รวมเรื่องสั้นกรุ๊ปเหล่านักเขียนใจเพชร

ลำดับตอนที่ #2 : ปีใหม่ในแบบที่ฉันต้องการ (มุก)

                "โอ๊ยยยย... ทำไมถึงคิดไม่ออกสักทีเนี่ย >O<~" พระพายร้องโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อพบว่าหน้ากระดาษ Word ของเธอช่างว่างเปล่า เหมือนกับของคนเขียนซะไม่มี (ไม่เกี่ยว =_=;;)

                เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยายามเพ่งสมาธิจดจ่อไปยังแป้นคีย์บอร์ดที่เต็มไปด้วยตัวพยัญชนะไทย ทั้ง 44 ตัว ตัวอักษรภาษาอังกฤษอีก 26 ตัว วรรณยุกต์ 4 ตัว สระ 21 รูป 32 เสียง และอีกหลายๆ อย่างเต็มไปหมด รอให้เธอเรียงร้อยมันเป็นประโยคอยู่นั่นเอง

                แต่เพ่งไปก็เท่านั้น ความคิดมันไม่ไหลตามมาด้วยน่ะสิ...

                "เคร้งๆ โป๊งเป๊ง ฉ่าๆๆๆ"

                เสียงอันแสนครึกครื้นเฮฮาด้านนอก ทำให้พระพายแทบะเอาหัวของตัวเองโขกกับแป้นคีย์บอร์ด เธอนั่งนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างเชื่องช้า เพื่อให้จิตใจที่แสนร้อนฉ่าของเธอนั้นเย็นลง

                "ฮ่าๆๆ เป๊งๆๆๆ ฟู่ๆๆ"

                หากแต่เสียงนั้นก็ยังไม่ได้ลดเสียงลงไป เหมือนกับใจของเธอ

                ...พุทโธ พุทโธ พุทโธ...

                พระพายนับในใจเพื่อผ่อนคลาย แต่เหมือนยิ่งนับ สติของเธอก็เริ่มจะหายไปทีละนิดๆ ก่อนที่จะแตกออกมา จนเธอต้องลุกออกจากเก้าอี้ไปยังหน้าต่างไม้บานใหญ่ทันที

                "เฮ้ย! พวกแกอ่ะ เบาๆ กันหน่อยได้มั้ย ฉันไม่มีสมาธิจะเขียนนิยายเว้ยยย!!" พระพายตะโกนออกไปนอกหน้าต่าง จนทุกคนต้องหันมามอง

                ด้านล่าง เป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมากมาย ทั้งที่พระพายรู้จักและไม่รู้จัก กำลังยืนเผากุ้งหอยปูปลา คร่าชีวิตสัตว์ทะเลนานาชนิด รวมทั้งปิ้งบาร์บีคิว ราวกับเป็นทายาทบาร์บีก้อนและป.กุ้งเผาเลยทีเดียว

                "โธ่เอ๊ย! ไอ้พาย แกก็อย่ามัวหมกมุ่นอยู่กับหน้าคอมพ์ดิวะ ลงมาเฮฮาปาร์ตี้กับพวกฉันหน่อยสิ" ยัยแอมป์ร้องชักชวน พลางเต้นด้วยท่าทางเรียกรองเท้าโชว์พระพายที่มีสีหน้าเหมือนคนกำลังอยากโดดหน้าต่างห้องตาย

                "ไม่โว้ยย!! แล้วพวกแกก็ช่วยลดเสียงด้วย อุตส่าห์มาพักรีสอร์ททางเหนือสักที เผื่อจะได้บรรยากาศโรแมนติกๆ เขียนนิยายสักหน่อย" พระพายตะโกนกลับ

                "ก็นั่นแหละ มาเที่ยวเหนือทั้งที แกก็ลั้ลลาหน่อยสิวะ จะเครียดทำไมเล่า"  น้ำ เพื่อนอีกคนตะโกนกลับ ก่อนที่แฟ้ม แฟนหนุ่มท่ยืนอยู่ข้าง จะเอาปลาหมึกมาป้อนให้ เรียกเสียงโห่จากเพื่อนๆ ได้เป็นอย่างดี

                "ไม่รู้ ไม่ชี้ ฉันไม่สนใจ วันนี้ก็ 31 ธันวาแล้วนะ เดดไลน์ของฉันคือวันนี้ ได้ยินมั้ย ว่าฉันต้องส่งต้นฉบับวันนี้!"

