ก็รู้ดีวันนี้สายเกินไป

เนื้อเรื่อง

ต้นกล้า หรือเรียกสั้นๆว่า กล้า กล้าเป็นคนธรรมดา ไม่ได้มีอะไรพิเศษ หน้าตาก็ธรรมดา จัดว่าเป็นคนหน้าตาปานกลางไม่แย่ แต่ก็ไม่หล่อไป ปีนี้ต้นกล้าเพิ่งจะเข้าเรียนในมหาลัยแห่งหนึ่งได้อาทิตย์แรก วันแรกๆก็ไม่มีอะไรผ่านไปเรื่อยๆ ต้นกล้าได้คิดว่าชีวิตในมหาลัยอะไรมานชั่งหน้าเบื่ออย่างนี้ เราต้องทนอยู่ในนี้อีกตั้งหลายปี เห็นใครๆเขาว่าชีวิตในช่วงมหาลัยเป็นช่วงที่สนุกที่สุดในชีวิต แต่สำหรับต้นกล้าเขาคิดว่ามานหน้าเบื่อมากที่สุดในชีวิต นี่ขนาดแค่เพิ่งเปิดเรียนมาได้อีกทิตยแรกนะเนี่ยยางเบื่อขนาดนี้แล้วต้องทนอีกกี่ปี ไม่อยากคิดเลย

                    วันนี้เป็นวันศุกร์ เวลาประมาณ 12.30 น. ต้นกล้าได้เดินมาทานอาหารที่โรงอาหารตามปกติอย่างที่เคยทำมาในวันแรกๆ แต่วันนี้ดูแปลกอย่างเห็นได้ชัดเพราะว่า ในโรงอาหารวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนอย่างหนาแน่น แต่สักแปปกล้าได้กวาดสายตาไปรอบๆแล้วได้มองเห็นโต๊ะว่างอยู่ตัวหนึ่ง แต่เป็นโต๊ะตัวเล็กนั่งได้แค่ประมาณ2คน โต๊ะนี้ยังไม่มีใครนั่งเลย และเป็นโต๊ะเดียวที่เหลือในโรงอาหารตอนนี้ ดังนั้นเมื่อกล้าเห็นโต๊ะที่ว่างอยู่ก็จึงรีบไปซื้ออาหารมาอย่างรวดเร็วและเดินอย่างรีบร้อน เพื่อที่จะไปนั่งโต๊ะตัวเดียวที่เหลือว่างอยู่ แต่เขาเดินอย่างไม่ระวัง ไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งผู้หญิงคนนี้เป็นหน้าตาดีขาว น่ารัก ทั้งกล้าและผู้หญิงคนนี้เดินชนกันเพราะต่างคนต่างต้องการมานั่งโต๊ะที่เหลืออยู่ตัวเดียวในโรงอาหาร เมื่อทั้งสองคนชนกัน อาหารของกล้าหกไปที่พื้นไปครึ่งหนึ่ง องค์ผู้หญิงคนนั้นก็หกไปนิดหนึ่ง ทั้งสอง2ไปเกิดความโมโหขึ้นมาทั้งคู่จึงมีการต่อว่ากัน โดยฝ่ายหญิงได้ว่าก่อน

                     \" เดินอย่างไงเนี่ยทำไมไม่ระวังดูสิเนี่ยอาหารของฉันหกแล้ว \"

                     กล้าก็เถียงขึ้นมาว่า \"คุณนั่นแหละเดินอย่างไงชนผมอาหารหกไปตั้งเยอะ\"

แต่ทั้ง2คนทะเลาะกันเสียงดังคนรอบต่างหันมามอง เมื่อทั้งคู่เห็นจึงนั่งลง แล้วต่างคนต่างกิน    \"ฝ่ายหญิงบ่นกะตัวเองในใจว่าคนอะไรผิดแล้วยังไม่รู้จักขอโทดอีก หน้าตาก็ไม่หล่อ แถมยังปากไม่ดีอีก ว่าได้กระทั่งผู้หญิง\"
              \"ส่วนกล้าก็คิดอยู่เหมือนกันว่า ผู้หญิงอาราย หน้าตาก็น่ารักดี แต่นิสัยเสีย เดินชนแล้วยังไม่ขอโทษอีก\"
