หนังสือผี

ลำดับตอนที่ #2 : วิญญาณอารัก์ขา

    \"นายจะเปิดมันเหรอ\" ไผ่ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเสร็จ อีสเหลือบมามองเพียงนิดเดียว ก่อนจะเลื่อนไปมองเจ้าหนังสือปริศนาอีกครั้ง



    \"ไม่รู้สิ แต่....\" อีสทำท่าทางเหมือนลังเล จนไผ่เริ่มรำคาญ



    \"แต่อะไร รีบพูดมา เดี๋ยวได้พิมพ์หลายบรรทัด\" (เห็นด้วยจ้าา =_=)



    \"แต่ฉันอยากเปิด...เดี๋ยวนี้\" อีสพูดพลางเงยหน้าขึ้นจากหนังสือมาสบตากับไผ่ ไผ่รู้สึกถึงขนแขนลุกซู่เพราะดวงตาที่ส่งความจริงจังจนพูดไม่ออกว่าล้อเล่นนั่น มันเล่นเจาะลงมาให้เสียววาบถึงสันหลัง ยิ่งกว่ามีดปักเสียอีก



    \"อ.. เฮ้ย ใจเย็ยนT^T เดี๋ยวรอ...เอ่อ รอรอบกองไฟเสร็จก่อนก็ได้\" ไผ่ร้องครวญคราง อีสเริ่มสงบลงก่อนจะพยักหน้า แล้วเดินออกนอนกที่พักไปพร้อม ๆ กัน



    อีสเริ่มรู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกของตัวเองที่สนใจหนังสือเก่า ๆ  ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยแตะหนังสือ(แม้กระทั่งหนังสือเรียน)เลยด้วยซ้ำ แต่กลับสนใจที่จะพลิกหน้ากระดาษ ที่อาจเลอะและอ่านไม่ออกนั่นดู...



    เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่ผูกพันเขากับหนังสือเล่มนี้เอาไว้







    \"เอาล่ะครับ ลูกเสือทุกคนครับ ฟังนะ ตอนนี้ได้เวลาอันสมควรที่จะละเล่นรอบกองไฟแล้ว ถ้าลูกเสือพร้อม ตรบมือสองครั้ง!\"



    ปับ ปับ



    \"หากพวกเรากะลังสบาย.......\"



    ปับ ปับ



    ไผ่นั่งอยู่แถวหลังสุดเพราะการเข้าแถวที่เรียงตามส่วนสูง แทนที่จะเรียงตามนายหมู่หรือลูกน้อง(ไม่งั้นจะได้อยู่หน้าสุด นายหมู่นี่ ชิ ๆ )พร้อมกับอีสที่สูงไม่แพ้กัน ไผ่เหลือบไปมองอีสที่นั่งซึมเหม่ออยู่ข้าง ๆ เหมือนกำลังคิดหนักเรื่องอะไรสักอย่าง เพราะมีหลักประกันด้วยคิ้วที่มัดปมประดับหน้า ดวงตาสีน้ำเงินนั้นกำลังว่างเปล่า และดูตัดขาดจากโลกภายนอกมากขึ้นทำทุกที



    \"อูย หนาวจังเลยเนอะ\" ไผ่พยายามหาเรื่องคุยกับอีส แต่คำตอบกลับออกมาโดยเจ้าตัวไม่ได้ขยับปาก



    \"อืม\"



    \"ปวดกระดูกเลยใช่ม๊า\"



    \"อืม\"



    \"เสื้อกันหนาวก็ไม่ได้เอามาด้วยสิ\"



    \"อืม\"



    \"อ๊ะ คืนนี้ดาวสวยจังเลยนะ\"



    \"อืม\"



    \"นี่นายจะพูดอยู่แค่คำเดียวใช่มะเนี่ย\"



    \"อืม\"



    \"ฉันขอแช่งให้นายเป็นใบ้\"



    \"อืม\"



    \"เฮ้ย\"



    \"เออ น่ารำคาญ หุบปากแล้วอยู่นิ่ง ๆ ซะบ้างก็ไม่มีใครว่าหรอกเว้ย รึถ้าหุบปากไม่ได้ จะให้ชั้นอุดปากให้เอามะ? รึถ้ายังไม่ได้ผลก็ไปเกิดใหม่ซะไป๊!!!\" อีส หันมาด่าอย่างรำคาญเสียงดัง แต่โชคดีที่เสียงการแสดงข้างล่างดังกว่า จึงมีเพียงไผ่เท่านั้นที่ได้ยิน...



