~Friend Love , Love Friend~

เนื้อเรื่อง

~Friend Love , Love Friend~
~ คุณเคยมีความรักบ้างไหม…รัก…ที่เกิดมาจากใจ…รัก…ที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีให้ผู้ชายคนหนึ่งได้…รัก…โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ…ไม่ต้องการอะไรตอบเเทน…ขอเพียงเห็นคนที่เรารักมีความสุขเท่านั้น ก็เพียงพอ….ฉันมีความรักเเบบนี้….เเต่มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอก เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะความรักที่ฉันมีมันทำได้เพียงเก็บไว้ในใจเท่านั้น เเอบซ่อนมันไว้คนเดียว…ชั้นอึดอัดกับความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ โดยเฉพาะคนที่ฉันรัก…ฉันกลัว…กลัวว่าถ้าบอกเค้าคนนั้นไปเเล้ว…ฉันอาจจะได้รับความเสียใจเเละคำปฏิเสธมาเเทนคำคำนั้น…รัก…
/// เช้าวันใหม่ ///
“ น้ำรึเสร็จยัง…เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายกันพอดี “ เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังมาตะโกนอยู่หน้าบ้านฉัน…เสียงของต้น คนที่ฉันเเอบรักมาอยู่ตลอด เราสองคนรู้จักกันมาตั้งเเต่เด็ก รู้ไส้รู้พุงกันหมดเเล้ว
“ จ้า…ไปเเล้วบ่นอยู่ได้… “ ทุกเช้าเค้าจะมารับฉันที่บ้าน เเล้วก็ไปโรงเรียนด้วยกันเสมอ…คุณคงคิดสินะว่าเรา2คนสนิทกันมากขนาดนี้เเล้วทำไมฉันไม่บอกความรู้สึกลึกๆกับเขาไป…ก็เพราะฉันไม่กล้า เราสนิทกันเกินไปน่ะสิ มันเลยมีกำเเพงที่มากั้นระหว่างเราทั้ง2ไว้กำเเพงคำว่า…เพื่อนสนิท…ที่กันเราเอาไว้มาโดยตลอด
“ ทำอะไรชักช้า…ไปเร็วขึ้นรถ…” เเล้วเราทั้งสองก็ไปโรงเรียนด้วยกัน
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
ฉันอยากจะลองกล้าดูซักครั้ง…
กล้าที่จะสู้กับความจริง…
กล้าที่จะบอกความรู้สึก…
เเต่ฉันทำมัน…ไม่ได้…กลัว
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
- ที่ รร. –
“ น้ำเธอช่วยอะไรชั้นซักอย่างสิ…” เขาพูดขึ้นขณะที่เรา2คนกำลังจะเดินไปที่ห้องเรียน
“ อะไรของนายอีกอะ…มีอะไรก็ว่ามา… “ขอร้องเถอะ อย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลย
“ เอ่อ…เธอ…เธอช่วยไป “ เค้าดูพูดอึกอักยังงัยก็ไม่รู้
“ ช่วย…ไปไหน… “ ชักเริ่มหงุดหงิดเเล้วนะ…ลีลาอยู่ได้
“ ไปขอเบอร์น้องกิฟให้หน่อยดิ…นะ… ” นั่นไงคิดไม่ผิดจริงๆ ถ้าซื้อหวยนี่ถูกรางวัลที่1เลยนะเนี่ย
