รวมเรื่องสั้นกรุ๊ปเหล่านักเขียนใจเพชร

ลำดับตอนที่ #1 : Drop kiss จุมพิตรัก หยุดหัวใจเจ้าชายรสมินต์ (มุก)

                "กรี๊ดดดด... พี่รัสเซลหล่อชะมัด"

                "พี่อาร์ทยิ้มด้วยอ่ะ น่ารักสุดๆ"

                "ดูพี่โซลของฉันดิ อ๊ายยย... ใจจะละลาย"

                "พี่ชินเท่สุดๆ ไปเลย"

                เสียงร้องวี้ดว้ายของเพื่อนฉันที่อยู่ที่ริมหน้าต่าง ทำให้ฉันต้องรีบลุกออกจากโต๊ะเพื่อวิ่งไปดูรุ่นพี่ที่ฉันปลื้มทันที

                "รุ่นพี่ไคโตะ ^O^" ฉันยืนเรียกชื่อรุ่นพี่ที่ฉันปลื้มสุดๆ เหมือนกับคนอื่นๆ แต่ทว่า...

                "นี่ แปลกป่ะ?"

                "อืม... ก็แปลกอ่ะ ทำไมรุ่นพี่ไคโตะที่แสนธรรมดาคนนั้นถึงได้ไปอยู่รวมกลุ่มกับรุ่นพี่สุดหล่อนั่นได้อ่ะ" บรรดาเพื่อนผู้หญิงในห้องฉันพากันวิพากษ์วิจารณ์รุ่นพี่ไคโตะกันยกใหญ่ ก็เพราะ...

                กลุ่มรุ่นพี่สุดหล่อนั่นมีจำนวน 5 คน ได้แก่

                รัสเซล หนุ่มลูกครึ่งแคนาดาผู้หัวดี เงียบขรึม เรียนเก่งที่สุดในชั้นปีและโรงเรียน

                อาร์ท หนุ่มน่ารัก ขี้เล่น ยิ้มเก่ง

                โซล หนุ่มหล่อเสน่ห์แรงที่สุด

                ชิน หนุ่มนักกีฬามาดเท่ห์ นิสัยร่าเริง

                ไคโตะ ...เอ่อ... หนุ่มหล่อ ผู้ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย

                "บ้าชะมัด ทำไมถึงได้มีคนไม่เอาไหนอยู่ในกลุ่มด้วยล่ะเนี่ย"

                "อย่างนี้ เขาเรียกว่าแกะดำ"

                "ใช่ๆ แกะดำ"

                "นี่เธอไปว่าเขาทำไมล่ะ รุ่นพี่ไคโตะเขาก็ดีออก" ฉันเถียงกลับไป บังอาจมาว่ารุ่นพี่สุดที่รักของฉันได้ยังไง ไม่ย้อม... ไม่ยอม >^<~

                "ชูการ์ เธอคิดยังไงไปชอบรุ่นพี่ไคโตะล่ะ"

                "เขามีดีอะไรทำไมเธอถึงชอบเขาได้ล่ะเนี่ย"

                ฉันถูกบรรดาเพื่อนผู้หญิงเหล่านั้นถามกลับกันยกใหญ่ จนตอบคำถามแทบไม่ถูก

                อย่ามารุมกันอย่างนี้สิ ฉันกลัวนะ T^T~

                "นั่นสิ ชูการ์ รุ่นพี่ไคโตะเขามีดีตรงไหนเหรอ"

                "ก็ตรงที่..."

                "(-_-)"

                ตอนนี้สายตาคนทั้งห้องจับจ้องมาที่ฉัน แง้~ T^T เหมือนโฆษณาของเรนไม่มีผิด!!