                  ในตอนนั้นทั้งคู่ต่างไม่ชอบหน้ากันซึ่งเพิง่ได้เจอกันเป็นครั้งแรก กล้าตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเร็วด้วยความโมโหแล้วลุกจากไปจากโต๊ะก่อน ที่คนผู้หญิงคนนี้จะกินเสร็จ แล้วกล้าก็เดินไปเรียนด้วยความโมโหและหิว เพราะยังทานไม่อิ่ม ก็อาหารหกไปตั้งครึ้งหนิ กล้าเรียนเสร็จประมาณ6โมงเย็นกว่าๆ ช่วงนี้เป็นหน้าหนาวจึงมืดไว ระหว่างกล้าเดินกลับหอนั้น กล้าต้องผ่านสะพานลอยแห่งหนึ่ง เป็นสะพานลอยที่ไม่ค่อยมีแสงไฟเท่าไหร่มีแต่ไปสลัวๆ เดินยึ้นสะพานถึงกลางสะพานลอย กล้าได้หยุดดูดาว และคิดในใจว่าดาวคืนนี้ช่างสวยผิดปกติวันนี้มันเป็นวันอะไรกันแน่ตอนกลางวันโชคไม่ดีได้เจอผู้หญิงนิสัยเสีย
                  แต่กลางคืนดาวกลับสวยจนผิดหูผิดตา ปกติกล้าเดินผ่านที่นี้ทุกวันแต่ไม่เคยสังเกตุแม้แต่น้อยวันนี้ไม่รู้วันนี้อะไรดลใจให้เราหยุดดูดาวตรงนี้เนี่ย ดูได้สัก5นาที กล้าก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ กล้าพยายามมองไปยังต้นเสียงกล้าได้สังเกตุเห็นผู้หญิงแต่งเครื่องแบบมหาลัยเดียวกับกล้า แล้วมีผู้ชาย2คนกำลังจะลวนลามเธอ ดังเมื่อกล้าเห็นเช่นนั้น กล้าจะรออะไรเล่าไปแสดงมาดสุภาพบุรุษสิ กล้าวิ่งไปด้วยความเร็ว แล้วไปผลักผู้ชายคนหนึ่งออกจากตัวผู้หญิงคนนั้นแล้วบอกว่าจะทำอะไรนะ แล้วเพื่อนของผู้ชายคนที่ถูกผลักก็ควักคัตเตอร์จากกระเป๋ากางเกงมาแล้วฝันไปที่กล้า แต่โชคดีที่กล้าหลบได้ไม่จนที่สำคัญ แต่โชคร้ายที่มันเฉี่ยวไปโดนแขนเลือดไหลเป็นทาง แต่กล้าก็หาไม้ที่อยู่แถวนั้นจึงคว้ามาตีมือของผู้ชายที่ถือมีดจึงทำให้มีดตกพื้น แล้วกล้าก็ไม่รอช้าฟาดไม้ไปอย่างแรงอีกทีไปที่หัวของคนนั้น ผู้ชายคนนั้นหัวแตกแล้วก็สลบไปกับพื้นเหลืออีกคนหนึ่ง แต่คนนี้ไม่มีอาวุธกล้าจึงเอ่ยปากขึ้นถามก่อนว่าจะเอาอีกเหรอ ด้วยความที่ไม่อยากทำร้ายใคร ผู้ชายอีกคนเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งหนีไป แล้วกล้าก็เฟี่ยงไม้ไปกับพื้นแล้ว  \"บอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าคุยรีบไปเหอะเด่วมันกลับมาอีกจะแย่ แล้วกล้าก็พาผู้หญิงคนนั้นเดินมาจนถึงที่ที่มีไฟสว่างพอแล้วถามผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นอะไรมากไหมครับ\"  ทั้งที่ยังไม่ได้ดูหน้าเธอเพราะมัวแต่ดูแผลที่แขนตัวเองอยู่ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ตอบโดยไม่ได้มองหน้ากล้าเหมือนกันเพราะกำลังจัดเสื้อผ้าที่ยับอยู่ ตอบว่า  \"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วย ถ้าไม่ได้คุณป่านี้ฉันคงเสร็จพวกมันไปแล้ว\"  
