คนรักและเพื่อนสนิท

เนื้อเรื่อง

ไดอารี่เล่มนี้เล่มที่เป็นของเขา  ไดอารี่ที่บันทึกทุกอย่างของผู้ชายคนนึง ที่มีความรักบริสุทธิ์ เต็มไปด้วยความจริงใจ ที่เขามอบให้เธอผู้เป็นทีรัก

นี่ๆๆรู้หรือป่าวว่า ห้อง 4402 ไปทางไหน ขณะที่ผมยุ่งยากกับการผูกสายรองเท้าที่มันหลุด แล้วก็มีเสียงใครก็ไม่รู้  ไม่เห็นหรือไงว่าผมกำลังผูกเชือกรองเท้า ยังจะมาถามอีก แต่ช่างเหอะ เอ๊ะ ห้อง 4402 นี่มันห้องโฮมรูมของผมนี่น่า ผมจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อตอบเธอให้เป็นวิทยาทานซะหน่อย
โอ้ว...O-0 นางฟ้าผมเห็นนางฟ้า เธอช่างน่ารักขนาดนี้ ตาสวยใสเป็นประกาย ขนตางอนยังกะตุ๊กตา แก้มสีชมพูใสสะอาดหมดจดปราศจาคสิ่งแปลกปลอมในใบหน้า ปากเธอเรียวเล็กสีชมพูอ่อนๆเป็นธรรมชาติ ผิวขาวเหมือนปุยนุ่น รวมกันแล้วนี่มันนางฟ้าชัดๆ ผมฝันไปหรือป่าวเนี๊ย
นี่ว่าไง รู้จักหรือป่าว
รู้จักผมพาไปก็ได้โฮมรูมผมอยู่ที่  4402 นะครับ
เหรอ อยู่ห้องนี้ก็หมายความว่าอยู่ ม.4/2 สิ ดีจังเลย
ครับ ไปกันเลยนะ
ไชโยผมได้อยู่ห้องเดียวกันกับเธอ ช่างเป็นโชคช่วยอะไรกันเนี๊ย ผมจะได้อยู่กับเธอตั้ง 3 ปี ขอบคุณพระเจ้า  ผมมองไปห้องมีที่ว่าง 2 ที่ พอดีเลย ดีหละผมจะได้นั่งกับเธอแล้ว  
นี่ๆๆตรงนั้นมีที่ว่าง 2 ที่พอดีเลยไปนั่งด้วยกันไหม๊  
อืมครับ
ชื่ออะไรเหรอ เราชื่อพลอยไพลิน เรียกว่าพลอยเฉยๆก็ได้ แล้วชื่ออะไรเหรอบอกเราบ้างสิ ชื่อพลอยไพลินชื่อเธอช่างไพเราะ เหมาะสมกับเธอเป็นยิ่งนัก
อ้อ เราชื่อธนาดล เรียกว่าบอมก็ได้นะ
บ้านบอมอยู่ที่ไหนหละ บ้านพลอยอยู่แถวสนามกีฬากลางนะ
บ้านบอมอยู่ทางค่ายทหารนะ แล้วพลอยมาโรงเรียนยังไง
อ้อ ตอนม.ต้น พลอยเรียนโรงเรียน.......(เซนเซอร์ครับ) มันติดกับบ้านพลอยพอดี  ส่วนม.ปลายยังไม่รู้เลยว่าจะกลับยังไง เมื่อเช้าพ่อแม่มาส่งพลอย แต่ท่านไม่ค่อยมีเวลานะ อาจจะมารับพลอยช้า บางครั้งอาจดึกเลยก็ได้
งั้นบอมขับรถรับ-ส่งพลอยก็ได้ บอมขี่มอ’ไซด์มาโรงเรียนนะ
แต่บ้านบอมอยู่คนละเส้นทางกับบ้านพลอยไม่ใช่เหรอ
ไม่เป็นไรส่งพลอยเสร็จแล้วบอมก็ค่อยเลี้ยวรถกลับก็ได้นิ ถ้านับแล้วบ้านบอมกับพลอยห่างกัน แค่ 10 กิโลเอง