                "ตรงที่เขาหล่อมั้ง ^^;;"

                "พี่โซลหล่อกว่า -_-"

                "ละ...เล่นกีฬาเก่ง ^^;;"

                "พี่ชินเล่นเก่งกว่า -_-"

                "น่ารัก ^^;;"

                "พี่อาร์ทน่ารักกว่าเยอะ -_-"

                "หัวดีมั้ง ^^;;;"

                "พี่รัสเซลหัวดีกว่า จัดว่าอยู่ในหัวกะทิเกรดเอเลย -_-"

                คำพูดแก้ต่างทุกคำของฉัน ฟังไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อย แถมทุกๆ คนยังขัดฉันได้ทุกประโยคอีกต่างหาก แง้~ แล้วรุ่นพี่ไคโตะ เขามีดีตรงไหนอีกเนี่ย T^T~

                "รุ่นพี่ไคโตะก็..." พี่เขามีดีตรงไหนอีกฟะ =_=?

                "เอาเหอะๆ ชูการ์ เลิกคิดได้แล้ว พี่เขาไม่มีดีไปมากกว่านี้แล้วล่ะ"

                "ใช่! ธรรมดาสุดๆ"

                "ไม่เห็นจะหล่อเลิศเหมือนคนอื่นเลย..."

                "ไม่รู้ล่ะ ยังไง พี่เขาก็เป็นคนดีในสายตาของฉันเสมอ"

                ฉันโพล่งออกมาเสียงดัง เมื่อนึกถึงข้อดีของรุ่นพี่เขาให้มากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว =_=^^

                "มันคงเป็น..."

                "ความรู้สึกจากความรักมั้ง..." ฉันยืนยิ้ม แล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองไปที่รุ่นพี่ไคโตะ ที่กำลังเดินยิ้ม คุยเล่นสนุกสนานกับกลุ่มเพื่อนของเขา

                รอยยิ้มนั่นน่ะ... มันทำให้ฉันลืมไม่ลงเลยล่ะ กับเหตุการณ์เมื่อตอนเปิดเทอมนั่นน่ะ

                ตอนเช้าของวันเปิดภาคเรียนชั้นม.4

                ฉัน...

                มาสาย O[]O!!!

                มาอีกทีก็ตอนที่เขาร้องเพลงมาร์ชโรงเรียนไปแล้วอ่าาา Y-Y

                ซวยชะมัด เปิดเทอมวันแรกก็มาซะสายโด่งเลย จะเข้าไปในห้องกิจกรรมตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วด้วย ทำไงดีอ่ะ T^T~

                'อ๊ะ! มาสายเหรอ'

                เสียงทุ้มๆ ร้องทักฉัน ทำให้ฉันต้องต้องรีบหันกลับไปตอบรับอย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่น้ำตายังคงคลอเบ้าอยู่

                'ค่ะ T-T'

                คนที่ทักฉันเป็นรุ่นพี่ชั้นม.6 ที่ทำหน้าที่ฝ่ายกิจกรรมรับน้อง

                ผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนบรูเน็ต ลักยิ้มเล็กๆ ที่แก้มขาวใสของเขาช่างดูดีเป็นที่สุด บวกกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ยิ่งทำให้จัหวะหัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นอย่างผิดปกติ

                'หือ? ร้องไห้เลยเหรอเนี่ย'

                'T-T'

                'ไม่เป็นไรน่า ที่นี่ไม่มีใครอยู่ ไม่มีใครรู้หรอก พี่สัญญาว่าจะไม่บอกใครด้วย เอาไว้ตอนเขาเข้าแถวรวม น้องค่อยเข้าไปแทรกก็ได้' เขาส่งยิ้มน่ารักๆ มาให้ฉัน

                แต่ในวินาทีนี้ ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะยิ้มแล้วด้วยซ้ำ T^T

                'แต่ว่า... T-T~'

                'ยื่นมือมาสิ'

                'เอ๋!?'

                'ยื่นมือมาสิ'

                ฉันยื่นมือไปให้เขาอย่างงงๆ

                'อ่ะ พี่ให้' เขาวางเม็ดอะไรมาบนมือฉันก็ไม่รู้

                'ว้าว! ทรงแบบนี้หายากด้วยนะเนี่ย'

                ฉันชักมือกลับออกมา ก่อนจะเห็นว่าในมือฉันมันเป็นลูกอมรสมินต์ทรงหกเหลี่ยมยี่ห้อ 'Drop Kiss'

                'ลูกอมนี่น่ะ อมแล้วสดชื่นนะ ลองอมดูสิ'