    ล่ะมั้ง



    \"เกิดใหม่...\" เสียงปริศนาดังขึ้น อย่างอิดโรยข้างหลังพวกไผ่ จนทั้งสองต้องหันไปมองแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อก



    ดวงหน้าซีดเผือดของใครบางคนที่ยื่นมาเกยตรงไหล่ หนวดเคราที่ขึ้นประปรายเหมือนไม่ได้รับการดูแล ขอบตาที่ดูบุ๋มลึกเพราะสีที่คล้ำ ผมที่ดูยุ่งเหยิง และชุดที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ชุดใหม่



    ที่น่าสนใจที่สุดเห็นจะเป็นท่อนล่างถัดจากลำตัวลงมาที่มีเพียงธาตุอากาศและความว่างเปล่า



    \"เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" อีสกับไผ่ร้องเสียงดังเพราะความตกใจ



    ไม่นะ ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไผ่คิดด้วยความกระวนกระวายเหมือนคนบ้า แล้วถอยกรูไปชนกับคนข้างหลัง แต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใจพวกเขา เพราะการแสดงกำลังเมามันส์ ผีไร้ชื่อ ไร้ที่มาเริ่มบ่นจับความไม่ได้ด้วยเสียงที่แหบพร่าเหมือนคนขาดน้ำ



    \" อา นั่นสินะ เราน่าจะไปเกิดใหม่ได้แล้ว แต่ทำไมเขายังไม่มารับนะ เอ รึว่า มันยังไม่ถึงเวลาของเรา อืม ทำไมน้า รึว่าเราจะลืมต่อคิว รึเราจะไม่ได้เกิดอีกแล้ว อา จริงสิ เราก็เคยเห็นวิญญาณที่ไม่ไปเกิดสักทีเป็นร้อย ๆ ปีตั้งหลายดวง บางทีเราอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ น่ากลัวจังเลย ข้าเหงา ข้าเหงา ข้าเหงา ข้าเหงา ข้าหนาว ข้าอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้วนะ จวนจะสิบปีรึยังเนี่ย รึเพียงแค่หนึ่งปี เวลาช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน อา...\"



    \"อ....\" ไผ่อึ้งจนพูดไม่ออก ผีตนนี้อะไรกันเนี่ย รึเป็นผีเสียสติ



    \"อย่าคิดแบบนั้นสิ ข้าก็เหมือนผีตนอื่น ๆ น่ะแหละ\" เจ้าผีตอบกลับจนไผ่สะดุ้งเป็นรอบที่เก้าสิบสี่



    \"นี่นาย อ่านความคิดเราออกงั้นรึ\" อีสถาม พลางสูดหายใจลึกและยาว (T^T สงบลูก สงบไว้)



    \"นั่นสินะ เราอ่านความคิดของพวกเจ้าออกสินะ อา งั้นเราคงจะสนุกขึ้นมาบ้างในความน่าเบื่อนี้ อ่า..\"



    \"ด.. เดี๋ยวสิ น...นายชื่ออาร๊ายยยยยยยยยT^T\" ไผ่ถามเสียงสั่นเพราะเพิ่งเจอความน่ากลัวของก๊กผีไปเมื่อตอนบ่ายนี่เอง



    \"นั่นสิ ข้าชื่ออะไรน้า เอ ต้น เอหรือจะชื่อ ปาล์ม ไม่มีใครเรียกชื่อของข้ามานานแล้วนะ ข้าเกือบจะลืมไปแล้ว\" เจ้าผีเริ่มพร่ำคร่ำครวญอีกครั้ง \"อืม น่าจะชื่อ ต้นปาล์มน่ะแหละนะ\"



