แสงสีทองของตะวันสาดส่องไปทั่ว
          เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าราตรีที่ยาวนานของค่ำคืนได้ผ่านพ้นไป
          ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเบิกบาน
          เพื่อที่จะได้รับไออุ่นจากเปลวแดด
          เวลานี้ช่างเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขนัก
          ฉันปล่อยให้แสงสีทองจากดวงตะวันชโลมผ่านผิว
          โดยไม่ได้สนใจกับกาลเวลาที่ล่วงเลยผ่าน
          ความหนาวเหน็บจากน้ำค้างในค่ำคืนที่ผ่านมาถูกขับไล่หมดสิ้น
          ฉันเฝ้าดูผู้คนเดินผ่านไปมา
          บางคนรีบเร่งไปกับก้าวจังหวะในการดำเนินชีวิต
          พวกเขาเหล่านั้นจะเร่งรีบไปไหน
          จริงอยู่แม้ว่าเวลาจะไม่เคยคอยใคร
          แต่ไฉนพวกเขาจะต้องรีบร้อนกันขนาดนั้นเล่า
          ฉันได้แต่สงสัยว่าพวกเขากำลังมีความสุขดีอยู่หรือ
          เหตุใดไม่ลองปล่อยให้ธรรมชาติเป็นตัวกำหนดจังหวะชีวิตดูบ้าง
          แล้วพวกเขาจะพบว่าความสุขที่แท้จริงนั้นอยู่ที่ใด
          เหมือนกับที่ฉันดีใจที่ได้เกิดมาเป็นตัวฉันเอง
          ปล่อยให้จังหวะของชีวิตดำเนินไปโดยมีธรรมชาติเป็นผู้กำหนด
          ฉันหวังว่าจะช่วยอะไรพวกเขาเหล่านั้นได้บ้าง
          แต่ฉันคงเป็นได้แค่เพียง....
          ส่วนประกอบส่วนหนึ่งในชีวิตของพวกเขา
          ถึงแม้ว่าบางครั้งจะไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ
          ว่ามีฉันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
          ฉันจะช่วยอะไรพวกเขาได้
          ฉันมันก็แค่....ดอกไม้ริมทางดอกหนึ่ง
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น