ซึ้งกินใจตลอดกาล

ลำดับตอนที่ #7 : ...สิ่งที่เหลืออยู่กับเวลาที่สายไป (ซึ้งมากๆ)

>\"แกน่ะ เคยทำอะไรให้พ่อแม่ได้ภูมิใจบ้างไหม

>เรียนก็ไม่ได้เรื่องสู้น้องไม่ได้สักอย่างทำอะไรก็ไม่เป็น\" >เสียงแม่ด่าไม่เว้นแต่ละวัน โดยเฉพาะทุกครั้งวันประกาศผลสอบด้วยแล้ว

>แพรวไม่อยากจะคิดเลย แม่มักจะว่าเธอทุกครั้งที่เห็นผลสอบของเธอ >แพรวมีน้องสาวอีกหนึ่งคน ชื่อว่า \"แพร\" แพรเป็นคนเรียนเก่ง เล่นกีฬาเก่ง และที่สำคัญแพรเป็นคนสวยและน่ารัก ใครๆก็อยากเข้าใกล้ นั่นล่ะคือข้อแตกต่างระหว่างเธอและน้อง ส่วนเธอไม่มีอะไรดีสักอย่าง แพรวเคยคิดอยู่เสมอว่า หากวันใดที่ไม่มีเธอ แม่คงจะดีใจเพราะเธอไม่เคยทำอะไรได้ถูกใจแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว

>แม่ไม่เคยยิ้มกับเธอ ไม่เคย.....เลย......แม้สักครั้ง พ่อมักจะคอยอยู่ข้างแพรวเสมอในยามที่แม่ว่าเธอ แต่เดี๋ยวนี้พ่อไม่ค่อยอยู่บ้าน นานๆครั้งพ่อถึงจะกลับบ้าน เมื่อพ่อกลับมา แพรวจะดีใจมากจนวิ่งเข้าไปหาพ่อเป็นคนแรก แพรวกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่ในห้องเพลินๆ ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วเธอได้ยินเสียงรถเข้ามาในบ้าน ใช่แน่ๆ ต้องเป็นพ่อ เธอปิดหนังสือวางไว้บนเตียง ใบหน้ายิ้มแย้ม พ่อกลับมาแล้วดีใจจัง ฉับพลันแพรวก็รีบวิ่งลงไปข้างล่าง \"เก่งจังลูกพ่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ด้วย>อย่างนี้พ่อคงต้องให้รางวัลซะแล้ว\" >พ่อยิ้มแย้มเมื่อได้ทราบข่าวว่าลูกสาวคนเล็กสอบได้มหาวิทยาลัยของรัฐบาล \"น่าจะให้รางวัลแกสักหน่อยนะคะคุณ\" แม่เองก็พลอยยิ้มแย้มไปด้วย รอยยิ้มของแม่ซึ่งแพรวเองไม่มีทางได้ \"เอาอย่างนี้เราไปเที่ยวกันทั้งครอบครัวเลยดีไหม แล้วยัยแพรวล่ะคุณ ผมไม่เห็นเลย\" พ่อเริ่มสังเกตว่าลูกสาวคนโตไม่ได้อยู่ที่นั่น \"โอ๊ย รายนั้นอย่าไปพูดถึงเลยค่ะคุณ วันๆเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง อย่าไปสนใจเลยค่ะ เรื่องไปเที่ยวก็ไม่รู้จะไปหรือเปล่า แม่ว่าเราไปดูกันดีกว่าไหมลูกว่าจะไปเที่ยวไหนกันดีไหมจ๊ะ\" แม่หันไปสนใจลูกสาวคนเล็กแทน