งั้นขอบใจบอมนะ  ดูเหมือนชั่วโมงนั้นเราจะไม่ได้สนใจอาจารย์หรือคนรอบข้างเลย ดูเหมือนเราจะแลกเปลี่ยนความคิดของกันละกันมากกว่า ตกเที่ยงเราก็ไปกินข้าวสองคน ตกเย็นเราผมก็จะขี่รถไปส่งเธอ เธอชวนผมเข้าบ้านแต่ผมไม่กล้าหรอก เอาไว้ให้นานกว่านี้ก่อน เดี๋ยวพ่อของเธอจะว่าเอา ดูเหมือนว่ายิ่งนานไป ยิ่งเราสนิทกันมากขึ้น มันทำให้ผมชอบเธอมากขึ้น เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารัก นิสัยดี เรียนเก่ง เป็นที่รักของเพื่อนๆ มากมาย ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมไปซะทุกด้าน ผมได้อยู่กับเธอทุกวัน ไม่เว้นแม้กระทั่งวันเสาร์-อาทิตย์ ผมและเธอก็จะมาเรียนพิเศษด้วยกันหลายครั้งที่เพื่อนผมมันล้อว่าผมนะชอบเธอ แต่ผมก็ไม่เคยยอมรับ ผมไล่เตะไอ้เพื่อนคนนั้นมันแทบหอบตาย ผมเขินนิ ทำไงได้ ผมไม่กล้ายอมรับหรอก เผื่อเธอรู้เธอออาจจะไปจากผมก็ได้ ผมขอแค่แอบชอบนี่แหละดีแล้ว ไม่สิแอบรักต่างหาก ผมรักเธอใช่ผมรักเธอ เธอทำให้ผมรู้ว่าชีวิตนี้ผมต้องทำเพื่อใคร อยู่เพื่อใคร เธอสอนให้ผมรู้จักความรัก รู้จักการมองโลกในแง่ดี รู้จักทุกอย่างที่มันดีๆ ที่ผมไม่รู้ว่าถ้าชาตินี้ผมไม่ได้เจอเธอ ผมจะเป็นคนที่ดีเหมือนกับคนอื่นเค้าได้หรือป่าวก็ไม่รู้  วันนี้เป็นวันเกิดของผม
วันนี้งานวันเกิดของบอมนะพลอย
อ้าว บอมทำไมพึ่งมาบอกพลอยหละยังงี้พลอยก็หาของขวัญให้ไม่ทันนะสิ
ไม่เป็นไรพลอย ขอแค่พลอยเป็นเพื่อนที่ดีของบอมยังงี้ตลอดไปก็พอแล้ว
จ้า บอมจ๋าพลอยจะเป็นเพื่อน เอ๊ะหรือว่าอย่างอื่นดีจ๊ะพลอยจ๋า  บรรกาศกำลังดีอยู่แล้วเชียวไอ้ทศพลหรือไอ้พลเพื่อนของผมมันก็ดันมาล้อผมอีกแล้ว ยังงี้ต้องสั่งสอน ผมไล่เตะมันรอบห้องเลย พลอยมองผมเตะนายนั่นพร้อมกับเสียงหัวเราะ  ว้าวดูยังไงเธอก็น่ารัก ดูเหมือนว่านายนั่นมันจะดูออกว่าผมนะรักพลอย แต่ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมรักเธอจากปากของผมเอง ไม่ใช่จากปากคนอื่น เมื่อผมพร้อมผมจะบอกเธอแน่นอน  
    ว้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะใช้ชีวิต ม.4 ผมจะไม่ได้เจอหน้าเธอตั้ง 2 เดือน โห นานมากเลย ผมไม่ได้เจอหน้าเธอแค่ 1 วันผมก็จะใจขาดแล้ว นี่ผมต้องห่างเธอตั้ง 2 เดือนเลยเหรอ ไม่เอาผมไม่อยากห่างเธอนานขนาดนี้เลย
พลอย เราจะไม่ได้เจอกันตั้ง 2 เดือนแหนะ นานจังเลยเนอะ
ถ้าบอมเหงา บอมก็ไปหาพลอยที่บ้านก็ได้นะ เดี๋ยวพลอยจะทำอาหารฝีมือพลอยให้กินด้วยน้า
เหรอดีจังเลย งั้นบอมไปหาพลอยทุกวันได้ไหม
ได้สิ ดีเหมือนกัน พลอยก็จะได้ไม่เหงา แต่เอ๊ะ ทำไมบอมถึงอยากเจอหน้าพลอยทุกวัน อ๊ะๆๆๆๆหรือว่าบอมชอบพลอยอย่างที่พลชอบล้อบ่อยๆๆ  เธอพูดจบก็หัวเราะชอบใจ ทำเอาผมเขินหน้าแดงพูดไม่ออกเลย โธ่ พลอย ยิ่งเธอเห็นผมเขินมากเธอก็ยิ่งหัวเราะมากทำเอาผมทำอะไรไม่ออกเลย