    \"ร....เหรอ ข..ขอบคุณนะที่อุตส่าห์บอกปาล์ม คุณ ตอนที่คุณตาย คุณอายุเท่าไหร่ร..เหรอ\" ไผ่ซักอีก



    \"18\"



    \"มากกว่าเราตั้งสามปีแหนะ\"



    \"นั่นไม่ใช่ประเด็น ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้ามาทำอะไรในถิ่นของข้า\" ปาล์มร้องครวญอีกครั้ง แววตาสีดำเหม่อลอยนั้นฉายแววจริงจังเป็นครั้งแรก



    \"เอ่อ เราแค่มาเข้า..ค..ค่ายน่ะ\"



    \"งั้นหรือ ๆ ๆ น่าสนุก ๆ ข้าขออยู่ด้วยนะ\" ปาล์มพูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้ไผ่กับอีสสะดุ้งได้แล้ว อีสฉุดเจ้าผีออกมาจากพื้นที่รอบกองไฟพร้อมกับไผ่ก่อนจะตวาดใส่เจ้าผีปาล์มอย่างไม่ลดเสียง



    \"จะเป็นไปได้ยังไง\" อีสโวยวาย เพราะไม่อยากจะให้อยู่ด้วย



    \"ไม่อยากให้อยู่หรอ แย่เลยนะ อย่างนี้คืนนี้ข้าอาจจะต้องใช้การอำบังคับ\" ปาล์มอ่านใจอีสแล้วขู่ฟ่อ ๆ



    \"แล้วทำไมนายต้องมาอยู่กับพวกเราด้วยเล่า!!!!><\"



    \"ก็นายเป็นผู้ครอบครองหนังสือเล่มนั้นใช่ไหม๊ล่ะ ข้าก็เป็นผู้อารักขาตามคิว ตอนนี้ถึงคิวข้าแล้วไง แต่ความจริงมันก็เป็นคิวข้ามาสองปีแล้ว เพียงแต่ข้าจมอยู่ในน้ำเท่านั้นเอง จริงด้วย ๆ เป็นอย่างนั้นจริง ๆ \"



    \"อะ...อะไรนะ ไอ้หนังสือนั่นน่ะนะ......เฮ้ย ไผ่ เดี๋ยวเราเผาหนังสือนั่นด่วนเลยนะ\" อีสหันไปปรึกษากับไผ่ ไผ่พยักหน้าแรง ๆ เป็นการเห็นด้วย



    \"ไม่ได้หรอก ถ้ามันกำจัดได้ง่าย ๆ ป่านนี้ข้าก็ไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ ใช่ ๆ แล้วข้าก็ต้องดูแลเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างพวกเจ้าจนหมดวาระเชียว\" ปาล์มพูดแล้วลูบหัวตัวเองเบา ๆ เหมือนพยายามปลอบตัวเอง



    \"แง้ววววววววววววววววววว!! >_< ไม่อาววว งั้นเราโยนให้คนอื่นละกัน\" ไผ่เสนอ (ชั่วเจง ๆ )



    \"ไม่ได้หรอก เพราะมันได้เจอเจ้าของที่แท้จริงแล้ว\"



    \"ค...ใคร เจ้าของที่แท้จริง.....................\" อีสคิด แล้วเบิกตาโตด้วยความหวาดระแวง \"นี่นายอย่าบอกนะว่า..\"



    \"ใช่ เจ้าของที่แท้จริงคือนาย อีส\"



    \"ไม่..........ไม่ใช่!!!!!!!!!!! ฉันไม่รู้เรื่องด้วยซะหน่อย!!!\" อีสโต้กลับเสียงสั่นพร้อมกับคว้าคอเสื้อเก่า ๆ ของปาล์มมา



