ความทรงจำ...ที่ไม่อาจลืมได้

เนื้อเรื่อง

อาทิตย์ลับฟ้าไปแล้ว แสงจันทร์ที่หาดแสงจันทร์ ทำงานไม่ต่างกับอาทิตย์ ให้กับผู้คนในยามค่ำคืน ฉันยังคงนั่งที่ริมทะเลหน้ารีสอร์ท ปล่อยตัวเองให้ย้อนสู่ความทรงจำครั้งเก่า ทั้งสนุกสนาน เริงรื่น เศร้า ฉันนั่งยิ้มให้กับวันวานเก่าๆที่ผ่านมา ย้อนกลับไปเมื่อปลายปีกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา

28 ก.พ. 2547 06.45 น. ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง.....
\"หวัดดีเพื่อนๆ มากันเรวจังนะ ><\"โบ เดกหญิงวัย11ขวบพูดขึ้น พร้อมเดินเข้ามาหาเพื่อนในกลุ่ม
\"อ่ะ โบพอดีเลย นี่นะ รุปที่ถ่ายกันเมื่อวาน อันนี้ของNL ส่วนอีนนี้ ของ NL+LP เอาไปเลยไป..\"หยก เดกน้อย ตัวอ้วนกลม ผิวขาวพูดขึ้น
\"โบ โบอัดรุปนิมาด้วยอ๋อ ขอหน่อยดิ รุปใหญ่อ่า\"แป้ง เดกน้อยหน้าอุกาบาตพูดขึ้น
\"555+ม่ายห้าย รุปละ20เอาป่า\"โบพูด อย่างข่มๆ
\"โบ งกอีกแระ เห้อ... อีเกลือ\"บิว สาวน้อยหน้าเป็ด ตะโกนขึ้น
\"ช่าย อีเกลือ เกลือบริสุท 99.99% เรย\"มิ้น หนูน้อยหน้าหมวย ผิวขาวคนนึงพูดต่อ
\"มิ้น เหงด้วย โบเปงเกลือ99.99% 555+\"นุ้ย สาวน้อยหน้ากบ ซึ่งมีปากกว้างมากๆพูดเห็นด้วย
\"เออ เรางก 555+ งกก้ได้\"โบพูดอย่างประชด+ขำ
\"นี่ ไมมากันเรวจังเลยอ่า โหห\"ติ้ด เดกน้อยที่มีนิสัย ซน สุดๆ เดินเข้ามาพร้อมแก้ม เด็กน้อยที่มีความสูงใกล้เคียง
\"เราว่าเราออกเรวแร้วนะ มีคนมาเรวก่าเราอีกอ๋อ\"แก้มพูดต่อ
\"สรุปทุกคนมากันครบแล้วช่ายม้า \"มิ้ม เดกหญิงผิวดำพูดออกมาจากมุมมืด
\"อ้าวมิ้ม มาตั้งกะเมื่อหรั่ยอ่า\"ทุกคนถามอย่างงงๆ
\"เมื่อกี้นี้เอง มาคุยกันต่อเถอะ\"มิ้มพูด
\"อืม^^ เย้ๆๆ\"ทุกคนพูด
   และเพื่อนๆก้นั่งคุยกัน และก้มีเพื่อนๆอีกหลายคนเข้ามาคุยด้วยกัน....
ทุกอย่างเป็นไปด้วยความสนุกสนาน และมีความสุข

