชีพของหญิงสาวทั้งสอง แต่ความคิดคงเวียนวน
    …เหตุใด เขาจึงอยู่ที่นี่?
    …และเหตุใด… เหตุใด???…
\"นี่ข้าควรทำเช่นไร…?\" ร่างสูงก้มมองมือที่เปรอะไปด้วยคราบเลือดแห้งกรัง สีแดงโยงใยคล้ายมือผู้พิฆาต… ม่านมรณะเกรอะกรัง…    \"จะให้ข้าทำอย่างไร???\" เสียงก้องกังวานของชายผู้มาเยือนดังไปทั่ว คล้ายจงใจสะกิดให้แผ่นฟ้าเบิ่งตากับโศกนาฏกรรมไร้ความปรานีข้างใต้
    
จากนาทีที่ยังลังเล  เวลาที่ยังมิรู้หยั่ง  เพียงเสียงกิ่งไม้แกรกกรากรอบหาดทราย ก็พอพาลให้ชายหนุ่มสะท้านทุกขุมขน  ด้วยสองมนุษย์ที่สืบเท้าเข้าหา แววตาล้วนตระหนก
\"เกิดอะไรขึ้น?\" แม้น้ำเสียงที่เปล่งออกฟังแข็งกล้า ก็มิอาจซ่อนความหวาดไว้ได้มิด เมื่อนัยน์ตาเลื่อนไปจับที่ร่างของหญิงสาว
    \"มา…มารีนา…  อาลี..  นี่มัน… อะไรกัน??!!\"
    มิมีคำตอบจากปากผู้ใด  ด้วยสองชีวิตกลืนหาย  อีกหนึ่งที่เหลือยืนนิ่ง คล้ายไม่รับรู้สิ่งใด…

เสียงผืนน้ำสาดกระทบฝั่ง  ก่อเกิดคลื่นเคลื่อนเข้ามิสุดสิ้น  ผู้มาเยือนนิ่งงัน คล้ายกำลังรับฟังเสียงคลื่น…  คลื่นแห่งทะเลฝากถ้อยคำนานา จากที่ที่จากมา  กระทั่งสายน้ำรุกฝั่งรุนแรง ม้วนตัวเป็นระรอกใหญ่สุดประมาณ  ชายหนุ่มเคลื่อนเข้าหาคลื่นนั้น  ทั้งรำพันคล้ายได้ครอบครัวคืนกลับ  คล้ายคลื่นชักนำเขาสู่คำว่า \"บ้าน\"  ทิ้งมนุษย์ทั้งสองให้มองตามด้วยความฉงน  ทั้งระคนประหลาดใจ  ทันใด  คล้ายถูกบางสิ่งดูดดึง ทั้งสองกลับก้าวย่างตามชายหนุ่ม  คลื่นโหมรุนแรง  กระทบฟากฝั่งด้วยเสียงกระหน่ำดังฟ้าคำราม  ต่อเมื่อเคลื่อนถอยจึงค่อยลดกำลัง  กระนั้นก็ยังพัดพาเอาสองร่างตรึงติดไปด้วย  ทิ้งไว้เพียงเสียงโหยหวนร่ำร้องของสองมนุษย์ ก่อนถูกพาลงใต้ผืนน้ำมืดมิดชั่วกาล

เมื่อคลื่นซัดซาลง นอกจากเลือดแดงไหลปนปะผืนน้ำ  ก็เพียงร่างตระหง่านของชายหนุ่ม  นิ้วเรียวลูบคมแหลมที่ทำลายชีวิตมนุษย์ทั้งสองเมื่อครู่  รอยยิ้มเหยียดชัดบนใบหน้า คล้ายท้าทายบางสิ่ง

\"…ข้าไม่มีวันแพ้  …ข้าจะไม่ยอมแพ้\"  เสียงคำรามของชายผู้มาเยือน ทุกคำล้วนเน้นหนัก  ด้วยล้นเอ่อจากความมั่นใจ แววตาแข็งกล้าประกาศก้องแทนคำพูดใด


ค่ำคืนนั้น…
ราตรีสุกสกาวด้วยดวงดาวนับพัน กระจายกันทั่วทั้งแผ่นฟ้า  จันทราก็ท่องนภาพร้อมเหล่ามิตระดารา ยังคงสุกสว่างแม้แสงพันพัวนับคณา
    ชายผู้มาเยือนยังดั้นด้นเดินตรงตามเส้นทาง แม้มิรู้ว่าทางเส้นนั้นนำสู่สิ่งใด  แม้ป่ารกทึบแน่นหนาบดบังดวงตา  ทว่าหาได้บดบังจิตใจไม่  ด้วยมือยังกำอาวุธคมกล้า เปื้อนเปรอะคราบเลือดเกรอะกรัง  แววตาเลื่อนลอยคล้ายผู้เลอะเลือน  รอยยิ้มยังเหยียดชัดบนใบหน้า  แต่ครานี้แฝงซึ่งความลับยากหยั่ง…  ลึกล้นยิ่งสิ่งใด


สุดทาง…
แสงไฟจากหมู่บ้านส่องสว่างระรายทั่วริมทาง  ทว่าประตูทุกบ้าน หน้าต่างทุกบานล้วนปิดเงียบ…
ผู้มาเยือนเหยียดยิ้มอีกครา เมื่อเห็นว่าทุกอย่างล้วนเป็นดังคาด  ชายหนุ่มค่อยสืบเท้า  ย่างเข้าทีละก้าว…ทีละก้าว…
เวลานั้น หากผู้ใดได้เคลื่อนใกล้  คงได้กลิ่นคาวกระหายเลือด  ทุกๆย่างของผู้มาเยือน
ทุกๆนาทีอาวุธในมือยิ่งกำแน่น คล้ายพร้อมรับมือกับบางสิ่ง…


ทันใดนั้น…
เงาทะมึนปรากฏขึ้นตรงหน้า
\"เจ้าคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไร?  เดินท่องในความฝันงั้นรึ?\"
…เงียบ…

\"หรือเจ้ามองหาสิ่งใดในความมืดมิดนี่?\"
…เงียบ…
\"เช่นนั้นจงเหลียวไปรอบๆ มองให้โปร่ง แล้วเจ้าจะรู้ว่าที่นี่ไม่เหลือใคร  หรืออะไรที่เจ้าต้องการ\"
…เงียบ…

\"ลืมตาตื่นเสียที เจ้าโง่!\"
\"กลับไปซะ  หันกลับไปในที่ที่เจ้าจากมา\"
…เงียบ…

\"เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?…  สิ้นเสียงข้า  ขอสั่งให้เจ้ากลับออกไป\"  ในครานี้เสียงที่เปล่งออกนั้นเยียบเย็นและเฉียบขาดกว่าครั้งใดๆ
ชายหนุ่มเงยหน้าสบตากับเจ้าชีวิตเบื้องหน้า รอยยิ้มเหยียดชัดยังปรากฏ

…ข้า คือ ผู้ มา เยือน…