คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บังเอิญไปละ=_='
------------------------------------------------------------------------
ตอนที1
บังเอิญไปล่ะ=_=’’
หลังจากเข้าแถว...
“หัวหน้าห้อง! กรุณาบอกทำความเคารพด้วยค่ะ” ครูประจำชั้นตะโกนบอกฉันเป็นครั้งที่แปดพัน=_= ตั้งแต่เป็นหัวหน้ามาไม่เคยทำอะไรถูกเลย แต่ก็ไม่โดนปลดซักทีน่าแปลกจริงๆ เหมือนมีคนหนุนหลังอยู่งั้นแหละ=_=+++++
“นักเรียนทำความเคารพ!” สั้นๆห้วนๆไม่เต็มใจและเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายเหมือนทุกวัน
“เอาล่ะวันนี้...” แต่ก็ไม่ยักจะโดนบ่นซักวัน อาการฉันออกขนาดนี้แล้วนะT^T ทำไมถึงไม่มีใครสังเกตเลยอ่ะ อยากจะเอาหัวโขกกำแพงซักยี่สิบรอบToT!!
“วันนี้ระดับชั้นเรามีนักเรียนใหม่มา” ซึ่งนั่นก็คือระดับชั้นมอหก ก็คือชั้นรียนของฉัน(อันนี้ไม่จำเป็นต้องบอก=_=) แต่ทำไมครูถึงเปิดประเด็นเรื่องนี้?
“เห็นม่ะ หม่อนบอกแล้ว>O<” ใบหม่อนหันมากระซิบ ห้องเรียนเรานั่งเป็นคู่ๆ ฉันนั่งกับนุ้งนิ้งส่วนใบหม่อนก็นั่งข้างหน้าเราแล้วก็เพื่อนในห้องอีกคน
“อือ=_= ก็ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อหนิยะม่อนซี่” นุ้งนิ้งพูดอุบอิบ
“แล้วนักเรียนใหม่นั้นก็มาอยู่ห้องเราคน และห้องสายศิลป์คำนวณคนนึง” ฉันอยู่ห้องวิทย์คณิต (เทพป่ะ-_-??) แต่ทำไมต้องมาอยู่ห้องนี้ด้วยย ทำม้ายยยTOT!!
“หัวหน้าห้อง!”
“รู้แล้วค่ะ-_-^!” ฉันตอบโดยที่อารมณ์ขุ่นมัว ทำไมฉันต้องภาระอันหนักอึ้งด้วยย ชีวิตชิวๆแอนด์สบายๆของฉันหายวับไปกับสายลมแล้วT^T ตอนเที่ยงฉันก็หนีไปนอนที่ห้องสมุดตากแอร์เย็นๆไม่ได้แล้วอ่ะดิ แง้งง ไอ้บ้านั่นคือตัวถ่วงง!!
“ดีมาก! งั้นก็แนะนำตัวเลยดีกว่า เข้ามาได้เลย...” และทันทีที่คนข้างนอกก้าวเข้ามา...
“หล่ออออ!!!” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน และตามมาด้วยเสียงกรี๊ดนิดหน่อย และพอซักพัก
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!” ไม่นะ-_- นี่ไม่ใช่เสียงของห้องฉัน แต่เป็นห้องข้างๆต่างหากล่ะ=_=;; เสียงกรี๊ดดังทะลุปรอทสุดๆเลยอ่ะ
‘ตึง!’
“ตายแล้ว นักเรียนเป็นลม!” นักเรียนเป็นลม!! ห้องข้างๆมันเกิดอะไรขึ้นน่ะ! ชักอยากรู้ซะแล้ว
ตอนนี้นักเรียนในห้องเริ่มลุกขึ้นเพื่อที่จะออกไปดูตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น แต่ครูก็ขัดขึ้นก่อน
“อย่าไปสนใจ ไม่มีอะไรหรอก=_=;; เอ้า! แนะนำตัวสิ”
“ผมชื่อ พันเก้า ฝากตัวด้วย-_-” หมอนี่นิ่งดีแฮะ อาจจะพูดง่ายหน่อย หึๆๆ(ด้านมืดเริ่มออก=_=)
“พันเก้า>O<!! เราจะช่วยดูแลนายเองนะ” สอง เพื่อนชายที่ใจไม่ชายเท่าไหร่พูดขึ้น เล่นเอาคนที่ถูกพูดถึงมองอย่างหยดหยองทันที-_- หลังจากนี้นายต้องระวังตัวให้มากๆแล้วล่ะ เพราะนายกำลังเป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวง แต่สองก็เป็นคนหน้าตาดีนะ! น้องปอยชิดซ้ายเลยล่ะ=_=;; ฉันยังแอบอิจฉาเลยอ่ะ...
