)*( คิ ด ถึ ง ต อ บ เ ธ อ (*)

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับ ผมนายฝรั่งครับ (คนเค้าเรียกผมกันว่าอย่างนั้นนะ) วันนี้ผมมีเรื่องมาเล่าให้ทุก ๆ ท่านได้รับทราบกันถ้วนหน้า - - เพราะมีเรื่องบางเรื่องมันค้างคาอยู่ในใจผมมาเนิ่นนาน ขอผมระบายออกทางนี้เลยละกันนะครับ หวังว่าทุกท่านคงจะให้การต้อนรับกับผมนะ
…เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้นผมจะไปทำรายงานกับเพื่อนนัดกันเสียดิบดีหน้าห้างดังนั่นล่ะ ยืนรอรถเมล์อยู่สักพัก
                “มาแล้ว…ขึ้นคันนี้ล่ะ” เจ๋งเพื่อน ที่ผมคบกับมันได้เมื่อสามปีที่ผ่านมา(ตั้งแต่ปวช.ปีหนึ่งน่ะ)พูดขึ้นพร้อมจะวิ่งไปยังรถเมล์คันที่ว่า แต่ผมเป็นอะไรไม่รู้ไม่อยากขึ้นมาซะอย่างงั้น
                “ไปคันหลังดีกว่า คันนี้คนขึ้นเยอะแล้ว”
    “เออ ก็ได้ ตามใจเอ็ง” เจ๋งมันบอกพร้อมทำหน้าหงิก พอดีกับที่ว่ารถเมล์คันที่ว่างเข้ามาเทียบจอดพอดี ผมไม่รอช้ารีบเดินนำเพื่อนทั้งสองขึ้น ชะแว้บบบ สายตาผมดันเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคนนั้นหน้าตาเหมือนแขก คมเข้ม ผิวสีแทน แว้บแรกที่เห็นผมก็จำเธอได้ทันทีว่าเธอเป็นใคร ใช่แล้วครับเธอคือ มุ  ผู้หญิงคนที่ผมรักหมดหัวใจนั่นล่ะ ส่วนคนที่นั่งข้าง ๆเธอก็คือ ดาว เพื่อนคนสนิทของเธอนั่นล่ะ ผมเดินตรงดิ่งไปนั่งด้านหลังสุด แทนที่จะไปนั่งข้างหน้ากับเพื่อน ๆ ก็ผมอยากจะมองเธอให้เต็มสองตาอีกสักครั้งน่ะสิครับ ถึงแม้ว่าจะได้เห็นแค่ด้านหลังของเธอก็ไม่เป็นอะไร - - เธอจะจำผมได้บ้างหรือปล่าวน้าาาา อันนี้ผมก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเอง เพราะผมเห็นเธอแอบหันมามองผมด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะแกล้งทำเป็นมองรถคันหลังก็เถอะ ก็นะ นิสัยเธอเป็นยังไงผมรู้ดี ผมเป็นแฟนกับเธอมาเกือบหนึ่งปีเชียวนะ ทำไมเรื่องแค่นี้ผมจะไม่รู้ล่ะ เธอยังคงเป็นเธออยู่วันยันค่ำ แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเกือบสี่ปีแล้วก็ตาม แต่สิ่ง ๆ หนึ่งที่ไม่เปลี่ยนไปก็คือใจของผม ผมเลิกกับเธอไปแล้วก็จริงแต่ผมยังคงคิดถึงเธอเสมอมา    
          รถเมล์วันนี้ซิ่งได้ใจเหลือเกิน ยิ่งทำให้ถึงที่หมายเร็วขึ้น ป้ายหน้าผมกับเพื่อนต้องลง แต่ผมตัดสินใจไม่ลงพร้อมเพื่อน ผมนั่งต่อไปอีก พูดง่าย ๆ ผมตามเธอไปนั่นล่ะครับ และแล้วก็ถึงเวลาที่เราต้องจากกันอีก เธอจะลงป้ายหน้า -*- ผมได้แต่มองตามเธอไปโดยไม่กล้าจะเดินตาม กลัวเค้าจะหาว่าผมเป็นโรคจิตวิปริต ผมเห็นเธอมองหน้าผมตลอด มองอย่างสงสัยอะไรบางอย่าง หรือว่าเธอจะจำผมได้ เฮ้อ…ผมก็ได้แค่คิดเท่านั้นล่ะครับ เธอไม่เอ่ยชื่อผมสักนิด ผมมองเธอจนลับตา แล้วก็กดกริ่งลงป้ายหน้าเพื่อข้ามถนนนั่งย้อนกลับไปหาเพื่อน ๆ
