รวมเรื่องสั้นน่าอ่านจากทั่วสารทิศ

ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าชายในฝัน

       ขอขอบพระคุณผู้แต่งเรื่องทุกท่านที่ผมได้นำมาเผยแพร่ด้วยนะครับ หากเป็นเรื่องที่มีลิขสิทธิ์ รบกวนช่วยบอกด้วยนะครับ  เพราะทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผมได้ยินได้ฟังมาอีกที ยินดีทำการลบทันทีครับ





     คุณเคยฝันถึงเจ้าชายในฝันบ้างไหมคะ? เขาเป็นเจ้าชายที่อยู่เพียงในความฝัน ไม่อาจมีตัวตนอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงได้ ในบางครั้งมันก็ยากแสนยากที่จะรับรู้ว่าฉันไม่อาจมีเขาคนนั้นได้อีก…



     ฉันจำไม่ได้ว่าเรื่องราวเรื่องนี้มันเริ่มต้นขึ้นที่จุดใด มันอาจเริ่มต้นในบ่ายวันหนึ่งที่แสงสีทองเรืองรองอยู่เต็มฟากฟ้า วันๆ นั้นทั้งสายลมแรงและแสงแดดกล้าพาดผ่านไปทั่วทุกทิศ



     ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นภายในบ้านของตนเอง เป็นประจำเสมอที่ทุกวันหยุดฉันมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกันการเล่นอินเตอร์เน็ต สถานที่ส่วนใหญ่ที่ฉันมักท่องไปในโลกแห่งนี้ก็คือ เวปไซด์ทั้งหลายที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับหนังสือและผลงานของนักเขียนสมัครเล่น



     ฉันคลิ๊กเข้าไปในกระทู้นวนิยายของตนเองที่เอามาลงไว้เมื่อสองวันก่อน มีผู้อ่านฝากความเห็นไว้บ้างประปราย ซึ่งไม่น่าแปลกอะไรสำหรับนักเขียนหน้าใหม่ในเวปบอร์ดแห่งนี้



     แต่แล้วฉันก็ไปสะดุดตากับชื่อๆ หนึ่งเข้า



     “ชอบครับ ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจดีแม้ว่าจะมีบางจุดบกพร่องไปบ้าง แต่โดยรวมแล้วถือว่าเรื่องๆ นี้ ค่อนข้างดีที่เดียว จะคอยติดตามตอนต่อไป”

                                                                                                                                    ลงชื่อ คนคอยอ่าน



     ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงสะดุดตากับชื่อของคนๆ นัก บางทีอาจเป็นเพราะถ้อยคำที่เขาใช้นั้นดูราวกลับกลั่นออกมาจากใจจริงๆ ดังนั้นฉันจึงอดไม่ได้ที่จะตอบกระทู้นั้นกลับไปว่า



     “ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ ยินดีที่จะรับคำวิจารณ์ของคุณเสมอ\" แล้วฉันก็ส่งข้อความนั้นลงไป



     หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากนั้น ฉันยังคงส่งผลงานของตนลงในเวปบอร์ดแห่งนี้เสมอๆ และ ”คนคอยอ่าน” คนนั้นก็ยังคงให้ความคิดและคำแนะนำต่างๆ อยู่เป็นประจำ จนกระทั่งนิยายเรื่องนั้นได้จบลง ประกอบกับช่วงเวลานั้นฉันมีปัญหามากมายเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หรือปัญหาครอบครัวที่มักจะทะเลาะกับพ่อเสมอๆ ทำให้ฉันไม่เวลามากพอที่จะเขียนเรื่องใหม่



     ฉันจึงร้างลาจากเวปบอร์ดแห่งนั้นมานานพอควร และในวันหนึ่งขณะที่ฉันกำลัง login เข้าไปเพื่อเช็คเมล์ของตน ฉันก็ได้พบกับเมล์แปลกหน้าของใครคนหนึ่งเข้า