“ เเล้วทำไมนายไม่ไปขอเองล่ะ…นายบ้าป่าวหน้าตานายก็ดีสาวงี้กรีดตรึม กะอีเเค่เบอร์โทรขอเองไม่ได้…ให้ชั้นไปขอให้ทุกราย…เเล้วไหนล่ะเคยคบกันเกิน3วันมั้ยเนี่ย… “ ชินเเล้วกับเรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา เจ็บนะที่ต้องทำเเบบนี้ ไปขอเบอร์คนอื่นให้คนที่เรารักเนี่ย…ไม่อยากทำหรอก เเต่ก็เเพ้ลูกอ่อนนายนี่ทุกที
“ ก็มันไม่เคยถูกใจเลยนี่นา…เเต่น้องคนเนี่ยชัวร์…น่ารัก…เรียบร้อย…เเล้วตกลงเธอจะทำมั้ย…” พูดอย่างนี้คงชอบเค้ามากสินะ
“ อือ…ทำก็ทำ… “ จบเเล้วใช่มั้ย…โอกาส…มันไม่มีเเล้วใช่มั้ย
“ ขอบใจมากนะเพื่อนรัก…เธอนี่ดีกับชั้นจริงๆเลย “  เเล้วเด้าใช้ท่อนเเขนมาโอบรอบไหล่ฉัน
“ อืม…ไม่เป็นไรหรอก…” เเกะท่อนเเขนที่พาดมาโอบไหล่ออก…เพื่อนรัก…เเค่คำนี้คงเพียงพอเเล้วสินะ…น้ำตา…ทำไมมันจะต้องมาไหลตอนนี้ล่ะ…ไม่อยากให้เขาเห็นหรอกอยากจะเจ็บ…เเค่คนเดียว…
“ เออ…งั้นเข้าห้องเรียนเหอะเดียวอาจารย์มา…” พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องเรียนไป~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
ไม่…ไม่อยากเป็นเเค่ “เพื่อนรัก”…
ไม่อยากเป็นเเค่ที่ปรึกษา…
ซักวันขอเป็นมากกว่านั้นได้มั้ย…
มันจะมีวันนั้นมั้ย…
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
- หลังเลิกเรียน –
“ น้องคะ…มีเบอร์โทรศัพท์มั้ยคะ…พี่ขอหน่อยสิ “ ฉันเดินเข้าไปหาน้องคนนั้น เธอดูสวย น่ารัก ป็อปมากๆ…ถึงฉันจะมีคนมาชอบเยอะ เเต่ให้เทียบกับน้องคนนี้ฉันสู้เขาไม่ได้เลย…
“ เบอร์โทร…ทำไมหรอคะพี่ “ ดูเธอจะงง ก็ฉันเล่นเดินดุ่มๆเข้าไปขอเบอร์ รู้จักกันก็ไม่ จะให้ง่ายๆก็ใจงายเต็มทนเเล้ว
“ คือมีคนเขาฝากพี่มาขอน่ะ… “
“ ครัยค่ะ… “
“ น้องรู้จักพี่ต้นนักบาสมั้ยล่ะ “ ครัยไม่รู้จักต้นก็บ้าเเล้ว ทั้งหล่อ น่ารัก นิสัยดี กีฬาก็เก่ง
“ อ๋อค่ะ…06-xxxxxxx “ เเล้วเธอก็บอกเบอร์มาจริงๆ กี่รายเเล้วล่ะที่ฉันช่วยพอรู้ว่าเป็นต้นเท่านั้นเเหละกระโดดเข้าใส่ทุกราย
“ ขอบใจนะ… “ ฉันเดินออกห่างมาจากน้องคนนั้น…น้ำตา…จะไหลอีกเเล้ว…เรคามันบ้ารึปล่าว ทำไมไปขอเบอร์คนอื่นให้คนที่รักก็ไม่รู้…โง่…โง่ที่รักเขาเเท้ๆ
- ที่ลานจอดรถของโรงเรียน –
“ เป็นไงได้มั้ย… “ เขารีบวิ่งจากรถมาหาฉันเพื่อสิ่งๆนี้…เท่านั้น…
“ อือ…ได้เเล้ว…เอาไปดิ… “ ฉันยื่นเบอร์ของน้องคนนั้นให้เขาไป
“ ขอบใจมากนะ…เธอคือเพื่อนรักของชั้นจริงๆ “ พอได้เบอร์ไปเค้าดูจะดีใจมากกระโดดโลดเต้นเป็นการใหญ่…เเล้วฉันล่ะได้รับอะไร ถ้าไม่ใช่ความเจ็บปวดที่เขาคอยย้ำเเต่คำว่า…เพื่อนรัก…
- หลายวันต่อมา –
“ น้ำ…คือ… “ เค้าเดินเข้ามาที่โต๊ะฉันในตอนเย็นเหมือนทุกวัน