>แล้วทั้งสามพ่อแม่ลูกก็พากันไปดูหนังสือท่องเที่ยว แพรวมองภาพนั้น

>น้ำตาร่วงเผาะๆ นี่เธอเป็นส่วนเกินของบ้านหรือเปล่า

>แพรวเดินออกไปทางด้านหลังบ้านเงียบๆ

>โดยที่ไม่มีใครใส่ใจว่าเธอจะอยู่ที่นั่นหรือเปล่า

>แพรวนั่งลงที่โต๊ะที่สนามหลังบ้านคนเดียว ท่ามกลางแสงจันทร์

>

>\"กำลังคุยกับพระจันทร์อยู่หรือไง\" มีเสียงดังมาจากบ้านข้างๆ

>ชายหนุ่มยิ้มหน้าทะเล้นอยู่ที่กำแพงบ้าน แพรวหันไปยิ้มให้

>\"วันนี้กลับมาบ้านช้าจังนะ\" แพรวหันไปคุยกับต้น

>ซึ่งเป็นเพื่อนบ้านของเธอเอง ต้นเป็นทั้งเพื่อนบ้านและเพื่อนของเธอ

>เขาอยู่ข้างเธอเสมอในยามที่เธอมีเรื่องทุกข์ใจ

>\"ขอไปคุยด้วยนะ\" ว่าแล้วต้นก็กระโดดข้ามรั้วมายังบ้านของแพรว

>เขานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเธอ

>\"เป็นอะไรน่ะ ทำหน้าไม่สบายใจอย่างนั้น\" เขาจ้องมาที่หน้าของเธอ

>\"เปล่าหรอก ก็คิดอะไรเรื่อยๆ\" แพรวปฏิเสธ

>\"เอาอีกแล้วชอบคิดมากอยู่เรื่อยๆเลยนะแพรว ต้นบอกแล้วอย่าคิดมาก\"

>ต้นตำหนิเหมือนเธอเป็นเด็กๆ

>\"เรา.....เรา......\"

>น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นไว้ตอนนี้มันกลั้นไว้ไม่ไหวเสียแล้ว

>\"อยากร้องก็ร้องออกมาเลย ร้องออกมาให้หมด ต้นจะอยู่ข้างๆแพรวเองนะ\"

>เขากุมมือของเธอเอาไว้เป็นการปลอบใจ สักพักแพรวก็หยุดร้องไห้

>\"ขอบใจมากนะ ถ้าไม่มีต้น เราก็คงไม่รู้จะไปร้องไห้กับใคร\"

>แพรวเริ่มยิ้มออก

>\"พี่ต้นคะ\" เสียงแพรดังมาจากทางด้านหลังของทั้งสอง

>ต้นและแพรวหันไปทางต้นเสียงนั้น

>\"แพรมีอะไรเหรอ\"

>\"แพรสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ค่ะ

>แล้วพ่อก็กำลังจะพาพวกเราไปเที่ยวต่างจังหวัดค่ะ\"

>แพรยิ้มแย้มพูดคุยกับต้นโดยที่ไม่หันมาแพรว

>หรือสนใจเลยสักนิดว่าพี่สาวของเธอก็อยู่ที่นั่นด้วย

>\"อย่างนั้นแพรวก็ไปกับเขาด้วยสิ\" ต้นหันมามองหน้าแพรว

>เธออ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร \"พวกเรา\"

>ที่แพรหมายถึงนั้นคงหมายถึงแค่พ่อ แม่และแพรมากกว่า

>\"ต้น แพรวขอตัวก่อนนะ จะขึ้นนอนแล้วล่ะ ฝันดีนะ\"

>แพรวลุกขึ้นร่ำลาเพื่อนแล้วก็เดินเข้าบ้านไป

>ส่วนแพรอยู่คุยต่ออีกสักพัก ต้นก็ขอตัวเข้าบ้าน

>

>

>แพรวกลับมานั่งอ่านหนังสือนิยายของเธอต่อ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

>แพรวดีใจรีบไปเปิดประตู พ่อคงมาหาเธอสินะ แพรวเปิดประตูพร้อมกับรอยยิ้ม

>แต่ทันใดนั้นรอยยิ้มนั้นก็จางไปเมื่อคนที่เคาะประตูนั้นไม่ใช่พ่อ

>แต่เป็นแพรนั่นเอง

>\"ขอฉันเข้าไปในห้องหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่\"

>แพรพูดด้วยน้ำเสียงห้วน

>\"เข้ามาก่อนสิ\"

>แพรเดินเข้ามาทำท่าทางสำรวจห้องแล้วก็นั่งลงกับเตียงอย่างถือวิสาสะ

>\"ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่\"

>แพรวปิดประตูแล้วหันมามองหน้าน้องว่ากำลังจะบอกอะไรกับเธอ

>\"พี่ต้นน่ะ เขาไม่เหมาะสมกับพี่หรอกนะ เขาทั้งหล่อ เรียนเก่งแล้วก็รวย

>แล้วดูตัวพี่สิมีอะไรเทียบเขาได้บ้าง

>ทางที่ดีพี่อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า พี่ก็น่าจะรู้ตัวเองดีนะ

