ความรู้สึกนี้มันคืออะไรใครตอบที ?

เนื้อเรื่อง

ความรู้สึกอย่างนี้มันคือ อะไร ช่วยบอกที ?
    เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ไม่ได้แต่งเพื่อให้ใครซาบซึ้ง ซึ่งอยากจะระบายความรู้สึกที่มีให้กับเธอคนนั้นลงในนี้( ผมก็ไม่รู้เหมือนกันมันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ ) และยังแอบหวังนิดๆว่าเธอจะรู้ หรือจะได้อ่าน ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้เลย
    เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ จ.สุพรรณบุรี ในโรงเรียนชายล้วนประจำจังหวัด ชื่อว่า โรงเรียนกรรณสูต ศึกษาลัย  โรงเรียนนี้จัดก่อตั้งขึ้นมาเป็นเวลานานแล้วประมาณร่วมร้อยกว่าปี โรงเรียนนี้จะรับนักเรียนหญิงเฉพาะม.ปลายเท่านั้น( ม.4-ม.6 ) แต่รุ่นที่ผมมาอยู่นั้นเปนรุ่นแรกที่เริ่มรับผู้หญิงเข้าตั้งแต่ม.1 แต่ผู้หญิงก็ยังคงมีไม่มากนักในม.ต้น ม.ปลายจะมีผู้หญิงมากกว่า ตอนผมเข้ามาใหม่ๆนั้นผมจะไปอยู่ที่ห้องสมุดกับเพื่อนตอนพักกลางวันซะส่วนใหญ่( ไม่ได้ไปอ่านหนังสือหรอกคราบ ไปนั่งตากแอร์เพราะแอรที่นั่นเย็นสบาย หรือถ้าวันไหนมีการบ้านแล้วการบ้านไม่เสร็จก็จะเข้าไปลอกการบ้านเพื่อนในห้องสมุด..อิอิ ) จริงๆแล้วผมเป็นคนเรียนไม่เก่งคราบได้เกรดเฉลี่ยก็น้อยแค่ 2.6 นิดๆเอง ยิ่งโตขึ้นเกรดผมยิ่งแย่ลงไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันนะคราบ..อิอิ( ถึงผมจะได้เกรดน้อยผมก็ยังภูมิใจที่ผมไม่เลย ติด 0 ร มส. ในวิชาใดๆเลย..อิอิ ) ช่วงเข้ามาตอนม.1นี้เขายังจะไม่แยกห้องเขายางจับคละกันอยู่ เขาจามาเริ่มแยกตอนม.2 เอาละเข้าเรื่องเดิมต่อดีกว่าพาออกมานอกเรื่องนานแล้ว..อิอิ ตอนม.1เทอมแรกนั้นชีวิตผมกว่า50% ในโรงเรียนจะอยู่ในห้องสมุด ไม่ว่าจะพักหรือมีคาบว่างใดๆก็ตามผมจะมาอยู่กะเพื่อนที่ห้องสมุดเป็นประจำ( ไปตากแอร์ตามเคยละสิ..อิอิ ) วันหนึ่งผมนั่งในห้องสมุดอยู่กะเพื่อนมีหนังสือไว้บนโต๊ะทำเหมือนอ่าน( แต่จริงๆไม่ได้อ่าหรอกคราบ..อิอิ ) ผมมองไปรอบๆมองมายังประตูทางเข้า ผมได้เห็นรุ่นพี่คนหนึ่งอยู่ม.4( ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าเขาอยู่.4ผมมาทราบเอาทีหลัง..อิอิ ) รุ่นพี่คนนี้เขาเป็นคนตัวสูงขาวไว้ผมยาว( ตอนม.1ผมยางเตี้ยอยู่แต่ปัจจุบันผมไล่เขาทันแล้ว..อิอิ ) รุ่นพี่คนนี้เขาชื่อว่า พี่นุ้ย ( ตอนแรกผมไม่รู้หรอกแต่มารู้เอาจากเพื่อนที่หลัง ) พี่นุ้ยเป็นสวยขาว ผมยาว ดัดฟัน( สเปกผมเลย..อิอิ ) ตอนแรกที่พี่นุ้ยเข้ามาใหม่ๆจะเป็นคนผอม( แต่ปัจจุบันเริ่มมีเนื้อมีหนังเพิ่มเรื่อยๆ..