                เขาส่งยิ้มมาให้อีกรอบ ก่อนจะใช้มือแตะหัวของฉันเบาๆ

                'พออมแล้ว ก็หยุดร้องไห้ด้วยนะ เด็กขี้แง ^^' พอพูดจบ เขาก็เดินหายไปอีกทางทันที

                แต่ถึงตัวเขาจะหายไป ทำไมฉันถึงได้รู้สึกนะ ว่ามันกำลังมีอะไรบางอย่างก่อตัวขึ้นภายในใจฉัน

                แค่คุยกันไม่กี่ประโยค จากที่ฉันเคยคิดว่าตัวเองโชคร้ายสุดๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขสุดๆ แล้ว

                ฮ้าาา... เขาทั้งหล่อ ใจดี น่ารักขนาดนี้ ต้องมีสาวๆ มารุมชอบเขาแน่ๆ เลยอ่ะ >_<~

                แต่อันที่จริงแล้ว มันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยแม้แต่น้อย...

                บ้าจัง! ทั้งๆ ที่เขาก็ออกจะน่ารัก ใจดี หล่อ แต่ทำไมไม่เห็นจะมีใครชอบเขาเลยนะ...

                เพื่อนฉันนี่ ตาไม่มีแววเป็นบ้าเลย ให้ตายเหอะ!

                เช้าวันต่อมา

                "อ๊ะ! นั่น Drop Kiss กล่องสุดท้ายนี่นา"

                "ชูการ์ เธอชอบไอ้ลูกอมนี่มากเลยเหรอ" ยัยปิง เพื่อนที่ออกมาซื้อของที่มินิมาร์ทกับฉันด้วย ร้องถามขึ้น เมื่อเห็นฉันรีบเข้าไปหยิบกล่องลูกอมผลไม้สอดไส้รสมินต์ ตรา 'Drop Kiss' อย่างรวดเร็ว

                "อืม ก็นะ ^^" ฉันหันไปตอบยัยปิงแบบยิ้มๆ

                ก็คนที่ฉันชอบชอบกินมันนี่นา แถมมันยังทำให้ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้ลิ้มรสมันด้วย ^^

                "ว้า... หมดเกลี้ยงไม่เหลือซักกล่องเลยอ่ะ" เสียงทุ้มๆ แสนคุ้นหูที่ดังอยู่ข้างหลังฉัน ทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว

                "ซวยชะมัดเลย" เรือนผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลบรูเน็ต เสียงทุ้มๆ ที่ฟังยังไงก็มีเสน่ห์

                รุ่นพี่ไคโตะ O/ / /O

                นี่เขามาหาซื้อ Drop Kiss เหมือนกันเหรอเนี่ย O/ / /O~

                "ไปดูร้านอื่นดิ" พี่อาร์ทที่มากับรุ่นพี่ไคโตะ บอกกับเขาเมื่อ Drop Kiss บนชั้นมันไม่เหลือเลยสักกล่อง

                "เฮ้ออ... เซ็งอ่ะ แถวๆ นี้ ร้านที่ขาย Drop Kiss ก็มีแค่ร้านนี้ร้านเดียวเท่านั้นแหละ" เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สีหน้าเศร้าๆ นั่น ก็ทำให้เขาดูน่ารักขึ้นมาอีกแบบ

                ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...ตัก...ตึก...ตึก

                ฉันเอามือไปแตะที่อกข้างซ้ายของตัวเอง จนสัมผัสได้ถึงจังหวะของหัวใจที่กำลังเต้นแรงเพราะความตื่นเต้น

                "ถ้างั้นก็ซื้อยี่ห้ออื่นไปดิ" พี่อาร์ทแนะนำอีกรอบ

                "ไม่เอาอ่ะ ยี่ห้ออื่นไม่อร่อยเหมือน Drop Kiss นี่นา"

                อ๊ะ! Drop Kiss กล่องสุดท้ายของร้านมันอยู่กับฉันนี่นา

                "เอ่อ... เดี๋ยวค่ะ" ฉันรีบเดินตามไปเรียกพวกเขาสองคนทันที ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไปนอกร้าน

                "มี...อะไรเหรอ" รุ่นพี่ไคโตะเอียงคอถามคำถามฉันเล็กน้อย

                กรี๊ดดดด... >/ / /< น่ารักสุดๆ!!