                พระพายพูดจบ ก็ปิดหน้าต่างห้องดัง ปัง! แล้วรูดผ้าม่านปิดตามทันที

                "ให้ตายเหอะ ไม่มีใครเข้าใจฉันสักคน" พระพายพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะมานั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม

                ทางด้านล่าง

                "มันเป็นอะไรของมันวะ ไอ้แอมป์" ฝนเพื่อนอีกคนเดินเข้ามาถาม เมื่อเห็นว่าการชวนพระพายลงมาสังสรรค์ข้างล่างของเพื่อนสองคนไม่เป็นผลสำเร็จ

                "ไม่รู้ว่ะ อย่างกับคนประจำเดือนมาไม่ปกติ" แอมป์บ่นออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปปิ้งปลาหมึกกับแฟนของเธอ

                ฝนยืนเกาหัวอย่างงงๆ ก่อนที่เธอจะถูกสะกิดจากชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง ที่มาร่วมทริปด้วย ในฐานะเพื่อนของแฟ้ม ซึ่งเป็นแฟนกับน้ำ

                ฝนหันหน้ากลับมามอง "อ้าว... เปอร์ มีอะไรอ่ะ" ก่อนจะทักถามทันที เมื่อเห็นคนสะกิด

                "คนเมื่อกี้ ชื่อพระพายเหรอ?" เปอร์ถามยิ้มๆ จนเผยให้เห็นลักยิ้มที่แก้มเนียนใสของเขา

                "อื้ม น่ารักเหมือนที่ฝนบอกใช่มั้ยล่ะ" ฝนถามกลับ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีสนใจในตัวเพื่อนสาวของเธอ

                "ก็... น่ารักดี" เปอร์ยิ้ม พลางใช้นิ้วชี้เกาแก้มอย่างเขินๆ ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นมา

                "ฮั่นแน่... อยากสละโสดแล้วล่ะสิ ไอ้น้องรัก" แฟ้มเดินเข้ามาตบไหล่ของเปอร์เบาๆ

                "ถ้างั้นฝนขอตัวก่อนนะ" เมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนจะคุยกัน ฝนจึงขอตัว แล้วเดินไปหาเพื่อนๆ ที่ยืนปิ้งย่างอาหารทะเลกันอย่างสนุกสนานทันที

                "พี่แฟ้มอ่ะ พูดอะไร ผมก็แค่ถามฝนเขาดูเฉยๆ" เปอร์ปัดมือของแฟ้มออกจากไหล่ของตัวเอง แต่ใบหน้าเขาก็ยังแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

                "อย่ามาเถียงไอ้น้องรัก ในกลุ่มนี้นะ ก็มีพระพายนี่แหละ น่ารักสุด เชื่อพี่ยัง? แต่พอดีว่าพี่เทใจพี่ทั้งใจให้น้ำไปแล้ว ชีวิตพี่ก็คงรักใครไม่ได้อีก" แฟ้มพูดพลางเหล่มองไปแฟนของตัวเองที่กำลังเต้นอยู่กับเพื่อนๆ ของเธอ

                เปอร์ได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบรับอะไร แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปยังหน้าต่างบานนั้น... บานที่พระพายเปิดออกมาตะโกนด่าเพื่อนนั่นแหละ

                "อ่ะ เอาเข้าไปให้พระพายบนห้องไป เผื่อเพื่อนฉันจะได้สละโสดกับเขาบ้าง" แอมป์ยืนจานใส่กุ้งเผา ปลาหมึกย่าง และบาร์บีคิวอีกสามสี่ไม้ให้กับเปอร์

                "จะดีเหรอ แอมป์ เปอร์เห็นพระพายเขาดูเครียดๆ อยู่นะ" เปอร์รับจานมาไว้ในมืออย่างชั่งใจ

                ก่อนที่ทุกๆ คน จะเลิกทำกิจกรรมที่ตัวเองเคยทำอยู่เมื่อสักครู่ มาล้อมรอบเปอร์ทันที

                "ไปเถอะน่า อุตส่าห์ชวนมาด้วยอ่ะ ก็เพื่อเหตุนี้เลยนะ" น้ำพยายามเกลี้ยกล่อมให้เปอร์เดินเข้าไปในบ้านพัก

                "จะดีเหรอ?" เปอร์ถามซ้ำอีกรอบหนึ่ง

                "ดีสิ!" ก่อนที่เพื่อนๆ จะพากันตอบรับอย่างพร้อมเพรียงกัน

                เปอร์ยืนมองจานในมืออย่างลังเลใจ ก่อนที่เพื่อนๆ ทุกคนจะพากันตัดสินใจแทนเขาด้วยการผลักเขาเข้าไปในบ้าน แล้วปิดประตูลงทันที

                "สู้ๆ นะ เปอร์"

