กลับมาที่เดิม

เนื้อเรื่อง

“เฮ้ มาทำอะไรอ่ะ”
เสียงที่เคยคุ้นหูดังขึ้นมา เธอนั่นเอง
ไม่เจอกันนานแล้วนะนี่
“ไม่ตอบ  ถามว่ามาทำอะไร”เธอถามซ้ำอีกครั้ง
“มาดูหนังสือสิ ถามแปลกๆ ร้านหนังสือขายข้าวหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่เจอกันตั้งนาน ไม่เปลี่ยนเลยนะ กวนประสาท”
เขายิ้ม ไม่ตอบอะไร
“มาคนเดียวเหรอ” เธอถามต่อ
“อืม ว่างๆก็เลยมาดูหนังสือเล่นๆ คุณล่ะ”
“ฉันก็ว่างๆเหมือนกัน ไม่อยากนอนอยู่บ้านเฉยๆ”
“ทำไมมาคนเดียวล่ะ”
“ก็ไม่รู้ว่าจะมากับใครนี่”
เขาเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ ดูหนังสือต่อไปเงียบๆ
“นี่ไปดูหนังกันมะ” อยู่ๆเธอก็พูดขึ้นมา
“หือ นึกยังไงมาชวนดูหนัง”
“เอาน่า ว่างๆ ดีกว่าอยู่เฉยๆ แต่ฉันเป็นคนเลือกหนังนะ คุณเลือกทีไรดูไม่รู้เรื่องทุกที”
เขาหัวเราะ “ก็ได้ ตามสบาย  แต่คุณเลี้ยงนะ”
“อ้าว อะไรอ่ะ” เธอทำหน้าเบ้
“ก็ทีผมชวนคุณดู  ผมยังเลี้ยงคุณเลย”
“โห ไม่ค่อยจะงกเลยนะ งั้นดูคนเดียวก็ได้”
”ล้อเล่นน่า ผมออกเองก็ได้”
“แล้วจะดูที่ไหนล่ะ”
“แถวบ้านคุณก็ได้  เวลากลับจะได้สะดวกคุณ”
“ไม่ต้องหรอก ลำบากคุณ แถวนี้แหล่ะ มีให้เลือกตั้งหลายโรง”
“อืม ตามใจ เมื่อก่อนไม่เห็นคุณเกรงใจผมอย่างนี้เลย”
“…………”
....

เมื่อไปถึงโรงหนัง เธอเป็นคนอาสาไปซื้อตั๋วเอง เมื่อเธอเดินกลับมายื่นตั๋วให้เขาสองใบผมยื่นแบงค์ร้อยให้สองใบ เธอส่ายหัวยื่นคืนมาให้ใบหนึ่ง
“ไม่ต้องเลี้ยงหรอก”เธอบอก”เก็บเงินไว้ใช้เองเหอะ”
“วันนี้มาแปลกแฮะ ไปซื้อตั๋วเอง แถมไม่ต้องเลี้ยงอีก”
“พูดมากน่า เดี๋ยวก็ให้เลี้ยงซะเลย ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยมีเงินอยู่”
“นี่ดูเรื่องอะไรล่ะเนี่ย”
เขาพูดพร้อมพลิกตั๋วดู  เป็นหนังรักเกาหลีเรื่องหนึ่ง  
“ทำไมเลือกหนังเรื่องนี้ล่ะ” เขาถาม
“ทำไมล่ะ ไม่อยากดูเหรอ”
“เปล่า เห็นปกติคุณไม่ชอบดูหนังแบบนี้”
“จริงๆก็ไม่ได้อยากดูหรอก”
“อ้าว แล้วทำไมเลือกหนังเรื่องนี้ล่ะ”
“ก็คุณน่าจะชอบ  เห็นคุณชอบนางเอกเรื่องนี้”
“ไม่นึกว่าคุณก็สนใจเรื่องนี้ด้วย”
“ใครว่า ก็ฉันเป็นชวนคุณดูหนัง ฉันแค่ไม่อยากให้คุณผิดหวังกับคำชวนของฉันเท่านั้นแหล่ะ”
.......................................................

