การบอกลาครั้งสุดท้าย - การบอกลาครั้งสุดท้าย นิยาย การบอกลาครั้งสุดท้าย : Dek-D.com - Writer

    การบอกลาครั้งสุดท้าย

    ต่อจากนี้ไปคงไม่มีฉันและเธออีก........

    ผู้เข้าชมรวม

    391

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    391

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  15 ต.ค. 48 / 23:04 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      การแสวงหาความรักที่ออนไลน์อยู่บนโลกไซเบอร์ใบนี้ ไม่ได้ง่ายดาย หรือยากลำบากไปกว่าการแสวงหาความรักในโลกแห่งความเป็นจริง ที่มีผู้คนเดินสวนกันไปมาแม้แต่น้อย มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากชีวิตจริง คุณจะบอกได้ในทันที ที่คุณเดินสวนกับใครสักคนและรู้สึกสะดุดตา สะดุดความรู้สึกกับใครคนนั้นไหม ว่าคนๆนั้นคือ คนที่ใช่....คือใครบางคนที่คุณตามหา หรือคือคนที่คุณมั่นใจว่าจะ วางอนาคตไว้ร่วมกับเขา แน่นอน...หากคุณยังมีเหตุผลเพียงพอ ที่จะไม่ปล่อยให้อารมณ์อ่อนไหววาบหวามเป็นตัวบงการ ว่าคนที่คุณคิดว่า เขาอาจจะใช่คนที่คุณรอคอยคือ คนที่จะร่วมชีวิตกับคุณ จนกว่าคุณจะได้เรียนรู้และพิสูจน์คนคนนั้นอย่างชัดเจนเสียก่อน
      การแลกเปลี่ยนทางความคิด กับคนพิเศษที่ออนไลน์มาพบกัน อาจเริ่มต้นขึ้นอย่างเปิดเผยและง่ายดาย
      ความสวยงามของตัวหนังสือที่พิมพ์ส่งมา อาจมีมนต์ขลังเสียจนทำให้หัวใจของคุณ.... ผูกมัดด้วยจินตนาการงดงามของภาพฝันอุดมคติ แต่คุณจะด่วนสรุปได้อย่างไรว่า..... นั่นคือ......ความรักจนกว่าคุณจะก้าวออกมาจากโลกแห่งความฝันของคุณ เพื่อมาพบกับความเป็นจริงที่คนคนนั้นเป็นอยู่
      การปล่อยให้ตัวเองผูกพันกับจินตนาการ มีแต่จะทำให้คุณพบกับความผิดหวังและปวดร้าว หากภาพฝันนั้นไม่เป็นอย่างที่คุณคิด ความรักไม่อาจเริ่มต้นระหว่างคนแปลกหน้า และไม่ว่าคุณจะออนไลน์คุยกับเขายาวนานนับปี ด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคยเปิดเผยเพียงไร กำแพงแห่งความแปลกหน้าก็ไม่มีวันพังทลายลง จนกว่าคุณและเขาจะได้พบกันในโลกแห่งความเป็นจริง

      รักแท้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายดายบนโลกสับสนใบนี้ และยิ่งไม่อาจค้นพบได้ง่ายดายในโลกที่มองไม่เห็น ความรักต้องการการเรียนรู้และเข้าใจอย่างลึกซึ้งระหว่างคนสองคน ความรักคือการรู้จักเพื่อที่จะยอมรับในตัวตนของกันละกันอย่างแท้จริง ดังนั้นหากคุณกำลังคิดว่าคุณมีความรัก หรือเจ็บปวดกับคนพิเศษซักคนที่ออนไลน์มาพบกันประจำทุกวัน ทั้งที่คุณไม่เคยได้ยินเสียง ไม่เคยเห็นหน้า และไม่เคยจะรับรู้ความจริงว่าเขาเป็นอย่างไรเมื่อใช้ชีวิตอยู่ในสังคมปกติ หรือเพียงแต่หลงรักภาพอุดมคติที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้นมา ก็คือการพาเขาก้าวออก มาจากโลกแห่งจินตนาการใบนั้นเพื่อมาพบกันในชีวิตจริง