“ เดี๋ยวนะรอเเป๊ปนึงเก็บของจะเสร็จเเล้ว “ เค้าจามารับฉันอย่างนี้ทุกวัน เเต่ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาฉันกลับเอง เค้าคงติดซ้อมบาส
“ น้ำ…ต่อไปชั้นคงไปรับไปส่งเธอไม่ได้เเล้วนะ…ชั้นคบกับน้องกิฟเเล้ว…หวังว่าเธอจะเข้าใจนะ…ขอโทษด้วย… “ คำพูดเมื่อกี้มันคืออะไร…คำพูดที่ทิ่มเเทงหัวใจเมื่อกี้มันคืออะไรกัน…ทำไมใจมันเริ่มสั่นเเรงขึ้น…รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน…ฉันฝืนยิ้มกลับไป… งั้น 2-3 วันที่ผ่านมาที่ปล่อยให้ฉันไปกลับเองนี่ไม่ใช่ซ้อมบาสสินะ…เข้าใจเเล้ว…
“ อือ…เข้าใจเเล้วไม่เป็นไรหรอก…ในที่สุดก็มีเเฟนเป็นตัวเป็นตนซะที่นะ…งั้นชั้นกลับก่อนนะ… ” ฉันยิ้มให้เขา….เดินหันหลังกลับมา…ตอนนี้น้ำตาทั้งหมดที่ฉันกลั้นไว้เมื่อกี้มันกำลังไหล ….ไหลออกมา…ฉันอยากสมน้ำหน้าตัวเองที่โง่ โง่ที่ไปรัก …..รักคนที่ให้ได้เเค่คำคำนี้…เพื่อนรัก…เเค่คำนี้เท่านั้น…
~ หลังจากวันนั้น ฉันไปกลับเองทุกวัน พยามหลบหน้าเขาให้มากที่สุด ไม่อยากเจอ ไม่อยากพบ เพราะฉันไม่อยากเเสร้งเเสดงความรู้สึกยินดีที่ไม่ได้มาจากใจ เเละแนก็ทนที่จะเห็นเขา 2 คน อยู่ด้วยกัน เดินเคียงกันไป ทั้งที่คนที่เมื่อก่อนคนข้างเขาคือฉัน เเต่ตอนนี้กลับเป็นอีกคนที่เขา…รัก… ~
- ตอนเช้า ที่หน้า รร. -
“ เฮ้อ…. “ ฉันถอนหายใจให้กับเช้าเดิมๆ ที่ต้องไปโรงเรียนโดยขาดคนๆนั้น…ฉันรู้สึกเบื่อ…เบื่อกับชีวิตที่เป็นแบบนี้ของตัวเอง ชีวิตที่มีได้เเค่ความฝัน ไม่กล้าที่จะต่อสู้กับความจริง มีเเต่การหลบลี้หนี้หน้า เเละความกลัวเท่านั้น
“ น้ำ….น้ำ…รอก่อนดิเธอจะรีบไปไหน “ เสียงเค้า…คนคนนั้น…เขารีบวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบเเละรั้งขอมือฉันไว้
“ อะไรล่ะต้น…มีอะไรก็รีบพูดมา… “ ฉันพยามสบัดขอมือออกจากการเกาะกุมของเขา
“ เธอเป็นไรไปอะน้ำ… “
“ เป็นอะไร…ชั้นก็สบายดีออก…เเค่นี้ใช่มั้ยที่จะถาม…ไปล่ะ… “ ฉันสบัดมือออก…จะเดินไป ไปให้ไกลจากคนคนนี้….เเต่ทันใดนั้นมือใหญ่ของเค้าก็คว้าข้อมือฉันเอาไว้…รั้งไม่ให้ไป
“ อย่าพึ่งไป เรายังพูดกันไม่รู้เรื่องเลย…ตลอดเวลา 3 อาทิตย์ ที่ผ่านมา ดูเธอจะหลบหน้าชั้น พยามออกห่างชั้น มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะน้ำเธอบอกชั้นสิ…มันเกิดอะไรทำไมเธอต้องทำเเบบนี้…โกรธชั้นหรอ ” ฉันพยามดึงมือกลับมา เเต่ดูเหมือมันเปล่าประโยชน์ เพราะยิ่งดึงออกเหมือนมันยิ่งเเน่นขึ้น…