    \"นี่ไง หลักฐาน นายสามารถจับต้องพวกเราได้ตามใจชอบ ในขณะที่คนอื่น........\"



    \"ไม่!!! ไผ่นายลองจับมันสิ!!!!!\" อีสสั่ง ไผ่รีบคว้าตัวของปาล์มทันที



    แต่ก็ได้เพียงแต่อากาศที่ว่างเปล่าเท่านั้น



    \"อ...........\" อีสโต้กลับไม่ออก มือที่จับคอเสื้อคร่ำครึ่กอยู่ได้คลายออกอย่างไร้เรี่ยวแรง



    \"รู้รึยัง\" ปาล์มก้มหน้าลงมาถามหลังจากจัดคอเสื้อให้เข้ารูป \"พลังของนายน่ะ มันเกี่ยวของกับวิญญาณทุกตนที่ยังอยู่บนโลกนี้เชียวนะ นายก็น่าจะรู้ตัวแล้ว เพราะจากที่ฉันดู นายก็ใช้ได้อย่างคล่องแคล่ว แสดงว่ายอมรับในพลังของตัวเองได้เรียบร้อยดี แต่รู้สึกว่าจะทำให้ออกมาได้เฉพาะตอนที่จวนตายเท่านั้น ประสบการณ์เกี่ยวกับวิญญาณเยอะน่าดูสิท่า ถึงได้เฉียดตายบ่อยขนาดนั้น แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วย\"



    \"หึ\" อีสหัวเราะในลำคอ \"ฉันว่าแล้ว หนังสือนั่นมีอะไรแปลก ๆ  มันคืออะไรกันแน่ สิ่งที่อยู่ในหนังสือนั่น\"



    ปาล์มส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง \"ไม่มีใครเคยรู้...\"



    \"เพราะไม่มีใครรอดก่อนจะได้เปิดหนังสือเล่มนั้น....\"



    \"อ....น..นายหมายความว่ายังไง\" ไผ่ถาม หยาดเหงื่อไหลออกมาตามแนวแก้มเนียนโดยไม่รู้ตัว \"ไม่มีใครรอด\"



    \"อืม เพราะเงื่อนไขในการเปิดหนังสือนี่ มีเพียงอีสเท่านั้นที่สามารถทำได้ สำหรับผู้ที่ถูกเลือกและมีพลังเพียงพอเท่านั้น\" ปาล์มลอยขึ้นเหนือพื้นดิน เท้าที่ไม่เคยมีปรากฏขึ้นช้า ๆ ปลายเท้าที่สร้างใหม่สัมผัสกับปลายหญ้า ปาล์มมองหน้าของอีสที่ยังคงนิ่งอึ้งก่อนจะขยับปากสีคล้ำขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ



    \"เงื่อนไขก็คือ



        การรวบรวมผีทั้งหมดเก้าร้อยตนให้ครบ แล้วนำมาหลอมกันให้ได้เป็นกุญแจ ภายในเวลา......



                        .    .



                        .    .



                        .    .



                        .    .



                        สองปี\"







    \'หลังจากที่ผ่านเวลาสองปีไปแล้ว สัญญาจะไม่เป็นโมฆะเหมือนอย่างที่พวกนายคิดหรอก แต่พวกนายจะตาย แล้วจำนวนผีที่ต้องตามหาก็จะเพิ่มขึ้นอีก เจ้าของคนต่อไปก็จะต้องหาเพิ่ม\'



    \'ที่นายพูดนี่หมายถึงกรณีที่พวกเราต้องตาย\'



    \'อืม แล้วถ้าเกิดว่านายไม่ทำอะไรเลยนายก็จะตายอีกนั่นแหละ เพราะเราจะนับเริ่มตั้งแต่นายตามหาผีตัวแรกเจอ รึไม่ก็เป็นเจ้าของหนังสือได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว\'



    \"บัดซ บ\" อีสสบถอย่างโมโหแล้วขว้างหนังสือเจ้าปัญหาลงไปบนเตียงของเขา ตอนนี้เขากลับมาจากค่ายแล้ว แต่ก็ต้องพกหนังสือเล่มนี้มาด้วย