     “สวัสดีครับ” นั่นคือข้อความจ่าหน้าของเมล์ฉบับนั้น พร้อมกับลงชื่อจาก “add_dy”

    

     ในตอนแรกฉันเกือบจะลบเมล์ฉบับนี้ทิ้งไปเสียแล้วเพราะคิดว่ามันคงเป็นเมล์โฆษณาเหมือนฉบับก่อนๆ ที่ฉันได้รับอยู่เป็นประจำ

แต่ผลสุดท้าย ความไม่แน่ใจก็ทำให้ฉันตัดสินใจคลิ๊กเข้าไปอ่านจดหมายฉบับนี้



     “สวัสดีครับสาวน้อย… คงแปลกใจที่จู่ๆ ก็เห็นเมล์จากคนแปลกหน้าฉบับนี้ ไม่ต้องแปลกใจแล้วนะครับเพราะผมจะแนะนำตัวเองให้ฟัง ผมชื่อ add_dy หรือจะเรียกเป็นภาษาไทยว่า แอ๊ดดี้ ก็ได้ และผมก็คือคนๆ เดียวกับ คนคอยอ่าน ที่คอยอ่านผลงานของคุณมาโดยตลอด(หวังว่าคงจะจำกันได้นะครับ) ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ผมถึงได้รู้สึกเหงาๆ นัก สงสัยคงเป็นเพราะว่าไม่ได้งานผลงานของคุณอีกแน่ๆ เลย เมื่อไหร่จะเขียนเรื่องต่อไปล่ะครับ รู้ไหมว่ามีแฟนประจำตามอ่านอยู่… หวังว่าคงได้เห็นนิยายเรื่องใหม่ของคุณเร็วๆ นะครับ”



     แม้ว่านี่อาจจะเป็นข้อความสั้นๆ ไม่สวยหรูหรือกินใจใครๆ แต่สำหรับฉันแล้วมันราวกับเป็นกำลังใจอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้ฉันกลับมาเป็นนักเขียนสมัครเล่นอีกครั้ง



     “ขอบคุณนะคะที่ยังไม่ลืมนัก(อยาก)เขียนคนนี้ ช่วงนี้ฉันยุ่งมากจริงๆ ไม่มีเวลาว่างที่จะเขียนเรื่องใหม่เลย อาจจะเป็นเพราะฉันเครียดมากเกินไปก็ได้ค่ะเลยทำให้จินตนาการไม่ทำงาน คงต้องขอเวลาอีกสักพักหนึ่ง เมื่อไหร่ที่สมองแล่นฉันคงกลับไปเขียนเรื่องใหม่แน่ๆ”



      ...นี่เป็นข้อความที่ฉันตอบเมล์ฉบับนั้นไป



     ในวันรุ่งขึ้นฉันก็ได้รับเมล์ตอบกลับมาทันที



     “อย่าคิดมากนะครับเดี๋ยวแก่เร็ว… อ่านข้อความของคุณดูแล้วทำให้รู้สึกเหมือนว่าคุณกำลังมีเรื่องไม่สบายใจมากๆ อยู่งั้นแหละ(ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัยด้วย) แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ไม่ทราบว่าพอจะเชื่อใจคนไม่แปลกหน้าคนนี้ไหม ยินดีรับปรึกษาปัญหาทุกอย่างครับ” จาก แอ๊ดดี้



     ฉันอดยิ้มกับข้อความในจดหมายฉบับนั้นไม่ได้ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาส่งมานั้นจะใส่ความจริงใจไว้มากน้อยประการใด แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะในวันที่ดูเหมือนว่าตัวเองกำลังเดินอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนถนนสายมืดครึ้ม จู่ๆ ก็ราวกับมีมือๆ หนึ่งยืนเข้ามาหาพร้อมกับแสงสว่างเล็กๆ อันแสนอบอุ่น

ถึงจะไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของเจ้าของมือคู่นี้ แต่ในเวลาเช่นนี้ฉันก็พร้อมที่จะคว้ามันไว้ในทันที



