แฮร์รี่ พอตเตอร์ 1

เนื้อเรื่อง

ณ ซอยพรีเว็ต ยามค่ำคืนปรากฏร่างชายชราในชุดคลุม ผมเผ้าและหนวดเคราขาวโพลนยาวเฟื้อย เขาเปิดที่จุดบุหรี่สีเงิน กดคลิ๊กแสงสว่างจากหลอดไฟของเสาไฟฟ้าแต่ละดวงถูกดูดเข้ามา จนละแวกนั้นมืดทึม
     \" ผมน่าจะรู้ยังไงคุณก็ต้องมา ศจ.มักกอนนากัล \" ชายชราพูดกับแมวที่นั่งตัวแข็งทื่อบนกำแพงหินเย็นเฉียบ
     \" สวัสดี ศจ.ดัมเบิลดอร์ \" แมวกลายร่างเป็นหญิงชราสวมชุดคลุมสีดำ \" ข่าวนั่นจริงมั้ยอัลบัส \"
     \" เกรงว่าจะจริง เป็นทั้งเรื่องดีและร้าย \"
     \" แล้วเด็กล่ะ \" ศจ.มักกอนนากัล กังวล
     \" แฮกริดจะเป็นคนพามา \"
     กระนั้นเธอก็ไม่ไว้ใจที่มอบหมายภารกิจสำคัญให้แฮกริด ศจ.ดัมเบิลดอร์ถึงกับเอาชีวิตเป็นเดิมพัน สักพักมอเตอร์ไซคล์คันเขื่องก็ลอยละลิ่วจากฟากฟ้า ลงมาจอดเบิ้ลเครื่องบรื๋นๆอยู่ใกล้ๆทั้งคู่ ชายร่างยักษ์ขับมาทักทายคนรอคอย
     \" ศจ.ดัมเบิลดอร์ ศจ.มักกอนนากัล \"
     \" ไม่มีปัญหานะแฮกริด \"
     \" เจ้าตัวเล็กผล็อยหลับไป ตอนเรากำลังผ่านบริสตัล อย่าทำเขาตื่นล่ะ รับเขาหน่อย \" ยื่นทารกน้อยในห่อผ้าห่มให้ทั้งคู่

      \" อัลบัสปลอดภัยแน่นะ \" ศจ.มักกอนนากัลไม่คลายความห่วงใย \" ที่จะให้เขาอยู่กับคนพวกนี้ ฉันเฝ้าดูทั้งวัน พวกเขาเป็นมักเกิ้ลที่แย่ที่สุดที่เคยเห็น \"
     \" นี่เป็นครอบครัวเดียวที่เขามี \" ศจ.ดัมเบิลดอร์ย้ำ \" เด็กนี่จะมีชื่อเสียงไม่มีเด็กคนไหนในโลกไม่รู้จักชื่อเขา\"
     \" ถูกต้อง \" แฮกริดเห็นด้วย
     \" เขาจึงต้องเติบโตในที่ห่างไกลเราเข้าไว้ \" ศจ.ดัมเบิลดอร์กล่าวต่อ \" จนกว่าเขาจะพร้อม \"
     วางเด็กลงหน้าธรณีประตู แฮกริดร่ำไห้
     \" แฮกริดแค่ร่ำลากันชั่วคราวเท่านั้น \" ศจ.ดัมเบิลดอร์เตือน แล้วแนบจดหมายซุกในห่อผ้าห่มใต้ทารก จ่าหน้าถึงนายและนางเดอร์สลี่ย์ Mr.and Mrs.V.Dursley 4 Privet Drive Little Whinging Surrey
     \" โชคดี แฮร์รี่ พอตเตอร์ \" เขากล่าวอวยพรทารกผู้มีแผลเป็นรูปสายฟ้าฟาดบนหน้าผาก ก่อนทั้งหมดจะจากไป