    ความจริงก็กะว่าจะทิ้งไว้ที่นั่น แต่เพราะคำพูดของเจ้าผีปาล์มนั่นแหละทำให้เขาวางหนังสือไม่ได้  อีกใจหนึ่งก็อยากจะเปิดมันดูด้วย



    แต่เดี๋ยวนะ เก้าร้อยตนภายในเวลาสองปี อย่างน้อยก็ต้องเจอผีซักสองตนต่อวันถึงจะทัน รึไม่ก็ต้องสาม.....



    \"อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!\" อีสร้องโหยหวนเมื่อรำรึกถึงความจริงที่ต้องแบกรับ เขากุมหัวแล้วดิ้นพล่านยิ่งกว่าคนเสียสติ



    \"รับไม่ได้โว้ยยย!!!!!!!!\"





    ก๊อก ๆ



    \"อีส เพื่อนมาหาจ๊ะ\"



    \"หา?\" อีสค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้นแล้วเดินไปที่ประตู เห็นไผ่กำลังยืนหน้าซีดอยู่พร้อมกับร่างสูงที่สั่นเทาอย่างประหลาด



    \"น....นายไม่เป็นไรใช่ไหม๊อีส!!!! ไม่เจออะไรใช่ไหม๊!!! ไม่เห็นอะไรนะ!!!ไม่เห็นอะไรเลยใช่ไหม๊!!!\" ไผ่โผเข้ามาเขย่าตัวอีสแล้วซักถามเสียงดังเป็นการใหญ่ จนอีสตั้งรับไม่ทันได้แต่นิ่งอึ้งรับการกระแทกจากเพื่อน(เอ๋อรับประทานเลยก ู)



    \"อ..... ด....เฮ้ย เดี๋ยว ไผ่ นายไปเจออะไรมา นายพูดเรื่องอะไร\" อีสเริ่มพยายามตั้งสติให้เพื่อน(ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ยังสติแตกแทบเป็นแทบตายเนี่ยนะ) แล้วพาไผ่ไปนั่งบนเตียง



    \"ฮือออออออออออ T^T แงงงงงงTToTT\" ไผ่เริ่มร้องไห้แล้วเล่าเรื่องไปพร้อม ๆ กันจนแทบจับความไม่ได้ \"ฮือ ฉัน แงแง ฮือ ฉันเจอ ฮึก \"



    \"เฮ้ย ๆ หยุดร้องไห้ก่อน ถ้าพูดอย่างนี้เมื่อไหร่จะรู้เรื่องล่ะ\"



    \"อืม..ซิก\" ไผ่ยกเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ด ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ แล้วเริ่มเล่าให้ฟัง \"ต..ตั้งแต่กลับออกมาจากค่าย ฉันก็เจอ เจอ เจอ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ\"



    \"เจออะไรเล่า\" อีสหลับตาขมวดคิ้วเหมือนจะรอไม่ไหว ไผ่เลยพูดโพล่งออกมา



    \"เจอผีตลอดเลย!!!!! T^T\"



    \"ห..หา!!\" อีสเริ่มสะดุ้ง แล้วมองเพื่อนตัวเองอย่างสนอกสนใจ



    \"พอพ้นเขตค่ายออกมา ฉันก็เห็นผีเต็มสองข้างทางเลย ในรถก็มี ในบึงก็มี บนหลังคาก็มี บนสะพานก็มี....