     “ไม่ทราบว่าคุณแอ็ดดี้ทำงานอะไรคะ? เป็นจิตแพทย์รึเปล่าถึงได้รับปรึกษาปัญหาได้(ล้อเล่นนะคะ) ช่วงนี้ฉันกำลังมีปัญหาจริงๆ แหละค่ะ รู้สึกว่ามันมีอะไรหลายๆ อย่างโถมเข้ามาหาพร้อมๆ กันจนแทบจะรับไว้ไม่ไหว ทั้งเรื่องการเรียน เรื่องที่บ้าน จนหลายครั้งที่ฉันรู้สึกเหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เสียแล้ว อย่างที่บ้านนะคะ ฉันมีปัญหากับคุณพ่อทุกวันเลย เรียกว่าเจอหน้ากันเมื่อไหร่เป็นต้องทะเลาะกันทุกที ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าทำไม อาจเป็นเพราะความเห็นของเราไม่ลงรอยกันก็เป็นได้ คุณเคยมีปัญหาแบบนี้บ้างไหมคะ?” จาก ตัวฉันเอง



     สองวันผ่านไป ฉันก็ได้รับเมล์ของเจ้าชายในฝันผู้นี้

     อย่าหาว่าฉันเพ้อฝันเลยนะคะ ฉันขอเรียกเขาว่าอย่างนี้เถอะ(มันดูเหมาะกว่าชื่อ แอ๊ดดี้ ของเขาเป็นไหนๆ) ไม่รู้สิ… เขาดูเหมือนเจ้าชายในฝันของฉันจริงๆ เขาปรากฎตัวขึ้นในวันที่ฉันกำลังอ่อนล้า สร้างกำลังใจและรอยยิ้มที่ถูกลืมเลือนไปนานแสนนานให้กลับมาอีกครั้ง และนั่นทำให้รู้สึกว่าฉันยังมีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้



     “ตกใจกับข้อความในเมล์ของคุณมากครับ ในความรู้สึกของผม(จากที่เคยอ่านผลงานและคำแนะนำตัวของคุณมา) ทำให้ผมยังอดนึกไปถึงสาวน้อยวัยแรกรุ่นคนหนึ่งไม่ได้ สาวน้อยของผมคนนี้เป็นคนที่มีความฝันและมุ่งมั่นเสมอ ผมรู้ว่าเธอจะต้องทำทุกวิถีทางที่ฟันฝ่าอุปสรรคของตนให้ผ่านพ้นไปให้จงได้ หวังว่ามโนภาพของผมคงไม่ไกลเกินกว่าความเป็นจริงหรอกนะครับ

      และสำหรับปัญหาของคุณ เชื่อไหมครับว่ามันไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โตอะไรเลย ลองตั้งสติให้มั่น… หยุด … และมองย้อนกลับมายังปัญหาของตนดูสิครับ ผมเชื่อว่าคุณจะต้องพบทางออกอย่างแน่นอน ไม่ว่าอย่างไรก็จะขอเป็นกำลังใจให้นะครับ” จาก แอ๊ดดี้



     “ทราบไหมคะว่าข้อความของคุณนั้นกินใจฉันขนาดไหน ฉันลองเอาสิ่งที่คุณบอกไปปฏิบัติดู ไม่น่าเชื่อเลยค่ะว่ามันจะได้ผลถึงเพียงนี้ จริงอย่างที่คุณว่า ปัญหาของฉันนั้นไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลย มันเป็นเพราะว่าฉันมัวแต่คิดว่ามันยาก มันหนัก จนทำให้ไม่สามารถแก้ไขมันได้ เมื่อฉันมองย้อนกลับไปในปัญหาทางทั้งหลาย ฉันพบทางออกแล้วค่ะ ทางออกของความพยายามที่จะตั้งใจเรียน และทางออกของการที่จะตรงเข้าไปพูดคุยกับคุณพ่อแทนการเดินหนี

     ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะดูดีขึ้นเมื่อมีคุณเข้ามาในชีวิต ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ



     ปล. ฉันเริ่มต้นเขียนนิยายเรื่องใหม่แล้วนะคะ อีกไม่นานคุณคงได้อ่านมัน”



     เรื่องราวของฉันกับเจ้าชายในฝันผู้นี้ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ วันแล้ววันเล่า … คืนแล้วคืนเล่า ในทุกๆ ครั้งที่ฉันลงนิยายตอนใหม่ ก็มักมีความคิดเห็นของเขาคนนี้แปะไว้ สำหรับเมล์นั้น เราก็ยังคงติดต่อกันเรื่อยๆ ส่วนใหญ่มักจะเป็นอาทิตย์ละสองถึงสามฉบับ ซึ่งฉันมักเป็นฝ่ายเล่าเรื่องราวของตนเองให้เขาฟังมากกว่า ฉันเองแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวของเขาเลย



      และในวันหนึ่งจุดแห่งการเปลี่ยนแปลงก็มาถึง… มันเริ่มจากการที่พ่อของฉันเองต้องเข้าโรงพยาบาล หมอตรวจพบว่าพ่อเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายและกำลังจะจากฉันไป พ่อจึงจำเป็นต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล

     ในโลกใบสวยที่เริ่มสดใสกลับพังทลายลงมาอย่างไม่มีชิ้นดี สิ่งที่ฉันเหลืออยู่ในขณะนี้ก็คือ เจ้าชายในฝันคนเดียวของฉันคนนี้



     “อาจไม่สมควรนัก แต่ไม่รู้ว่าจะปรับทุกข์กับใครได้อีกแล้ว มีเพียงคุณที่ฉันนึกถึงในยามอ่อนล้าเช่นนี้ ตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ค่ะ ไม่รู้ว่าน้ำตามันรินไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันรู้แต่เพียงว่าฉันหยุดมันไม่ได้ รู้ไหมคะว่าพ่อของฉันเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย พ่อ..กำลังจะจากฉันไปในอีกไม่นานนี้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ” จากตัวฉันเอง



     เกือบสัปดาห์ที่ฉันไม่ได้รับเมล์จากเขา ช่วงเวลาเหล่านั้นมันช่างดูมืดมนและโดดเดี่ยวยิ่งนัก แต่ในที่สุดการรอคอยก็ได้สิ้นสุดลงเมื่อเช้าวันหนึ่งก่อนที่ฉันจะออกไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมพ่อ ฉันต่ออินเตอร์เน็ตเข้ามาเพื่อเช็คเมล์ และฉันก็ได้เห็นจดหมายฉบับหนึ่งที่นอนรอฉันอยู่



     “เสียใจกับเรื่องราวที่คุณกำลังเผชิญอยู่ด้วยครับ ผมทราบดีถึงความรู้สึกของคุณเพราะผมเองก็เคยจำต้องจากคนรักของผมมาเช่นกัน คงไม่มีคำปลอบใจใดๆ จะช่วยคุณได้ แต่ผมก็ยังอยากให้คุณจงเข้มแข็งไว้ ถึงแม้ว่าคุณอาจจะไม่ได้เห็นหน้าของพ่ออีก แต่ผมเชื่อนะครับว่าท่านจะยังอยู่กับคุณเสมอ อยู่ในจิตใจและความนึกคิดของคุณไงครับ ผมอยากให้คุณยอมรับความเป็นจริง … อย่าถอยหนี … แต่จงหันหน้าเพื่อเผชิญกับมัน แม้ความเป็นจริงบางอย่างอาจดูปวดร้าว แต่เชื่อเถอะว่ามันจะไม่ร้าวรานเกินกว่าจะทานทน … ผมยังอยู่ตรงนี้และยังเป็นกำลังให้ตลอดไป” จาก แอ๊ดดี้