                นิ้วเรียวของพระพายไล่ไปตามแป้นตัวอักษรด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะหยุดพิมพ์ และเลื่อนไปกดที่ปุ่ม Back Space จนตัวอักษรทั้งหมดหายไปในพริบตา

                เธอถอนหายใจออกมา ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกุมขมับด้วยความเครียดทันที

                "ก๊อกๆ"

                เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้พระพายต้องละความสนใจจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าทันที

                "ใครคะ?" เธอร้องถาม

                "เอ่อ... เราชื่อเปอร์อ่ะ เพื่อนเธอให้เราเอาอาหารขึ้นมาให้" เปอร์ตอบอย่างอึกๆ อักๆ เพราะกลัวว่าพระพายจะเหวี่ยงใส่ที่เขาขึ้นมารบกวนเวลาอันเป็นส่วนตัวของเธอ

                พระพายถอนหายใจออกมาอีกครั้งหนึ่ง เธอเดินไปเปิดประตูห้องพักของเธอ ก่อนจะเจอกับชายหนุ่มหน้าใสกิ๊ง กำลังยืนหลับตานิ่งด้วยความหวาดกลัวอยู่

                ...ใครกันอ่ะ หมอนี่มาร่วมทริปกับฉันด้วยเหรอเนี่ย หน้าใสชะมัด จมูกโด่ง ปากสีเนื้อ ผมซอยสั้น คิ้วเรียว สีดำสนิท หุ่นสูงโปร่ง อย่างกับพระเอกนิยายฉัน หล่อชะมัด >_<~ แต่... ไม่ได้สิ! ต้องรักษาฟอร์มไว้ก่อน...

                "นาย... หลับตาทำไม?" พระพายถามด้วยความสงสัยทันที ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเขา

                ...เพิ่งเห็นด้วยนะเนี่ย ว่าเจาะหู เท่ห์ชะมัด >_<...

                "เปล่าหรอก คือ... เอ่อ... คือ..." เขามองขึ้นไปบนเพดาน พลางใช้นิ้วชี้เกาแก้มของตัวเองด้วยความเคอะเขิน จนพระพายสังเกตเห็นแก้มที่แดงระเรื่อขึ้นมาของเขา

                "นาย... หน้าแดงทำไม"

                ทันทีที่ถูกพระพายถาม เปอร์ก็กัดริมฝีปากล่างของตัวเองด้วยความเขินอาย ก่อนจะยื่นจานอาหารให้กับพระพายทันที

                "เพื่อนเธอให้เอามาให้ เราไปล่ะนะ" เปอร์ยื่นเสร็จก็เตรียมจะวิ่งหนีทันที

                ...ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งน่ารักชะมัด >/ / /<...

                "เฮ้ย! เดี๋ยว" พระพายรีบเรียกเขาไว้ เขาจึงรีบหันกลับมาทันที

                "มะ... มีอะไรเหรอ?"

                "ฝากบอกเพื่อนเราหน่อยดิ ว่าให้เบาๆ เสียงลงหน่อย ไม่มีอารมณ์จะแต่งนิยาย แล้วก็..." พระพายค้างเอาไว้นิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า "เราไม่ค่อยชอบอาหารทะเลอ่ะ นายจะรังเกียจมั้ย ถ้าจะกินไอ้นี่แทนฉันอ่ะ" พระพายว่าพลางมองไปที่จานอาหารทะเลที่เพิ่งรับมาจากชายหนุ่มเมื่อครู่

                เปอร์ยิ้มรับ ก่อนจะเดินมารับจานไปจากมือของหญิงสาวทันที

                "ป่านนี้เพื่อนฉันคงขังนายไว้ในบ้านแล้วล่ะ เข้าไปนั่งในห้องฉันก่อนก็ได้" พระพายยิ้มก่อนจะเปิดประตูออกกว้างให้เขาเข้ามาอยู่ในห้อง เพราะเธอรู้นิสัยของเพื่อนเธอดี ว่าเป็นจอมวางแผนกันมากมายขนาดไหน

                อีกทั้งเธอยังเคยได้ยินบรรดาเพื่อนๆ ของเธอเอาเรื่องของคนที่ชื่อเปอร์มาแนะนำให้เธอรู้จักตั้งหลายครั้ง หวังจะจับคู่ให้ แต่เธอก็ปฏิเสธมาได้ตั้งหลายครั้ง คราวนี้ ยัยเพื่อนตัวดีก็คงจะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปแน่ๆ

                "เอ่อ... จะดีเหรอ" เปอร์ถามซ้ำอีกครั้ง

                "ไม่ดีหรอก... มั้ง แต่ถ้าเข้ามา ห้ามส่งเสียงดัง เพราะฉันจะไม่มีอารมณ์เขียนนิยาย รู้ไว้ด้วย" พระพายพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องของตัวเอง