                   แล้วทั้งคูก็หันหน้ามามองกันแล้วเอ่ยพร้อมกันว่า \"อ้าวนี่เธอคนนิสัยเสีย อ้าวนี่นายปากเสีย\" อะไรมันช่างบังเอิญขนาดนี้เนี่ย มาเจอกันอีกได้ไง กล้าก็ตอบด้วยว่าก็ \"นี่มันทางกลับหอผมจะให้ผมไม่ผ่านทางนี้ได้ไง\" แล้วคุณล่ะ \"นี่ก็ทางกลับหอฉันเหมือนกัน
                                      \"แล้วนี่นายเป็นไรมากหรือปล่าว กล้าตอบไม่เป็นไรหรอก แล้วผ้หญิงคนนี้ก็เหลือบไปเห็นเลือดที่แขนเสื้ออ้าวนี่นายโดนฟันเหรอเนี่ย แล้วบอกไม่เป็นไรได้ไงดูสิเลือดไหลใหญ่เลย\"
                                      \"กล้าเอ่ยขึ้นว่าไม่เป็นไรหรอกแผลแค่นี้ไกลหัวใจเยอะ\"
                   ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ได้ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า แล้วเอ่ยว่าดูซิเลือดไหลไม่หยุดแล้วมาทำปากเก่งอีก ยื่นแขนมาสิจะพันแผลให้แล้วกล้าก็ยื่นแขนไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นได้กำลังผันแผลให้กล้าอย่างตั้งใจกล้าได้มองหน้าเธอแล้วก็คิดว่าเธอนี่ก็ไม่ใช่คนนิสัยเสียอะไรแล้วเวลาตอนทำหน้าตาเอาจริงเอาจังนี่หน้ารักเป็นบ้าเลย แล้วกล้าก็ยิ้ม พอผู้หญิงคนนั้นพันเสร็จแล้วเห็นกล้ายิ้มจึงถามขึ้นว่า
                                     \"นายยิ้มอะไรของนาย กล้าก็ตอบว่า ปล่าว\"
                   แล้วก็ยิ้มต่อ แล้วทั้งสองก็เดินไปด้วยกันแล้วไปนั่งพักยังสวนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นสวนระหว่างทางกลับหอกล้า ตอนนี้ก็ดึกแล้วประมาณ4ทุ่มกว่า ที่สวนสาธารณะได้มีเก้าอี้อยู่ตัวหนึ่งทั้งสองได้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน แต่กล้านั่งริมหนึ่งแล้วผู้ห่างคนนี้ก็นั่งริมหนึ่งแล้วก็นั่งคุยกันแล้วทั้ง2ก็เอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า \"แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ\" แล้วผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่านายบอกก่อนละกัน ผู้ชายก็เอ่ยปากขึ้น