      ฉันยิ้มรับกำลังใจของเขาออกมาทั้งน้ำตา ในหัวใจเริ่มพองโตขึ้นอีกครั้งพร้อมๆ กับการก้าวออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันแสนโหดร้าย อย่างน้อยที่สุดฉันก็ยังมีเจ้าชายในฝันผู้นี้อยู่ข้างกาย



     วันเวลาของฉันยังคงดูมืดมนและไร้ทิศทาง พ่อเสียชีวิตลงหลังจากที่เข้าโรงพยาบาลไปได้เพียงสิบวัน ราวกับว่าโลกถล่มลงมาตรงหน้า ฉันไม่เหลือใครอีกแล้วในชีวิตนี้



     ในงานศพพ่อ ท่ามกลางญาติมิตรและบุคคลทั้งหลายไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้เลย แม้ว่าหลายคนจะเข้ามาปลอบโยนฉัน ทั้งด้วยความจริงใจและเสแสร้ง แต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงถ้อยคำเหล่านั้น



     บุคคลเพียงบุคคลเดียวที่ฉันคิดถึงก็คือ เจ้าชายในฝันของฉัน



     เที่ยงคืนหลังจากกลับมาถึงบ้าน ฉันตรงไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนตัว ไม่ถึงห้านาทีฉันก็เข้ามาสู่เวปไซด์ที่ตนเองต้องการได้ ฉันลงมือพิมพ์จดหมายฉบับใหม่ทันที



     “มันเป็นวันที่มืดมนและเลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันจริงๆ ค่ะ พ่อของฉันเสียชีวิตเมื่อเช้าคืนวานนี้เอง ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร ฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะอยู่ได้อย่างไรโดยไม่มีท่าน คุณช่วยบอกฉันทีเถอะค่ะว่าฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี”



     ในทันทีที่ฉันส่งเมล์ฉบับนี้เสร็จ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นก่อนที่คนใช้คนหนึ่งจะเดินเข้ามาหาฉัน

     “ขอโทษนะคะคุณหนู นายชัยฝากจดหมายฉบับนี้มาให้คุณหนูค่ะ” สาวใช้คนนั้นบอกกับฉันก่อนเดินจากไป

     ฉันแกะจดหมายของนายชัยซึ่งเป็นคนขับรถประจำตัวของคุณพ่อขึ้นอ่านด้วยความฉงน

     และสิ่งที่ฉันพบในนั้นก็คือ



“add_dy@thai.com

password: deardaughter”



     ราวกับว่าโลกได้ถล่มลงมาตรงหน้าของฉันเป็นครั้งที่สอง ด้วยมืออันสั่นเทา… ฉันเปิดหน้าเวปไซด์ พิมพ์ชื่ออีเมล์ และรหัสผ่านเข้าไป



     ภายในนั้นไม่ต่างอะไรกับช่องรับจดหมายอื่นๆ ที่เคยเห็น บริเวณแทบสีเหลืองที่บอกตำแหน่งจดหมายใหม่ปรากฏเลขหนึ่งสีแดงขึ้น ทั้งๆ ที่รู้ถึงข้อความนั้นอยู่แล้ว แต่ฉันก็ยังคงอดที่จะเปิดเข้าไปดูมันไม่ได้ มันเป็นอีเมล์ฉบับล่าสุดที่ฉันเพิ่งส่งไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานั่นเอง เลยลงมาจากเมล์ฉบับนี้ล้วนแต่เป็นเมล์ฉบับก่อนๆ ที่ฉันเคยส่งมาถึงทั้งสิ้น ฉันตัดสินใจไม่เปิดอ่านจดหมายฉบับใหม่เพราะยังคงหวังว่า บุคคลเพียงบุคคลเดียวที่สมควรจะเป็นผู้เปิดอ่านนั้นก็คือ เจ้าชายในฝันของฉัน



     ก่อนที่จะปิดหน้าต่างนั้นลง สายตาฉันไปสะดุดเข้ากับช่องเก็บจดหมายร่างที่ปรากฏตัวเลขหนึ่งไว้ ฉันจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปดูมัน



     “ลูกรักของพ่อ… ยามใดที่จดหมายฉบับนี้ถูกเปิดอ่านนั่นย่อมหมายความถึงยามนั้นพ่อไม่อาจมีตัวตนอยู่เคียงข้างลูกได้อีก พ่อเสียใจที่ไม่อาจรอดูความสำเร็จของตัวหนูได้ แต่พ่อก็ยังเชื่อเสมอว่าลูกคนนี้ของพ่อจะต้องเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่สวยงามทั้งกายและใจ เติบโตขึ้น…เป็นคนเก่งที่พร้อมจะมุ่งหน้าสู่ความสำเร็จที่ตนใฝ่ฝัน



     หลายเดือนที่ผ่านมานี้ พ่อกับหนูมีเรื่องราวหลายอย่างที่ไม่เข้าใจกัน หนูไม่รู้หรอกว่าพ่อทรมานแค่ไหนในยามที่หนูหันหลังให้ สิ่งเดียวที่พ่อทำได้ในขณะนั้นก็คือการหาใครสักคนมาเป็นตัวแทนเพื่อทำหน้าที่ในสิ่งที่พ่อไม่สามารถทำให้หนูได้ ชายคนนั้นจึงได้มีตัวตนขึ้น หนูรู้ไหมว่า add_dy นั้นหมายความว่าอย่างไร มันหมายความว่า daddy ‘พ่อที่รัก’ คำที่หนูเคยเรียกพ่อเป็นประจำเมื่อครั้งยังเด็กยังไงล่ะ



     ตลอดเวลาที่ แอ๊ดดี้ มีตัวตนอยู่ เขาได้ทำให้หนูเข้มแข็ง เขาเข้ามาเติมเต็มชีวิตของหนูในส่วนที่พ่อไม่อาจเข้าถึงให้สมบูรณ์ขึ้น และที่สำคัญเขาได้เข้ามาช่วยสร้างความสัมพันธ์ของเราให้ดีขึ้น พ่อรู้สึกขอบคุณเขาคนนี้จริงๆ



     เวลานี้ พ่อเสียใจที่ต้องบอกว่า ชายผู้นี้ได้จากหนูไปแล้ว พ่อรู้ว่าหนูคงเศร้าใจกับเรื่องๆ นี้ยิ่งนัก พ่อพยายามอย่างที่สุดที่จะรั้งเขาไว้ แต่ในที่สุดเรี่ยวแรงที่พ่อมีอยู่ก็ไม่สามารถทำได้  



     จดหมายฉบับนี้และฉบับสุดท้ายที่ส่งไปให้หนูนั้น พ่อไม่ได้พิมพ์มันขึ้นมาเอง นายชัยต่างหากที่เป็นคนช่วยพ่อส่งจดหมายฉบับนี้ถึงมือลูก

ในตอนนี้พ่อเหนื่อยเหลือเกินที่จะพูด ที่จะคิด มันคงถึงเวลาที่พ่อจะต้องพักผ่อนเสียที แต่ไม่ว่าอย่างไรขอให้หนูจงจำไว้เสมอว่า ผู้ชายสองคนนี้…รัก…หนู…มากที่สุด



     พ่อขอสัญญาว่าจะคอยดูแลและอยู่เคียงข้างในหัวใจของหนูตลอดไป”



                                                                                                                                                    จาก แอ๊ดดี้ และ พ่อของหนู



     ฉันปิดหน้าต่างบานนี้ลงพร้อมกับคราบน้ำตาและรอยยิ้ม แม้ว่าเจ้าชายในฝันของฉันคนนี้จะจำต้องจากไป แต่เขาก็จะยังเป็นเจ้าชายในฝันของฉันเสมอ แน่นอนว่าฉันไม่มีวันลืมเขาได้เลย ก็ในเมื่อเขาเป็นมากกว่าเจ้าชายในฝันของฉันนี่



     เพราะเขาเป็นเจ้าชายอยู่ในหัวใจของฉันตลอดไป...