                "นี่ค่ะ คุณเอานี่ไปก็แล้วกัน" ฉันยื่น Drop Kiss ให้เขาไปด้วยมือที่สั่นเทา

                "มันจะดีเหรอ"

                "ดีแน่ค่ะ" >/ / /<

                "คุณไม่เอาแล้วจริงๆ อ่ะนะ"

                "ค่ะ" >/ / /< อ๊ายยย... เขินชะมัด คุณไคโตะกำลังจ้องมองฉันอยู่ด้วยอ่ะ

                เขายิ้มนิดหนึ่ง ก่อนจะหยิบกล่อง Drop Kiss ในมือฉันไป

                "ขอบคุณมากนะ ^^"

                เขาส่งยิ้มให้ฉันอีกรอบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปคิดเงิน แล้วออกไปกับพี่อาร์ท

                "ชูการ์ เป็นไงบ้าง เธอทำสำเร็จแล้วนะ ได้ใกล้ชิดกับคุณไคโตะด้วย >_<~" ยัยปิงเดินเข้ามาถามฉัน หลังจากที่เขาสองคนเดินออกจากรานไปแล้ว

                "อื้ม ^^"

                อย่างกับฝันไปแน่ะ ที่จู่ๆ ก็ได้เจอกับเขาโดยบังเอิญเพราะ Drop Kiss แบบนี้น่ะ

                เหลือเชื่อชะมัด >_<!!          

                นี่เป็นครั้งที่สองแล้วสินะ ที่ฉันได้คุยกับรุ่นพี่ไคโตะน่ะ

                แต่ว่า เขาคงจำไม่ได้หรอกมั้ง ว่าเราเคยเจอกันมาแล้วครั้งหนึ่งน่ะ 

                ก็แหม... ใครจะมาจำยัยซื่อบื้อที่มาโรงเรียนสายตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรกได้ล่ะ

                ถึงอย่างนั้น... ฉันก็คงจะชอบเขาอยู่ดีนั่นแหละ ^O^~

                เช้าวันต่อมา

                "ชูการ์ เมื่อวานเธอโชคดีสุดๆ เลยนะ" ยัยปิงคุยกับฉันระหว่างที่เรากำลังจะเดินเข้าห้องเรียนกัน

                "อื้ม ฉันยังเกือบคิดไปเลย ว่ากำลังฝันไปน่ะ ^^~" ฉันตอบยัยปิง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งของรุ่นพี่ไคโตะ O/ / /O ที่กำลังเดินสวนมาเข้าพอดี!

                ทะ...ทำไงดี จะเข้าไปทักเขาดีมั้ย แล้วเขาจะจำฉันได้หรือเปล่าเนี่ย แล้วถ้าเกิดเขาจำไม่ได้ล่ะ จะทำไงดี ทำไงดี O(>_<)O

                ระหว่างที่ฉันกำลังกระวนกระวายอยู่ เท้าทั้งสองข้างก็พาฉันเดินไปเรื่อยๆ โดยทีสายตาไม่ได้หันไปมองพื้นทางเดินเลยแม้แต่นิดเดียว

                ด้วยความที่เป็นพื้นต่างระดับ ฉันจึงสะดุดล้มลงไปกองอยู่ตรงหน้าเขา

                ฮืออ... อายชะมัด T^T~

                "เธอ... เป็นอะไรหรือเปล่า" น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของรุ่นพี่ไคโตะดังขึ้น พร้อมกับมือของเขาที่ยื่นมาตรงหน้าฉันเพื่อพยุงให้ฉันลุกขึ้นจากพื้น

                ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขาอย่างเขินๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนตามแรงพยุงของเขา

                "ขอบคุณมากค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ^^;;"

                "ดีแล้วล่ะ ที่ไม่เป็นอะไรมาก"

                กรี๊ดดดด... >O<~~ ฉันได้จับมือเขาด้วยล่ะ

                "เอ่อ...เธอ..."