>ฉันพูดแค่นี้หวังว่าพี่คงจะเข้าใจ ถ้าไม่โง่จนเกินไป\"

>ว่าแล้วแพรก็เปิดประตูห้องแล้วก็เดินกลับที่ไปที่ห้องของตัวเอง

>ทิ้งให้แพรวงุนงงกับคำพูดทั้งหลายของน้องสาว

>

>

>หลังจากวันนั้น แพรวพยายามหลบหน้าต้นอยู่ตลอดเวลา

>ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและไม่เข้าใจว่าหญิงสาวกำลังพยายามคิดจะทำอะไรกันแน่

>

>\"แพรว\" ต้นเรียกเอาไว้ในขณะที่แพรวกำลังเดินจะเข้าบ้าน

>เมื่อได้ยินเสียงเรียกเธอก็รีบจ้ำอ้าวเพื่อหนีเข้าบ้าน

>แต่ไม่ทันต้นที่วิ่งมาดักหน้าเอาไว้

>\"นี่แพรวกำลังหลบหน้าต้นใช่ไหม\" ต้นจ้องหน้าเธอพยายามจะขอคำตอบ

>\"มันไม่ใช่อย่างนั้น\" แพรวปฏิเสธ

>\"แพรว แพรวเป็นอะไรไป บอกต้นสิ เกิดอะไรขึ้น\" ต้นเริ่มเสียงดังขึ้น

>เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วในตอนนี้

>\"แพรวเปล่า\" เธอไม่รู้จะพูดอย่างไรได้แต่ปฏิเสธลูกเดียว

>ทั้งต้นและแพรวเริ่มทะเลาะเสียงดังมากขึ้น

>

>\"ต้นรักแพรวนะ ได้ยินไหมต้นรักแพรว\"

>เขาพูดเสียงดังและก็ดังมากพอที่แพรที่ยืนอยู่หน้าบ้านจะได้ยินด้วย

>แพรวดีใจเหลือเกินที่เธอได้ยินคำนั้นจากปากเขา

>แต่เธอไม่อยู่ในฐานะที่จะรับความรู้สึกนั้นได้ แพรวไม่รู้จะทำอย่างไร

>เธอได้แต่ร้องไห้ รู้สึกสับสนไปหมด

>อ้อมแขนที่แข็งแรงของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น

>ความรู้สึกนี้ที่เธอไม่เคยได้จากผู้เป็นพ่อหรือแม่เลยสักครั้งเดียว

>แพรวรู้สึกอบอุ่นและมั่นคง

>แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้เธอแก้ปัญหาทุกๆอย่างได้

>\"พี่แพรว พี่ต้น\" แพรตะโกนด้วยเสียงเกรี้ยวกราด ทำให้ทั้งสองผละจากกัน

>แพรวรีบปาดน้ำตาทิ้งให้หมด

>\"พี่ทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน ไหนพี่ว่ายกพี่ต้นให้ฉันแล้ว

>แต่วันนี้กลับจะกลืนน้ำลายตัวเองหรือไงกัน\" แพรต่อว่า

>\"นี่มันอะไรกันแพรว ต้นไม่เข้าใจ\" ต้นหันมามองหน้าแพรว

>แววตาของเขาสับสนกับเรื่องที่ได้ยินมาก

>\"พี่ไม่ได้พูดอย่างนั้นแพร\" แพรวส่ายหน้าปฏิเสธ

>\"พี่พูดสิ พี่พูด จำไม่ได้หรือไง\" แพรขี้ตู่เอาอย่างนั้น

>เธอจ้องหน้าแพรว ดวงตานั้นแสดงแววเกลียดชัง

>\"แพรว ต้นเข้าใจแล้ว แต่ต้นขอบอกอย่างนะ ต้นมีหัวใจ

>และไม่ใช่สิ่งของที่แพรวจะยกให้ใครก็ได้

>แพรวใจร้ายมากที่ทำกับต้นอย่างนี้

>ในเมื่อแพรวไม่ต้องการต้นก็น่าจะบอกกันดีๆ ไม่น่าทำกันอย่างนี้เลย

>ต้นเสียใจจริงๆ\" ต้นมองแพรวด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วคำว่า \"รัก\"

