ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : All of it! ...
“ … -__- “
“ T.,T … “
“ … -.,- “
“ T T … “
“ … เอ่อ … ใจเย็นๆนะ ต้นน้ำ!! … “
“ T^T … “
“ … เราว่า … นายกลับไป … -.,- “
“ ไม่เป็นไรหรอก! … T.,T ไปที่มหาวิทยาลัยน่ะแหละ!! … เราอยากเรียน! “
“ แต่ … “
“ จริงๆ บะหมี่! … เราไม่เป็นไรหรอก … ใกล้จะสอบแล้วด้วย! ไม่อยากขาดเรียนน่ะ!! “
“ … ก็ได้! “ -_-
Taxi มาส่งต้นน้ำที่หน้าคณะ โดยเส้นหญ่ายขอตามมาด้วย (ยังมีเวลา!!) … แป็งเห็นเพื่อนลงจากรถ ก็วิ่งเข้าไปหาทันที …
“ ต้นน้ำ!! … o o “
“ … T.,T “
“ ป … เป็นไงบ้าง? “
“ … T T “
“ … เราไปไม่ทันหรอก! … ทิวสนเขาไปแล้ว!! “
ต้นน้ำโผเข้ากอดแป็ง แล้วร้องไห้เหมือนคนที่ยังอยากระบายความเสียใจอยู่ … แป็งกับเส้นหญ่ายทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดไปด้วยที่ปิดบังเรื่องนี้ … - -*
“ ฉันขอโทษนะ ต้นน้ำ! … ฉันขอโทษจริงๆ …แต่ทิวสนเขาขอไม่ให้บอกเรื่องนี้กับเธอ! … ฉันก็เลย … “
“ … TT_TT “
“ … ใช่! ต้นน้ำ … เราก็ต้องขอโทษนะที่ปิดนายเรื่องนี้ ขอโทษแทนจุลด้วย … แต่ทิวสนเขาขอให้ทำอย่างนี้จริงๆ เขาไม่อยากให้นายรู้ เพราะเขากลัว … กลัวนายจะเสียใจ!! “ ( - -*)
“ T^T แล้วการที่เขาไปโดยไม่บอกเลยสักคำ … คิดว่าเรามีความสุขนักหรือไง! “
พอต้นน้ำพูดอย่างนี้ … แป็งกับเส้นหญ่ายก็พูดอะไรไม่ออกเลย (_ _)*** ได้แต่ปล่อยให้ต้นน้ำระบายสิ่งต่างๆที่อยากจะพูดออกมา…
…
ตอนเย็น ต้นน้ำกลับไปที่ห้องโดยมีแป็ง กับ จุลตามไปด้วย … เขาจะไปเก็บของๆเขาออกมาให้หมด … เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีก และตัวเขาเอง ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม … เขาเหนื่อย เหนื่อยกับคำพูดที่เป็นเหมือนแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น … บอกว่าไว้ใจเรา แต่กลับไล่เราทั้งที่ไม่ฟังอะไรเลย บอกว่ารักเรา ขอให้เราอยู่ใกล้เขาเสมอ แต่ … กลับเป็นตัวเขาซะเองที่มาทิ้งเราไป … เขาไม่เคยทำได้อย่างที่พูด!!
“ แน่ใจแล้วหรอ ต้นน้ำ!?! … ที่จะย้ายกลับไปที่เดิมเนี่ย!! “
“ เราแน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก … เราจะกลับ!!! “
แป็งกับจุลมองหน้ากันแบบห่วงๆ … นี่ต้นน้ำคงโกรธมากจริงๆ … -.,-^^^ เขารีบเก็บของทุกอย่างที่เป็นของเขา โดยไม่หยิบของๆทิวสนไปเลย … แม้แต่ของที่เขาให้มาก็ตาม!