                "คะ?"

                "ใช่คนที่ให้ Drop Kiss ฉันเมื่อวานนี้หรือเปล่า ('_')"

                เขา...

                เขาจำฉันได้...

                "ค่ะ ^^"

                "ถือซะว่าขอบคุณเรื่องเมื่อวานละกันนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ ^^"

                "ชูการ์ค่ะ ^^"

                "ขอบคุณมากนะ ชูการ์ ^^"

                เขาชูกล่อง Drop Kiss ให้ฉันดู ก่อนจะเดินผ่านฉันไป พร้อมกับเพื่อนๆ ของเขา อ๊าาาา... อย่างกับฝันไปแน่ะ >_<~ มีความสุขชะมัด!!

                หลังจากที่พร่ำเพ้อกับรอยยิ้มของเขาเสร็จ ฉันกับยัยปิงจึงเดินเข้าห้องเรียนตามปกติ ก่อนที่จะถูกบรรดาเพื่อนๆ รุมล้อมทันที

                "ชูการ์ พวกฉันเห็นแล้วนะ"

                "นั่นสิ เธอไปสนิทกับรุ่นพี่ไคโตะตอนไหนกันเนี่ย"

                "เอ่อ... ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย ฉันก็แค่เจอเขาแล้วก็ทักทายเขาตามมารยาทเท่านั้นเอง ^^"

                "นั่นล่ะ สุดยอดแล้ว"

                "เอ๋!?" ฉันมองบรรดาเพื่อนผู้หญิงในห้องอย่างงงๆ กับแค่ทักทายกัน มันสุดยอดขนาดนั้นเลยเหรอ -_-^

                "ก็พวกรุ่นพี่กลุ่มนั้นเข้าถึงตัวยากจะตาย"

                "แถมเรื่องที่เขาจำเธอได้อีก นั่นก็ปาฏิหาริย์สุดๆ แล้ว"

                "แหม... เขินจัง พวกเธอก็ >/ / /<"

                "ชูการ์!!"

                "จ๊ะ ('o')"

                "เธอมีโอกาสแล้วนะ ฉันขอเอาใจช่วยเธอละกัน"

                "พวกฉันก็ด้วย พวกเราทุกคนก็ขอเป็นกำลังใจให้เธอนะ"

                ฉันมองหน้าเพื่อนผู้หญิงในห้องทุกคนอย่างอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มตอบไปว่า...

                "จ้ะ ฉันจะพยายาม ^^"

                'จ้ะ ฉันจะพยายาม ^^'

            ถึงจะพูดไปอย่างนั้นก็เหอะ แต่ว่า...

                ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย เฮ้ออ... หัวสมองมันโล่งไปหมด ให้ตายเหอะ (_ _)

                ฉันเดินเล่นไปมาอยู่ภายในมินิมาร์ทที่ขึ้นชื่อเรื่องขนมอมยิ้มมากที่สุดในละแวกโรงเรียนของฉัน จนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับกล่องขนมบางอย่าง

                ขนมที่ฉันและเขาก็ชอบรสชาติของมันเหมือนกัน...

                ในตอนหลังเลิกเรียน ฉันชวนเขาออกมาข้างนอก เพื่อเซอร์ไพรส์อะไรบางอย่าง

"รุ่นพี่ไคโตะคะ"

"มีอะไรเหรอ..."

"ฉันพอจะรู้จักแหล่งขาย Drop Kiss แล้วล่ะค่ะ"

ฉันเดินนำเขามาเรื่อยๆ จนมาถึงร้านขายขนมขนาดใหญ่ร้านหนึ่ง ก่อนที่ทั้งฉันและเขาจะรีบเข้าไปในร้านเพื่อซื้อ Drop Kiss ทันที

"ฉันก็เพิ่งจะรู้นะ ว่าร้านนี้เป็นแหล่งขาย Drop Kiss น่ะ" เขาพูดกับฉัน หลังจากที่เดินออกจากร้านค้า มานั่งตรงม้านั่งข้างๆ ร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ยังไงตอนนี้ รุ่นพี่ก็รู้แล้วนี่นา ว่าที่นี่เป็นแหล่งขายน่ะ ^^"

