The Maze 1

เนื้อเรื่อง

......
“ที่ไหนเนี่ย” เสียงของหญิงสาวร่างเล็กกล่าว และค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อเธอมองออกไปรอบๆกายเธอ ก็พบกับกำแพงมากมายรายล้อมลอบตัวของเธออยู่ ความคิดของเธอเริ่มปั่นป่วนเพราะไม่รู้จักสถานที่แห่งนี้เลยซักครั้งหนึ่ง
เธอค่อยๆก้าวเดินออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆด้วยความหวาดกลัว เธอก็พบกับทางแยก และเธอก็เดินไปด้านซ้าย แล้วก็พบกับแยก เธอก็เดินเลี้ยวไปอีกก็พบทางเดินยาว และมีทางแยกไปเรื่อยๆ น่าอัศจรรย์เสียจริง สรุปแล้วที่นี้คือที่ไหนเนี่ย....
ทางเดินวกไปวนมา หญิงสาวร่างเล็ก เดินไปเดินมาอยู่ตั้งนานนมแล้ว และก็ยังคงสงสัยอยู่ว่า ที่ที่เธอยืนอยู่นี้คือที่ไหนของโลก แต่เธอก็สันนิษฐานว่าที่นี้ก็คือ....
“วงกตหรือเนี่ย” เธอพร่ำออกมาและมองไปยังกำแพงสีขาวโพลนที่อยู่ข้างๆตัวเธอทั้ง 2 ด้าน และทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินมายังปลายกำแพง....
“อ๊า เจอคนซะที” หญิงสาวผมหยิกสั้นเดินเข้ามาหาเธอด้วยความดีใจ
“คุณเป็นใคร” หญิงสาวร่างเล็กถาม
“ชั้นชื่อ เร คะแล้วคุณละ” เร หวนถามกลับ
“ชั้นชือ ฟาร์” ฟาร์ตอบสั้นๆ
“คุณรู้มั๊ยว่าที่นี้คือที่ไหน” ฟาร์ถาม
“ไม่รู้สิ แต่มันเหมือน... วงกต มากเลย” เร กล่าว
“ชั้นก็คิดอย่างนั้น อาวละเดินต่อไปเถอะเผื่อจะมีใครอยู่อีกไป” แล้วฟาร์ก็เดินำไป
กำแพงสีขาวโพลนวางเรียงซ้อนไปมาจนลายตาไปเสียหมด มันเป็นทางวกวนไปหมด มันไม่ใช่เกมส์คอมพิวเตอร์ ไม่จบอย่างแฮบปี้แน่นอน แต่นี่มันเป็นเรื่อง ‘จริง’ ที่เกิดขึ้นกับคนทั้ง 5 คนในวงกตมหัศจรรย์นี้....
“เฮ้อ เหนื่อยแล้วนะ” ฟาร์ถอนหายใจดังเฮือกและนั่งลงพิงกำแพง
“ทำไงดีละ” เรก็เช่นกัน
ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่ขึ้นมา
“อ้าว พวกคุณก็อยู่ในนี้เหรอ”
“คุณเป็นใคร” ฟาร์ลุกขึ้นถาม
“ผมวิล กำลังหาทางออกจากวงกตบ้าๆเนี่ย”
วิล บ่นฟาร์ก็โล่งใจที่ว่ามีอีกคนแล้วที่เผชิญชะตากรรมร่วมกันกับเธอ
“ไปกันต่อเถอะ เดี๋ยวก็พบทางออกเองนะแหละ”
ทั้ง 3 รีบเดินต่อไปเรื่อยๆ เลาะทางเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะพบทางออกจากวงกตมหัศจรรย์นี่
“หยุดนะ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของทั้ง3
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ รอชั้นด้วย” ชายคนหนึ่งเรียก
“คุณเดินนานหรือยัง” ชายคนนั้นถาม
“ก็คง 10 กว่านาทีแล้วละมั้ง” เร ตอบคำถาม
“คุณชื่อะไร” ฟาร์ถาม
“เซย์” ชายคนนั้นตอบสั้นๆตรงกับคำถามของฟาร์
“อาวละ เซ เราควรเดินต่อไปทางไหนดีละ” ฟาร์ถาม
“ไม่รู้สิ แต่เราต้องเดินไปซักทางไม่งั้นมีหวังตายกันแน่”
ทั้ง 4 คนก็เดินไปเรื่อยๆ เลาะกำแพงวงกตนี่ไปเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด
ต่างคนต่างก็เหนื่อยเดินมาเกือบ 10 นาทีแล้วก็ยังไม่เจอทางเข้าหรือทางออกเลย ไม่มีวี่แววแม้แต่นิดนึง
“นี่เส้นอะไรนะ” วิล บังเอิญไปเจอกับรอยขูดที่ดูคล้ายเส้น
“ไม่รู้สิ เดินไปตามทางมันเถอะ” แล้วฟาร์ก็ออกเดินนำ ตามมาด้วยคนที่เหลือ
เส้นยาวเหมือนกันแต่แล้วในที่สุด......