                                     \"เราชื่อ ต้นกล้าหรือเรียกสั้นๆว่า กล้า\" แล้วกล้าก็ถามขึ้นว่าแล้วเธอล่ะ ผู้หญิงคนนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า
                                     \"อ๋อ เราชื่อ ขิม\" แล้วขิมก็ถามกล้าว่า กล้าเรียนคณะไหนล่ะ กล้าบอกว่า กล้าเรียนคณะนิติศาสตร์ เพราะเราอยากเป็นทนายความ แล้วขิมละ เราก็เรียนนิติศาสตร์เราอยากเป็นอัยการหญิง อะไรจะบังเอิญขนาดนี้เราเรียนคณะเดียวกันด้วย ทั้งคู่คุยกันอยู่นานจนถึงเวลา เที่ยงคืน แล้วขิมก็ดูนาฬิกา โอ๊ยนี่เที่ยงคืนแล้วกล้าเราต้องกลับหอแล้ว กล้าก็เอ่ยขึ้นว่าเราก็ว่างั้น แล้วทั้ง2คนก็ล่ำลากันแล้วก็เดินไปยังหอของของตอนเอง แล้วขิมเอ่ยขึ้นว่า หอกล้าไปทางนี้เหรอ อืม แล้วขิมก็เอ่ยตามขึ้นว่าหอขิมก็ไปทางนี้ พอกล้าเดินมาถึงหอกล้าก็บอกขิมว่านี่ถึงหอเราแล้ว เราไปก่อนนะ
                                     \"ขิมก็บอกกล้าขึ้นมาว่ากล้านี่ก็ถึงหอขิมแล้วเหมือนกัน\" กล้าก็เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ!! อ้าวบังเอิญอีกแล้วแล้วทั้ง2คนก็ยิ้มให้กัน แล้วกล้าถามขิมว่าห้องกล้าอยู่ชั้นไหนล่ะเราอยู่ชั้นบนสุด \"กล้าก็บอกว่าเราก็อยู่ชั้นบนสุดเหมือนกัน\" ขิมก็เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจว่าอะไรนะ!! บังเอิญอีกแล้ว แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กัน แล้วกล้าก็ถามว่า \"ทำไมกล้าไม่เคยเห็นขิมเลยอะ\" \"ขิมก็ตอบว่าอ๋อขิมเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้เป็นวันแรกวันแรกก็เกิดเรื่องแล้ว แย่จังพูดด้วยหน้าตาเศร้าT_T แล้วกล้าก็พูดแซมขึ้นมาว่า \"ไม่ต้องห่วงกล้าคนนี้จะเป็นบอดี้การ์ดให้ขิมเอง\"  ขิมก็ขำ^_^แล้วก็พูดขึ้นว่า \"แขนยังเจ็บอยู่เลยยังมาทำซ่าอีก\" แล้วกล้าก็บอกกับขิมว่าเดี๋ยวกล้าจะซักผ้าเช็ดหน้าแล้วเอาไปคืนให้พรุ่งนี้นะ ขิมยิ้มแล้วตอบว่า \"ไม่เป็นไรหรอกกล้า ไม่ต้องคืนเราแล้วเราถึงเป็นของตอบแทนที่กล้าช่วยเราไว้ละกัน\" กล้าก็เอ่ยปากขึ้นว่าเบาๆว่า \"มันคุ้มกันไหมเนี่ย\" แล้วทำหน้าตางอนเล็กน้อยแล้วก็ยิ้ม ขิมก็ยิ้มให้แล้วบอกว่าให้แล้วก็ \"อย่าพูดมากน่าเราไปก่อนนะ\" พอขิมเดินไปให้สัก2-3ก้าวกล้าก็เรียกขิมอีกครั้ง \"ขิมๆ\" ขิมหันหน้ามาอะไรเหรอ กล้าก็บอกขิมว่า \"เราขอโทษนะเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่โรงอาหารอ่า\" \"ขิมบอกว่า