ต้นน้ำเก็บของใกล้จะเสร็จแล้ว … เขาเดินไปเปิดโต๊ะหัวเตียงเพื่อจะเก็บโทรศัพท์ที่ทิวสนแลกกับเขาไว้ (ของตัวเขาเองนั้น … ทิวสนเอาติดตัวไปด้วยแล้ว!!)
แต่ก็ต้องหยุด … =_- เพราะเขาเห็นกล่องสีขาว ที่ทิวสนให้เขาไว้คืนนั้นก่อนจะไป เขาเพิ่งนึกขึ้นมาได้อีกครั้ง ว่าทิวสนบอกไว้ว่าจะแกะได้ก็ต่อเมื่อเขาบอก … และเขาก็บอกไว้แล้วนี่ (ในจดหมายที่เส้นหญ่ายเป็นคนให้ไง!!!) แต่เขาไม่แกะมันหรอก … ต้นน้ำขว้างกล่องนั้นไปโดนฝาผนังจนฝากล่องเปิดออกแล้วตามด้วยเสียง …
- - - - - เกร๊งๆๆๆ - - - - -
“ … O_o “
แหวนทองวงหนึ่งกระเด็นออกมาจากกล่อง … ต้นน้ำเก็บมันขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก … เขาเห็นว่า แหวนวงนี้สลัก T&T, we are forever … ใต้วงด้านใน และมีเพชรเม็ดเล็กๆหนึ่งเม็ดอยู่ด้านนอก … +_= ฉุกคิดแรกที่เขาจะทำ คือสวมมันทันที แต่ … ไม่!!! เขาไม่สวมมันหรอก … เขาโกรธทิวสนจนอยากจะลืม อยากจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเขาเอาไว้ที่นี่ … เขาเลยหยิบกล่องนั้นขึ้นมา แต่ … เขาเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งพับ และซุกอยู่ขอบด้านในของกล่อง เลยคลี่ออกมาอ่าน …
“ ต้นน้ำ! ไปกันหรือยัง? “
“ … อ๋อ! แป๊บนึงนะ แป็ง!! “ ^^;;
- - - > … ต้นน้ำ! … ตอนนายเปิดจดหมายฉบับนี้ออกอ่าน (อย่าว่ากัน ถ้าฉันเขียนไม่ค่อยรู้เรื่อง … เขียนจดหมายไม่เก่งอ่ะ!!) ฉันคงอยู่บนเครื่องบินแล้วล่ะ … ฉันรู้ว่าฉันทำผิดนะ ที่จากลามาโดยไม่บอกนายสักคำ … นายคงโกรธฉันมากใช่มั้ย? … ฉันยอมรับทุกอย่างถ้านายจะโกรธหรือจะเกลียดฉันก็ตาม แต่ฉันไม่กล้า ไม่กล้าจริงๆที่จะพูดคำลากับนาย … เพราะฉันกลัว กลัวว่าจะ … ไม่ได้เจอนายอีก! … ฉันไม่อยากจากนายไปเลย!! … แต่ฉันมีเหตุผลที่ต้องไปที่นั่น และฉันก็รู้ ถึงบอกนายไป … นายก็คงไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้หรอก! … …
ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ฉันยังจำได้มาจนถึงตอนนี้ … กับครั้งแรกที่ฉันทำให้นายต้องเสียใจ เพราะปากไม่ดีของฉัน แต่นั่น … ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า นายเป็นคนจิตใจดีแค่ไหน … ฉันกลับไปนอนคิดนั่งคิดอยู่หลายอาทิตย์นะ และในที่สุด … ฉันก็เลือก ที่จะเป็นแฟนกับนายและฉันก็แน่ใจด้วย ว่าตาฉันไม่ได้บอดไปเลือกคนผิด!!! … ฉันมีความสุขมากกับช่วงเวลาเหล่านั้น กับการที่อยู่ใกล้ๆนาย มันเหมือนช่วยลบความทรงจำบ้าๆบอๆในอดีตของฉันให้ค่อยๆหมดไปจากใจได้ และนาย … ก็เข้ามาแทนที่ในตอนนั้น (หรือแม้แต่ตอนนี้!) จนฉันรู้สึกดีกับนายขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใคร … ก็ตอนที่ฉันทำให้นายเสียใจอีกครั้งนึงนั่นแหละ! นายรู้มั้ย? กับการที่ฉันจะยกนายให้คนอื่น … ทำให้ฉันมารู้สึกได้ในตอนหลัง ว่าฉันมันเหมือนคนบ้าที่ทำอะไรโดยไม่คิด ไม่มีสติเอาซะเลย … ฉันกำลังยกคนที่ฉันเพิ่งจะรู้สึกว่า” รัก “มากขนาดไหน ไปให้คนอื่น! … บ้าชะมัด! …
จนถึงคืนสุดท้ายก่อนที่ฉันจะต้องเดินทาง … พอฉันรู้ว่า จะได้กอด ได้จูบนายเป็นครั้งสุดท้าย … เสียใจมากนะ บอกได้แค่นี้จริงๆ!!