“คุณ” ฟาร์เรียกทำให้เขาตกใจจนสะดุ้งโหยง แล้วก็เขามองหันกลับมามองที่ที่ฟาร์ยืนอยู่
“คุณทำอะไรนะ”
“ผมกำลังขีดเส้นอยู่นะ จะได้ไม่หลงทาง” เขาอธิบายทันใดนั้นเขาก็พูดชื่อของเขา “ผมชื่อ อเล็กซ์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับเอ่อ คุณ....”
“ชั้นฟาร์ นี่ก็ วิล เซย์ และก็ เร” ฟาร์ชี้แนะนำตัว ในวงกตนี่มีคนร่วมชะตากรรมแบบเดียวกันเพิ่มมาเป็น 5 คนแล้ว
“คุณรู้มั๊ย เกี่ยวกับทางออก”
“ไม่รู้สิ วงกตเนี่ยมันหาทางออกยากเหมือนกันเนอะ คุณว่ามั๊ยละ” อเล็กซ์กล่าว
“ช่วยไม่ได้ งั้นเราก็คงต้องเดินไปเรื่อยๆ” เสร็จแล้วทุกคนก็เดินออกไปอย่างช้าๆ และทางมหัศจรรย์นี่มีกับดักคอยเชือดชีวิตของพวกเขาอยู่ทุกเวลา.....
“เสียงอะไรนะ” วิลที่เดินนำหน้าอยู่ทักขึ้นมาเพราะเขาได้ยินเสียงแปลกๆ
“นี่มัน เสียงน้ำนี่นา.... ทุกคนถอยหลังวิ่งเร็ว” ฟาร์สั่งด้วยเสียงที่ดังไปทั่ว
ทุกคนไม่ต้องฟังก็รีบวิ่งกระแสน้ำที่กำลังไหลมาเรื่อยๆ
“มันมาแล้วเร็วเข้า เข้าทางแยกเร็ว” ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปในแยกแห่งหนึ่ง น้ำเริ่มพุ่งมาเรื่อยๆ จนล้นแต่สูงไม่เกินขอบกำแพง แต่สูงกว่าคนทั้ง 5 แน่นอน
“ระวังหน่อย ระวัง” ฟาร์มองไปข้างหลังก็พบว่าน้ำเริ่มแยกตัวมาทางด้านที่พวกเธอกำลังวิ่ง แต่ไม่มากนัก
“นั่น น้ำมาทางทางนี่ วิ่งกลับเร็ว” คนแปลกหน้าทั้ง 5 กำลังถูกน้ำประกบตัวอย่างประชิด ทั้ง 2 ด้าน ทั้งหมดจึงรีบวิ่งไปทางที่ไม่มีน้ำ ทางไหนก็ได้
“เร็วเข้าทุกคน” เสียงเซย์สั่งให้รีบวิ่ง............
ไม่นานนัก ทุกคนก็สามารถวิ่งพ้นสายน้ำมากมายที่พุ่งถลาเข้ามาเพื่อที่จะปลิดชีวิตไว้ได้จนสำเร็จ
“ค่อยยังชั่ว ทุกคนไม่เป็นไรนะ” ฟาร์ถามในขณะที่เธอหอบเล็กน้อย
“คิดว่าไม่นะ”เสียงใครคนหนึ่งพูด
“แล้วพวกเราอยู่ที่ไหนละเนี่ย” เร ถามฟาร์
“ไม่รู้สิ แต่พวกเราต้องรีบแล้วละ” ทันใดนั้นอเล็กซ์ก็ลุกขึ้นเดินนำหน้า ทุกคนก็ต่างเดินไป ผ่านกำแพงมากมายนี่ไปเรื่อยๆไม่มีสิ้นสุด ทุกคนมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไรก็ยังไม่รู้เลย.....