ขิมก็ต้องขอโทษกล้าเหมือนกันตอนนั้นขิมอารมณ์ร้อนไปหน่อยขอโทษนะ\" กล้าก็บอกไม่เป็นไรหรอก แล้วกล้าก็เอ่ยขึ้นว่า  \"เพื่อเป็นการขอโทษกล้าจะเป็นบอร์ดี้การ์ดให้ขิมตลอดจนขิมเรียนจบ\" ขิมยิ้มไปแล้วไม่ตอบแล้วก็บอกว่า \"เราไปละนะ\" แล้วก็หันมาบอกกล้าว่า \"กล้าฝันดีนะ\" แล้วก็ยิ้มให้ กล้ายิ้มให้ขิมแล้วก็ตอบว่า อืม \"ขิมขอฝันดีเหมือนกันนะ\"
                                     แล้วขิมก็เดินไปเข้าห้องอีกฟากหนึ่งของหอ แล้วกล้าก็กลับมาเข้าห้องแล้วอาบน้ำนอน วันรุ่งขึ้นประมาณ 8โมงเช้า มีคนมาเคาะประตูห้องกล้าแล้วกล้าก็เดินออกไปเปิดประตู เมื่อเปิดประตูกล้าถึงกับอึ้งเมื่อได้เห็นขิมในตอนเช้าเพราะขิมเป็นคนทั้ง สวย น่ารัก นิสัยดี เมื่อเห็นในตอนสว่างยิ่งสวยขึ้นเป็นทวีคูณเลย กล้าคิดอยู่ในใจแล้วกล้าก็ยิ้ม ขิมก็เอ่ยขึ้นว่ายิ้มอะไรกล้า กล้าก็ตอบว่าปล่าว แล้วขิมก็พูดขึ้นว่านี่ไปอาบน้ำได้แล้วสายแล้วเดี๋ยวไม่ทันเรียนหรอก แล้วกล้าก็หันไปดูนาฬิกา แล้วก็ตกใจแล้วเอ่ยขึ้นว่าอะไรเนี่ย 8โมงแล้วสายยแล้วสายแล้วกล้าขอตัวอาบน้ำก่อนนะขิมมารอในห้องกล้าก่อนก็ได้ ขิมก็ตอบว่า อืมก็ได้ สักพักกล้าก็อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินไปมหาลัยด้วยกัน แล้วเวลาเรียนก็นั่งใกล้กัน พอถึงเวลาทาข้าวก็จะทานด้วยกัน ทั้ง2คนทำกันอย่างนี้เป็นประจำทุกวันจนขึ้นปี2 คนก็เริ่มรู้จักขิมมากขึ้น เพราะขิมเป็นคนเก่ง นิสัยดี ที่สำคัญสวยและน่ารัก จึงทำให้มีบรรดารุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน คณะเดียวกันบ้างต่างตณะกันบ้างต่างก็รุ่มล้องขิมมาจีบขิมกันมากมาย แต่ขิมก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ แต่ยังไงอีกนานวันเข้าขิมกับกล้าก็ใกล้ชิดกันเรื่อยๆและสนิทกันมากขึ้นทุกวัน ไปกลับมหาลัยด้วยกันทุกวัน ทานข้าวด้วยกันทุกมื้อ กล้าจึงเป็นที่อิฉาของผู้ชายทั้งหลายในมหาลัย กล้าก็แอบดีใจอยู่นิดที่เป็นที่อิจฉาของคนทั่วไปและที่ได้มีโอกาสใกล้ขิมมากกว่าผู้ชายคนอื่น ในสายตาของขิมขิมมองกล้าว่า กล้าเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม้เคยล่วงเกิน เลยสักนิด ขิมชอบกล้า แต่ขิมก็คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่ไหนจะบอกรักผู้ชายก่อน จึงไม่ได้บอกอะไรทำตัวเป็นปกติเรื่อยมา