แต่มีอยู่ 5 อย่างที่จะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนนายอยู่ใกล้ๆ … จี้ต้นสนที่นายให้ฉันแทนต้นมะม่วงตอนวันเกิด ฉันใส่ติดตัวอยู่ตลอดนะ แต่นายคงไม่เห็น … เขิน ///- -/// … กระดาษ short notes ของนาย ฉันเก็บมาหมดแล้วล่ะ! … พอฉันไปแล้ว นายก็คงไม่ต้องลดความอ้วนเป็นของขวัญวันเกิดให้ใครอีกสินะ! … มือถือของนาย ฉันจงใจแกล้งลืมที่จะคืนให้นาย เลยทำเป็นว่าติดกระเป๋ามาดีกว่า … รอยทุบ รอยหยิก รอยบีบต่างๆที่นายทำกับฉัน … ฉันไม่ให้แผลพวกนี้มันหายไปไหนหรอก! ให้มันอยู่อย่างนี้แหละ … และฉันก็คงต้องบอกตัวเองอยู่ตลอดอ่ะนะ ว่าเมื่อไรที่ฉันได้กลับไปเมืองไทย … ฉันคงต้องฟิตร่างกายเตรียมพร้อมไว้ให้นายซ้อมฉันอีกครั้งนึง … กับสิ่งสุดท้าย … ที่ฉันเอามาจากนาย ไม่ใช่สิ! ที่นายมอบให้ฉันเองต่างหากล่ะ … ความรักไง!
อ้อ! จริงสิ! … ฉันเอาเทปที่อัดเสียงเพลงที่นายร้องไว้ ไปฟังที่นู่นด้วยนะ … อย่าว่ากัน! ถ้าฉันจะบอกว่าเสียงของนาย … สั่นไปนิด!
… ถึงตอนนี้ … ฉันจะยังไม่รู้ว่านายหายโกรธฉันบ้างหรือเปล่า!?! … แต่แหวนวงนั้นจะบอกเองว่า … ถ้านายเอามันไปทิ้ง ขาย หรือให้คนอื่น แสดงว่านายยังไม่หายโกรธฉันจริงๆ … แต่ถ้าเกิด … นายเก็บมันไว้ … ขอร้องว่าอย่าเพิ่งสวมมัน!! … … เพราะวันใดที่ฉันกลับไป ขอให้ฉันเป็นคนเดียว ที่สวมมันให้นายด้วยมือของฉันเอง … … ดีใจเสมอนะ ที่ได้คิดถึงนาย! < - - - Je t’aime toutes les secondes, toutes les minutes, toutes les heures, tous les jours, tout le temps, toujours et pour jamais!!! … ตาบ๊องของนาย!
“ ต้นน้ำ! … ไปกันเถอะจ้ะ!! “
“ TT.,TT อืม!!! … “
“ T.,T … “
“ … -.,- “
“ T T … “
“ … เอ่อ … ใจเย็นๆนะ ต้นน้ำ!! … “
“ T^T … “
“ … เราว่า … นายกลับไป … -.,- “
“ ไม่เป็นไรหรอก! … T.,T ไปที่มหาวิทยาลัยน่ะแหละ!! … เราอยากเรียน! “
“ แต่ … “
“ จริงๆ บะหมี่! … เราไม่เป็นไรหรอก … ใกล้จะสอบแล้วด้วย! ไม่อยากขาดเรียนน่ะ!! “
“ … ก็ได้! “ -_-
Taxi มาส่งต้นน้ำที่หน้าคณะ โดยเส้นหญ่ายขอตามมาด้วย (ยังมีเวลา!!) … แป็งเห็นเพื่อนลงจากรถ ก็วิ่งเข้าไปหาทันที …
“ ต้นน้ำ!! … o o “
“ … T.,T “
“ ป … เป็นไงบ้าง? “
“ … T T “
“ … เราไปไม่ทันหรอก! … ทิวสนเขาไปแล้ว!! “
ต้นน้ำโผเข้ากอดแป็ง แล้วร้องไห้เหมือนคนที่ยังอยากระบายความเสียใจอยู่ … แป็งกับเส้นหญ่ายทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดไปด้วยที่ปิดบังเรื่องนี้ … - -*
“ ฉันขอโทษนะ ต้นน้ำ! … ฉันขอโทษจริงๆ …แต่ทิวสนเขาขอไม่ให้บอกเรื่องนี้กับเธอ! … ฉันก็เลย … “
“ … TT_TT “
“ … ใช่! ต้นน้ำ … เราก็ต้องขอโทษนะที่ปิดนายเรื่องนี้ ขอโทษแทนจุลด้วย … แต่ทิวสนเขาขอให้ทำอย่างนี้จริงๆ เขาไม่อยากให้นายรู้ เพราะเขากลัว … กลัวนายจะเสียใจ!! “ ( - -*)
“ T^T แล้วการที่เขาไปโดยไม่บอกเลยสักคำ … คิดว่าเรามีความสุขนักหรือไง! “
พอต้นน้ำพูดอย่างนี้ … แป็งกับเส้นหญ่ายก็พูดอะไรไม่ออกเลย (_ _)*** ได้แต่ปล่อยให้ต้นน้ำระบายสิ่งต่างๆที่อยากจะพูดออกมา…
…
ตอนเย็น ต้นน้ำกลับไปที่ห้องโดยมีแป็ง กับ จุลตามไปด้วย … เขาจะไปเก็บของๆเขาออกมาให้หมด … เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีก และตัวเขาเอง ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม … เขาเหนื่อย เหนื่อยกับคำพูดที่เป็นเหมือนแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น … บอกว่าไว้ใจเรา แต่กลับไล่เราทั้งที่ไม่ฟังอะไรเลย บอกว่ารักเรา ขอให้เราอยู่ใกล้เขาเสมอ แต่ … กลับเป็นตัวเขาซะเองที่มาทิ้งเราไป … เขาไม่เคยทำได้อย่างที่พูด!!
“ แน่ใจแล้วหรอ ต้นน้ำ!?! … ที่จะย้ายกลับไปที่เดิมเนี่ย!! “
“ เราแน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก … เราจะกลับ!!! “
แป็งกับจุลมองหน้ากันแบบห่วงๆ … นี่ต้นน้ำคงโกรธมากจริงๆ … -.,-^^^ เขารีบเก็บของทุกอย่างที่เป็นของเขา โดยไม่หยิบของๆทิวสนไปเลย … แม้แต่ของที่เขาให้มาก็ตาม!