                เปอร์เดินตามเข้ามาในห้องของพระพาย ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง ข้างๆ เตียงนอนตัวใหญ่ ซึ่งอยู่ข้างๆ กับพระพายที่นั่งใช้สมาธิกับโน้ตบุ๊คตัวเล็กที่ตั้งอยู่ข้างหน้า

                "เคร้งๆ ฮิ้ววว... ฮ่าๆๆ"

                เสียงที่ดังมาจากด้านล่าง ทำให้พระพายแทบจะกรีดร้องออกมา โดยมีเปอร์แอบหัวเราะเบาๆ

                "หัวเราะอะไรของนาย" พระพายรีบหันขวับกลับมาทันที เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากทางด้านหลัง

                "เข้าใจแล้ว ว่าทำไมถึงได้ไม่มีสมาธิอ่ะ ฮ่าๆ"

                "หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ" พระพายหันมาขึ้นเสียงสูงใส่เปอร์ จนเขาต้องหยุดหัวเราะ แต่ก็ยังคงแอบยิ้มอยู่

                เปอร์เริ่มรู้สึกชอบพระพายมากขึ้น เขาอยากเห็นผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ที่บรรดาแก๊งค์พี่ชายเขาพากันมานำเสนอไม่เว้นแต่ละวัน ยิ่งได้เจอตัวจริง ก็ยิ่งรู้สึกชอบเข้าไปใหญ่ เพราะเธอดูเป็นตัวของตัวเองมากๆ จนแทบจะไม่ห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองเลยด้วยซ้ำ

                "อุตส่าห์มาเที่ยวตั้งเหนือทั้งที กะว่าจะมีบรรยากาศโรแมนติคทั้งที ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้เนี่ย >O<~" พระพายร้องโวยวายออกมาเสียงดัง

                "ทำไมล่ะ ก็ปีใหม่ทั้งทีนี่นา เธอก็ไม่คิดจะพักผ่อนกับเขาบ้างเลยเหรอ?" เปอร์ถาม

                "ฉันมีภาระนะ ฉันเป็นนักเขียน ฉันต้องรับผิดชอบงานสิ งานฉันต้องเดดไลน์วันนี้ ฉันต้องส่งงานวันนี้ ฉันไม่มีเวลามาเคาท์ดาวน์กับพวกนายหรอก"

                เปอร์มองหน้าพระพายอย่างครุ่นคิด

                "ถ้าเธออยากมีอารมณ์โรแมนติก เธอจะชวนเพื่อนๆ มาทำไมล่ะ" เขาถามด้วยความสงสัย

                "ก็ฉันอยากมาเที่ยวกับเพื่อนๆ หลังจากงานเสร็จนี่นา แต่ยัยพวกนั้นน่ะ ส่งเสียงดังจนฉันไม่มีสมาธิจะทำงานเลยด้วยซ้ำ" พระพายทำหน้ายู่ๆ

                "..."

                "นาย... ยังจะมายิ้มอยู่อีก ฉันเครียดจะตายอยู่แล้วนะ" พระพายเริ่มพาล

                "ก็เธอทำหน้าเครียดแล้วตลกนี่นา เธอเป็นนักเขียน งานเธอสบายดีออก ไม่ต้องอยู่ในกรอบ ในกฎเกณฑ์ มีเวลาว่างเยอะแยะออก" เปอร์ยิ้มมองท่าทางของพระพาย ที่เริ่มคลายคิ้วที่ขมวดอยู่เมื่อครู่ออกแล้ว

                "แล้วนายทำงานอะไรอ่ะ ถึงได้บอกว่างานฉันสบาย" ใช่! เป็นนักเขียนนี่ลำบากจะตายไป เดดไลน์ส่งงาน ความคิดตันระหว่างเขียน เยอะแยะเต็มไปหมด

                "เราเป็นหมอ"

                "หา!?" พระพายถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง

                ผู้ชายที่ดูเจ้าสำอาง แต่งตัวเก่งอย่างนี้เนี่ยนะ เป็นหมอ ไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยให้ตายสิ!