     ...10 ปี ต่อมา...
     ป้าเพ็ตทูเนียเคาะประตูห้องใต้บันไดปลุกแฮร์รี่รีบตื่น ส่วนดัดลี่ย์ ลูกพี่ลูกน้องช่วยผสมโรงโดยวิ่งขึ้น วิ่งลงบันได แล้วกระโดดขย่มจนฝุ่นร่วงลงมา
     \" ตื่นเร็ว น้องเอ๋ย เราจะไปเที่ยวสวนสัตว์กัน \"
     แฮร์รี่ปัดฝุ่นงัวเงียลุกขึ้น
     \" โอ้มาแล้ว เจ้าของวันเกิด สุขสันต์วันเกิดจ้ะลูก \" ลุงเวอร์นอนยิ้มแก้มแทบปริให้ดัดลี่ย์,ลูกชายร่างตุ้ยนุ้ย น่ารักยิ่งกว่าเด็กคนใดในสายตาแก ทำเสียงเขียวใส่แฮร์รี่ \" ทำอาหารเร็วสิ อย่าให้อะไรไหม้อีกล่ะ \"
     \" ครับลุงเวอร์นอน \"
     \" ฉันอยากให้ทุกสิ่งดีเลิศ \" ป้าเพ็ตทูเนียปิดตาลูกชาย \" สำหรับวันพิเศษของดัดลี่ย์ \" หันไปแว้ดแฮร์รี่ \" เร็วเข้าสิ เอากาแฟมาเสิร์ฟด้วย \"
     เธอเปิดมือให้ดัดลี่ย์ดูกล่องของขวัญวางเต็มโต๊ะไปหมด ดัดลี่ย์ไม่พอใจที่ปีนี้ได้เพียง 36 ชิ้น น้อยกว่าเดิม แม้ว่าลุงเวอร์นอนจะพูดปลอบใจว่า มีบางกล่องใหญ่กว่าปีที่แล้ว ดัดลี่ย์ทำท่างอแง
     \" เอาอย่างี้ดีกว่านะ ตอนเราออกไปข้างนอก แวะซื้อของขวัญอีก 2 อย่างให้ลูกดีมั้ยจ๊ะ วันนี้ต้องเป็นวันเกิดที่วิเศษสุดสำหรับลูกเลย \"
     ก่อนแฮร์รี่จะก้าวขึ้นรถตามป้าเพ็ตทูเนีย และดัดลี่ย์ ลุงเวอร์นอนขู่ว่า
     \" ฉันขอเตือนไว้นะ ห้ามมีลูกเล่นใดๆ ไม่ว่าอะไร ไม่งั้นแกอดอาหารทั้งอาทิตย์แน่ ขึ้นรถ \"

      บ้านสัตว์เลื้อยคลาน,Reptile House ที่คอกงูเหลือมมีกระจกใสกั้นผู้ชม ดัดลี่ย์เห็นมันนอนนิ่งจึงคิดแหย่ให้ตื่น ลุงเวอร์นอนเคาะกระจก แฮร์รี่รำคาญบอกว่าไม่เห็นหรือไงงูนอนหลับอยู่ ดัดลี่ย์เดินหนีด้วยความเบื่อหน่าย
     \" ขอโทษแทนเขาด้วย \" แฮร์รี่พูดกับงูเหลือม \" เขาไม่เข้าใจว่าเป็นยังไงที่ต้องทนอุดอู้อยู่บนพื้นทั้งวัน เฝ้ามองหน้าตาบู้บี้ของคนที่เข้ามาดูนาย ..นายได้ยินหรือ?\"
     งูส่ายหัว
     \" นายมาจากพม่าใช่มั้ย ที่นั่นเป็นยังไง นายคิดถึงครอบครัวหรือเปล่า? \"
     งูโบ้ยไปทางป้ายเขียนว่าสืบพันธุ์ในที่กักขัง, Bred in Captivity
     \" อ๋อ งั้นเหรอฉันก็ไม่เคยพบหน้าพ่อแม่เหมือนกัน \"