"เก่งมากๆ" เขาเอามือมาลูบหัวฉันเหมือนตอนเจอกันครั้งแรก

มืออันแสนอบอุ่นของเขา... ทำให้ใจฉันเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมอีก >/ / /<

"เธอช่วยฉันได้มากเลยนะ ชูการ์ งั้นเดี๋ยวฉันยกให้เธอกล่องนึงเป็นการตอบแทนละกัน" เขาพูดพลางใช้มือข้างที่เคยลูบหัวฉัน ลงไปหยิบกล่อง Drop Kiss ในถุงมากล่องหนึ่ง ก่อนจะยื่นให้กับฉัน

"ให้ฉันเหรอคะ ^^?"

"อื้ม รับไปสิ ถือซะว่าแทนคำขอบคุณจากใจฉันก็แล้วกัน"

ฉันรับกล่อง Drop Kiss ในมือเขามา ก่อนจะยิ้มตอบรับเขาอย่างเขินๆ

"ขอบคุณค่ะ"

ชัวร์เลย!! ว่าฉันไม่มีทางแกะ Drop Kiss กล่องนี้ขึ้นมากินเป็นอันขาด >/ / /<~

"ฉันน่ะนะ เลิกอมเจ้าลูกอมนี่ไม่ได้เลยจริงๆ นะ"

"ฉันก็..."

"..."

"ชอบมันเหมือนกันค่ะ มันอร่อยตรงที่มีมินต์อยู่ข้างในลูกอม"

"ใช่ๆ เจ้าอื่นไม่ได้สอดไส้มินต์เหมือนเจ้านี่นี่นา"

"..."

"ฉันก็เลยชอบมันมากๆ เลยล่ะ"

"อันที่จริง..."

"..."

"เมื่อก่อนน่ะ ฉันเกลียดขนมที่ผสมมินต์มากๆ เลยล่ะค่ะ"

"..."

"แต่พอได้มาลองกินยี่ห้อนี้ดู ก็คิดว่ามันอร่อยมากๆ เลย"

"..."

"รสมินต์หอมๆ ผสมกับรสผลไม้หวานๆ เปรี้ยวๆ"

"..."

"มันหวานแบบนุ่มๆ อมแล้วรู้สึกสดชื่นมากๆ เลยล่ะค่ะ"

"..."

"มีหลายคนที่ไม่เคยได้ลิ้มรสของมัน แล้วก็ด่วนสรุปว่าไม่ชอบมัน ทั้งๆ ที่ไม่เคยกิน แล้วจะรู้ได้ไงว่ามันไม่อร่อย"

ฉันบรรยายรสชาติของลูกอมไปเรื่อยๆ จนรู้สึกเหมือนว่า...

ลักษณะของลูกอม มันเหมือนกับลักษณะของรุ่นพี่ไคโตะ

ที่ทุกคนต่างพากันมองรุ่นพี่แค่เพียงภายนอก แต่ทุกคน...

กลับไม่เคยคิดที่จะมองลึกซึ้งเข้าไปภายในจิตใจของรุ่นพี่เลยสักครั้งเดียว

"แต่ว่าฉันน่ะ..."

"..."

"ชอบมันจริงๆ นะคะ"

ฉันหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อดูสีหน้าของเขา แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะกำลังจ้องฉันอยู่เหมือนกัน เล่นเอาฉันต้องหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเห็นอาการหน้าแดงของฉัน ที่ควบคุมมันเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ

ว้าย! แย่ชะมัด ฉันเอาแต่พูดวนไปวนมาแต่เรื่องลูกอมอยู่ได้ >/ / /<

"ฉันก็เหมือนกัน"

เสียงของเขา ทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองหน้าเขาอย่างรวดเร็ว

เขาใช้นัยน์ตาสีน้ำตาลนั่นมองหน้าฉัน ก่อนจะพูดถ้อยคำที่ทำให้ใจของฉันเต้นแรงสุดๆ

"ฉันก็... ชอบที่สุดเลยล่ะ"

ถึงฉันจะรู้ว่าเขาไม่ได้หมายถึงฉัน...