“ เปล่า…ไม่มีอะไรนายคิดมากไปรึป่าว…ชั้นว่านายรีบไปหาเเฟนนายเหอะ… “
“ โกหก…เธอโกหกชั้น…ชั้นกับเธอรู้จักกันมาตั้งเเต่เด็ก เธอเป็นอะไรทำไมชั้นจะไม่รู้…ชั้นทำอะไรผิดบอกชั้นสิน้ำ…” เขาเขย่าร่างฉันอย่างรุนเเรงจนร่างฉันเซไปกับเเรงเขย่าของเขา
“ …………….. “ ฉันไม่ตอบอะไร…รู้สึกตกใจกับการกระทำของเขา…ถ้านายรู้จักชั้นดีเเล้วทำไมถึงไม่รู้ว่าชั้นคิดกับนายยังงัย…
“ พูดสิ…ชั้นผิดอะไร….” เขย่าเเรงขึ้น…คะยั้นคะยอให้พูดออกมา…..บอกสิน้ำว่าเป็นอะไร……..
“ …………….. “ นายอยากให้ชั้นบอกรึไงว่านายผิด…ผิดที่นายทำให้ชั้นรักนาย…รัก…เกินกว่าความเป็นเพื่อน…นายผิด…ที่ไปรักคนอื่น…คนที่ไม่ใช่ฉัน…ฉันมีสิทธิ์หรอที่จะพูด…เเน่ใจหรอว่าจะให้พูด
“ นายปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้…นั้นไงเเฟนนายมาเเล้ว เดี๋ยวเค้าก็เข้าใจผิดหรอก “ มาเเล้วสินะคนของนาย…เเล้วชั้นล่ะมันคืออะไร…มันคือตัวอะไร…ตัวตลก…ตัวประกอบ…เป็นได้เเค่นี้สินะ…เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นน้ำตามันก็พาลไหลออกมา…ทั้งๆที่กลั้นไว้….เเต่ในที่สุดมันก็ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว……
“ น้ำ…เธอเป็นไรไป…ทำไม…เธอต้องร้องไห้…” มือใหญ่ยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบเเก้มของฉัน มือใหญ่ที่เเสนจะอบอุ่น เเละอ่อนโยน มือที่ฉันต้องการมันมาตลอด
“ ไม่จำเป็น…นายไม่จำเป็นที่จะต้องรู้มัน… “ เมื่อฉันเริ่มรู้สึกตัวรีบปัดมือของเขาออก
“ ทำไม…เธอบอกชั้นสิ…มีอะไรก็บอกมาสิ…อย่าปิดบังชั้นสิน้ำ…เราเป็นเพื่อนรักกันนะ…อย่าลืมสิ.. “
“ นายอยากรู้มันมากใช่มั้ย…ได้… “ ในต้องนี้ชั้นรู้สึกว่าคนที่ชั้นรักกำลังจะบีบหัวใจชั้นให้เเหลกคามือ…ความรู้สึกที่ฉันไม่รู้ว่ามันก่อตัวมาตั้งเเต่เมื่อไหร่…ความรู้สึกนี้…ทุกอย่าง…ทั้งหมด…อยากรู้นักใช่มั้ย …วันนี้ชั้นจะบอก…จะพูดมันให้หมด ในเมื่ออยากรู้มาก จะบอกให้หมด…อึดอัด…มามากพอเเล้ว
“ ชั้น…ชั้นรักนายงัย…พอใจมั้ย…ที่นายอยากรู้มันนัก…ความรู้สึกที่มีให้นายมาตลอดมันคือความรัก เเต่มันได้ถูกกั้นไว้ด้วยคำที่นายคอยย้ำมาตลอด คำว่า…เพื่อนรัก…เป็นไง พอใจรึยัง…รู้มั้ยที่ชั้นไม่อยากพบไม่อยากเจอหน้านาย…เพราะอะไร…ก็เพราะชั้น-รัก-นาย… “ เมื่อพูดจบฉันรีบวิ่งออกมาจากเขา พร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลพลั่งพรูออกมา…ไม่สนใจใครทั้งนั้น…ไม่อาย…ทั้งตัวเขา…เเละผู้หญิงคนนั้นที่ได้ยินเเละรับรู้เรื่องราวที่ฉันพูดทั้งหมด