>ล่ะหายไปไหนกัน

>

>แพรวไม่อาจจะทนอยู่ตรงนั้นได้ ต้นเดินจากไปไม่ฟังแม้เสียงเรียกของเธอ

>แพรวจึงวิ่งเข้าบ้านไป แต่แพรยังคงตามเข้ามาในห้องรับแขกอีก

>\"เธอทำอย่างนี้ทำไมกันแพร\" แพรวร้องไห้

>เธออยากจะรู้นักว่าน้องสาวของเธอทำไมถึงได้ใจร้ายอย่างนี้

>\"ฉันอยากจะให้พี่เจียมตัวเอาไว้ว่าพี่น่ะมันเป็นใครกัน

>พี่ไม่เหมาะกับเขา ฉันเคยเตือนพี่แล้ว พี่เองก็น่าจะรู้ตัว

>วันนั้นฉันคงพูดไม่ชัดเจน แต่วันนี้ฉันจะขอประกาศ ฉันรักพี่ต้น

>และจะทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะทางใดก็ตามให้เขารักฉัน\"

>\"เธอมันปีศาจชัดๆ\" มือของเธอฟาดลงไปบนใบหน้าของน้องสาวเสียงดังเพี๊ยะ

>\"เกินไปแล้วนะ นังแพรว แกกล้าตบลูกชั้นเหรอ\" เสียงแม่ตะวาด

>\"แพรวทำร้ายแพรค่ะแม่ แม่ต้องช่วยแพรนะคะ\"

>แพรรีบวิ่งแจ้นไปหลบหลังแม่และฟ้องแม่ทันที

>\"แกกล้าดียังไงมาทำอย่างนี้กับลูกชั้น สู้น้องไม่ได้

>อิจฉาน้องแล้วทำร้ายร่างกายน้องหรือไง มากไปแล้วนะ\"

>แม่ฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าสีขาวซีดของแพรว

>เป็นการเอาคืนที่แพรวตบหน้าน้องสาว แพรวกุมใบหน้าของตัวเองไว้

>น้ำตาไหลพรากอย่างกั้นไม่อยู่

>

>\"คำก็ลูกชั้น สองคำก็ลูกชั้น แพรวถามจริงๆเถอะ

>แม่เก็บแพรวมาเลี้ยงหรือเปล่า ทำไมแม่ไม่เคยรักแพรวเลย

>แม่ไม่เคยเห็นแพรวเป็นลูกเลยใช่ไหมคะ แพรวสู้น้องไม่ได้

>แพรวไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจ ไม่เคยทำให้แม่ดีใจเลยสักครั้งใช่ไหมคะ

>แม่ถึงไม่รักแพรว ใช่ไหมคะแม่\"

>

>แพรวมองหน้าแม่ จ้องมองหน้าผู้เป็นแม่หาคำตอบ

>ผู้เป็นแม่อึ้งไปเมื่อเห็นภาพนั้น แต่แล้วก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

>

>\"แกอย่ามานอกเรื่องนะ\" แม่ตะวาด

>แพรวรู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยเห็นความรู้สึกของเธอเลย

>เธอจึงเดินออกจากบ้านไป แต่ยังคงได้ยินเสียงแม่ที่ตะโกนด่าไล่หลังมา

>

>

>แพรวเดินมากดออดบ้านของต้น พี่เดือนคนทำงานบ้านเดินออกมาเปิดประตู

>และให้เธอรออยู่สนามหน้าบ้าน ต้นเดินมาพบเธอแล้ว

>แววตาของเขาที่มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับไม่รู้จักกันมาก่อน

>\"ต้น แพรวขอโทษ แต่แพรวยืนยันว่า แพรวไม่เคยยกต้นให้ใคร แพรวรักต้น

>รักเสมอและจะรักตลอดไป\" เธอพูดกับหลังของเขา

>เพราะต้นไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองเธอ

>\"เก็บคำว่ารักของแพรวไว้เถอะ ต้นซึ้งใจกับมันมาก กลับไปได้แล้ว

>ต้นมีงานต้องทำ\" เขาตัดบท

>แพรวรู้สึกเสียใจที่แม้แต่คนที่เคยบอกจะอยู่ข้างเธอก็ยังเย็นชากับเธอ

>วันนี้แพรวไม่เหลือใครอีกแล้ว แพรวมองภาพชายหนุ่มที่เธอรักมากที่สุด

>ก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมน้ำตาเงียบๆ ต้นเหลือบมองหญิงสาวเล็กน้อย

>โดยไม่รู้เลยว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้มีโอกาสมองเห็นเธอในช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่