ต้นน้ำเก็บของใกล้จะเสร็จแล้ว … เขาเดินไปเปิดโต๊ะหัวเตียงเพื่อจะเก็บโทรศัพท์ที่ทิวสนแลกกับเขาไว้ (ของตัวเขาเองนั้น … ทิวสนเอาติดตัวไปด้วยแล้ว!!)
แต่ก็ต้องหยุด … =_- เพราะเขาเห็นกล่องสีขาว ที่ทิวสนให้เขาไว้คืนนั้นก่อนจะไป เขาเพิ่งนึกขึ้นมาได้อีกครั้ง ว่าทิวสนบอกไว้ว่าจะแกะได้ก็ต่อเมื่อเขาบอก … และเขาก็บอกไว้แล้วนี่ (ในจดหมายที่เส้นหญ่ายเป็นคนให้ไง!!!) แต่เขาไม่แกะมันหรอก … ต้นน้ำขว้างกล่องนั้นไปโดนฝาผนังจนฝากล่องเปิดออกแล้วตามด้วยเสียง …
- - - - - เกร๊งๆๆๆ - - - - -
“ … O_o “
แหวนทองวงหนึ่งกระเด็นออกมาจากกล่อง … ต้นน้ำเก็บมันขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก … เขาเห็นว่า แหวนวงนี้สลัก T&T, we are forever … ใต้วงด้านใน และมีเพชรเม็ดเล็กๆหนึ่งเม็ดอยู่ด้านนอก … +_= ฉุกคิดแรกที่เขาจะทำ คือสวมมันทันที แต่ … ไม่!!! เขาไม่สวมมันหรอก … เขาโกรธทิวสนจนอยากจะลืม อยากจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเขาเอาไว้ที่นี่ … เขาเลยหยิบกล่องนั้นขึ้นมา แต่ … เขาเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งพับ และซุกอยู่ขอบด้านในของกล่อง เลยคลี่ออกมาอ่าน …
“ ต้นน้ำ! ไปกันหรือยัง? “
“ … อ๋อ! แป๊บนึงนะ แป็ง!! “ ^^;;
- - - > … ต้นน้ำ! … ตอนนายเปิดจดหมายฉบับนี้ออกอ่าน (อย่าว่ากัน ถ้าฉันเขียนไม่ค่อยรู้เรื่อง … เขียนจดหมายไม่เก่งอ่ะ!!) ฉันคงอยู่บนเครื่องบินแล้วล่ะ … ฉันรู้ว่าฉันทำผิดนะ ที่จากลามาโดยไม่บอกนายสักคำ … นายคงโกรธฉันมากใช่มั้ย? … ฉันยอมรับทุกอย่างถ้านายจะโกรธหรือจะเกลียดฉันก็ตาม แต่ฉันไม่กล้า ไม่กล้าจริงๆที่จะพูดคำลากับนาย … เพราะฉันกลัว กลัวว่าจะ … ไม่ได้เจอนายอีก! … ฉันไม่อยากจากนายไปเลย!! … แต่ฉันมีเหตุผลที่ต้องไปที่นั่น และฉันก็รู้ ถึงบอกนายไป … นายก็คงไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้หรอก! … …
ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ฉันยังจำได้มาจนถึงตอนนี้ … กับครั้งแรกที่ฉันทำให้นายต้องเสียใจ เพราะปากไม่ดีของฉัน แต่นั่น … ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า นายเป็นคนจิตใจดีแค่ไหน … ฉันกลับไปนอนคิดนั่งคิดอยู่หลายอาทิตย์นะ และในที่สุด … ฉันก็เลือก ที่จะเป็นแฟนกับนายและฉันก็แน่ใจด้วย ว่าตาฉันไม่ได้บอดไปเลือกคนผิด!!! … ฉันมีความสุขมากกับช่วงเวลาเหล่านั้น กับการที่อยู่ใกล้ๆนาย มันเหมือนช่วยลบความทรงจำบ้าๆบอๆในอดีตของฉันให้ค่อยๆหมดไปจากใจได้ และนาย … ก็เข้ามาแทนที่ในตอนนั้น (หรือแม้แต่ตอนนี้!) จนฉันรู้สึกดีกับนายขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใคร … ก็ตอนที่ฉันทำให้นายเสียใจอีกครั้งนึงนั่นแหละ! นายรู้มั้ย? กับการที่ฉันจะยกนายให้คนอื่น … ทำให้ฉันมารู้สึกได้ในตอนหลัง ว่าฉันมันเหมือนคนบ้าที่ทำอะไรโดยไม่คิด ไม่มีสติเอาซะเลย … ฉันกำลังยกคนที่ฉันเพิ่งจะรู้สึกว่า” รัก “มากขนาดไหน ไปให้คนอื่น! … บ้าชะมัด! …
จนถึงคืนสุดท้ายก่อนที่ฉันจะต้องเดินทาง … พอฉันรู้ว่า จะได้กอด ได้จูบนายเป็นครั้งสุดท้าย … เสียใจมากนะ บอกได้แค่นี้จริงๆ!!