                "ไม่เชื่อเราเหรอ? ไม่เชื่อก็ไม่แปลกหรอก"

                "แล้วนายมาร่วมทริปกับฉันได้ไง"

                "พี่แฟ้มชวน แฟนเพื่อนเธอนั่นแหละ เขาคงคิดจะจับคู่ให้เธอกับเรามั้ง" เปอร์พูดติดตลก แต่พระพายกลับไม่ขำตามเลยแม้แต่น้อย

                "เหรอ? ขำตายอ่ะ" พระพายหันหน้าไปทางโนตบุ๊คของเธอ ก่อนที่เสียงเฮฮาด้านล่างจะดังขึ้นมาอีกระลอก จนเธอต้องเอามือทั้งสองข้างมาปิดหู

                "ถ้าอย่างนั้น เราไม่กวนเธอนะ เดี๋ยวเราลงไปบอกเพื่อนเธอที่อยู่ข้างล่างให้ละกัน ว่าให้เสียงเบาลงกว่านี้"

                เปอร์พูดออกมา พลางมองกิริยาที่แสนน่ารักของพระพายอย่างลืมตัว

                "โอเคมั้ยครับ คุณนักเขียน ^^"

                เปอร์พูดจบ ก็เดินออกจากห้องของพระพายทันที

                พระพายเอามือที่ปิดหูลง ก่อนจะลุกจากเตียงไปแหวกผ้าม่านดูทันที ก็พบว่านายเปอร์กำลังเดินไปบอกอะไรบางอย่างกับเพื่อนๆ ของเธอ

                เสียงค่อยๆ เบาลงไปตามลำดับ ทำให้พระพายกลับมานั่งพิมพ์นิยายต่ออย่างสบายใจ

                ...เห็นอย่างนั้นก็ใช้ได้เหมือนกันแฮะ...

                พระพายพิมพ์นิยายอย่างสบายใจ แต่เสียงก็เงียบลงไปได้เพียงชั่วครู่ เพราะเพียงชั่วอึดใจเดียว เสียงเพลง เสียงเตาเผา เตาปิ้งย่าง เสียงหัวเราะเฮฮา เสียงชนแก้วเคร้งคร้างก็ดังขึ้นมาอีกรอบ

                "โธ่เว้ย! ฉันจะใช้สมาธิ หายไปให้หมดเลยไป >O<!!"

                ทันทีที่พระพายตะโกนจบ เสียงทุกอย่างก็เงียบลงไปอย่างรวดเร็ว เงียบหายไปราวกับเมื่อสักครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากแต่พระพายไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งแปลกประหลาดนี้เลยแม้แต่น้อย

                "เงียบอย่างนี้สิ ค่อยยังชั่วหน่อย"

                พระพายพิมพ์นิยายไปเรื่อยๆ จนในที่สุด เธอก็พิมพ์จนจบ เธอค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่วางอยู่บนหัวเตียงของเธอขึ้นมาดู

                อืมม... ห้าทุ่ม ห้าสิบห้าแล้วแฮะ ดีล่ะ ลงไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนดีกว่า

                พระพายคิดในใจ ก่อนจะบีบอัดไฟล์ Word ส่งไปให้พี่บก.ทันที

                เธอค่อยๆ พับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คลง ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของตัวเองทันที

                "ทุกคน!" พระพายลงมาถึงสนามหญ้าชั้นล่าง ก่อนจะร้องเรียกทุกคนอย่างเคยชิน แต่การเรียกในครั้งนี้กลับมีสิ่งที่ผิดปกติไป ไม่เหมือนทุกครั้ง

                เมื่อไม่มีเสียงตอบรับของทุกคนตอบกลับมาเหมือนอย่างเคย...

                "ทุกคน ไปไหนกันหมดเนี่ย" พระพายถามเสียงดัง เพราะเบื้องหน้าของเธอ มีเพียงแค่เตาปิ้งย่างเปล่าๆ ที่ไร้คนเผา โต๊ะตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่ม นาฬิกาตัวใหญ่ที่ตั้งบอกเวลาทุกๆ คน

                แล้วตอนนี้ทุกคนหายไปไหนกัน?

                "คิดจะแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย ยัยน้ำ ยัยฝน ยัยแอมป์ พี่แฟ้ม นายเปอร์!" พระพายเรียกชื่อคนที่รู้จักและสนิทที่สุดออกมาเสียงดัง

                แต่ก็เช่นเคย... ไม่มีเสียงใครตอบกลับเธอมาเลยแม้แต่น้อย

                พระพายเริ่มใจไม่ดี มองหาทุกคนเป็นพัลวัน แต่ก็ไม่มีวี่แววของใครเลยสักคนที่อยู่ในที่นี้

                "นี่ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!" พระพายตะโกนออกมาเสียงดัง ด้วยใจที่เต้นระรัว

                "มันไม่ตลกนะ! อย่าแกล้งกันอย่างนี้สิ!" เธอเริ่มร้องออกมาเสียงดัง ระคนไปด้วยความโกรธ ความกลัว ความตกใจ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้น เพื่อนๆ ของเธอหายไปไหนกันหมด!