\"เอ้า นักเรียนเข้าแถวได้ค่ะ\"เสียงมิสชมบงกชที่คุ้นหู หรือถ้าจะให้เป็นภาษาที่ทุกคนเข้าใจคือ ครูฝ่ายปกครอง พูดขึ้นมา
\"เคารพธงชาติ ทั้งหมด ตรงง\"มิสเทพินทร์ ครูภาษาไทยที่มีความอดทน เข้มแข็ง มีเหตุผล จึงเป็นที่รักของหลายๆคน พูดขึ้น
     ประเทศไทย.....เมื่อทุกคนร้องเพลงชาติ สวดภาวนาเสร็จแล้ว...
\"มิสขอให้นักเรียนทุกคนนะค่ะ เดินไปบนดาดฟ้า ทีละห้องค่ะ เริ่มจากห้อง1ก่อน\"มิสอภินันท์ ครูภาษาอังกฤษที่มีความเป็นเหตุเป็นผลมาก เอ่ยแทรก
   หลังจากนั้นทุกๆคน ก้ขึ้นไปที่ดาดฟ้า รวมถึงห้อง4ของเราด้วย><\" และในระหว่างทางที่เดิน ก้มีเพื่อนห้อง1ที่เดินขึ้นไปแล้ว เดินสวนกลับมา แต่ทว่า...ทั้งร่างกายของเพื่อนๆนั้น
  เต็มไปด้วย แป้ง สีขาว เต็มหัว เต็มตัว ทุกคนจึงแปลกใจ เมื่ออไปถึง ก้พบว่า มิสทุกคน ช่วยกันนำผ้า มาปิดเครื่องเล่นบนดาดฟ้า ทำให้เป็นทางลอด และ ขณะลง มิสทุกคน จะเอาแป้งมาประโปรยใส่นักเรียน จึงเป็นที่สนุกสนานต่อทุกคน
\"เห้ย หนุกเน้อ เมื่อกรี้นี้อ่า มันส์สุดๆเรย\"นุ่นพูดขึ้น
\"น่านดิๆ ดูสารรุปตัวเราดิ 555+ดูไม่ได้เล้ยย\"ปุ้นพูดขึ้นตาม
\"555+ไอ้โบคงดีใจเน้อ นานๆทีได้ขาวซ้าที 555+\"มิ้นสิ พูดต่อ จึงทำให้โบหันไปมอง
\"เออ ดำแร้วผิดป่ะ ธรรมชาติให้มาอ่า เชอะ\"โบพูดประชด
\"อ่ะล้อเล่นๆ แหม ทามโกด\"มิ้นสิพูดต่อ แล้วทุกคนในห้อง 4 ก้คุยกนอย่างสนุกสนานตามประสาเด็ก เหมือนกับที่ห้องอื่นคุยกันอย่างเพื่อน ที่เข้าใจ...
    การบรรยายต่างๆก้เริ่มขึ้นแต่ดูเหมือนวง่าบางคนอาจไม่สนใจ เพราะอยากใช้เวลาคุยกับเพื่อนมากกว่า จนถึงตอนพักกลางวันOo~
\"เอ้า กินๆๆ เวลาอันสนุกสนานก้เริ่มขึ้น\"หยกพูด พลางชวนทุกคนไปกินอาหาร
\"อะแหม สนุกเฉพาะตอนกินอ่าดิ หยก\" นุ้ยพูดขึ้น
\"เห้อ...เหงแก่กินจิงๆเล้ย ไอ้หมู\"ติ้ดพูด
\"เอาเหอๆ ไปกินกัน\"
แก้มกับบิวแล้วก้มิ้นพูดขึ้นขนะที่โบกำลังเดินไปกินแล้ว 555+
  และทุกๆคนก้ตักอาหารมานั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อย(บางทีอาหารอ่าไม่อร่อยหรอกแต่ได้กินกะเพื่อนก้ต้องอร่อย ชัว)เมื่อกินเสร็จก้มีการบรรยายจากคุณพ่อเลกน้อย และแล้ว เวลาที่ทุกคนรอคอยก้มาถึง....
พวกเราห้อง4 ก้วิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเครื่องทรง เพื่อลงมาแสดง รวมถึงห้องอื่นๆด้วย
\"เห้ยๆ ทุกอย่างโอเคป่ะ พวงมาลัยมายัง\"
ปุ้น พูดขึ้นด้วยความกังวล
\"ทุกอย่างเรียบร้อย โอเค ไปกันเหอะ\"นุ่นพูด
\"อืม ได้เล้ยย เย้!!!!!!\"ทุกคนพูดพร้อมกัน
     การแสดงชุดแรกเป็นของป.6/3 ซึ่งไม่ค่อยซึ้งแต่มีความหมายดี ต่อมาป็นการแสดงของห้อง1,2ตามลำดับ และก้ถึงการแสดงของป.6/4
ทุกคนเตรียมพร้อม โดนพูดเกริ่นกันไว้ว่า ไคร้องไห้ก่อน เลี้ยงไอติมเพื่อเป็นการปลอบใจ ไม่ให้รีบร้องไห้
พอแสดงแสร็จ ก้มีการให้พวงมาลัยคุณครู ตอนนั้นเอง พวกเรา ก้เริ่มน้ำตาคลอๆ แต่ก้ทนกลั้นไว้ เพื่อให้มิสได้รู้ว่า พวกเราเข้มแข็งกันแล้วนะค่ะ โดยที่พวกเราบีบมือกัน ร้องเพลงคุณครูกระดาษทราย เราบีบมือเป้ไว้อย่างแน่นมากๆ เพื่อกลั้นน้ามตา ปุ้นจึงพูดสดๆในไมค์ว่า\"มิสขา หนูรุแล้วค่ะ ว่า สิ่งที่พวกมิสคอยพร่ำเตือน สั่งสอน...\"แล้วปุ้นก้ร้องไห้โฮ จึงไม่สามารถพูดต่อได้อีกแล้วปุ้นจึงส่งไมค์มาที่เรา แต่เราไม่กล้าพูด ซึ่งคนอื่นก้เช่นกัน เราเลยพูดต่อว่า...
\"มิสขา พวกหนุรู้แล้วว่า ทีมิสคอยเตือน คอยสอนพวกหนุ ที่พวกหนูคอยรำคานนั้น พวกหนูรู้แล้วว่า มันมีค่าแค่ไหน ทุกคำที่มิสสั่งสอน มันอบอุ่นมากค่ะ\"พูดแค่นี้เราก้ร้องไห้ โดยน้ำตาไหลไม่หยุด และเราก้พูดต่อไปว่า\"หนูขอขอบคุน สำหรับทุกๆอย่าง ที่มิสมิบให้พวกหนู และหนูขอโทษ กับสิ่งต่างๆที่พวกหนูได้ผิดพลาดไป หนูขอโทษค่ะ\"แล้วเราก้ร้องไห้โฮแบบหยุดไม่อยุ และก้กลับไปในห้องของน้องๆ และทุกคน ก้ไปนั่งร้องไห้กันในนั้น และออกไปดูการแสดงต่อไป...เมื่อการแสดเสร็จสิ้นลง มิสให้ทุกคนนั่งเป็นวง2วง และนั่งสมาธิ ในระหว่างนั้น มิสก้ได้ท่องกลอนว่า...