แต่มีอยู่ 5 อย่างที่จะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนนายอยู่ใกล้ๆ … จี้ต้นสนที่นายให้ฉันแทนต้นมะม่วงตอนวันเกิด ฉันใส่ติดตัวอยู่ตลอดนะ แต่นายคงไม่เห็น … เขิน ///- -/// … กระดาษ short notes ของนาย ฉันเก็บมาหมดแล้วล่ะ! … พอฉันไปแล้ว นายก็คงไม่ต้องลดความอ้วนเป็นของขวัญวันเกิดให้ใครอีกสินะ! … มือถือของนาย ฉันจงใจแกล้งลืมที่จะคืนให้นาย เลยทำเป็นว่าติดกระเป๋ามาดีกว่า … รอยทุบ รอยหยิก รอยบีบต่างๆที่นายทำกับฉัน … ฉันไม่ให้แผลพวกนี้มันหายไปไหนหรอก! ให้มันอยู่อย่างนี้แหละ … และฉันก็คงต้องบอกตัวเองอยู่ตลอดอ่ะนะ ว่าเมื่อไรที่ฉันได้กลับไปเมืองไทย … ฉันคงต้องฟิตร่างกายเตรียมพร้อมไว้ให้นายซ้อมฉันอีกครั้งนึง … กับสิ่งสุดท้าย … ที่ฉันเอามาจากนาย ไม่ใช่สิ! ที่นายมอบให้ฉันเองต่างหากล่ะ … ความรักไง!
อ้อ! จริงสิ! … ฉันเอาเทปที่อัดเสียงเพลงที่นายร้องไว้ ไปฟังที่นู่นด้วยนะ … อย่าว่ากัน! ถ้าฉันจะบอกว่าเสียงของนาย … สั่นไปนิด!
… ถึงตอนนี้ … ฉันจะยังไม่รู้ว่านายหายโกรธฉันบ้างหรือเปล่า!?! … แต่แหวนวงนั้นจะบอกเองว่า … ถ้านายเอามันไปทิ้ง ขาย หรือให้คนอื่น แสดงว่านายยังไม่หายโกรธฉันจริงๆ … แต่ถ้าเกิด … นายเก็บมันไว้ … ขอร้องว่าอย่าเพิ่งสวมมัน!! … … เพราะวันใดที่ฉันกลับไป ขอให้ฉันเป็นคนเดียว ที่สวมมันให้นายด้วยมือของฉันเอง … … ดีใจเสมอนะ ที่ได้คิดถึงนาย! < - - - Je t’aime toutes les secondes, toutes les minutes, toutes les heures, tous les jours, tout le temps, toujours et pour jamais!!! … ตาบ๊องของนาย!
“ ต้นน้ำ! … ไปกันเถอะจ้ะ!! “
“ TT.,TT อืม!!! … “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น