ทางเดินก็วกวนไปเสียหมด อยู่ที่ไหนบนโลกก็ไม่รู้ ไม่มีใครรู้อะไรที่เกี่ยวกับเขาวงกตมหัศจรรย์นี้เลย นอกจาก การเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาทางออก ซึ่งความเป็นไปได้อาจมีน้อยประมาณ 0.00000001 เปอร์เซนต์ เลยก็ว่าได้หรืออาจะเป็น 0 ไปเลยก็ว่าได้.....
“ฟาร์ ชั้นหิวจัง” เร พูดในขณะที่เธอกำลังเดินไปเรื่อยๆ
“ชั้นก็หิว แต่ก็ต้องอดทนนะ เดี๋ยวก็ถึงทางออกแล้วละ” ฟาร์พูดให้กำลังใจ
“ทางออก? มีด้วยเหรอ” เรพูด
“มีสิ”.......
ทุกคนนั่งพักเหนื่อยไร้เรี่ยวแรงที่จะเดินไปท่ามกลางมรสุมอันแสนหนักนี้เสียเหลือเกิน
“2 ชั่วโมงแล้วนะที่ติดอยู่ในนี้” เซย์บ่น
“เฮ้อ” เรถอนหายใจออกมาอย่างเต็มที่
และทันใดนั้นนั่นเอง ก็มีเสียงมาจากพื้นแผ่นดินพสุธาที่พวกเขานั่งพักอยู่
“ครึ่กๆๆ” เสียงค่อนข้างดังน่าดูและแล้วแผ่นดินก็เริ่มแยกแตกระแหงออกมา
“อะไรเนี่ย” ทุกคนรีบลุกขึ้น
“หนีเถอะ” ฟาร์ตะโกนสั่ง และทุกคนก็เริ่มวิ่งหนีแผ่นดินที่กำลังแยกและแตกระแหงไปทั่ว “ตูมๆๆ” เสียงของกำแพงค่อยๆหล่นทับๆๆกันและตามพวกเขาทั้ง 5 คน
“เร็วเข้า” ฟาร์ตะโกนและวิ่งสุดฝีเท้า.....
จนในที่สุดเสียงพื้นแผ่นดินที่บ้าคลั่งก็สงบลง
“อะไรกันเนี่ย ดูสิ”
“ใช่ มันค่อยๆฟื้นฟูสภาพตัวเองไงละ วงกตพวกเนี่ยมันแปลกมากนะ”
แล้วอเล็กซ์ก็อธิบายต่อว่า
“มันเป็นกำแพงที่พังแล้วก็เปลี่ยนให้เป็นเหมือนเดิมได้นะ”และก็มีจุดสังเกตเกิดขึ้น “ทุกคน มาดูนี่เร็วเข้า” เร เรียกคนทั้ง4 ด้วยความตื่นตกใจ ราวกับว่าเธอเห็นสิ่งแปลกใหม่
“อะไรเนี่ย ข้อความเหรอ แล้วนี่เส้นพวกนี้ที่อเล็กซ์เขียนใช่มั๊ย” ฟาร์หันกลับไปถาม
“ใช่ แต่ตอนนั้นผมยังไม่เห็นข้อความนี่เลยนี้นา” อเล็กซ์พูด
“‘ขึ้นอยู่กับจิตใจ’ อย่างนั้นเหรอ หมายความว่ายังไง ใครรู้บ้าง” เซย์พูดเสร็จก็หันหลังกลับไปมองคนอีก 4 คน
“เสียใจ” มีแต่คนส่ายหน้า ขึ้นอยู่กับจิตใจ หมายความว่ายังไงเนี่ย......
“จิตใจงั้นเหรอ เกี่ยวอะไรด้วยเล่า” วิลโมโห เขาจับรองเท้าและปาขึ้นด้วยความโมโห และสิ่งที่ไม่น่าเกิดก็เกิดขึ้น
“วูบ” กำแพงสูงขึ้นตามระยะความสูงที่รองเท้าของอเล็กซ์ปาขึ้นไป
“มันสูงขึ้น หมายความว่าพวกเราปีนไม่ได้ไง ชั้นเคยปีนนะมันสูงขึ้นทันทีจนชั้นเอื้อมไม่ถึงแนะ” อเล็กซ์อธิบาย ทำให้ทุกคนยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่.....