“เอาล่ะ คุณไปนั่งกับหัวหน้าเลยแล้วกัน นางสาวนรัณณ์การ!” ครูเรียกชื่อนุ้งนิ้ง
“ขา=_=”
“คุณมานั่งที่โต๊ะครูก่อนนะ แล้วเดี๋ยวครูจัดที่ใหม่ให้” ม่ายยยTOT ห้ามเอานุ้งนิ้งไปจากฉัน นายมันตัวถ่วงของแท้เลย ฮึ่ยย!
ยิ่งไม่เป็นมิตรกับคนหน้าตาดีอยู่ด้วย!!
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยฟ่ะ=_=^” นุ้งนิ้งพึมพำ ใช่! ทำไมครูต้องแยกแกไปจากช้านนนTOT! “แต่ถ้าต้องเสียสละเพื่อมิกซ์นะ...ให้ได้ซำเหมอ-..-” เอ่อ=_=^^ ทำไมเป็นเพื่อนดีงี้วะ มามะ ขอถีบที>O<^^ เชะๆ! ไปเลยย ไปนั่งที่โต๊ะครูนั่นแหละ ชิ้วๆๆ (เคียดแค้นน)
“ไปล่ะ-_- บายย” เชิญ=_=^ หนูงอนอยู่นะ ว่าแล้วยัยนิ้งก็เก็บของย้ายถิ่นฐานไปที่หน้าห้องแทน แกไม่มีคนคุยด้วยแล้ว วะฮะฮ่า!
พอนุ้งนิ้งย้ายที่ไป นายนักเรียนใหม่นามว่าพันเก้าก็เดินมาที่โต๊ะของนุ้งนิ้งทันที ฉันต้องแนะนำตัวซักหน่อย เพื่ออนาคตที่ดีในวันหน้า วะฮะฮ่า! (นากเอกเริ่มเปลี่ยนไป?)
“สวัสดี=_=” นี่คือเสียงที่เป็นมิตรที่สุดของฉัน
“อืม..” เขาตอบกลับเบาๆแล้วนั่งลงกับเก้าอี้ คำว่าสวัสดีของนายน่ะมันหายไปไหน-_-^! มารยาทน่ะมีบ้างม้ายยยยย!!
“ฉันคือหัวหน้าห้องนี้ และฉันก็เป็นคนดูแลนาย” อย่างจำใจ=_=
“ฉันดูแลตัวเองได้ ขอบคุณ”
“=[]=!” ฉันก็ไม่อยากจะทำเหมือนกันโว้ยย! ไอ้หมอนี่มันกวนนน ฉันเกลียดเขาที่สุด!
พักเที่ยง...
TOT…
ฉันเกลียดหมอนี่มากๆเลยให้ตายสิ! เมื่อคืนฉันอดนอน กะจะหลับให้สบายซักหน่อย แต่พอฉันเริ่มเลื้อยไปกับโต๊ะเท่านั้นแหละ ...’ฉันจะเรียน ช่วยอยู่นิ่งๆด้วย-_-’ ไอ้บ้านั่นก็พูดแบบนี้ทุกทีเลย เล่นเอาหลับไม่ลงเลยเหอะT^T!!
“ปาปิก้า>O< ไปกินข้าวกันเถอะ” นุ้งนิ้งวิ่งมาหาฉันพร้อมกับควงใบหม่อนมาด้วย ตอนนี้ในห้องมีเพียงแค่ฉันใบหม่อน นุ้งนิ้ง และนายนักเรียนใหม่ไร้มารยาทสามัญชนคนธรรมดา(?)
