ความสัมพันธ์ระหว่างเรา

เนื้อเรื่อง

ก่อนอื่นเราขอบอกว่าถ้าหากท่านผู้ใดได้อ่านเรื่องนี้แล้ว อาจจะคิดว่าทามไมผู้หญิงคนนี้มานเลวจางฟะ ดังนั้นเราจึงได้เตือนมา ณ โอกาสนี้  

ตอนนี้เราอยู่ม.1แล้ว แต่เรื่องที่เราจาเล่ามันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เราอยู่ป.6  ตอนป.6เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเพื่อนในห้องชอบล้อมันว่าเป็นตุ๊ด เราเองก้อชอบล้อมัน  เราสองคนนั่งใกล้กัน เราสนิทกันมากไม่รู้สิบางทีเราสองคนก็ทะเลาะกันและแต่ละครั้งก็จะแรงมากส่วนใหญ่เราจะเป็นคนเริ่ม เราชอบแกล้งมันมากจนบางทีเราแกล้งมันจนเคยร้องไห้มาแล้ว  จนเพื่อนๆในห้องพากันคิดว่าเราเลวมาก  ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่สนใจก็ยังคอยแกล้งอยู่เรื่อยๆ  แต่ก้อเบาลงบ้าง  จนวันนึงเรากำลังวิ่งไล่มันอยู่ในมือเราก็ถือไม้บรรทัดอยู่ด้วยแล้วก็ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงอยู่ดีๆไม้มันก้อปลิวไปโดนหัวของมัน  ตอนนั้นเราไม่ได้ตั้งใจเลย  เราเห็นหัวของมันแตกเราไม่คิดว่าไม้บรรทัดพลาสติกธรรมดา  จะทำให้เลือดออกได้ขนาดนั้น  ขณะนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลยตาก็คอยแต่จ้องเลือดที่ไหลออกมา  จนมีเพื่อนผู้ชายคนนึงพามันไปห้องพยาบาล  เราไม่กล้าเดินตามลงไปจนมีเพื่อนขึ้นมาบอกว่าครูใหญ่เรียกเราให้ไปหา  เราคิดว่าเราต้องถูกลงบัญชีดำแน่  แต่ครูใหญ่กลับไม่ทำอะไรเพียงถามว่าเราตั้งใจรึป่าว แน่นอนเราบอกว่าไม่  ครูใหญ่รู้เรื่องของนักเรียนทุกคนดี รู้แม้กระทั่งว่าเรากับมันไม่ค่อยถูกกันซะเท่าไร  ครูใหญ่บอกว่าให้เราคอยดูแลมันเวลาอยู่ที่โรงเรียน  เราตอบตกลงอย่างเต็มใจที่สุด  นี่เป็นครั้งแรกที่เรายอมทำอะไรให้คนอื่นง่ายๆ  จากนั้นครูใหญ่ก็ให้เรากลับขึ้นไปเรียน พอหมดคาบเราก็เห็นมันเดินขึ้นมากับครูใหญ่แล้วมานั่งข้างๆเรา พอมันมาถึงเราก็ถามทันที
ว่าเป็นไรรึป่าว แต่มันกลับไม่ยอมพูดด้วย เราพยายามอยู่หลายครั้งมันก็ไม่ยอมพูดกับเราอีก ด้วยความทิฐิของเรา เราก็พาลโกรธมันไปเรยทั้งที่เราเป็นคนผิดนี่แหละ  จนเพื่อนของเรามาบอกเราว่าให้เราไปขอโทษมันสิ  แน่นอนตอนแรกเราปฏิเสธ  แต่ก็ต้องยอมเพราะเราก็ทนบรรยากาศที่เย็นชาแบบนี้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน  ตอนนั้นเราซ้อมพูดเต็มที่  แต่พอถึงเวลาจริงเรากลับพูดไม่ออก เรายืนอยู่ตรงนั้นจนมันรำคาญมั้งถึงได้ถามว่าเรามีอะไร เราถึงได้พูดขอโทษมันออกมา ตอนแรกเราคิดว่ามันคงไม่มีทางยกโทษให้เราแน่ๆ แต่มันกลับจูงมือเราเดินเข้าห้องไป หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอาจจะสนิทกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ

แต่แล้ววันนึงมันก็ถามกับเราว่าอยากรุป่าวว่ามันชอบใคร ตอนแรกเราก็ตอบส่งๆไป  แต่มันค่อยๆบอกเป็นคำใบ้กว้าง มันบอกตัวขึ้นต้นของชื่อจริง ชื่อเล่น ซึ่งมันตรงกับชื่อเราแต่เราไม่ได้คิดอะไร จนมันบอกมาว่าถ้าหากมันบอกมาแล้วขอให้ฉันเป็นอย่างเดิมได้ไหม พอถึงตอนนั้นเรากลับบอกว่าไม่อยากรู้แล้วและก็เดินหนีออกมาเลย
พอวันรุ่งขึ้นมันก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีก เราก็ไม่คุยกับมันอีกและความรู้สึกมันก็กลับไปเป็นเกลียดขี้หน้ากันอีกครั้งแถมแย่ยิ่งกว่าตอนแรกอีก

จนผ่านมาถึงวันที่เราต้องสอบเข้าโรงเรียนใหม่ เรากับมันเลือกกันคนละที่ แล้วมันกับเราก็แยกย้ายกันไป
วันสุดท้ายที่เราเจอมันเรากล้าพูดได้เลยว่าเราเกลียดมันมาก  แต่พอเราได้มาอยู่รร.ใหม่ได้สักพัก อยู่ดีๆเราก็เกิดนึกถึงมันขึ้นมา มันเหมือนกับความคิดถึง คิดถึงมาก เราจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปหามัน เราโทรไปนานมาก โทรอยู่หลายครั้งกว่าที่จะติด พอเราได้ยินเสียงมันเราก็พูดขอโทษมันทันที แล้วมันก็เงียบไปแล้วบอกว่าไม่โกรธหรอก  แล้วมันก็ถามขึ้นว่าทำไมวันนั้นเราถึงอยู่ดีๆก็ไม่ยอมคุยกับมัน  เราก็เลยถามข้อสงสัยในวันนั้นที่ว่ามันชอบใคร แล้วมันกลับบอกว่าชอบเรา  อยู่ดีๆเราก็ยิ้มขึ้นมา แล้วมันก็ถามเรากลับด้วยคำถามเดิม ปากเรากลับบอกว่าไม่รุดิ แต่ทว่าในใจเรารู้คำตอบที่แน่นอนอยู่แล้ว  แล้วเราก็ถามมันว่าวันกีฬาสีที่รร.เก่ามันจะไปรึป่าวเพราะเพื่อนคนอื่นก็ไปกัน  แล้วเราก็บอกมันไปว่าถ้ายังอยากรู้คำตอบอยู่ให้มาเจอกันที่รร.แล้วเราก็วางสายไป

ตอนนั้นเราเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกของคนเราที่กว่าจะรู้ว่าคิดยังไงกับอีกคนก็ต่อเมื่อมันจากไป แต่เรายังโชคดีกว่าใครบางคนที่ไม่มีโอกาสได้มันกลับมาอีก แต่บางคนที่มีมันอยู่ในมือก็ขอให้เก็บรักษาเอาไว้ให้ดีอย่าให้มันจากไป