ตามหาฟ้าที่อยู่สูงเกินจะเอื้อม
มันช่างเอือมระอาใจจะใฝ่ฝัน
มันยากยิ่งราวกับคว้าดวงจันทร์
พลิกผ่านฝันทุกคืนวันผันผ่านไป
      ตามหารักที่แสนจะวาบหวาน
ร้องเรียกขานหารักที่สดใส
แต่ตอนนี้ได้แต่หม่นหมองใจ
เมื่อวันใดที่รักนั้นจะกลับกลาย
      อยู่ห่างไกลจนเกินจะไขว่ค้วา
พลิกนภามหาสมุทรสุดขวนขวาย
รอรักนั้นรอจนแทบใจมลาย
คอยจนตายก็คงยากสุดรำพัน
      เธอกับฉันอยู่ห่างกันราวฟ้าเหว
แสงเพลิงเปลวกั้นทางอย่างหุนหัน
ทะเลกรดคอยซัดสาดทุกคืนวัน
ไม่อาจฟันฝ่าไปให้ได้เจอ
      แต่เมื่อเจอใจระรัวเมื่อพบหน้า
อนิจจามองไปจนใจเผลอ
แม้วจีออกจากใจใยละเมอ
คอยจนเจอแต่ไม่เคยได้พูดจา
      เหมือนจะตามฟากฟ้าทะเลฝัน
เพียงรำพันจากใจที่โหยหา
แต่พอเจอก็ได้แต่แค่สบตา
ทั้งที่ใจอยากไขว่คว้าเธอมานาน
      เพียงรอยยิ้มที่เธอเคยมอบให้
ใจทั้งใจหลุดไปไม่ผสาน
อยากจะหยุดกาลเวลาตราบเท่านาน
เก็บลงลานบันทึกลับของหัวใจ.......
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น