ในโรงมีคนดูไม่มากนัก ประมาณยี่สิบกว่าคนได้  ส่วนมากมากันเป็นคู่ๆ  จะมีที่มากันเป็นกลุ่มบ้าง  หนังก็ดูสนุกดีเป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะตายแต่ไม่ยอมบอกใครแม้แต่นางเอก  ถ้ามาดูคนเดียวคงแปลกๆพิกล  น่าแปลกที่หนังบางเรื่องก็เหมาะกับดูเป็นคู่มากกว่าดูเป็นกลุ่มหรือดูคนเดียว
    “หนังสนุกดีนะ”เธอว่า
    “อืม แต่เศร้าจัง”
    “นั่นสิ  คุณว่าทำไมพระเอกถึงไม่ยอมบอกนางเอก”เธอถาม
    “คงเพราะไม่อยากให้นางเอกเสียใจมั้ง”
    “แต่ถ้านางเอกรู้ทีหลังไม่เสียใจกว่าเหรอ”
    “เขาคงคิดไม่ถึงมั้ง แต่อย่างไรผมก็ว่าเขาหวังดีกับนางเอกถึงทำอย่างนั้น”
    “ก็คงงั้นล่ะ  แล้วถ้าเป็นคุณจะตายล่ะจะบอกฉันไหม”
    “ไม่บอกหรอก”
    “อ้าว ทำไมล่ะ”
    “ก็ถึงบอกไปคุณก็ไม่สนใจผมหรอก  ดูคุณไม่ค่อยแคร์ผมเท่าไหร่อยู่แล้ว”
    “เหรอ”
    “ก็คุณไม่เจอผมตั้งนานยังไม่ถามสักคำเลยว่าเป็นอย่างไรบ้าง”
“เมื่อก่อนก็ไม่เคยถาม ไม่เห็นจะว่าอะไร  ทำไมตอนนี้อยากให้ถาม”
“ตอนนี้กับเมื่อก่อนมันไม่เหมือนกัน”
“ก็เห็นๆกันอยู่ว่าสบายดี  จะถามไปทำไม”
“ดูอย่างในหนังสิ  พระเอกเห็นดีๆอยู่ยังตายเลย”
“แค่อยากให้ถามใช่ไหม”
“อืม”
“เป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็สบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วง”
“ใครว่าฉันห่วงคุณ”
“ก็ถ้าไม่ห่วงจะถามเหรอ”
“อย่างนี้ถึงไม่ค่อยอยากถามไง  ถามแล้วกวนประสาท”
....
“ส่งแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ”เธอบอกกับเขาที่ป้ายรถเมล์
    “ทำไมล่ะ กะว่าไปส่งที่บ้านสักหน่อย”
    “นึกยังไง ไปส่งถึงบ้าน ถ้าแค่อยากสร้างความประทับ  ไม่ต้องหรอก”
    “งั้นก็ตามใจ”
    เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพ่อ บอกว่าจะกลับบ้านแล้ว
    “ซื้อมือถือแล้วเหรอ”เขาถาม
    “อืม พ่อซื้อให้”
    “เบอร์อะไรล่ะ”
    “ถามไปทำไม  ยังไงคุณก็ไม่โทรมาหรอก”
      “รู้ได้ไง ถามไว้ก่อน เผื่อว่างๆจะโทรไป”
                     “รถเมล์มาพอดี   ไปแล้วนะ”
    “อืม ไปเถอะ” เขาบอก

................................................

                     เธอก็เป็นอย่างนี้
    เธอที่เหมือนไม่สนใจอะไร แต่ก็สนใจในบางเรื่องที่เขาไม่สนใจ
    เธอที่เคยรู้จักมากที่สุด แต่ก็เหมือนไม่รู้จักกันเลย
    เธอที่ไม่เคยเจอกันมานาน
    ไม่คิดว่าจะเจอ แต่ก็ยังวนเวียนมาเจอจนได้
    เจอกันครั้งนี้ แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกครั้ง
    หนึ่งปี  ห้าปี  สิบปี  หรืออาจจะไม่เจอกันอีกเลย
    ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจจะได้เจอกันอีกก็ได้  ใครจะรู้
    ถ้าเจอเธออีก จะเหมือนวันนี้หรือเปล่า
    หรือเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกัน
    เขาเองก็ไม่รู้

    เขาคิดขณะที่มองเธอก้าวขึ้นรถเมล์จากไป

.................................................................................