อิอิ ) ผมเห็นพี่นุ้ยครั้งก็ทำเอาผมมองเขาจนละสายตาไม่ได้จนเขาเดินไปยังชั้นหนังสือที่มองไม่เห็น ผมบอกกะตัวเองเลยว่านี่แหละคนในสเปก ทั้งๆที่เราอายุห่างกันมาก( ผมอยู่ม.1พี่นุ้ยอยู่ม.4..อิอิ ) จากนั้นมาทุกครั้งที่ห้องผมเรียนใกล้ห้องเธอผมจาพยายามมองหาเธอแล้วตั้งใจมองจนเธอไปเรียนคาบต่อไป( ลืมบอกไปว่าโรงเรียนของผมเปนการเรียนการสอนแบบเดินเรียนนะคราบ..อิอิ ) พี่นุ้ยเป็นคนสวย น่ารัก นิสัยดี( บางที่เธอทำตัวเหมือนง่วงนอนนั่นแหละคือตอนที่ผมชอบเธอมากๆ..อิอิ ) พี่นุ้ยเป็นที่หมายปองของรุ่นพี่มองปลายเกือบทุกคน แต่ผมก็คงยังชอบพี่นุ้ยต่อไปและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น( ตอนนั้นผมยังเด็กยังมองไม่เห็นความแตกต่างระหว่างวัย ) พอขึ้นม.2พี่นุ้ยก็เริ่มมีเนื้อมีหนังข้นมามากขึ้น แล้วก็มีรุ่นพี่ม.ปลายหลายคนมาจีบเธอแต่เธอก็ไม่สนใจ แต่อย่างไรไม่ว่าผมจาอยู่ม.ไหนพี่นุ้ยจะอยู่ม.ไหนผมก็ยางคงชอบพี่นุ้ยเสมอ ความชอบที่ผมมีต่อพี่นุ้ยนั้นมันไม่ได้น้อยลงไปเลยทุกทีที่ผมได้เจอพี่นุ้ยความชอบของผมที่มีต่อพี่นุ้ยไปเพิ่งทวีคูณอย่างเรื่อยๆไม่มีวันที่จะลดลงได้เลย( ไม่รู้มานจาเวอร์ไปอะป่าวแต่ผมชอบจริงๆ..อิอิ ) ตอนม.2ไม่เท่าไหร่หรอกคราบเพราะผมก็ยังคงชอบพี่นุ้ยเปนปกติ แต่พอขึ้นมาม.3นี่สิคราบเรื่องใหญ่เลย พี่นุ้ยเขานึกอารายของเขาก็ไม่รู้ไปตัดผมสั้นมาและบวกกับเขามีเนือ้มีหนังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ( ผมบอกได้คำเดียวว่าเธอสวยมากสวยอย่างนางฟ้าก็ว่าได้..อิอิ ) เมื่อพี่นุ้ยตัดผมสั้นนี่สิคราบเธอน่ารักมากๆทุกครั้งที่ผมเห็นเธอ ผมแทบบ้าความสวยของเธอทำให้ใจที่ผมมีให้เธอแค่ครึ่งเดียวผมเทให้เธอไปเลยทั้งใจอย่างไม่เสียดาย ชีวิตในวันเรียนของผมในม.3ผมมีความสุขมากกับการที่ได้เรียนในโรงเรียนแห่งนี้ ได้มีความสุขทุกๆครั้งที่เห็นหน้าเธอ ตอนตั้นๆเทอมผมเหมือนคนบ้าที่เห็นเธอเดินผ่านแล้วทำอารายม่ำเป็นนอกจากมองเธอเดินไปจนสุดสายตาบางวันที่เธอไปทานอาหารในโรงอาหารผมทานเสร็จแล้ว และนั่งคุยกับเพื่อนอยู่ใกล้โรงอาหาร( ลืมบอกไปว่าตอนม2และม.3ผมไม่ได้อยู่ที่ห้องสมุดแล้วผมเปลี่ยนมานั่งคุยกะเพื่อนทุกๆครั้งที่มีคาบว่าง..อิอิ ) เมื่อเห็นเธอเข้าไปทานอาหารผมก็จาบอกกะเพื่อนว่าจาเลี้ยงขนมถ้าไปในโรงอาหารด้วยกัน( จริงๆแล้วผมเลี้ยงพวกมันแค่นิดเดียวแต่นั่งกินในโรงอาหารเพ่อนดูพี่นุ้ยไปด้วย..