พลอยล้อเล่นน้าบอม ดูสิเขินใหญ่เลย บอมคงไม่ได้ชอบพลอยหรอกใช่ไหม ใช่ผมไม่ได้ชอบพลอย ผมรักพลอยต่างหากหละ  งั้นเรากลับบ้านเหอะ มองหน้าบอมอยู่ได้

เปิดเทอมขึ้น ม.5 มาแล้วครับผมไม่ได้เห็นเธอตั้ง 2 เดือน เธอจะเป็นไงบ้างน๊า ก็แม่ผมสิครับดันพาผมไปกรุงเทพ ไม่ไปก็ไม่ได้สิครับ ผมก็เลยต้องไป ก็เลยจากเธอตั้ง 2 เดือน วันนี้ผมจะได้เจอเธอแล้ว อยากเจอเธอจังเลย ใจจะขาดแล้วครับ เอ๊ะนั่นใครมาส่งเธอ ดูสนิทสนมกันมากเลย ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร ทำไมมันมาส่งนางฟ้าของผมได้ ดูท่าทางมันชอบพลอยด้วย
หวัดดีสำหรับวันแรกของ ม.5 จ๊ะบอม
ใครมาส่งพลอยเหรอวันนี้
อ้อ ทัศ เพื่อนสมัย ม.ต้น นะ พอดีบ้านเราอยู่ใกล้กัน เห็นว่าพลอยไม่มีรถมาโรงเรียน ทัศก็เลยอาสามาส่ง ว่างๆเดี๋ยวจะพามาแนะนำให้รู้จัก   พลอยเค้าเป็นคนน่ารักนิ มีคนมาชอบพลอยเค้ามากมาย พลอยเค้าเป็นคนนิสัยดี เข้ากับทุกคนได้ แต่ผมไม่อยากให้พลอยใกล้ชิดกับพวกนั้นหรอก ถึงแม้พลอยจะบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกันก็ตาม
    เวลาผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ยังไม่ปริปากบอกรักเธอเลยสักครั้ง ทำไมผมถึงไม่บอกรักเธอนะ ตั้งแต่เราขึ้นม.5 มาดูเหมือนเธอกับผมจะค่อยๆห่างกันเรื่อยๆ ก็เธอมีเพื่อนมากมาย ไหนจะมีคนมาจีบอีกเยอะ เดี๋ยวนี้ผมไม่ได้ไปส่งเธอที่บ้านทุกวันเหมือนแต่ก่อน ผมจะไม่ยอมให้เธอห่างจากผมมากกว่านี้อีกต่อไป
พลอยเย็นนี้อย่าพึ่งกลับบ้านกับคนอื่นนะ พลอยต้องกลับกับบอมเดี๋ยวบอมมีอะไรจะบอก
พลอยก็มีอะไรจะบอกบอมเหมือนกัน
ผมจะต้องบอกรักเธอให้ได้ ผมจะบอกรักเธอให้ได้ ผมบอกกับตัวเองหลายครั้ง และครั้งนี้ผมจะต้องบอกรักเธอให้ได้อย่างแน่นอน ถ้าผมบอกรักเธอแล้วผมจะให้ไดอารี่เล่มนี้กับเธอให้เธอได้อ่านว่าผมบันทึกเพื่อเธอ บอมรักพลอยนะ เมื่อผมพูดคำนี้ออกไป ไดอารี่เล่มนี้ก็จะสมบูรณ์ ผมก็จะมอบให้เธอผู้เป็นที่รักทันที
...........บัดนี้เหลือเพียงไดอารี่เล่มนี้ ไดอารี่ที่ผู้ชายคนนึงเขียนไว้ให้ผู้หญิงคนนึง  ผู้ชายคนนี้ได้จากไปแล้ว เขาถูกรถชน  ไดอารี่เล่มนี้ได้สมบูรณ์แล้ว เขาได้บอกรักผู้หญิงที่เขารัก และได้มอบไดอารี่ที่เขาเขียนเพื่อเธอให้กับเธอ เค้าได้รู้ว่าเธอก็รักเค้ามาก เค้าได้รับรู้สิ่งที่เค้าอยากรู้ถึงแม้ตอนนี้ เขาจะไม่อยู่ เธอผู้นี้ก็ยังเก็บไดอารี่นี้พร้อมกับความทรงจำที่เกี่ยวกับตัวเขา คนที่เป็นคนรักและเพื่อนสนิท