“อืม” ฉันตอบ “แล้ว... =_=++” ฉันปรายตามองไปทางนายพันเก้านิดนึง ก่อนจะหันมาสบตากับนุ้งนิ้งอีกรอบ
“นี่ๆๆ พันเก้า สวัสดีจ้ะ^^” ใบหม่อนทักทาย
“อืม...” พูดเป็นคำเดียวรึไง=_=?
“นาย...จะไปกินข้าวด้วยกันไหม?” คราวนี้นุ้งนิ้งพูดบ้าง แต่แทนที่จะได้รับคำตอบจากนายพันเก้า...
“ไปสิ^^”
“ใครถามนายน่ะ=_=” ฉันหันไปพูดกับผู้มาใหม่ นาย ‘ อาเฮีย ’ และนายคนนี้ก็เป็นสุดที่รักของยัย...ใบหม่อนของเรานั่นเอง -_-
“แหมเพื่อนแฟน ฉันจะพูดบ้างไม่ได้เลยเหรอ^^” เขาพูดพร้อมเดินมาโอบไหล่ฉัน-_-++ ไม่เคยเกรงสายตาแฟนตัวเองเลยนะ เร็ว(เลว)ตลอด!
“ว่าแต่...” ฉันพึมพำพร้อมกับมองเลยไปด้านข้างนายอาเฮีย ที่มีผู้ชายคนนึงยืนก้มหน้าอยู่
“โอ้! สนใจเขาเหรอที่รัก^O^”
“ที่รักป้านายสิ=_=! ไปรักกับหม่อนโน่น” ฉันพูดพร้อมชี้ไปที่ใบหม่อนที่กำลังยืนยิ้มให้นายพันเก้าอยู่ ให้ตายสิ! สองคนนี้เป็นแฟนกันจริงๆรึปล่าววะ-*-
“หึงหรอครับ^^” ประสาท! ใครจะไปหึงโรคจิตอย่างนายกัน-*-
“เฮ้ย=[]=!!” จู่ๆนุ้งนิ้งก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ พอฉันหันไปมองหน้ายัยนิ้งก็เห็นเธอกำลังมองไปทางข้างหลังของนายอาเฮีย ฉันเลยมองตามสายตาของเธอไปก็พบกับ...มิกซ์!
“ปา~ ฉันจะเป็นลม=O=!” นุ้งนิ้งเอนตัวมาทางฉันนิดนึงเป็นออฟชั่นเสริม ตัวจริงก็...หล่อดีแฮะ! ยังดีที่ตอนนี้ห้องเรียนของฉันไม่มีคนอยู่เลยไม่งั้นได้วุ่นวายกันใหญ่แน่ แต่ถึงยังไงก็มีคนรู้แล้วนี่นาว่านายมิกซ์มาเรียนที่นี่(เดาเอาจากเสียงกรี๊ดเมื่อเช้า-*-) หรือว่า...
“อาเฮีย...นาย-_-++”
“หื้ม^^ ทำไมเหรอ”
“นายจัดการกับนักเรียนพวกนั้นยังไงเนี่ย”
“ปล่าวซักหน่อย^^” จริงเหรอ... ที่นายมิกซ์มาด้วยกันกับอาเฮียเพราะว่าหมอนั่นเป็นหัวหน้าห้องของศิลป์คำนวณแถมยังเป็นลูกชายคนเดียวของครูใหญ่อีกด้วย หมอนี่เป็นคนนึงที่ฉันสงสัยเกี่ยวกับการเป็นหัวหน้าห้องตลอดกาลของฉัน=_=+ เพราะเขามักจะชอบข่มขู่คนอื่นเสมอ
“สวัสดีครับ ผมมิกซ์นะ^^” ยืนคุยกันตั้งนานพึ่งจะมาแนะนำตัวเนอะ=_=
“สวัสดีจ้ะ^^” << ม่อนซี่ (เรียกตามนุ้งนิ้ง)
“สะ สวัสดี ~O~” << นุ้งนิ้ง (เริ่มล่องลอย)
“สวัสดี=_=” <<ตบท้ายด้วยเสียงที่เป็นมิตรที่สุดของฉันเช่นเคย
“พวกคุณนี่แปลกจังเลย^^” นายมิกซ์พูด แปลกที่ฉันมองแต่ดั้งของนายใช่ป่ะ=..=?