แต่ฉันก็ยังอดรู้สึกดีไปกับคำพูดนั้นไม่ได้เหมือนกัน...

ที่โรงเรียน

"ชูการ์ ขอกิน Drop Kiss ในกระเป๋าเธอหน่อยสิ" ฉันรีบหันไปมองเพื่อนผู้หญิงคนที่กำลังรื้อกระเป๋านักเรียนฉันทันที

"อันนั้นไม่ได้นะ" ฉันรีบวิ่งไปคว้า Drop Kiss นั่นมาอย่างรวดเร็ว

"ทำไมอ่ะ ขี้หวง -3-"

"คือ... กล่องนี้ไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะ ^^;;"

ก็กล่องนี้ รุ่นพี่ไคโตะให้มานี่นา...

"อ๊ะ!! พวกรุ่นพี่มาแล้ว" เสียงเพื่อนผู้หญิงที่ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างดังขึ้น ฉันจึงรีบไปยืนอยู่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมถือกล่อง Drop Kiss ไปด้วย

"คราวนี้มากันครบแก๊งค์เลยอ่ะ"

มาครบจริงๆ ด้วย รุ่นพี่ไคโตะเดินอยู่คนสุดท้ายอีกแล้วอ่ะ ^^

"ชูการ์ไม่ทำอะไรบ้างเลยเหรอ อย่ามัวแต่ยืนเฉยๆ สิ" ยัยปิงสะกิดฉัน ฉันจึงพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะตะโกนเรียกรุ่นพี่ไคโตะที่ยืนอยู่ด้านล่าง

"รุ่นพี่ไคโตะคะ >O<~"

เขาหยุดเดินแป๊บหนึ่ง ก่อนจะหันหน้ามาส่งยิ้มอันอ่อนโยนให้ฉันอย่างที่เขาชอบยิ้มให้บ่อยๆ

รุ่นพี่ไคโตะคะ...

คนที่ชอบรุ่นพี่น่ะ... อยู่ตรงนี้แล้วค่ะ

คาบคหกรรม

วันนี้อาจารย์ให้ทำขนมเค้กส่ง แต่เพราะคาบคหกรรมมันมีสองคาบ ฉันทำส่งอาจารย์เสร็จตั้งแต่คาบแรกแล้ว พอคาบที่สองฉันก็เลยทำขนมเค้กสอดไส้รสพิเศษให้กับเขา...

รุ่นพี่ไคโตะ เจ้าของรอยยิ้มและนัยน์ตาแสนอบอุ่นคนนั้นนั่นเอง ^^

เอาล่ะ เสร็จซะที ขนมเค้กสอดไส้ลูกอมมินต์ Drop kiss ที่ฉันขอตั้งชื่อให้ขนมเค้กชิ้นนี้ใหม่ว่า 'มินต์ดรอปเค้ก' (Mint Drop Cake)

เขา...

จะชอบมันมั้ยน้า...

ต้องชอบสิ แล้วเขาจะยิ้มรับหรือเปล่านะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาไปให้เขาเลยดีกว่า ^^

ฉันเดินไปตามทางเดินที่มุ่งตรงไปยังห้องเรียนของเขา ก่อนจะเจอเขายืนคุยอยู่กับเพื่อนผู้หญิงในห้องฉันประมาณสองสามคน

"รุ่น..." ฉันจะตะโกนเรียกเขา แต่จู่ๆ ฉันก็ต้องกลืนเสียงทั้งหมดลงคอไปก่อน เมื่อเห็นเพื่อนผู้หญิงในห้องของฉัน กำลังยื่นถุงขนมเค้กที่อบกันเองให้กับเขา

"ขอโทษนะ"

"..."

"ผมไม่เอาหรอก"

"..."

"ผมไม่ชอบทานของพวกนี้น่ะ"

อะไรกัน? สีหน้าเย็นชานั่น ไหนจะคำพูดทำร้ายจิตใจนั่นอีก!!

