นางฟ้าในเทพนิยาย

เนื้อเรื่อง

นางฟ้าในเทพนิยาย
ผมชื่อ “วี” อยู่ ม. 4
ผมคิดว่าผมเกิดมาเพื่อที่จะรักเธอคนหนึ่ง  เธอคนนั้นจะต้องดีพร้อมทุกอย่าง  ฐานะ  หน้าตา  นิสัย  เธอคนนั้นต้องเพรียบพร้อม  แต่จะมีผู้หญิงแบบนี้ไหมนะ  ผมก็ได้แต่คิดจนกระทั้งวันนี้  ผมได้เจอเธอผู้นั้นแล้ว  เธอผู้เพรียบพร้อมคนนั้นชื่อว่า “นา”นาเป็นนางฟ้าในเทพนิยายที่ผู้ชายทุกคนต่างเฝ้ารอ (รวมถึงผมด้วย) เธออยู่ชั้นเดียวกับผม โอ๊ย! เธอน่ารักมาก (และผมก็รักเธอเรียบร้อยแล้ว) ปัดโธ่! ทำไมผมไม่เจอเธอก่อนหน้านี้นะ  ไอ้เพื่อนสุดที่รักของผมนะดั๊นเป็นแฟนกับนาซะได้ น่าเสียดายชะมัด  ฮึ ! ถ้าพูดถึงหน้าตานะ ผมนะหล่อกว่ามันตั้งเยอะ  ผมนะแอบแช่งมันให้เลิกกับนาทุกวันทุกวัน และในวันนี้ผมสุดแสนจะดีใจ เพราะอะไร ก็เพราะว่าวันนี้มาเดินมาบอกผมทั้งน้ำตาว่าเลิกกับไอ้เพื่อนสุดที่รักของผมแล้ว ความจริงคือว่าไอ้เพื่อนสุดที่รักของผมน่ะขอเลิกกับนาเพราะมันไปมีหญิงใหม่ (ไอ้เพื่อนสุดที่รักของผมมันโง่มาก) ถึงผมจะดีใจแค่ไหนก็เหอะ  ผมน่ะโกรธไอ้เพือนสุดที่รักของผมเหลือเกินที่มันบังอาจมาทำให้นา(สุดที่รักของผม)ต้องเสียใจ ตั้งแต่วันนั้นมานาก็สนิทกับผมมากขึ้นเรื่อยๆ  ตอนนี้มีคนมาจีบนาชื่อว่า “วิน”   วินมาตอกย้ำใจของผมทุกวันแต่ผมก็ไม่ได้ขัดขวางวินกับนาไม่ให้รักันหรอกนะ (ใจจริงอยากทำใจจะขาด)เพราะผมรู้ว่าถ้านามีความสุขผมก็พอใจแล้วถึงแม้ว่าผมจะเจ็บที่หัวใจมากแค่ไหนก็ตาม นาเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่ง ผมจึงต้องติวให้เธอทุกวิชา นาจะอยู่กับผมตลอด แต่เดี๋ยวนี้วินมารับนามาอยู่เป็นเพื่อนนาทุกวัน นากับวินจึงเป็นแฟนกัน  ผมก็รู้สึกว่าวินเป็นคนที่ดีคนหนึ่ง หน้าตา ฐานะ แต่เสียอย่างเดียวเรียนไม่ค่อยเก่ง วินเลยพานาไปเรียนเพิ่มเติม และจากวันนั้นนาไม่เคยให้ผมติวอีกเลยนั่งก็ไม่นั่งข้างผมในชั่วโมงเรียนก็นั่งหวานใส่กันอีก  ผมนั่งถัดไปข้างบนอีกแถว แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะไม่ได้ยินทั้งคู่พูดกันผมต้องได้ยินอยู่แล้ว ผมนะแสนจะปวดใจ ทรมานใจ ผมจึงย้ายไปนั่งแถวหน้าสุด นาถามผมก็บอกว่าผมสายตาสั้น นารักกับวินได้ประมาณ 1 เดือน ก็เลิกกันเพราะนาคิดว่าวินมีแฟนใหม่(แต่ก็จริง) เกิดการทะเลาะกันใหญ่โตแต่แปลกที่คราวนี้นาไม่ร้องไห้ผมถามนาก็บอกว่านานะชินซะแล้ว  ใครบอกละว่านาไม่ร้องไห้ ผมได้ยินเพื่อนผู้หญิงพูดกันว่านาแอบร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ  อกของกระผมจะแตกตายเมื่อได้ยินคำว่านาร้องไห้ แต่ว่านาไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นเลย ผมไม่กล้าถามนาหรอกนะ และจากวันนั้นนาก็กลับมาเป็นนาคนเดิมทุกอย่าง อยู่กับผมตลอดกลับบ้านผมก็ไปส่งนาที่บ้าน  นาสนิทกับผมมากขึ้นกว่าเดิมจนเพื่อนในห้องคิดว่าเราเป็นแฟนกัน อย่าว่าแต่เพื่อนเล้ยผมก็คิดว่านาอาจชอบผมก็ได้ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะไปบอกนาว่าผมรักนาเพราะว่าผมกับนาสนิทกันมากในนามว่าเพื่อนและผมก็กลัวถ้าผมบอกว่าผมรักนาธอคงต้องออกห่างจากผมแน่นอน วันนี้นาบอกผมว่านาแอบรักผู้ชายอยู่คนหนึ่ง หัวใจของผมรู้สึกว่าแป่วขึ้นมาในทันที ผมว่าแล้วเชียวว่าผมต้องคิดไปเองแน่นอนว่านารกผม โชคดีนะที่ผมยังไม่บอกว่าผมรักนาไป
ใกล้จะจบม.6แล้ว ผมยังไม่ได้บอกรักนาเลย พรุ้งนี้ก็วันจบการศึกษาแล้ว ผมก็ยังไม่รู้อีกละว่านาแอบชอบใครอยู่ ผมถามว่าคนนี้ใช่ไหมนารก็บอกว่าไม่ใช่ทุกคนที่ผมเอ่ยมา  วันนี้วันจบการศึกษาผมคิดว่าผมควรจบอกรักเธอสักที
นาบอกกับผมว่ามีอะไรจะให้ผม พองานเลิก นาก็ให้ไดอารี่กับผมเธอเป็นคนบันทึกเองด้วย ผมรับไว้แล้วก็ยิ้ม หัวใจผมเต้นแรงมาก  นาบอกว่าให้ผมอ่านให้จอ ใช่นะถึงผมจะเก่งแต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมน่ะจะขยันอ่านหนังสือ(ไดอารี่ของนาหนามาก แต่ก็จะพยายามอ่านนะก็นาให้ผมนี่)ผมจึงเก็บไว้ พอจบจาก ม.6นากับผมก็แยกกันเรียนคนละคณะแต่มหาลัยเดียวกันผมจะมารับมาส่งนาทุกวันความสนิทของเราก็ยังเป็นเหมือนเดิม แต่ผมก็ยังไม่ได้บอกคำว่ารักนาเลย ตอนนี้เราอยู่ปี2แล้ว ส่วนนาก็สวยวันสวยคืน มีคนมาจีบนามากมายแต่ไม่เห็นนาจะสนใจใครเลยสักคนเดียว ไดอารี่ที่นาให้ผมไปผมก็ยังไม่ได้อ่านเลย(เอามานอนกอดอย่างเดียว)แล้วงานที่มหาลัยก็เยอะ แต่นาก็ไม่เคยถามผมว่าอ่านไดอารี่ที่เธอให้ไปหรือยัง นาได้เป็นดาวคณะที่มหาลัย ผมก็คิดอยู่แล้ววก็นาสวยซะขนาดนั้น นาได้ผมไม่สงสัยอะไรเลย   เราจึงพากันไปเลี้ยงฉลอง(แต่ความจริงผมเป็นคนชวนเธอเอง ประมาณว่าผมกะจะบอกรักเธอคืนนี้) ผมเตรียมดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่กับร้านอาหารที่ผมจะไปคราวี้ไม่พลาดแน่ แต่สิ่งที่ผิดพลาดคือ นา นารีบวิ่งออกมาจากมหาลัย เพราะผมต่างหากผมไม่เคยคิดโทษเธอเลยถ้าผมไม่บอกว่าผมจะพาเธอไปเลี้ยงเธอคงไม่รีบออกมาหรอก