ฉันคงไม่มีวันที่ฉันจะไปสู้หน้าเขาได้อีกเเล้ว…มันจบเเล้ว
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
วันนี้ฉันได้พูด…พูดมันออกไปเเล้ว…
พูดความรู้สึกที่เก็บมานาน…
เเต่มันกลับทำให้ฉันเจ็บ…
เจ็บ…เพราะคำพูดของตัวเอง…
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
- ที่ห้องของน้ำ –
~  ตาที่บวมช้ำทั้งสองข้าง…ร่างกายที่ย่ำเเย่…บวกกับสภาพจิตใจที่ตอนนี้เปราะบางเเละอ่อนเเอลงเรื่อยๆ…ไม่มีเรียวเเรงที่จะคิดหรือจะทำอะไรทั้งนั้น…เเม้เเต่ข้าวก็ยังกลืนเเทบไม่ลง…อยากจะหนี้ไปจากโลกใบนี้เสียที…โลกเเห่งความจริงที่เเสนจะเจ็บปวด…ทรมาร…ตลอดเวลาที่หมกตัวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้…มีเเต่คนคนนั้น…ผู้ชายคนที่ค่อยวนเวียนอยู่ในความคิด…ความรู้สึกของฉัน…กี่วันเเล้วนะที่ไม่ได้รับรู้ถึงโลกภายนอก…ไม่มีข้อความหรือเเม้เเต่เสียงโทรศัพท์เข้ามา….โรงเรียนหรอไม่ต้องพูดถึง เเม้เเต่กำลังที่จะลุกเดินก็เเทบจะไม่มีอยู่เเล้ว…ส่วนเขาคงไม่เป็นห่วง…ไม่สนใจ…จะอยู่…จะตาย…คงไม่สำคัญสินะ…เเล้วเราจะมานั้งหวัง…นั้งรออะไรลมๆเเล้งๆอยู่ทำไม…อยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆก็ไม่มีอะไรดีขึ้น…เค้าคงไม่หันกลับมาชอบ..มาพูดเหมือนเมื่อก่อนอยู่ดี…เมื่อคิดได้ก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระสิงที่มันติด ที่มันอัดอยู่ในใจให้มันออกมา เเล้วไปโรงเรียน…อย่างน้อยไปเผชิญกับโลกเเห่งความจริงที่เเสนจะโหดร้าย…จะยอมรับ…เเละเตรียมตัวจะสู้กับมัน… ~
- ที่โรงเรียน –
“ มาเเล้วหรอน้ำ…เธอไม่สบายไปซะหลายวันเชียวนะ…เป็นไงบ้างดีขึ้นเเล้วหรอ… “ เสียงของผู้หญิงคนนึงเอยขึ้นหลังจากที่ฉันย่างก้าวเข้ามาในห้องเรียน…เพื่อนที่เเสนดี…เธอถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ มะ…ไม่สบาย… “ ฉันงงกับการทักทายของเพื่อน…ใช่ฉันไม่สบาย…เเต่มันคือใจ…ไม่ใช่กาย…
“ ก็ใช่น่ะสิ…ก็เธอไม่สบาย…ทำไมลืมหรอว่าตัวเองป่วย… “ ชายหนุ่มอีกคนทีค่นั่งข้างๆเพื่อนฉันถามขึ้น…เขาทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทของฉันทั้งคู่…เเต่เขาก็ไม่รู้ความรู้สึกที่ฉันมีต่อต้นเลยเเม้เเต่น้อย…
“ ไม่สบาย…อะ…เออ…หายเเล้ว…ขอบใจนะ… “
“ ความจริงชั้นสองคนจะไปเยี่ยมเธอตั้งหลายวันเเล้ว เล่นหยุดไปตั้งอาทิตย์นึง…เเต่นายต้นมันห้ามไว้…บอกว่าเธอไม่สบายมาก…อยากให้พักผ่อน…ไม่อยากให้ใครไปรบกวน… “ ชายหนุ่มพูดต่อ…ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน...