                พระพายมองออกไปรอบๆ ตัว แต่ก็ยังไม่เจอใครเลย

                นี่หรือว่า... เป็นเพราะคำพูดของเธอตอนนั้นกันนะ!

                ...โธ่เว้ย! ฉันจะใช้สมาธิ หายไปให้หมดเลยไป!!...

                ทันทีที่นึกขึ้นได้ ดวงตากลมโตทั้งสองข้าง ก็มีน้ำรื้นๆ เอ่อขึ้นมา

                "ไม่นะ... ฉันไม่ได้อยากให้ทุกคนหายไปแบบนี้นะ..." หยาดน้ำใสๆ ค่อยๆ รินไหลออกมาจากดวงตาคู่งาม

                ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก...

                เสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ จนไปถึงเลขเก้า พระพายหันไปมองนาฬิกานั่นด้วยน้ำตา ก่อนจะหยิบออกมาจากโต๊ะอาหารทันที

                "ไม่นะ หยุดเดินเดี๋ยวนี้เลยนะ" พระพายทุบนาฬิกานั้นอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นว่านาฬิกานั้นกำลังจะเดินเข้าสู่วันใหม่

                "ถ้าไม่มีทุกคน มันก็ไม่ใช่วันปีใหม่น่ะสิ หยุดเดินเดี๋ยวนี้เลยนะ" พระพายร้องออกมาโฮใหญ่ ก่อนจะเขวี้ยงนาฬิกานั่นทิ้งลงไปกับพื้น จนหน้าปัดแตกร้าว หากแต่เข็มวินาทีก็ยังคงเดินต่อไปจนถึงเลขสิบ

                "ฉันบอกให้หยุดไง ถ้าไม่มีเพื่อน ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีทุกๆ คน วันปีใหม่ การเคาท์ดาวน์ การฉลอง การมาเที่ยวคราวนี้ มันก็ไม่มีความหมายสำหรับฉันน่ะสิ"

                พระพายยังคงร้องไห้ออกมาไม่หยุด เสียงของเข็มวินาทีที่ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ แข่งกับเสียงสะอื้นของเธอที่ดังขึ้นเรื่อยๆ

                "กลับมาเถอะนะ... ทุกคน" น้ำตาหยดหนึ่ง ร่วงเผลาะไปตกยังหน้าปัดนาฬิกาที่แตกร้าว

                เข็มวินาทีที่เมื่อครู่นี้เดินอย่างบ้าคลั่งได้หยุดนิ่งราวกับมันหมดซึ่งอายุขัย ที่เวลาห้าทุ่ม ห้าสิบเก้านาที ห้าสิบเก้าวินาที หากแต่เสียงสะอื้นของพระพายยังคงดังไม่ยอมหยุด จนกระทั่ง...

                "เธออยากให้พวกฉันกลับมาจริงๆ เหรอ" เสียงทุ้มนุ่มชวนฟังของนายเปอร์ดังขึ้นข้างๆ ทำให้พระพายค่อยๆ ใช้มือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าช้าๆ เพื่อมองหาเจ้าของเสียง แต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า

                "นายเปอร์ นายอยู่ไหนน่ะ..." พระพายร้องถามในขณะที่เธอก็ยังคงสะอื้นไม่ยอมหยุด

                "ไอ้พาย แกอยากมาเคาท์ดาวน์กับพวกฉันใช่มั้ย?" เสียงแอมป์ดังขึ้น แต่พระพายกลับไม่เห็นตัวของเจ้าของเสียงเลยแม้แต่เงา

                "แอมป์... อยู่ไหนน่ะ..."

                "พาย อุตส่าห์ได้มาเที่ยวด้วยกัน ต้องมาสนุกด้วยกันเนอะ" เสียงของน้ำดังขึ้นบ้าง พระพายก็ทำได้เพียงแค่สะอื้นร่ำไห้เท่านั้น เมื่อได้ยินเพียงแค่เสียง แต่ไม่เห็นตัวคนที่พูดเลยสักนิด

                "น้ำ... แกออกมาหาฉันหน่อยสิ" พระพายร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาหนักกว่าเดิม เธอไม่อยากรู้สึกว้าเหว่อย่างนี้อีกต่อไปแล้ว

                "แกอยากให้ฉันมาหาพวกแกจริงๆ ใช่มั้ย" เสียงของฝนถามขึ้น พระพายจึงพยักหน้าช้าๆ เป็นการตอบรับ

                "ใช่... ออกมาเถอะนะ มาหาฉันเถอะ"

                "ลืมตาสิครับ ลืมตาขึ้นมาสิ" พระพายหลับตาลงเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ตามเสียงทุ้มนุ่มของนายเปอร์ที่ออกคำสั่งอย่างว่าง่าย

                พระพายรู้สึกกลัวเหลือเกิน ว่าถ้าหากตื่นมา เธอก็จะไม่เจอทุกๆ คนเหมือนเดิม เธอจึงไม่ยอมลืมตาขึ้นมา จนกระทั่ง...