>

>

>คืนนั้นขณะแพรวเขียนจดหมายไว้สองฉบับวางไว้บนโต๊ะ

>แล้วเธอก็เดินลงไปข้างล่างพบแม่กำลังนั่งดูทีวีอยู่อย่างมีความสุขกับแพร

>เธอนั่งพับเพียบกราบลงที่เท้า

>แม่ไม่เข้าใจกับการกระทำของเธอจึงเอาเท้าหนี แพรวเงยหน้าขึ้นมองแม่

>\"ขอให้แพรวได้มีโอกาสกราบแม่เป็นครั้งสุดท้าย\" เธอพูดทั้งน้ำตา

>แล้วก็เดินจากไปขึ้นห้องนอน

>

>

>เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อกลับมาบ้านพร้อมกับตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวภูเก็ต

>พ่อเปิดประตูห้องนอนของแพรว เพื่อจะพาลูกสาวคนโตไปเที่ยวด้วย

>แต่สิ่งที่เห็นคือ แพรวยังคงนอนอยู่บนเตียงเช่นเดิม

>\"แพรวไปเที่ยวกันเถอะลูกเอาแต่นอนอยู่เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก

>ปกติเราไม่นอนขี้เซาอย่างนี้นี่\" พ่อเดินยิ้มมานั่งลงที่เตียงข้างๆเธอ

>แต่แพรวยังคงนอนไม่ลุกขึ้นมาคุยมายิ้มกับพ่อเหมือนเดิม

>\"แพรว แพรว\" พ่อเรียกย้ำอีก มือที่กำอยู่แบออก

>ยานอนหลับจำนวนมากอยู่ในมือของเธอ พ่อมองแล้วหน้าซีด

>\"แพรว ไม่นะ แพรวลูกอย่าทำอะไรโง่ๆนะ แพรว\"

>พ่อตะโกนร้องสุดเสียงด้วยความตกใจ

>พ่อกอดร่างที่ไร้วิญญาณของแพรวเอาไว้แน่น

>บัดนี้เธอไม่ต้องแบกความทุกข์ไว้อีกแล้ว

>ไม่ต้องเสียใจและไม่ต้องมีน้ำตาอีก

>มีเพียงซองจดหมายสองซองที่พอจะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด

>กราบเท้าคุณพ่อคุณแม่

>

>ขณะที่กำลังอ่านจดหมายฉบับนี้แพรวคงไม่อยู่ที่นี่แล้ว

>แพรวอยากจะขอโทษในทุกๆอย่าง แม้แพรวจะไม่ใช่ลูกที่ดี

>ไม่เคยทำให้พ่อและแม่ภูมิใจ

>แพรวอยากเห็นรอยยิ้มของแม่สักครั้งที่ยิ้มให้แพรว

>แต่ตอนนี้แพรวคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว แม้แม่จะไม่เคยรักแพรว

>แม้แม่จะว่าแพรวแต่แพรวไม่เคยโกรธแม่เลยสักครั้ง

>แพรวรู้ตัวดีว่าแพรวไม่เคยทำให้แม่ชื่นใจ จะแปลกอะไรถ้าแม่จะไม่รักแพรว

>แพรวรู้ฐานะของตัวเองดี วันนี้ไม่มีแพรว แม่คงสบายใจ

>แพรวหวังว่าการตัดสินใจของแพรวครั้งนี้คงจะถูกใจแม่

>อย่างน้อยก็มีสักครั้งที่แพรวได้มีโอกาสทำเพื่อแม่แพรวอยากบอกพ่อกับแม่ว่า

>\"แพรวภูมิใจค่ะที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่

>ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหรืออะไรจะเปลี่ยนแปลงไป ไม่ว่าแพรวจะไปอยู่ที่ไหน

>แต่มีสิ่งนึงที่ยังเหลืออยู่ และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปคือ

>แพรวรักพ่อกับแม่ค่ะ\"

>รักเสมอจากลูกสาวคนโต

>แพรว.