    “เฮ้ย..ไปไหนมาวะ ทำไมไม่ลงพร้อมกัน” ตรีถามทันทีเมื่อเห็นหน้าผม ตรีเป็นแฟนของเจ๋ง ครับ เราเป็นเพื่อนกันตอนที่เรียน ปวช.มาด้วยกันนั่นล่ะ
    “มันก็ตามรักเก่าน่ะดิ่” เจ๋งพูดอย่างรู้ทัน
    “เฮ้อ…ข้าน่าจะลงตามเค้าไปก็ดี”
    “ไม่ต้องมาบ่น เอ็งไม่มีเบอร์เค้าเหรอวะ โทรไปหาดิ่ ยังไงก็ยังได้คุยนะโว้ย”
เพื่อน ๆ ต่างแนะนำสารพัดวิธีการ แต่ผมบอกปัดไปว่าไม่อยากทำ เพราะผมคิดว่า มุ คงจะไม่ต้องการสานสัมพันธ์เก่า ๆ อย่างผม มุคงได้เจอใครที่ดีกว่าผม ผมไม่อยากให้มุต้องมาจมอยู่กับอดีตอย่างผม ผมไม่มีค่าอะไรพอที่จะให้มุกลับมาหาผมได้เลย
    ผมก็นึกย้อนวันเวลาเก่า ๆ สมัย ม.3 เป็นช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อกับชีวิตของวัยรุ่น ผมก็เป็นคนหนึ่งในกลุ่มที่มีประวัติไม่ค่อยดี เรียนหนังสือก็ไม่เอาไหน ต่างกับเธอมาก ผมชอบมุตั้งแต่ตอนได้รู้จักกันครั้งแรก มุเป็นคนร่าเริง อัธยาศัยดี มีน้ำใจไมตรี เธอมักจะมาพร้อมขนมและรอยยิ้มที่สดใสเสมอ ๆ ตอนนั้นเธอเป็นแฟนกับใหญ่ เพื่อนร่วมห้องของผมเอง ผมแอบอิจฉาใหญ่ที่มีเธอเป็นแฟน เมื่อเรื่องนี้ถึงหู เค เพื่อนคนสนิทของผม เท่านั้นล่ะ เคได้จัดการให้ผมเป็นแฟนกับมุได้ทันที ผมเองก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำได้ยังไง มุทะเลาะกับใหญ่หรือเปล่า ประชดกันหรือเปล่า ก็ไม่มี เพราะมุบอกผมว่า มุกับใหญ่เลิกกันแล้วให้ผมสบายใจได้ ผมดีใจสุด ๆ ที่ตอนนี้ผมได้เป็นแฟนกับเธอ เธอไม่รังเกียจผมเลยที่ผมเรียนไม่เก่ง เธอยังช่วยติวหนังสือให้ผมอีกต่างหาก เธอทำเพื่อผมทุกอย่าง ผมไม่รู้จะทำอะไรตอบแทนเธอได้บ้าง เพราะฉะนั้นเวลาที่เธอบ่นอยากได้อะไร ผมจะต้องไปหามาให้เธอให้ได้ในทุกครั้ง อย่างวันวาเลนไทน์ผมไม่รู้ว่าผมจะให้อะไรเธอดี ผมกลัวเธอจะไม่ชอบในสิ่งที่ผมให้ พอเธอเอ่ยปากอยากได้ดอกไม้เท่านั้นล่ะ ผมก็รีบพาเธอไปซื้อและให้ทันที
    จากวันนั้นจนวันนี้ จะสี่ปีแล้วครับ ผมยังลืมเธอไม่ได้เลย ผมได้ข่าวเธออยู่เสมอ ๆ หลังจากที่เธอเลิกกับผมมุคบกับเอได้สักพักก็เลิกกัน ผมแทบอยากจะต่อยหน้าไอ้คนชื่อเอ คนที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ เธอไม่รู้หรอก ว่าที่เธอบอกว่าเจ็บผมเจ็บมากกว่าเธอเสียอีก ผมอยากจะโอบกอดเธอไว้ให้เธอได้อบอุ่นใจ แต่คงเพียงได้แค่ฝันไป และหลังจากนั้นอีกปี ผมรับรู้ว่าเธอกลับไปคบกับใหญ่ใหม่อีกครั้งแต่ก็ไปด้วยกันไม่ได้
    ที่ผ่าน ๆ มา ผมมักจะคิดถึงเธอเสมอเวลาที่ผมไปยังสถานที่ ที่เราเคยไปกันสองคน ภาพในวันเก่า ๆ ปรากฎขึ้นเหมือนกับเทปที่รีเพลย์กรอกลับ แต่ปัจจุบันเราห่างไกลกันมาก แม้กระทั่งการใช้ชีวิต เธอมีพ่อแม่ที่ดีดูแลเอาใจใส่อยู่ตลอด ต่างกับผมที่เป็นนักเลงเด็กเดนไปวัน-วัน เรียนก็ยังเรียนไม่จบ ไม่มีอะไรสักอย่างที่จะพอทำให้เธอได้ภูมิใจบ้างเลย แต่ถึงยังไง อยากให้เธอรู้ไว้ เวลาที่เธอคิดถึงผม นายฝรั่งคนนี้ยังคิดถึงเธอตอบเสมอ