ทุกคนเริ่มเดินหาทางออกกันต่อไป ทางออกที่หายากเสียเหลือเกินและไม่รู้ว่าจะหามันเจอหรือเปล่า ทางออกจากวงกตลึกลับนี้
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทุกคนต่างเพลียและหลับไปในที่สุด ใช่แล้ว ไม่มีอาหาร ไม่มีน้ำ ให้กินถ้าอยากกินก็มีเพียงทางเดียวคือ ออกจากวงกตนี้ให้จงได้
“อืม วงกตบ้านี่ชั้นหิวจังเลย หายไปซะทีเถอะ” เร บ่นพึมพัมๆ ในขณะที่เธอกำลังใกล้จะหลับ
“ชั้นก็คิดอย่างนั้นนะ อยากให้มันหายไปซะเดี๋ยวนี้เลย” ฟาร์พูดเสริม
“นี่ ถ้ามันเป็นไปได้นะ ชั้นก็อยากออกไปจากที่นี้เร็วๆ หิวจะตายอยู่แล้ว”
“ถ้าออกไปได้ชั้นจะเข้าห้างกินพิซซ่าให้หายหิวไปเลย” เซย์กล่าวเสริม
“ส่วนชั้นก็จะกลับบ้านไปเอากระเป๋าตังค์ก่อนแล้วค่อยไปกิน” อเล็กซ์ยิ้ม
“ฮึๆๆ จริงสินะ” ฟาร์ลุกขึ้นแล้วตะโกนออกมาดังๆว่า
“เพี้ยง ขอให้จงหายไปเถอะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ก้องกังวานไปหมดแล้วทุกคนก็ปรบมือให้เพราะทุกคนต่างก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน และปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นจนได้.....
“ครืน” กำแพงแต่ละผืนเริ่มหายไป และลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า “อ๊า” ทุกคนถูกดูดไปที่ท้องฟ้าและมองลงไป ทุกคนเห็นภาพรวมของวงกตนี้ มันกว้างไกลเสียเหลือเกินกว้างมากราวกับเป็นประเทศหนึ่งเลย แล้วทุกคนก็ถูกดูดไปและกลืนไปกับฟ้าเกิดอะไรกันแน่.....
...............
“ที่ไหนเนี่ย” เสียงของเรพูด
“สวัสดีทุกคน ยินดีต้อนรับกลับ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูด ร่างของคนทั้ง 5 คนเรียงรายกันอยู่บนเตียงพยาบาล พอตื่นมาทุกคนต่างมองหน้ากัน
“ทุกคนคิดออกจนได้นะ ขึ้นอยู่กับจิตใจ นะหมายความว่าอย่างไร”
“คะ แต่ที่เราเข้าไปนะเป็นความฝันเหรอ” ฟาร์พูด
“ไม่ใช่ นั่นเป็นการทดลองทางวิศวกรรมและชีววิทยาขององค์กรของเรา”
“องค์กรอะไร”
“องค์กรวิศกรรมและวิทยาศาสตร์เราทดลองการขนส่งร่างของสิ่งมีชีวิตไปอีกที่อื่นที่ไม่ได้อยู่บนโลก เราจึงจับตัวคุณทั้ง5 มาทดลองให้ย้ายไปที่วงกตที่เราสร้างขึ้นมาเหนือการควบคุมพูดง่ายๆก็คือ วงกตนั่นเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นมาเวลามีสงครามไงละ ทุกคนจะเข้าไปหลบที่นั่นเพื่อศัตรูจะได้หาไม่เจอ ผสมกับการทดลองทาง วิศกรรรมกับชีววิยาด้วย เข้าใจหรือยัง”
ฟาร์และทุกคนต่างก็เงียบไม่พูดอะไร และก็นอนต่อไป
“ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่เราจะต้องลบความทรงจำของคุณแล้วคุณก็ไปใช้ชีวิตตามความเป็นอยู่ของคุณต่อไปได้” ทุกคนถอนหายใจที่ตัวเองไม่ต้องตาย......
การทดลองขั้นที่ 1 เสร็จสิ้นไปด้วยดี แต่วงกตนี้จะยังถูกทดลองอยู่อีก เพื่อองค์การลึกลับแห่งนี้ต่อไป ใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไปที่จะเข้าไปยังวงกตมหัศจรรย์นี่ หรือ ไม่แน่อาจเป็นคุณ.....!!!!
(จบภาค1)