>

>

>

>\"แพรว ไม่นะลูกไม่\" พ่อยังคงร้องไห้เสียใจกับการจากไปกับลูกสาวคนโต

>\"แพรวววววววววววววววววว.................\" เสียงของผู้เป็นแม่ร้องไห้

>เธอไม่น่าเลย ต้นเหตุที่ทำให้แพรวตัดสินใจอย่างนี้ก็คือเธอ เธอคนเดียว

>แม่ร้องไห้เสียใจกับการกระทำของตัวเอง

>\"แพรวลูกรัก แม่ขอโทษที่ไม่เคยใส่ใจลูก ไม่เคยจะสนใจความรู้สึกของลูก

>แม้ลูกจะไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจ แต่แม่ก็รักลูก แม่ขอโทษลูก

>แพรวลูกอยากเห็นแม่ยิ้มให้ลูกใช่ไหมจ๊ะ แม่จะยิ้มให้ลูกเห็นนะลูก

>แม่จะเอาใจลูกให้ทุกอย่างที่ลูกต้องการเลย

>ขออย่างเดียวอย่างทิ้งแม่ไปนะลูก กลับมาหาแม่สิลูก แพรววววว\"

>ผู้เป็นแม่ร้องไห้คร่ำครวญ ต่อร่างที่ไม่ไหวติงของลูกสาว

>แพรวกอดแม่เอาไว้แน่น นี่แหละที่เธออยากทำมานาน

>

>

>ต้นตื่นขึ้นมาตอนเช้า พี่เดือนยื่นซองสีชมพูให้เขา

>ทำให้เขารู้สึกแปลกใจมากว่านั่นคืออะไร

>\"จดหมายจากคุณแพรวค่ะ\" พี่เดือนบอกแค่นั้น ต้นรับมาอย่างงุนงง

>เขาค่อยๆแกะจดหมายออก เห็นใจความจดหมายว่า

>กราบเท้าคุณพ่อคุณแม่

>

>ถึง ต้นคนที่แพรวรักมากที่สุด แม้ต้นจะไม่ยอมรับคำว่ารักจากแพรว

>แต่แพรวก็ยังจะยืนยันว่าแพรวรู้สึกเช่นนั้น แพรวรักต้นและรักมานานแล้ว

>ต้นเป็นคนแรกและคนเดียวที่อยู่ข้างแพรวในยามที่แพรวท้อแท้

>และหมดกำลังใจ และเป็นคนเดียวที่แพรวรัก

>แพรวดีใจมากที่ได้ยินว่าต้นเองก็รักแพรวเช่นกัน

>แต่ต่อไปนี้จะไม่มีแพรวที่ขี้แย ต้องร้องไห้ให้ต้นคอยปลอบอีกแล้ว

>แพรวรักต้นเสมอนะและจะรักตลอดไปไม่ว่าแพรวจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม

>รักตลอดไป

>แพรว.

>

>

>

>\"แพรว เอามาให้หรือครับพี่เดือน\" ต้นหันมาถาม

>\"เปล่าหรอกค่ะ คุณวินิตคุณพ่อของเธอเอามาให้ค่ะ คุณแพรวเธอเสียแล้วค่ะ\"

>\"แพรวตายแล้ว\" คำพูดนั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเขา

>\"ไม่จริงแพรวไม่ตาย ไม่............\" ต้นร้องอย่างบ้าคลั่ง

>

>หลังจากได้รู้จากพี่เดือนว่าแพรวกินยานอนหลับเกินขนาดจนเสียชีวิตเมื่อคืน

>เขาเองก็มีส่วนผลักดันให้เธอทำเช่นนั้น เขายืนค้างไร้ความรู้สึกใดๆ

>แต่แล้วก็มีลมผ่านมาเย็นๆวูบหนึ่ง แล้วกลายเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น

>

>\"ต้น แพรวรักต้นที่สุด แพรวอยากอยู่กับต้น อยากให้ต้นอยู่ข้างๆแพรว

>แต่แพรวคงทำไม่ได้แล้ว แพรวต้องไปแล้ว ถึงเวลาของแพรวแล้ว\"

>แพรวกอดเขาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจากไป ต้นรู้สึก

>รู้สึกได้ว่านั่นคือแพรว แต่เขาคงไม่มีทางรั้งเธอไว้ได้อีกแล้ว

>

>เขาเป็นคนที่อยู่ข้างๆเธอคอยดูแลเธอ ให้ความรักกับเธอ

>แพรวเองรักเขาแต่วันนั้นเขากลับปฏิเสธความรู้สึกของเธอ

>ทำลายความรู้สึกของเธออย่างไม่ไยดี วันนี้สวรรค์คงลงโทษเขาแล้ว

>แพรวจากไปแล้ว เขาไม่มีโอกาสได้ดูแลผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดอีกแล้ว

>สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็คือคำว่ารักกับเวลาที่สายไป

>นั่นคือบทลงโทษที่สวรรค์มอบให้.



******************************************