อิอิ ) แต่ความสนุกสนานขอผมได้เหลือน้อยทุกขณะเมื่อใกล้ปลายทางเอ้ยไม่ใช่ปลายเทอมเข้ามา ผมเริ่มรู้ว่าความแตกต่างของผมกะพี่นุ้ยมากขึ้นๆเมื่อย่างเข้าสู่เทอม2ของม.3 รู้ว่าผมกะพี่นุ้ยไม่มีทางเปนไปได้เลยทั้งเรื่องอายุ หน้าตา การเรียน ผมต่างกับพี่นุ้ยอย่างกับฟ้ากับเห่ว แตผมก็ยังคงแอบชอบพี่นุ้ยต่อไปโดยที่เอไม่รู้จักผมเลยสักนิดผมได้แต่แอบ มองในทุกคราที่เธอเดินผ่าน และมีความสุขอยู่คนเดียว เชื่อไหมคราบว่าตั้ง2ปีกว่าที่ผมรู้จักพี่นุ้ยมา ผมยังไม่รู้จักชื่อจริงของเธอเลย( อาจจะฟังดูแล้วเหมือนผมมานบ้าชอบเข้าไปได้ไงทั้งๆที่ไม่รู้จักชื่อจริงซ้ำร้ายยางแอบชอบมาได้ตั้ง2ปีกว่าโดยไม่รู้จักชื่อจริงของเธอเลย..อิอิ ) วันหนึ่งเปนวันที่ใกล้จะหมดภาคเรียนของผมได้พี่นุ้ยแล้วหรือถึงถึงจุดต่อของชีวิตเลยก็ว่าได้ ผมตั้งใจจะเอากล้องมาขอถ่ายรูปพี่นุ้ยเอาไว้เก็บเปนที่ระลึก( ผมมานบ้าชอบเขาแต่ไม่กล้าขอเขาถ่ายรูปจนทามให้ผมหมดโอกาสที่จะได้เห็นหน้าพี่นุ้ยอีกตลอดชีวิตผมมานบ้าจริงๆตัดโอกาสตัวเอง..อิอิ ) วันนั้นกลายเปนผมต้องเอาไปถ่ายรูปไอ้พวกเพื่อนๆของผมแทนแต่ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่เลยในวันนั้น แล้ววันที่เป็ฝันร้ายของผมก็มาถึงวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้เห็นหน้าพี่นุ้ยในโรงเรียน และก็เป็นวันแรกที่ผมได้รู้จักชื่อจริงของเธอ ตลอด2ปีกว่าๆที่ผมได้รุ้จักเธอ เธอมีชื่อว่า กมลพร  สุขาทิพยพันธ์ ( ในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อจริงของเธอสักทีตลอด2ปีที่ผมได้รู้จักเธอผมม่ายเคยรู้จักช่อเธอเลย..อิอิ ) เธอได้โควต้าไปเรียนต่อที่ มหาลัยราชพัฒน์ สวนดุสิต คณะ นิติศาสตร์ ส่วนผมก็คงจะตอม.4เหมือนเดิม วันนี้ผมรูสึกเศร้าใจมากที่ผมจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว ไม่ได้คอยเป็นห่วงเธอใกล้ๆอย่างที่เคยห่วง ไม่ได้ดูแลเธออย่างห่างๆอย่างที่เคยเป็น ผมต้องจากเธอโดยทั้งที่เธอยังไม่รู้จักผม ยังไม่รู้ว่าผมชอบเธอ และ ต้องจากผมไป โดยที่ผมไม่มีโอกาสที่จะได้ลาเธอ( ผมมานคงเปนคนที่โง่ที่สุดในโลกและเซ่อที่สุดในโลก ) และแล้วเธอก็ไปวันนี้ผมอยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ผมก็ยางถามตัวผมเองอยู่ว่า เธอเป็นอะไรกับผม ทำไม่ผมต้องห่วงเธอขนาดนั้น และอยากดูแลเธอ มีความสุขทุกๆครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำไปว่าผมรู้สึกที่ผมมีให้เธอในตอนนี้มานเรียกว่าอะไรกันแน่ ? ( ยางคงหวังเสมอว่าจะได้เจอเธอ และหวังว่าเธอคงเจอคนที่ดีพร้อมทุกอย่าง ดูแลเธอได้ผมหวังแค่นี้จริงๆ ) T_T