                                    ในใจกล้าตอนนี้ก็หลงรักขิมเข้าเต็มเปา แต่คิดว่าตัวเองนั้นไม่เหมาะกับขิม หน้าตาก็ไม่หล่อ เรียนก็ปานกลาง เทียบกับคนที่มาจีบขิมก็ไม่ได้ จึงได้แต่แอบชอบขิมอยู่ในใจเรื่อยมา ไม่กล้าบอกเพราะกลัวว่าบอกไปขิมจะโกรธ แวไม่พูดกับกล้าอีก จึงต้องทำตัวตามปกติเพราะกลัวว่าขิมจะจับได้ หลายครั้งในวันสำคัญ เช่น วันวาเลนไทม์ กล้าก็จะให้ดอกไม้ขิมทุกปี ผู้ชายหลายร้อยคนที่ต้องการจะให้ดอกไม้แต่ขิม ขิมรับแล้วพอตกเย็นก็ทิ้งจะเหลือแต่ของกล้าไว้ แล้วก็นำหนังสือไปทับดอกไม้ที่ลก้าให้มา ขิมทำอย่างนี้ทุกปี ปัจจุบันขิมอยู่ปี4แล้ว ได้ดอกกุหลาบมาจากกล้า3ดอกแล้ว ทุกๆวาเลนไทม์ขิมก็จะคอยถามกล้าอยูเสมอว่า กล้าให้ดอกไม้เนี่ยกล้าคิดอะไรกับขิมเป็นพิเศษหรือปล่าวกล้าเขินจนหน้าแดงแล้วก็ชอบชวนเปลี่ยนเรื่องตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ขิมก็คาดว่าปีนี้ขิมต้องคาดคั้นเอาคำนั้นจากกล้าให้ได้ทั้งๆที่ขิมรู้อยู่แล้วว่า กล้าคิดอย่างไงแต่ขิมรอให้กล้าบอก คำนั้น
                                    เมื่อขึ้นปี4ความสัมพันของทั้ง2คนก็เริ่มห่างเหินไปเรื่อยๆ เพราะเพื่อนที่คณะได้มาชวนขิมเข้าชมรมเชียร์ลีดเดอร์ เพราะว่าตอนนั้นทีมเชียร์ยังขาดคนหนึ่งอยู่ แล้วขิมเป็นคนที่หน้าตาสวย เหมาะที่จะเป็นเชียวร์หลีดเดอร์ ขิมได้บอกเพื่อนไปว่าเราขอคิดดูก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาให้คำตอบ ขิมได้กลับมาถามกล้า ว่าควรจะเข้าดีไหมกล้าบอกว่าก็แล้วแต่ขิมสิ ขิมอยากเป็นไหมล่ะ วันรุ่งขึ้นขิมได้มาให้คำตอบกลับเพื่อน ว่า ตกลงเราจะเป็นสมาชิกในทีมเชียร์ก็ได้ แต่ขิมบอกว่าแค่แห่งเสร็จเท่านั้นนะ เพราะในใจขิมกลัวว่าจะไม่ได้มีเวลาให้กับกล้าเพราะปรกติไปไหนด้วยกันตลอดกลัวกล้าจะน้อยใจ แล้วก็คิดว่านี่ใกล้จบแล้วจึงหน้าจะใกล้ชิดกับกล้าให้มากที่สุด ชมรมเชียลีดเดอร์ได้มีสปอนเซอร์เป็นนักเรียนวิศวะนิสัยดี หน้าตาหล่อ เป็นที่หมายปองของสาวๆ แต่เขาก็ไม่สน นักเรียนวิศวะคนนี้ชื่อว่า เบิร์ด ครั้งแรกที่เบิร์ดได้เห็นหน้าขิม เบิร์ดได้หลงรักขิมเข้าอย่างจัง แล้วยพยายาม จีบขิมทุกวิถีทางตอนแรกๆขิมก็ไม่ได้สนอะไร แต่เพราะนี้ใกล้แข่วแล้วเลยต้องซ้อมหนักจึงทำให้เบิร์ดมีโอกาสใกล้ชิดขิมมากขึ้น ขิมได้มาบอกกับกล้าว่าช่วงนี้ขิมต้องซ้อมหนักกล้าไม่ต้องรอขิมหรอกกล้ากลับหอไปก่อนเหอะเดี๋ยวเรากัลบเองได้ กล้าทำหน้างอนเล็กน้อยแล้วก็เอ่ยขึ้นว่าเดี๋ยวนี้เบื่อกล้าแล้วใช่ไหมล่ะ ขิมก็หัวเราะแล้วบอกขึ้นว่า อย่างอนเลยนะขิมสัญญาว่าถ้าแข่งเชียร์เสร็จขิมจะไปไหนกับกล้าตลอดเลย กล้ายิ้มแล้วก็พูดกับขิมก่อนที่จะเดินกบัลหอว่า อย่าหักโหมมากนะ ขิมก็ยิ้มแล้วตอบว่า เจ้าค่า แล้วขิมก็เดินกลับไปซ้อมต่อ วันนี้ขิมซ้อมเสร็จก็4ทุ่มกว่าๆ เบิร์ดได้เข้ามาถามขิมว่า \"อ้าวนี่กลับคนเดียวเหรอ\" บอดี้การ์ดไปไหนล่ะ ขิมตอบว่า \"อ๋อกล้าขิมบอกให้เค้าไม่ต้องรอเองแหละ\" เบิร์ดเอ่ยแซมขึ้นมาทั้นทีว่า \"งั้นเบิร์ดขอไปส่งขิมได้ไหม กลับคนเดียวมันอันตรายนะ\" ขิมคิดดูสักแปปแล้วก็หันมาตอบว่าอืมก็ได้ เบิร์ดได้เดินไปส่งขิม ในระหว่างทางผ่าน้รานอาหารเบิร์ดจึงแกล้งออกอุบายทำป็นหิวแล้วอ้อนให้ขิมรอเป็นเพื่อน เพื่อให้ได้มีเวลาอยู่กับขิมนานๆ พอทานเสร็จขิมก็ชวนเบิร์ดกลับ
                                   ในขณะเดียวกันกล้าก็ได้นั่งรอขิมอยู่ด้านล่างของหอรอจนดึก และ ยังคงรอต่อไปจนขิมมา แต่พอขิมมากล้าเห็นขิมมากลับผู้ชายที่ไหนไม่รู้กล้าจึงไปหาที่แอบแล้วฟังว่าทั้ง2พูดอะไรกัน ก่อนที่เบิร์ดจะกลับเบิร์ดได้หันมาบอกขิมว่าคืนนี้ฝันดีนะครับขิม ขิมยิ้มแล้วตอบอืม เมื่อกล้าไปยินเช่นนั้น กล้าก็เริ่มทำตัวห่างขิมไปเรื่อยๆจากเคยไปมหาลัยด้วยกัน แต่คราวนี้ต้องแยกกันไป แล้วก็ไม่รอขิมกลับ เมื่อถึงวันแข่งเชียร์กล้าไปดูแต่แอบดูเพื่อไม่ให้ขิมเห็น เมื่อแข่วเสร็จปรากฏว่าทีมขิมชนะ ทุกคนในทีมต่างดีใจแล้วขิมก็กระโดดเข้ากอดเบิร์ดแล้วบอกว่าเบิร์ดขิมทำได้แล้ว เมื่อกล้าเห็นกล้าโกรธมากจึงรีบกลับ วันรุ่งขึ้นขิมได้มาถามกล้าว่า กล้าได้ไปดูขิมแข่งหรือปล่าว กล้าตอบด้วยถ้อยคำสั้นๆว่า \"ปล่าว\" แล้วขิมถามว่าทำไม ขิมเสียใจมากในตอนนั้น แล้วกล้าก็ตอบว่า \"กล้าไม่ว่างอ่า ขอโทษนะ\"
                                   แล้วกล้าก็ไปมหาลัยโดยไม่รอขิม ขิมยืนเสียใจอยู่พักหนึ่งแล้วก็เดินตามไปทีหลัง ช่วงนี้กล้ากับขิมเริ่มห่างกนัทมากขึ้นมากขึ้น จึงทำให้เยิร์ดได้อยู่ใกล้กับขิมมากกว่ากล้าในตอนนี้  ขิมก็เริ่มใจอ่อน แล้วทำดีกับเบิร์ดมากขึ้น เมื่อถึงวันรับประกาศนียบัตร วันนี้เป็นวันวาเลนไทม์ พอดี กล้ากะจะบอกความจริงกับขิมวันนี้แล้วบอกรักขิมเสียเลย แต่เมื่อพอรับเสณ้จกล้าได้เดินตามหาขิม ทั่วจนกล้าหาขิมเจอ แต่ไม่ได้เข้าไปเพราะขิมยืนคุยกับเบิร์ดอยู่ แล้วเผลอได้ยินเข้าที่เบิร์ดพูดกับขิม เบิร์ดมอบดอกกุหลาบช่อใหญ่ แล้วบอกกับขิมว่า เบิร์ดชอบขิมนะ ทันใดที่กล้าได้ยินดอกกุหลาบที่กล้าเผ้ารอที่จะให้ขิมมาแรมปีได้หลุดลงจากมือกล้าไปกล้าก็กลับจากงานรับประกาศนียบัตร อย่างเสียใจ ในระหว่างที่รอวันรับปริญญามาถึงนั้นก็เกือบปี