     ดัดลี่ย์วิ่งหน้าตาตื่นกลับมาบอกพ่อแม่ว่า งูเหลือมตื่นนอนแล้ว กระแทกแฮร์รี่ล้มลงจนเขารู้สึกโกรธ กระจกกั้นพลันอันตรธานหายไป ดัดลี่ย์เสียหลักตกลงไปแอ่งน้ำเล็กๆอยู่ในคอกแทน เจ้างูยักษ์กล่าวขอบใจแฮร์รี่ เด็กๆทุกคนต่างร้องไห้,ตกใจกลัว เมื่อมันเลื้อยผ่านทางออก ดัดลี่ย์เคาะกระจกเรียกแม่มาช่วย
     \" ลูกรักจ๋า เข้าไปอยู่ในนั้นได้ยังไงหือ \"
     แฮร์รี่หัวเราะชอบใจ ลุงเวอร์นอนทำตาเขม่น ป้าเพ็ตทูเนียเอาผ้าห่มคลุมตัวดัดลี่ย์กลับบ้านรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ลุงเวอร์นอนจิกหัวแฮร์รี่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
     \" ผมไม่รู้ สาบานได้ จู่ๆกระจกก็หายวับไปกับตาเหมือนมีเวทมนตร์ \"
     \" เวทมนตร์คาถามีที่ไหนกัน..! \"
     ลุงเวอร์นอนปิดประตูขังแฮร์รี่ไว้ในห้องใต้บันไดด้วยความโกรธ..






     วันหนึ่งนกฮูกร่อนจดหมายลงมา แฮร์รี่เก็บมาอ่านเพราะจ่าหน้าซองถึงเขา คุณ ฮ.พอตเตอร์ ห้องใต้บันได เลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ลิตเติ้ลวิงจิง เซอร์รี่ย์ แฮร์รี่เลิกคิ้วประหลาดใจ
     \" พ่อดูมีจดหมายถึงแฮร์รี่ \" ดัดลี่ย์ร้องโหวกเหวกแย่งจดหมายไป
     \" เอาของฉันมานะ \"
     \" ใครจะเขียนมาหาแก \" ลุงเวอร์นอนเยาะเย้ย
     วันต่อมามีจดหมายถึงแฮร์รี่อีก 2 ฉบับ ถูกลุงเวอร์นอนฉีกทิ้งตามเคยพร้อมกับปิดตู้ไปรษณีย์ ขณะเขาจะไปทำงานตอนเช้าก็พบนกฮูกหลายตัวยืนเกาะหลังคารถ รอบๆมีจดหมายทิ้งไว้ 5 ฉบับ ลุงเวอร์นอนจัดการเอาไปเผาไฟ แฮร์รี่ได้แต่ทำตาเศร้าปริบๆ เมื่อถึงวันอาทิตย์ดูเหมือนลุงเวอร์นอนจะโล่งใจคิดว่าไปรษณีย์หยุดบริการ จะไม่มีจดหมายส่งมารบกวนประสาท แฮร์รี่เห็นนกฮูกบินผ่านหน้าต่าง จึงเปิดม่านมองดูที่ลานหน้าบ้านพบนกฮูกมากมายหลายตัวเต็มไปหมด มีจดหมาย 1 ฉบับร่อนลงมาจากปล่องไฟเตาผิง จากนั้นก็ทะลักพรั่งพรูไม่หยุดเป็นกระตั๊ก
     \" แม่บอกให้มันหยุดซะที หยุดมันสิ เกิดอะไรขึ้นครับแม่ \" ดัดลี่ย์ตกใจกลัว      แฮร์รี่กระโดดฉวยจดหมายที่ปลิวว่อนมาได้ 1 ฉบับ กำลังจะเอาไปอ่านในห้องใต้บันได แต่ถูกลุงเวอร์นอนแย่งกลับ
     \" จดหมายของผมนะ \" แฮร์รี่โวยวาย
     \" พอกันทีเราอยู่ไม่ได้แล้ว หนีไปไกลๆในที่ไม่มีใครหาเจอ \" ลุงเวอร์นอนระงับอารมณ์ไม่อยู่
     \" พ่อเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ยครับ \" ดัดลี่ย์ทำท่าคล้ายจะร้องไห้ มีป้าเพ็ตทูเนียนั่งปลอบอยู่ใกล้ๆ