จะไปเยี่ม…เเต่ห้ามไว้…เลยอดไปซะงั้น…
“ ขอบใจนะ…งั้นชั้นไปนั้งก่อนนะ… “ นึกขอบใจในความเป็นห่วงของเพื่อนทั้งสอง…เเต่ทำไมเค้าต้องพูดเเบบนั้น…มันหมายความว่างัย…ในเมื่อตั้งเเต่ชั้นเข้ามาเเม้เเต่หน้าเขายังไม่หันมามองเลย…เเล้วมาบอกกับเพื่อนเเบบนี้เพื่ออะไร…ฉันค่อยๆเดินไปที่โต๊ะนั้งของตัวเอง…ยิ่งใกล้มากเท่าใดมันก็ยิ่งปวดใจขึ้นเท่านั้น…ทำไมต้องมานั้งข้างกันด้วยนะ…อยากจะหนี้…อยากจะหลบ…เเต่ในเมื่อคิดที่จะสู้เเล้วก็จะไม่ถอย…เมื่อนั้งไปได้ซักพักก็เริ่มรู้สึกอึดอัด…ถ้าไปนั้งที่อื่นมันคงจะดีกว่านี้…เเต่กลับมีมือใหญ่ที่เเข็งเเรงของคนข้างๆรั้งไว้…
“ น้ำ…นั้งลงเถอะ…เธอหนีชั้นมามากพอเเล้วนะ…หมดเวลาเเล้ว…อย่าไปไหนอีกเลยน้ำ… “ เค้าพูดขึ้นมา…ชั้นเริ่มงงกับการกระทำของเขา…ทำไม…เเค่ต้องการปลอบ…เเค่เห็นใจ…ไม่จำเป็นหรอก…ไม่ต้องมาทำถึงขนาดนี้…อย่าทำเหมือนฉันสำคัญในสายตานายได้มั้ย…ตลอดเวลาที่นั่งเรียนเขานั้งกุมมือฉันตลอด…ไม่มีเเม้เเต่คำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของเขา…ทำอย่างนี้เพราะสงสารหรอ…ไม่เลย…ไม่ต้องการ…น้ำตา…ไหลอีกเเล้ว…ไหลออกมาอีเเล้ว
“ เช็ดซะ…น้ำตาน่ะเช็ดมันซะ…เธอร้องไห้มามากพอเเล้ว…น้ำตาของเธอมันยิ่งทำให้ชั้นเจ็บปวดยิ่งขึ้นรู้มั้ย “ ฉันมองที่ผ้าเช็ดหน้าที่ถูกยืนมาให้…เจ็บปวด…นายเจ็บปวดอะไร…ในเมื่อคนเจ็บ…มันน่าจะเป็นชั้นมากกว่า…ฉัน ปฎิเสธผ้าเช็ดหน้าของเขา…ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ…น้ำตาที่ไหลออกมาให้กับคนคนนี้…