      จำไว้ว่า..หนึ่งปีที่คุยกัน...ก็ไม่เท่าหนึ่งวันที่ได้พบหน้า เมื่อคุณพบเขาคุณจะได้คำตอบกับตัวเองชัดเจนว่า
      เขา คือคนที่คุณสมควรเรียนรู้และรู้สึกพิเศษต่อไปหรือไม่ สีหน้า แววตา และภาษาท่าทางอื่นๆของเขา คือสิ่งที่จะทำให้คุณรู้ชัดเจนได้มากกว่า...ตัวหนังสือที่อ่อนหวานห่วงใยที่พิมพ์ส่งมา หรือเสียงทางโทรศัพท์ว่าเขาคือเพื่อนที่จริงใจและต้องการผูกมัดกับคุณอย่างจริงจังหรือเพียงแต่ต้องการให้คุณตกหลุมพราง ความเชี่ยว ชาญในการใช้ภาษาเพื่อความสนุกในเกมหรือผลประโยชน์ทางอารมณ์

      หากคุณรู้ตัวว่าคุณเป็นคนหนึ่งที่อ่อนไหว เชื่อคนง่าย และมองโลกในแง่ดีเกินไปก็จงอย่าใช้หัวใจในการตัดสิน
      และรับรู้ตัวหนังสือที่ผ่านมาทางอินเตอร์เนต และจงใช้สมองในการอ่านทุกตัวอักษรอย่างมีสติ อย่าปล่อยให้ กับดักของภาษาพันธนาการหัวใจคุณอย่างที่ตัวผมเองและเพื่อนๆอีกหลายคนเคยเผลอไผลมาก่อน
      แต่ถ้าคุณเป็นคนที่มีเหตุผล และเท่าทันเกมสนุกในโลกไซเบอร์นี้จนรู้สึกชินชากับทุกตัวหนังสือทุกตัวที่พิมพ์ส่งมา ก็ได้โปรดอย่าใช้ตัวหนังสือของคุณตอบกลับไปในสิ่งที่ตัวคุณเองไม่ได้รู้สึกรู้สา เพราะคนที่ได้อ่านข้อความของคุณอาจเป็นเพียงมือใหม่ที่อ่อนไหว และตกหลุมพรางของถ้อยคำที่คุณใช้ได้ง่ายดาย

      To handle yourself, use your head,
      To handle others, use your heart.

      จงใช้สมองดูแลหัวใจของคุณเอง และจงใช้หัวใจเพื่อดูแลหัวใจดวงอื่นๆที่ออนไลน์มาพบกับคุณ..... หากคุณเป็นคนหนึ่งซึ่งกำลังออนไลน์เพียงเพื่อค้นหารักแท้ ก็ขอให้คุณโชคดีและเดินทางในโลกไซเบอร์นี้อย่างปลอดภัยจนกว่าจะพบใครซักคนที่พร้อมจะก้าวไปในชีวิตจริงกับคุณ ที่สำคัญ....อย่าลืมระมัดระวังดูแลหัวใจคุณเองให้ดีตลอดการเดินทางครั้งนี้ด้วย

      .............................................
      คำเหล่านี้ผมคงไม่ต้องอธิบายอะไรอีกเพราะการที่ผมเจอนั้นมันเจ็บปวดมากเพราะผมเป็นแค่คนที่อ่อนไหวคนนั้นกับการที่ผมทำผิดเพียงครั้งกับการที่โดนว่า ไม่มีความจริงใจและความซื่อสัตว์ทำให้ผมโกรธตัวเองที่ได้ทำลงไปผมรู้สึกผิดมาตตลอดแต่ผมกลับรู้ว่าคนที่ผมรักและห่วงมากที่สุดก้อไม่ต่างอะไรกับการที่ผมได้ทำเลยแม้แต่น้อย.....การเดินทางครั้งสุดท้ายของผมในก้าวนี้มันจบลงด้วยความเจ็บปวดแทนที่จะต้องเดินไปให้ถึงจุดที่หวังไว้แต่สุดท้ายร่างกายนั้นได้ทรุดลงแทบพื้นทรณีจากร่างกายที่เคยแข็งแรงกลับอ่อนล้าเหมือนกับว่าใช้เวลาที่มีแบกสิ่งที่ตัวเองหวงและรักมากที่สุดไว้ถึงเหนื่อยยังไงก้อยอมแต่พอวางมันลงเท่านั้นสิ่งที่บูชาหรือเรียกว่ารักมันกลายเป็นแค่ก้อนหินไร้ค่าธรรมดานี่เอง......................การเดินทางของผมได้จบลงแล้ว......

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×