      ณ เกาะร้างกลางทะเลแห่งหนึ่ง
     สุขสันต์วันเกิดแฮร์รี่ เจ้าตัวเขียนอักษรบนฝุ่นทรายที่พื้น
     \" อธิษฐานซะแฮร์รี่ \" เขาพูดกับตัวเองแล้วเป่าทรายขณะเวลาเพิ่งผ่านเที่ยงคืน
     เสียงทุบประตูโครมคราม ฟังเสียงดูน่ากลัวเข้ากับบรรยากาศฝนฟ้าพายุคะนองยามค่ำคืน
     \" ใครน่ะ \" ลุงเวอร์นอนถือปืนลูกซองเดินออกมาจากห้องนอน
     \" ขอโทษทีนะ \" แฮกริดพังประตูเดินเข้ามา จากนั้นยกบานประตูปิด
     \" ผมขอให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้ คุณกำลังบุกรุก \" เล็งปากกระบอกปืนยาวไปที่ชายร่างยักษ์
     \" หุบปากเดอร์สลี่ย์ ไอ้ประสาท \" หักปลายกระบอกปืน กระสุนจึงลั่นทะลุหลังคา
     \" เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่เธอยังแบเบาะแฮร์รี่ แต่เธอตัวโตขึ้นกว่าที่ฉันคิดโดยเฉพาะตรงพุง \"
     \" ผมไม่ใช่แฮร์รี่ \" ดัดลี่ย์ตื่นตระหนก

     \" ผมเอง \" แฮร์รี่ก้าวออกมาจากมุมมืด
     \" ต้องเป็นเธอแน่ ฉันมีอะไรมาให้ ฉันคงนั่งทับมันไปนิดหน่อย แต่คิดว่ารสชาติคงดีเหมือนเดิม ทำเองนะเนี่ยแต่งหน้าด้วย เค้กสุขสันต์วันเกิด \" แฮกริดมอบขนมเค้กให้แฮร์รี่
     \" ขอบคุณครับ \"
     \" เธอไม่ได้อายุครบ 11 ขวบทุกวันนี่นาใช่มั้ย \" เขาดึงร่มออกมาจุดไฟเตาผิงให้อุ่นขึ้น
     \" ขอโทษครับคุณเป็นใครกัน \"
     \" รูเบอัส แฮกริด ผู้รักษากุญแจ และ แผ่นดินฮอกวอตส์ แน่นอนเธอต้องรู้เรื่องของฮอกวอตส์ใช่มั้ย? \"
     \" เปล่าครับ \"
     \" เธอไม่เคยสงสัยหรือว่าพ่อกับแม่เรียนมาจากไหน \"
     \" เรียนอะไรครับ \" แฮร์รี่ฉงน
     \" เธอเป็นพ่อมดแฮร์รี่ พนันได้ว่าเธอน่ะชั้นหนึ่ง ถ้าได้ฝึกหัดซะหน่อย \"
     \" ไม่ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้เป็นพ่อมดคือว่าผมเป็นแฮร์รี่..แค่แฮร์รี่ธรรมดา \"
     \" เธอเคยทำให้อะไรเกิดขึ้นบ้างมั้ย อะไรที่เธออธิบายไม่ได้ เวลาเธอโกรธหรือกลัว \" แฮกริดเฉลย ส่งจดหมายให้แฮร์รี่เปิดอ่าน