“ ชั้นขอโทษ…ที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องหยุดเรียน…ขอโทษ…ที่ฉันไม่เคยรู้ถึงใจเเละความรู้สึกของเธอเลย…จนกระทั่ง…เอ่อ… ” เขาบีบมือฉันเเรงขึ้น…เหมืมนต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง…ไม่…ไม่อยากฟังมันอีกเเล้ว…จะมานั่งรื้อฟื้นเรื่องงี้เง้านั่นอีกทำไม…สะบัดขอมือออก…ยกนึ้นปิดหู…ก้มหน้าลง…ไม่อยากฟัง…ไม่อยากได้ยิน…ไม่อยากเผชิญหน้า…ไม่อยากรับรู้อะไรอีกเเล้ว…เเต่เขากลับค่อยๆจับหน้าฉันให้เงยขึ้น…จองมองมาที่ใบหน้าเขา…มือใหญ่รวบมือทั้งสองของฉันลงมาวางบนตัก
“ ชั้น…ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ…ชั้นไม่รู้ว่าบอกเธอช้าไปรึเปล่านะ…เเต่…ชั้น…รัก..เธอ…รักเธอมากเหมือนกันนะ… “ คำพูดเมื่อกี้…อะไรกัน…หมายความว่างัยกัน…คำพูดที่กำลังดังก้องอยู่ในหูของฉันตอนนี้…มันทำให้อึ้งไปชั่วขณะ..ตกใจ…ทำอะไรไม่ถูก…รักฉันงั้นหรอ…เเบบไหน…เพื่อนหรอ…พอเถอะกับคำๆนี้…อย่าให้หัวใจฉันต้องเเย่ไปกว่านี้เลย…ส่ายหน้ากับคำพูดของเขา…เหมือนคนไม่มีสติ…ไม่มีกำลัง…
“ ไม่…น้ำเธอฟังชั้นนะ…ชั้นเลิกกับกิฟเเล้ว…ตลอดเวลาที่ชั้นคบกับกิฟชั้นไม่เคยมีความสุขเลย…ชั้นก็ไม่รู้ว่าทำไม…เเล้วเธอก็มาทำตัวออกห่างจากชั้น…หลบหน้าชั้น…ไม่พูดคุยกับชั้นเหมือนเมื่อก่อน…ชั้นรู้สึกเหมือนชีวิตชั้นขาดอะไรไปซักอย่าง…เธอ…เธอเท่านั้นที่จะเป็นคนเติมเต็มชีวิตชั้นให้มันสมบรูณ์…ถ้าไม่มีเธอ…เเล้วชั้นจะอยู้ยังงัยล่ะ… “ สายตา…คำพูดทุกคำพูด…ความรู้สึกของเขาที่ถูกถ่ายทอดออกมา…ชั้นยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ฉันได้เห็นเเละได้ยินเมื่อกี้…เค้าค่อยๆยกมือซ้ายมาทาบทัยลงบนอกด้าซ้ายของเขา…ด้านที่เป็นหัวใจ…ฉันตกใจเเละงงกับการกระทำของเขาอย่างมาก….