ในตอนนั้นนารีบวิ่งมาที่รถของผมเพื่อที่จะได้ไปเร็วๆ แล้วนาก็โดนรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วชนอย่างจัง ส่วนรถก็ขับหนีไป ผมพานาไปส่งที่โรงพยาบาล ผมโทรหาพ่อแม่ของนา แต่ท่านอยู่ที่อเมริกางานไม่เสร็จไม่มีกำหนดกลับและลางานมาก็ไม่ได้ จึงฝากผมดูแลนาแทน   นานอนแน่นิ่งอยู่บนเตีงนานกว่า 2 เดือนแล้ว นาไม่ขยับแม้แต่ปลายนิ้ว   หมอบอกว่านาอาจเป็นเจ้าหญิงนิทราหรือถ้าฟื้นขึ้นมาก็จะความจำเสื่อม สิ่งที่ผมต้องการคือให้นาฟื้นขึ้นมา แม้จะจำผมไม่ได้แม้แต่หน้าผมก็ตาม ผมมาหานาทุกวัน ซื้อของมาฝากนาทุกวันของโปรดที่นาชอบก็ซื้อมาเพื่อนาตื่นขึ้นมาจะหิว ผมพูดคุยกับนา เล่าเรื่องต่างๆให้นาฟังแต่ทำไมนะนาไม่ยอมพูดกับผม “นานี่วีซื้อขนมที่นาชอบมาฝากนี่ไงทองหยอดที่นาชอบไงวีซื้อมาจากร้านประจำของนาเลยนะ” นาไม่ตอบผม ทำไม ทำไมนะ“นาเพื่อนๆที่มหาลัยถามถึงนาด้วยนะวีบอกไปว่านาป่วย อีกไม่กี่วันนาก็จะกลับไปเรียนต่อ” “นาหิวมั๊ยเดี๋ยววีหยิบข้าวมาให้รอก่อนนะ” “นามากินข้าวซิวีเทใส่จานให้แล้ว” นาไม่พูดกับผมเลยแม้แต่คำเดียว “นาวีกลับก่อนนะเดี๋ยวพรุ้งนี้วีจะมาหาใหม่” ผมกลับบมาถึงหอเริ่มต้นอ่านไดอารี่ เมื่อผมอ่านจบน้ำตาลูกผู้ชายที่ผมไม่เคยให้ใครห็นตอนนี้มันไหลออกมาแล้ว จดหมายฉบับหนึ่งที่นาเสียบไว้กับไดอารี่ เขียนไว้ว่า “ วี  จำได้ไหมที่นาบอกว่าแอบชอบผู้ชายคนหนึ่ง วีช่วยติดต่อให้นาหน่อยซิ เขา ชื่อว่า วี นะ นารักวีมาก   รักวี รักวี รักวี นารักวี” ผมรีบขับรถออกมาจากหอไปหานาที่โรงพยาบาล เมื่อผมไปถึงที่ห้องนา นา นา นะ นะ นา นาหายไปไหน ผมเดินไปเปิดผ้าสีขาวที่คลุมร่าง ร่างหนึ่งไว้   ร่างที่ไร้วิญญาณร่างนั้นคือนา คนที่ผมแอบรักเธอมานาน ถึง 5 ปีผมยังไม่ได้ให้ดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่กับคำที่นาต้องการจากผมเลย รักไงนา คำว่ารัก ที่นาอยากได้ยินจากวี “นา...วีรักนานะ” วีจะไม่ลืมนา วีจะจดจำนาด้วยหัวใจที่วีมีให้นา และด้วยรักที่นามอบให้วี น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลออกมาเป็นครั้งที่สอง กับความรู้สึกเสียใจ เสียดาย ทำไม ทำไม ผมม่าบอกรักนา ตั้งแต่ทีแรกนะ ทำไม
“นาเป็นนางฟ้าจริงๆเป็นนางฟ้าที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งมีความสุข แล้วนางฟ้าก็จากไป เหมือนในเทพนิยาย”

THE END