ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Foward Mail

    ลำดับตอนที่ #2 : - -

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 221
      0
      22 ก.พ. 50


    ผมอาศัยอยู่กับพี่สาวสองคนในบ้านสองชั้นหลังเล็กๆ
    ที่ทำงานของผมอยู่ห่างจากบ้านไม่มากนัก
    ทุกวันหลังเลิกงานผมจะเดินกลับบ้าน ด้วยความหวังอะไรบางอย่าง
    ครับ….ความหวังของผมกำลังเดินมาแล้ว……นางในฝันของผม
    (มิใช่ฝันเปียกนะท่านๆ หึ หึ)
    ผมเฝ้ามองเธอมาหลายเดือนแล้วครับ
    บางครั้งผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีรอยยิ้มเล็กๆ
    จากเธอส่งมาให้ผู้ชายจืดๆ เช่นผม
    (หรือหัวใจผมมันหลอกตัวเองนะ)
    หลายครั้งที่ผมอยากจะเข้าไปแนะนำตัวกับเธอ
    แต่เพราะสายตาน่าเกลียด-น่ากลัวของกะเทยควายเพื่อนของเธอ

    ทำให้ผมต้องถอยกลับอย่างฝันหนีทุกครั้งไป
    หากบอกไปคงไม่มีใครเชื่อว่านักกีฬากล้ามใหญ่อย่างผม
    จะกลัวกะเทยฝังใจเช่นนี้
    หลายเดือนมานี้ไม่มีซักวันเลยที่เจ้ากะเทยควายจะปล่อยให้เธอเดินคนเดียว 

    เมื่อไหร่ผมจะมีโอกาสนะ? แต่รักแท้ต้องไม่ทิ้งความพยายาม
    ผมเชื่อว่าวันหนึ่งโอกาสต้องเป็นของผม
    ..
    ในขณะที่หัวใจผมกำลังอิ่มเอิบไปด้วยความหวังแห่งรักนั้น

    กลับมีเหตุการณ์เลวร้ายที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นกับชีวิตผม
    เพื่อนของพี่สาวย้ายเข้ามาเช่าบ้านติดกับบ้านผม
    พี่สาวแนะนำให้ผมรู้จัก “พี่มด”
    และขอแรงผมช่วยขนย้ายสัมภาระเข้าบ้าน
    แต่สายตาและรอยยิ้มของพี่มดที่มองมายังผมซิครับ
    ทำเอาหัวใจของผมเหมือนจะหยุดเต้น
    ผิวของพี่มดขาวละเอียดมาก
    เข้าใจว่าคงผ่านการดูแลมาอย่างดี
    พี่มดสูงประมาณ 170 ซม.
    เอวเล็กรับกับก้นที่ได้รูปอย่างแปลกประหลาด
    ในระหว่างที่ช่วยกันขนย้ายสิ่งของ
    ผมมองผ่านหน้าอกของพี่มดอย่างไม่ตั้งใจ
    แต่ก้ออดจะนึกถึงแตงโมลูกย่อมๆ ที่แม่ค้าวางขายอยู่ในตลาดไม่ได้
    เธอเอามันมาจากไหนนะ เห็นแล้วน่าหนักอกหนักใจแทนจริงๆ
    ยามที่เราขนย้ายสิ่งของผ่านช่องทางเล็กๆ ที่ต้องค่อยๆ เบียดผ่านกัน
    ผมรู้สึกได้ถึงความนิ่มจากร่างกายพี่มดที่บดเบียดลงมาบนร่างกายที่เต็มไปด้วยเม็ 

    ดเหงื่อของผม
    มันเป็นความรู้สึกที่คนอย่างผมยากจะบรรยายจริงๆ
    พี่มดคงมองผมเป็นน้องเลยไม่ได้ระวังตัว
    ผมได้แต่ข่มความรู้สึกแปลกๆ
    ที่กำลังปะทุขึ้นมาในใจอย่างสุดความสามารถ
    อย่างน้อยก้อเพื่อเห็นแก่พี่สาวผม
    ..
    วันเวลาผ่านไปพี่มดมาเป็นแขกประจำของพี่สาวผมแทบทุกวัน
    บางวันก้อชวนกันออกไปดูหนังพักผ่อน
    บางวันก้อชวนกันไปหาหมอความงาม
    (ไม่รู้พี่สาวผมจะบ้าความงามตามพี่มดไปถึงไหนไม่เข้าใจจริงๆ)
    แต่สายตาที่พี่มดมองมายังผมมันแฝงแววตาแปลกๆ มากขึ้นทุกวัน
    บางคืนผมหลับตานอนยังมองเห็นรอยยิ้มและแววตาคู่นั้นจนนอนไม่หลับ 