                "ไอ้พาย! ไอ้พาย..." เสียงร้องเรียกดังขึ้นพร้อมกับแรงเขย่าเบาๆ ที่สามารถปลุกให้พระพายตื่นขึ้นมาได้

                "พระพาย..." แอมป์เขย่าตัวพระพายเบาๆ อีกรอบ จนพระพายค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา

                "แอมป์... แอมป์" พระพายพูดจบ ก็โผกอดตัวของแอมป์ทันที

                "เฮ้ยๆ ไอ้พาย แกเป็นอะไรของแกเนี่ย" แอมป์พูดพลางแกะมือของพระพายที่กอดคอของเธออยู่ออกทันที

                พระพายคลายมือออกจากตัวของแอมป์ ก่อนจะมองไปทางด้านหลังของแอมป์ ซึ่งมีเพื่อนๆ คนอื่นยืนอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

                "เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" พระพายถามขึ้น

                "ฉันสิต้องถามแก ไหนบอกว่าให้พวกฉันเงียบๆ เสียง แกจะได้ทำงานเสร็จไวๆ จะได้มาเคาท์ดาวน์กับฉันเร็วๆ ไหงถึงได้หลับเอาเป็นเอาตายอย่างนี้ยะ!" น้ำโวยออกมาก่อนเพื่อน

                "ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ" พระพายพูดขอโทษออกมาด้วยความรู้สึกดีสุดๆ ที่เหตุการณ์เมื่อสักครู่น้เป็นเพียงแค่ความฝันไป

                "อืมๆ ยกโทษให้ก็ได้ ไปล้างหน้าล้างตาไป" แอมป์พูดพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง "ใกล้เที่ยงคืนแล้ว เร็วๆ ละกัน เดี๋ยวพวกฉันลงไปรอข้างล่าง" แอมป์เร่ง พลางตบไหล่ของพระพายเบาๆ

                พระพายจึงรีบพยักหน้ารับทันที

                "รีบตามลงไปนะ เดี๋ยวให้เปอร์รอเป็นเพื่อน ^^" ฝนเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหู ก่อนจะรีบเดินตามแอมป์และน้ำไปทันที

                "ไอ้ฝน ไอ้บ้า! กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" พระพายตะโกนเรียกเสียงดัง แต่คนที่ถูกเรียกก็ไม่ได้ย้อนกลับมารับผิดเลยแม้แต่น้อย เธอจึงหยุดเรียก ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มอีกคนที่ยังคงยืนพิงประตูห้องอยู่

                "พวกเพื่อนเธอให้เรารอเธออ่ะ เขาบอกว่าเดี๋ยวเธอแอบหลับไปอีก" เปอร์พูดด้วยความเคอะเขิน เมื่อเห็นว่าพระพายกำลังมองเขาอยู่

                พระพายยิ้มขำๆ กับท่าทีเขินๆ ของเปอร์ที่สังเกตเห็นได้ชัด จึงพูดแซวเขากลับไปว่า

                "ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่นา" พูดจบ ก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที ทิ้งให้เปอร์ยืนเขินอยู่เพียงคนเดียวด้านนอก

                (Prapai's Part)

                ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ยังคงเจอนายเปอร์ยืนรออยู่ที่ประตูห้อง

                "ฉันเสร็จแล้ว ลงไปเลยป่ะ"

                "อื้ม" เปอร์ยิ้มรับ ก่อนจะหลีกทางให้ฉันเดินออกไปนอกห้อง โดยมีเขาเดินตามมาติดๆ

                "คือว่า... นายไม่ต้องแทนตัวเองว่า 'เรา' ก็ได้ มันฟังขัดๆ หูยังไงก็ไม่รู้อ่ะ" ฉันพูดกับเขาขณะที่กำลังเดินลงบันไดมาด้วยกัน

                "แล้วถ้าไม่ให้แทนตัวว่า 'เรา' แล้วจะแทนตัวว่าไงอ่ะ" เปอร์ถามกลับ

                "ปกตินายแทนว่าไง ก็แทนว่าอย่างนั้นแหละ"

                "อืม ก็ได้ครับ เมื่อกี้พระพายถามผมแล้ว ผมถามพระพายมั่งนะ" เขาพูดอย่างยิ้มๆ พอเขาแทนตัวเองว่า 'ผม' แล้ว ดูเหมือนเขาจะผ่อนคลายมากกว่าเดิมนะเนี่ย เมื่อกี้ยืนเกร็งเป็นอะไรเลย