      ถึงคุณพอตเตอร์
เราขอแจ้งให้ทราบว่าคุณได้เข้าศึกษาที่โรงเรียนพ่อมดแม่มด และเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์
     \" เขาจะไม่ไปที่นั่น ผมขอบอก เราจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องเหลวไหลอีก \" ลุงเวอร์นอนคัดค้าน
     \" ลุงรู้ ลุงรู้มาตลอดแต่ไม่เคยบอกผมเลย \" แฮร์รี่ครวญ
     \" ใช่แล้วเรารู้ แกจะไม่เป็นได้ไง ในเมื่อน้องสาวของฉันก็เป็นอย่างนั้น พ่อแม่ของฉันปลื้มใจเหลือเกิน วันที่เธอได้รับจดหมาย เรามีแม่มดอยู่ในครอบครัวเรา ยอดไปเลย ฉันเป็นคนเดียวที่เห็นเธออย่างที่เป็นจริง ..คนบ้า แล้วพอเธอเจอเจ้าพอตเตอร์จากนั้นก็มีแก ฉันรู้เลยว่าแกก็ต้องประหลาดเหมือนกัน เธอทำเรื่องจนตัวเองโดนระเบิด แล้วเราก็ต้องรับเลี้ยงแกต่อไง \" ป้าเพ็ตทูเนียระบายความอัดอั้นตันใจ
     \" ป้าบอกพ่อกับแม่ผมตายเพราะถูกรถชน \" แฮร์รี่แย้ง
     \" ถูกรถชน?\" แฮกริดทวนคำ \"รถชนเนี่ยนะจะฆ่าลิลลี่กับเจมส์ พอตเตอร์ได้ \"
     \" เราก็ต้องหาทางออกสิ \" ลุงเวอร์นอนขอความเห็นใจ
     \" ไม่เอาไหนเลย ที่กุเรื่องบ้าๆนี่..! \" แฮกริดร้องลั่น
     \" เขาไปไหนไม่ได้นะ \" ลุงกับป้าพยายามห้าม

     \" มักเกิ้ลตัวอย่างแกใช่มั้ยที่จะหยุดเขา \"
     \" มักเกิ้ล? \" แฮร์รี่สงสัยคำนี้
     \" พวกไร้เวทมนตร์ \" แฮกริดอธิบาย \" เด็กคนนี้ได้รับการจารึกไว้ตั้งแต่เกิด เขาจะได้เรียนในโรงเรียนพ่อมดแม่มดชั้นยอด และจะอยู่ในความดูแลของอาจารย์ใหญ่ที่ดีที่สุดของฮอกวอตส์ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ \"
     \" ฉันไม่ยอมจ่ายให้พวกงี่เง่าสอนเล่นกลสั่วๆแน่ \" ลุงเวอร์นอนยืนกราน
     \" อย่าได้ดูหมิ่น อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ต่อหน้าฉันเด็ดขาด \" พลางใช้ปลายร่มสีแดงชี้ไปที่ก้นดัดลี่ย์ ซึ่งกำลังหิวขโมยทานเค้กของแฮร์รี่อย่างมูมมาม พลันมีหางหมูน้อยๆงอกออกมาจากก้นเขา ป้าและลุงตกใจ แฮร์รี่หัวเราะขบขัน ส่วนดัดลี่ย์ร้องจ๊ากเสียงหลง แฮกริดหันมาทางแฮร์รี่ \" จะเป็นการดีมากถ้าเธอไม่บอกใครที่ฮอกวอตส์เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้เวทมนตร์คาถา เราชักช้าเสียเวลาแล้วล่ะ ไปกันดีกว่า นอกจากเธออยากจะอยู่ต่อ \"
     แฮกริดง้างประตูเปิดออก แฮร์รี่ติดตามเขาไป...