“-_-?” ทุกคน
“ก็แปลกที่พวกคุณไม่ตื่นเต้นยามเจอผมเลยน่ะ ฮ่าๆๆ^O^” ห้าๆๆๆ-_- มันน่าขำตรงไหนวะ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าฉันชินแล้วกับการเจอหน้านาย เพราะเพื่อนฉันหลงนายเอามากๆเลย=_=
“ตื่นเต้นสุดๆ=_=” ซะที่ไหน...
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำให้งานกร่อยซักทีเนี่ย=_= คุยกันที่ไร จบที่เธอทุกทีเลย” อาเฮียหันมาแขวะใส่ฉันเล็กน้อย ก็จะให้ทำไงล่ะ ความสุขนี่นา-..-
“งั้นก็จบสิ หิวข้าวแล้ว บาย-o-//”
“=_= ฉันจะมาชวนเธอไปด้วยกัน” อ้าวเหรอ?
“เหอะๆๆ ฉันไม่อยากไปกินกับนาย=_=”
“เหอะๆๆ แต่เธอต้องไป เพราะว่า...”
“ไอ้มิกซ์ ฉันหิวแล้ว=_=” นายพันเก้าพูดแทรกขึ้นมา สองคนนี้รู้จักกันด้วยเหรอ-_-??
“เพราะว่า...พันเก้าเป็นเพื่อนของมิกซ์ไงล่ะ^^” เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นกับเรื่องพวกนี้นะ=_= นี่ตลอดระยะเวลาที่ต้องดูแลนายพันเก้าฉันจะต้องอยู่กับอาเฮียตลอดเลยเหรอเนี่ยTT ยิ่งเหม็นขี้หน้ากันอยู่ด้วย
“=_=*”
“เอาน่าๆๆปา ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบเค้าแต่ยังไงก็แฟนเพื่อนเลยนะ>O<” ใบหม่อนพูด โอเค... แฟนเพื่อน แฟนเพื่อน=_= ฉันไม่เคยเหม็นขี้หน้าใครเท่านายมาก่อนเลยให้ตายสิ!
“อืม=_= ไปเหอะ นิ้งแกไหวม่ะ?” ฉันพูดปลงๆแล้วหันไปถามนุ้งนิ้งที่ตอนนี้เริ่มลอยไปไกลแล้ว...=_= ฉันไม่เห็นว่ามิกซ์จะสนใจมันเลยอ่ะ
“อะ อะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย แต่...” นุ้งนิ้งชะงักนิดนึงก่อนจะเข้ามากระซิบฉัน “ฉันจะได้ร่วมโต๊ะกับที่รักอ่ะแก>O< อยากเป็นอาเฮี้ย เอ๊ย อาเฮียจังเลยอ่ะ~o~” และยัยนุ้งนิ้งก็เหม็นขี้หน้านายอาเฮียเหมือนกัน-_- เพราะอะไรกันน้า~
“โอเคๆ ก็ไปได้แล้วไป ฉันหิวข้าวแล้ว=_=” ฉันพูด
“หึๆๆ ไปสิๆ^^” แล้วนายอาเฮียก็เดินออกไปจากห้องกับยัยใบหม่อน(คู่นี้เค้ารักก๊านน=O=)และตามด้วยนายมิกซ์กับยัยนุ้งนิ้ง(ที่เดินตามหลังไปแบบเนียนๆ-_-) ก็เหลือฉันกับนายพันเก้าที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน=_= นายพันเก้ากำลังเก็บของเข้ากระเป๋าตัวเองอยู่ ฉันเหลือบมองเขานิดนึงแต่กลับต้องชะงัก เพราะ...ในกระเป๋าของเขามี...!!
ความคิดเห็น