    ที่บ้านยังมีเลย ToT ที่นี่ก็มี อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!\"



    \"ม.....หมายความว่ายังไงเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว\" อีสพูดพลางขมวดคิ้วแน่น ราวกับว่ามันเป็นเงื่อนตาย



    \"ก็หมายความอย่างนั้นแหละจะไปยากอะไร\" เสียงของปาล์มดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฎตัวออกมาจากกำแพงในท่านอนไขว้ขากลางอากาศ พลางหาวไปด้วยเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าเบื่อและแสนจะธรรมดา จนอีสต้องหันไปถามทันที



    \"นายน่ะ!! นายรู้ใช่ไหม๊ว่านี่มันเรื่องอะไร อธิบายมาเดี๋ยวนี้\" อีสลุกขึ้นแล้วเดินไปลากปาล์มลงมาจนเจ้าตัวกระแทกพื้นเลือดกบปาก



    \"โอ๊ย เจ็บนะเว้ย!!! มนุษย์สมัยนี้สั่งแต่จะใช้กำลัง หัดใช้คำว่าขอร้องซะบ้างสิวะ!!\" ปาล์มร้องอย่างโมโห ในขณะที่ตัวเขากำลังถูกลากไปยังเตียงตัวเดียวในห้อง(เอ่อ อย่าคิดมากนะงับ =_=)



    \"นายต้องอธิบายเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันขอร้องนายเดี๋ยวนายก็ได้ใจกันพอดี เสียเวลาเปล่า\" อีสพูดหน้าตาเฉย แล้วทุ่มปาล์มลงบนเตียง ให้นั่งข้าง ๆ ไผ่



    \"เออ ก็ได้วะ\" ปาล์มนั่งจัดเสื้อรุ่มร่ามของตัวเองจนเข้าที่ แล้วเริ่มอธิบายให้พอเข้าใจ(มั้ง) \"ไผ่นายต้องตบเพื่อนคนนี้ล้างแค้นหน่อยแล้วล่ะ รึไม่ก็คงต้องกระทืบมัน เพราะมันทำให้นายต้องเห็นผีเป็นเวลาร่วมสองปี\"



    \"อ.....ล....แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนเล่า\" ไผ่หันไปถาม



    \"เพราะหนังสือเล่มนี้ ถ้าเกิดว่าจำนวนคนที่พบมันมีมากกว่าหนึ่ง ก็จะล๊อกเอาคน ๆ นั้นมาร่วมด้วยเลยน่ะสิ แล้วคนที่เป็นคู่หูของคนพิเศษแบบอีสนี่ก็จะต้องไม่เป็นเพียงคนธรรมดาจะต้องเป็นคนที่มีประสาทสัมผัสทั้งหกแหลมคมกว่าคนทั่วไป จะได้ช่วยอีสได้ หนังสือนั่นเลยปราณีจัดการให้นาย นั่นแหละสาเหตุที่ทำให้นายเห็นผีตลอด\"



    \"อีสสสสสสส!!!!\" ไผ่หันไปเขม่นใสอีส (กรรม)



    \"เฮ้ย ได้ไงล่ะ นี่นายจะโทษว่าฉันเป็นคนทำให้นายเป็นอย่างนี้งั้นหรอ\" อีสหันไปคุยกับไผ่



    \"เปล่า แต่.....\" ไผ่เริ่มก้มหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมน้ำตา \"แงงงงงงงง T^T อย่างนี้เราก็หัวอกเดียวกันน่ะสิ\"



    \"อืม น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ บางที ประสาทสัมผัสของไผ่ถูกปลุกเร็วกว่า ก็เลยเห็นก่อน พรุ่งนี้แหละมั้งกว่าอีสจะเห็นได้เป็นตัวเป็นตนมากกว่านี้ เพราะตอนนี้ข้างหน้าอีสก็มีตั้งสามตัว ไม่รวมฉันนะ แล้วก็มุมห้องอีกสี่ตัว บนเตียงนี่ก็สองตัว ข้างหลังอีกหนึ่งตัว ในห้องน้ำอีกแปดตัว หน้าห้องอีกห้าตัว\" ปาล์มอธิบายพลางชี้ไปตามจุดต่าง ๆ ที่ผีอยู่จนอีสขนลุกซู่เพราะบางตัวมันอยู่ใกล้เขามากโขแล้วนี่ก็ห้องนอนเขานะ



    \"น...นี่มันเยอะขนาดนี้เลยหรอ\"