                "เอาสิ" ฉันยิ้มตอบรับ ก็เขาไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นี่นา

                จากที่เพื่อนๆ ฉันเล่ามา ดูเขาก็ออกจะเป็นคนสุภาพซะด้วยซ้ำ หน้าตาก็ดีอีกต่างหาก

                "พระพายมีแฟนยังครับ?" ทันทีที่ถูกถาม ฉันก็ชะงักเท้าหยุดเดินไปในทันทีด้วยความตกใจ

                "ถะ... ถามอะไรอ่ะ O/ / /O"

                ให้ตายสิ! ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เขินชะมัด! จู่ๆ ก็มาถามอย่างนี้

                "ไม่รู้อ่ะ ผมให้เวลาจนถึงเคาท์ดาวน์เสร็จละกัน ถ้าพระพายไม่มีคำตอบให้ผม ผมจะเหมาว่าเราเป็นแฟนกัน โอเคป่ะ ^^?" พูดจบ เขาก็ยิ้มหวานละลายโลกแล้วรีบเดินลงบันไดไปทันที

                "ได้ไงอ่ะ ขี้โกงนี่นาย" ฉันร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินเขาพูดออกมา ก่อนจะรีบเดินตามเขาลงไปข้างล่าง

                เขาหยุดเดินนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมาหาฉัน

                "ก็ผมเป็นหมอนี่นา ไม่มีเวลาว่างฝึกจีบผู้หญิงอ่ะ พระพายก็เข้าใจหน่อยละกัน ^^" เขายิ้มเขินๆ ก่อนจะยื่นแขนให้ฉันควงแขนเดินออกไปข้างนอก

                และทันทีที่เปิดประตูออกไป เพื่อนๆ ต่าก็พากันโห่ฮิ้วที่เห็นฉันควงแขนออกมากับนายเปอร์ ก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปหาพวกเพื่อนสาวของฉันทันที

                "ไงล่ะๆ หมอเปอร์ของฉัน น่ารักดีมั้ย" ยัยแอมป์ร้องแซวฉันก่อนเพื่อน

                "ไหนแกไม่เห็นเคยบอกเลยนะ ว่าเขาเป็นหมออ่ะ" ฉันรีบแย้งทันที

                "เอ้า! ของอย่างนี้ก็ถามประวัติเองสิยะ" น้ำเสนอความคิดเห็นขึ้นมาบ้าง ก่อนที่ฝนจะร้องเรียกเสียงดัง

                "ทุกคนๆ ได้เวลานับถอยหลังแล้วนะ ^O^~" ทันทีที่ยัยฝนพูดจบ ทุกๆ คนก็ไปยืนล้อมนาฬิกาที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะอาหารทันที พลางมองเข็มวินาทีของนาฬิกาอย่างใจจดใจจ่อ

                "5!"

                เสียงนับห้าดังขึ้น พร้อมๆ กับที่นายเปอร์ เดินแทรกเข้ามายืนอยู่ข้างๆ ฉัน

                "4!"

                "คิดคำตอบไว้นะ" เขากระซิบฉันก่อนที่ฉันจะหันขวับไปมองหน้าเขาทันที

                "3!"

                "2!"

                "คือนาย... ฉันขอเวลาเพิ่มอีก..." ฉันยังพูดไม่ทันจบ เสียงนับครั้งสุดท้ายก็ดังขึ้น

                "1!"

                "0!"

                ฉันแทบจะร้องกรี๊ดลั่น เมื่อฉันถูกขโมยหอมแก้ม พร้อมๆ กับที่เสียงพลุอันเล็ก ก็ถูกจุดขึ้น ตามลำดับ

                "นาย!"

                "ก็พระพายยังไม่ให้คำตอบไง ผมก็เลยเหมาว่าเราเป็นแฟนกัน โอเคป่ะ?" เปอร์ยิ้มหวาน ก่อนที่ใบหน้าฉันจะแดงขึ้นตามลำดับ

                เอาเหอะ! ยังไงวันปีใหม่ที่ฉันต้องการก็เป็นแบบนี้นี่แหละ แค่มีเพื่อนๆ มีทุกคน มีเสียงหัวเราะเฮฮา ฉันก็มีความสุขมากกว่าที่จะได้ของขวัญเป็นล้านๆ ชิ้นแล้วล่ะ

                ส่วนนายเปอร์นี่นะเหรอ?

                ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญรับวันปีใหม่ที่ดีที่สุดของฉันก็แล้วกัน >_<~

(The End)