“ น้ำตอนนี้ในหัวใจของชั้นดวงนี้…มีไว้รักเธอ…ให้เธออยู่…คนเดียวเท่านั้น…ชั้นผิดเองที่ไปคบกับคนอื่น…ผิดที่ทำร้ายจิตใจเธอ…ชั้นมันขี้ขลาดที่ไม่กล้าบอกกับเธอว่า…รัก…ชั้นกลัว…กลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไปเมื่อได้รับรู้ความรู้สึกของฉัน…ชั้นเลยหา…หาใครซักคนมาเเทนที่เธอ…เพื่อให้ความรู้สึกรักเธอมันหายไป…เเต่มันไปไม่เป็นอย่างนั้น…ขอโทษนะถ้าชั้นกล้ากว่านี้เธอคงไม่ต้องมาเสียใจเพราะชั้นขนาดนี้… “ มือใหญ่ๆของเขาค่อยๆลูบหัวฉันเบาๆ…น้ำตา…ตอนเเรกมันไหลมาเพราะความเสียใจ ….เเต่ตอนนี้มันกลับไหลออกมาเพราะความดีใจเเทน…
“ น้ำ…ขอโทษนะ…เรากลับไปคบกันเหมือนเดิมนะ… “ คำขอโทษ…คำว่ารักที่เขาพูดออกมา…สายตาที่ดูจริงจัง
ทำให้ฉันเชื่อ…เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้รับรู้ทั้งหมดว่ามันเป็นความจริง…ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรอีกเเล้ว…เเม้กระทั้งอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง…ชั้นรู้เเต่ตอนนี้ชั้นรักต้น…เเละต้นก็รักฉัน…
“ คบกันเหมือนเดิม…เเบบไหนล่ะ…เพื่อนหรอ… “ ฉันรู้อยู่หรอกว่าเค้าหมายความว่างั้ย…เเต่อยากจะลองเเกล้งเล่นเท่านั้นเเหละ…
“ ไม่ใช่เพื่อน…ก็ลองคิดเองรึกันว่าอยากเป็นอะไร… “ พูดเสร็จเค้าก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้…ใกล้หน้าชั้นมาก…ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจของเขา…ริมฝีปากของเขาประทับลงบนเเก้มของฉันอย่างเเผ่วเบา…อ่อนโยน…โดยยกตำราเรียนมาบังด้านหน้าเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น…ตอนนี้ฉันรับรู้ถึงเสียงหัวเราะของเราสองคนที่ฉันคิดว่าจะไม่มีมันอีกเเล้ว…เสียงที่เกิดจากความรัก…เเละความสุข…
~ เราทั้งสองคนคงจะไม่ได้เกิดมาเป็นเเค่เพื่อนกันเท่านั้น…คงไม่เกิดเป็นเเค่ที่ปรึกษากันเท่านั้น…เเต่เราเกิดมาเพื่อรัก…เเละเป็นของกันเเละกัน…ตลอดไป… ~
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
ฉันรู้สึก…เหมือนกับเธอรู้สึก…
ว่าส่วนลึกในใจมั้นต้องการอะไร…
เเต่ถ้าเราไม่ลองพูดออกไป…
คำว่า…รัก…ที่เก็บไว้คงไม่ออกมา…
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
คุณเคยรู้สึกอึดอัดกับความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกออกมาได้ไหม…..
เคยรู้สึกสับสนกับหัวใจ…ที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปรึเปล่า…..
เคยคิดว่า…ถ้าบอกความในใจออกไป…จะได้รับความเสียใจกลับมารึเปล่า….
ฉันเคยคิดเเบบนี้…เเต่ตอนนี้…ฉันดีใจที่ได้มีโอกาสพูด…คำที่เก็บไว้มานาน…ไม่กลัว…ไม่สับสนกับหัวใจของตัวเอง…ตอนนี้ฉันได้ทำลายกำเเพงคำว่า…เพื่อนรัก…ที่เขาถูกสร้างขึ้นอย่างเเน่นหนา ให้พังทลายลงมา…เเล้วก่อตัวเป็นความรักเเทนที่…เเละที่สำคัญฉันได้บอก…รัก…กับคนคนนั้น…คนที่ฉันอยากบอกมาโดยตลอด…ฉันได้บอกเขาไปเเล้ว…ว่าฉันรักต้น…จากน้ำ…เเล้วตัวคุณล่ะ…รู้จักตัวเอง…รู้จักหัวใจ…รู้จักความรักเเน่เเล้วหรือ…ถ้ายังไม่กล้าที่จะพูด…ที่จะบอกคนที่คุณรัก..ลองดูสิ..ค้นใจตัวเองดูว่า…เรา…รัก…เค้า…เเล้ววันนี้คุณบอกรักเเล้วหรือยัง ?….     END  ……