    \"ก็เอออดิ~~~~T.,T ฮือ แล้วก็ข้างหลังฉันอีกสามตัว ตามมาตั้งแต่อยู่ที่บ้านเลยเนี่ย ToT\" ไผ่เริ่มร้องโวยวาย \"แล้วมันก็จับชายเสื้อฉันมาตั้งนานแล้วด้วย แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก! อย่าลูบต้นคอได้ไหม๊ !!TToTT\" ไผ่หันไปข้างหลังแล้วโวยลั่น จนผีที่อีสมองไม่เห็นทั้งสามหัวเราะร่าอย่างมีความสุข (เหอ ๆ น่าสงสารไผ่น่อ)



    \"เอ่อ ยังโชคดีที่ฉันยังไม่เห็นตอนนี้ไม่งั้น สยอง\" อีสเปรยเบา ๆ พลางถอนหายใจ



    \"แต่พรุ่งนี้นะ หึ หึ\" ปาล์มพูดด้วยเสียงแหบพร่า แล้วเอามือที่เย็นเชียบลูบหลังของอีสเบา ๆ จนอีสสะดุ้งเสียววาบไปทั้งตัว



    \"อ...ไอ้บ้า!!!!!\"



    \"หึ ๆ ๆ \"



    \"แล้วเราจะเริ่มกันตอนไหนดี\" ไผ่ถามทั้งน้ำตาเพราะตอนนี้เขากำลังโดนผีทั้งสามเล่นหัว \"เรื่องตามหาผีน่ะ\"



    \"พรุ่งนี้เลยละกัน ไม่มีเวลาแล้วนี่\" อีสเสนอเพราะพรุ่งนี้ก็วันที่สี่แล้วที่เขาได้หนังสือมา



    \"เยี่ยม งั้นข้าจะรออยู่ที่บ้านละกัน เอาของฝากกลับมาด้วยนะ\" ปาล์มบอกแล้วทำท่าจะหายเข้าไปในกำแพงแต่อีสดึงคอเสื้อเอาไว้ก่อน



    ทันใดนั้นหัวของปาล์มก็ร่วงลงบนพื้นเสียงดังตุบ ผมที่ลงมาปรกตรงหน้า เลือดที่สาดกระเซ็นออกมาจากปากและคอที่อยู่บนลำตัวทำให้อีสต้องร้องเหวอแล้วปล่อยมือทันที



    \"แว้กกกกกกกกก ToT\" ไผ่ร้องลั่นพลางวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนที่อยู่ใกล้มือที่สุดทันทีท่ามกลางเสียงหัวเราะของผีทั้งห้อง



    \"แบร่ แบร่ ๆ ๆ ๆ\" หัวของปาล์มแล่บลิ้นอย่างสะใจก่อนที่ส่วนลำตวจะหอบหัวกลับเข้าไปในกำแพง



    \"เฮ้ย ปล่อยน่า ไอ้ปาล์มมันไปแล้ว\" อีสบอกกับไผ่ที่หลับตากอดเขาอยู่ พลางพยายามผลักออกไปด้วย จนไผ่ยอมคลายมือออก



    \"งื้ออออออออออ T_T\"



    \"เอ่อ ฉันว่านายกลับไปที่บ้านเถอะ\" อีสบอกเพราะเริ่มเป็นห่วงเพื่อนที่รู้สึกจะบ้าบอขึ้นเนื่องจากโดนผีอำมากไป



    \"อืม ฉันจะกลับไปแพ็คเสื้อผ้ามาอยู่ที่นี่นะ\" ไผ่บอก



    \"อืม ฉันจะรอ........... เฮ้ย!!!!!!!!!!O_o\"



    \"งั้นไปนะ เดี๋ยวกลับมา\" ไผ่พูด แล้วรีบวิ่งโล่ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จนอีสไม่สามารถทักท้วงอะไรได้



    บ้านของเขาจะต้องวุ่นวายอีกสักแค่ไหนกันนะ



--------------

รักคนอ่านจังเยย (กอดคนอ่าน)