ตะวันเคลื่อนเดือนคล้อยลอยลาลับ    วะวาววับแพรวพราวสี
แสงสาดส่องพาดพื้นปถวี    ดั่งวจีอำลาจากถิ่นไกล
วันเวลาเลยพ้นจำเนียรผ่าน    คืนวันหวานเลยลับกับเสียงใส
เสียงแจ้วแจ้วแจ้งกังวานใจ    ต่อนี้ไปครูจะคอยตั้งใจรอ
นับแต่นี้ห้องเรียนจะพลันเงียบ    เยื่อกเย็นเยียบเงียบเหงาแล้วสิหนอ
ใครจะนั่งฟังคำพร่ำพะนอ    จะเพียงขอให้เจ้ากลับเยือน
โอ้อาลัยใจหายมิวายห่วง                    แสนจะหวงดวงใจใดเสมือน
ฝากคำกลอนสอนจิตให้ติดเตือน    เป็นดั่งเพื่อนสอนย้ำซ้ำกมล
จากครานี้ใช้ว่าจะลาแล้ว     ยอดดวงแก้วแนบชิดสนิทหน
เมื่อมีพบต้องมีจากพรากมียล    ขอให้เป็นคนดีตลอดไป
ขอคำพรศักดิ์สิทธิ์ในหล้าโลก    ให้ทุกข์จางสร่างโศกสุขสดใส
อำนวยพรให้ศิษย์รักสมหทัย    หวังสิ่งใดสุขสมนิรันดร
อาราธนาองค์ไตรรัตน์ศาสนา    พร้อมเทวารักษามิ่งสมร
อีกมารดาพระบุตรโปรดอวยพร    ดลจิตวอนคลาดแคล้วภัยทั้งปวง
โปรดประทับเคียงข้างกายาเจ้า    ช่วยปัดเป่าชั่วร้ายยิ่งใหญ่หลวง
ให้คำพรสัมฤทธิ์ติดในทรวง    ครูคลายห่วงหายกังวลพ้นทุกข์เทอญ

จากนั้น ก้เป็นการอำลา โดยครูจะมีการบายสีสู่ขวัญให้นักเรียน  ทำให้ทุกคนเกิดการร้องไห้ยิ่งใหญ่และเป็นการเตือใจไว้ว่า เวล่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ขอให้ทุกคน ทำในสิ่งที่อยากมำ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพื่อจะได้ไม่เสียใจภายหลัง...