    ต้องลุกขึ้นมาออกกำลังกายหนักๆ
    เพื่อข่มความรู้สึกตัวเองให้บรรเทาลง
    ..
    คืนนี้ตีสองกว่าแล้ว
    ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของพี่สาว
    ผมเดินลงบันไดมาเจอพี่สาวกำลังประคองพี่มดที่อยู่ในอาการเมาไม่ได้สติ

    พี่สาวบอกว่าคืนนี้เพื่อนร่วมรุ่นเลี้ยงฉลองกัน
    แต่พี่มดเมามาก
    กุญแจบ้านพี่มดก้อหาย จึงต้องพามานอนบ้านเรา
    แล้วพี่สาวก้อบอกให้ผมประคองพี่มดขึ้นไปนอนบนห้องของพี่สาว 

    ส่วนตัวพี่สาวขับรถออกจากบ้านไปส่งเพื่อนๆ อีกสองสามคน
    ..
    ผมประคองพี่มดขึ้นบันไดไปห้องพี่สาว
    ด้วยแขนขาที่สั่นจนแทบควบคุมไม่ได้
    กลิ่นไวน์อ่อนๆ
    ผสมกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่อาบอยู่บนตัวพี่มดลอยมาแตะจมูก

    ลูกแตงโมย่อมๆ มันเบียดกับร่างกายผม
    จนหลุดออกจากเกาะอกมาโชว์แก่สายตา
    ผมได้แต่ข่มความรู้สึกตัวเอง
    ประคองพี่มดขึ้นมาจนสุดขั้นบันไดอย่างยากเย็น
    แต่แล้วเหตุการณ์ที่ผมไม่คาดคิดก้อเกิดขึ้น
    คงด้วยความเมา
    พี่มดผลักผมเข้าไปติดผนัง
    หน้าอกทั้งสองบดเบียดกับหน้าอกเปลือยเปล่าของผมอย่างแนบแน่น 

    ก่อนที่ผมจะทันได้ตั้งตัว
    ริมฝีปากของพี่มดก้อกดลงมาบดเบียดกับริมฝีปากผม
    ..
    จากนั้นสติของผมก้อขาดลง
    ลืมผิดชอบชั่วดี ลืมทุกสิ่งรอบกาย
    ผมทำสิ่งเลวร้ายที่สุดในชีวิตกับพี่มด อย่างไม่น่าให้อภัย
    ..
    สติผมกลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง
    ภายใต้เสียงร้องครวญครางเจียนจะขาดใจของพี่มด
    แต่ทุกอย่างมันก้อสายเกินที่จะแก้ไขซะแล้ว
    อารมณ์ที่อัดอั้นมันไหลออกจากตัวผมอย่างสุดจะควบคุม
    ผมไม่น่าทำมันลงไปเลย…..
    ..
    ผมขอโทษ….
    เสียงขอโทษของผมหลุดออกมาจากปากอย่างแผ่วเบา
    ภายใต้เสียงสะอื้นและน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
    ผมกอดกระชับพี่มดอย่างสำนึกผิดในการกระทำของตัวเอง
    แต่เลือดที่ไหลออกมาเต็มขาของพี่มดทำให้ผมตกใจแทบสิ้นสติ 
     
    ..
    หลังจากคุณหมอรับตัวพี่มดเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว
    ผมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง
    คงเป็นครั้งแรกของพี่มดที่เจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้
    พี่มดจะให้อภัยผมหรือเปล่านะ
    หากพี่มดแจ้งความกับตำรวจผมจะทำอย่างไรดี
    ผมไม่น่าทำกับพี่มดอย่างนี้เลย
    แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
    ร่างกายมันทำไปตามความต้องการของมันเอง
    แล้วผมจะบอกเรื่องนี้กับพี่สาวอย่างไร?
    ..
    พี่สาวยืนจ้องหน้าผมด้วยแววตาที่ยากเกินจะบรรยาย
    ผมนั่งก้มหน้าปล่อยเสียเบาๆ เล็ดลอดออกจากปากอย่างยากเย็น
    “ผมขอโทษครับพี่”
    พี่ก้อรู้ว่าผมเกลียดกะเทยมาก
    “ผมลืมตัวถีบพี่มดตกบันได”
    ผมทำไปอย่างไม่รู้ตัวจริงๆ ครับ
    ……….
    ...….
    …..
    (เพราะรู้….ข้าจึงปล่อยนังมดไว้กับแก…..คิดไม่ถึงจริงๆ…พี่สาวรำพึงเบาๆ) 
     
    ..
    ……นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…..กะเทยควรระวังชายกล้ามใหญ่….เหอ…เหอ…
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×