                                  เมื่อวันรับปริญญาเสร็จเบิร์ด กับ ขิม ได้ประกาศให้เพ่อนๆทราบว่าทั้ง2คนจะแต่งงานกัน เมื่อกล้าได้ยินกล้าเสียใจเป็นอย่างมาก และเมื่อวันแต่งงานมาถึง กล้าได้ไปอวยพรขิมกับเบิร์ดพร้อมทั้ง เขียนความรู้สึกที่มีต่อขิมมาตอลดเวลา4ปีลงในจดหมายพร้อมให้ขิม แล้วบอกขิมว่า รอให้งานจบก่อนนะแล้วค่อยอ่าน จากนั้นกล้าได้เดินออกจากงานของขิมด้วยความเศร้าใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต เมื่องานจบขิมได้ เปิดอ่านจดหมายอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ ในจดหมายเขียนไว้ว่า ยินดีด้วยนะขิม ที่ได้แต่งงานกับคนดีๆอย่างเบิร์ด เบิร์ดคงดูแลขิมได้ เราเชื่ออย่างนั้น ตลอดเวลา4ปีที่ผ่านมา เราพยายามจะบอกขิมแต่ไม่กล้าเพราะกลัวว่าขิมรู้แล้วขิมจะไม่พูดกับเราอีก แต่เมื่อวันประกาศนียบัตร เรากะจะบอกคำนั้นกับขิมแล้ว แต่เบร์ดเขาบอกขิมไปก่อนแล้วเราจึงตัดสินใจไม่บอกขิม แล้ววันนั้นที่ขิมเชียร์อะเราไปดูนะ และสุดท้าย ตลอดเวลาที่เรารู้จักขิมมาขิมได้เปลี่ยนชีวติเราที่น่าเบื่อจยมีชีวิตชีวาได้อย่างปัจจุบันนี้ เราต้องขอบคุณขิมมากจริงๆสำหรับความรู้สึกดีๆตลอดเวลา ที่ได้มีให้เรา  ตอนนี้เรารู้ตัวว่าถึงจะบอกขิมไปเราก็รู้ว่าสายไปแล้ว แต่อย่างไงเราขอระความอัดอั้นตันใจที่เรามีให้ขิมตลอด4ปีที่ผ่านมาเหอะ เราจะบอกขิมว่า *เรารักขิม* ขิมอ่านไปพลางน้ำตาไหลไปแล้วก็บ่นว่ามาบอกอะไรตอนนี้กล้ามันสายไปแล้วจริงๆขิมก็รักกล้านะ เมื่ออ่านจบเบิร์ดที่จัดการเกี่ยวกบัแขกอยู่ข้างนอกได้เข้ามาในห้งอหอสักทีแล้วเห็นขิมร้องไห้จึงถามขิมว่าเป็นอะไร ขิมบอกว่า \"ปล่าวหรอกแมลงมันเข้าตา\"  
                                 จากนั้น กล้าได้ย้ายไปเป็นทนายความอยู่ต่างจังหวัดและคอนติดตามข่าวของขิมอยู่ตลอด เพราะตอนนี้ขิมได้เป็นอัยการสมใจแล้ว เบิร์ดเป็นวิศวะกรแล้ว ทั้ง2คนมีลูกกัน2คน จากนั้นขิมได้พยายามตามหาข่าวของกล้า จากทุกคนที่กล้ารู้จักแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่ากล้าไปอยู่ไหน กล้าไม่ได้แต่งงานแต่กล้าได้สาบานกับตัวเองไว้ว่าจะคอยดูแลขิมอยู่ห่างๆไปตลอดจนชีวติหาไม่ T_T