"คนใจร้าย ไม่อยากจะเชื่อเลย" เสียงของเพื่อนผู้หญิงในห้องสบถขึ้นเสียงดัง ก่อนที่พวกเธอจะเดินหนีไปอีกทาง

รุ่นพี่ไคโตะ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วเดินตรงมาที่ฉัน

อ๊ะ!! ต้องซ่อนไว้ก่อน เดี๋ยวถูกเขาปฏิเสธแบบเย็นชา เหมือนที่เขาทำกับเพื่อนของฉันเมื่อตะกี้นี้

"ชูการ์"

"เอ่อ สวัสดีค่ะ" ฉันซ่อนถุงเค้กที่ตั้งใจอบมาให้เขาไว้ข้างหลัง ก่อนจะโค้งทักทายเขา เหมือนที่เคยทำในทุกๆ วัน

แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง...

เมื่อถุงขนมเค้กที่ฉันอุตส่าห์ซ่อนเอาไว้ กลับกลิ้งหลุนๆ ไปตกอยู่ตรงหน้าเขา

"เอ่อ... คือ..."

ฉันพยายามหาข้อแก้ตัวอยู่ แต่เขาก็ก้มลงไปเก็บถุงขนมเค้กนั่นขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อย

"คือนั่นมัน..."

ในใจฉันนึกแต่ภาพแย่ๆ เต็มหัวไปหมด

'ขอโทษนะ'

...

'ฉันไม่เอาหรอก'

...

'ฉันไม่ชอบกินของแบบนี้'

"คือฉันฝากเอาไปให้รุ่นพี่อาร์ทน่ะค่ะ"

อ๋า? นี่ฉัน... พูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย

เขาอึ้งไปเล็กน้อยหลังจากที่ฉันพูดเสร็จ ก่อนจะหัวเราะออกมา

                "ฮะๆๆ งั้นเหรอ ได้สิ ฉันเอาไปให้เขาก็ได้"

                รุ่นพี่ไคโตะคงจะโล่งอก... โล่งอกที่ฉันไม่ได้ทำขนมเค้กนี่มาให้กับเขาเหรอเนี่ย...

                "แต่ว่าคราวหน้า..."

                "..."

                "เธอเอาไปให้เขาเองดีกว่านะ" สิ้นเสียงนั้น เขาก็เดินผ่านฉันไป ราวกับฉันเป็นอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน...

                ฉันเดินกลับห้องเรียน ด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าไปหมด

                "ชูการ์ เป็นยังไงบ้าง รุ่นพี่เขาชมว่าอร่อยมั้ย"

                "เปล่า..."

                "เอ๋!? หมายความว่าไง"

                "เขาคงไม่ชอบหรอก"

                ความพยายามของฉัน คงจบลงแค่นี้แหละ...

                "อะไรกัน? อุตส่าห์หวังว่าถ้ารุ่นพี่ไคโตะชมว่าอร่อย พวกเราจะได้มีโอกาสใกล้ชิดพวกรุ่นพี่อาร์ทด้วยแท้ๆ"

                "ใช่ๆ นั่นสิๆ น่าเสียดาย"

                "เดี๋ยว!! พวกเธอหมายความว่ายังไง" ฉันตะคอกออกไปเสียงดัง ที่ยัยพวกนี้พูดเมื่อตะกี้หมายความว่ายังไง

                "เอ่อ..."

                "นี่แปลว่าพวกเธอต้องการที่จะใช้ฉันเป็นสะพานไปหาพวกเขาใช่มั้ย มิน่า... ถึงได้คอยเชียร์ คอยช่วยเหลือฉันอย่างออกหน้าออกตาแบบนี้น่ะ"

                "คือ... อย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิ"

                "ฉันอุตส่าห์ดีใจที่ทุกคนหวังดีกับฉัน"

"..."

"แต่ไม่ต้องมาแก้ตัวหรอก"

                "..."

                "ชอบใคร อยากใกล้ชิดกับใคร ก็เข้าหาเขาเองสิ!!"

'แต่ว่าคราวหน้า...'

            '...'

            'เธอเอาไปให้เขาเองดีกว่านะ'

อ๊ะ!! ที่รุ่นพี่ไคโตะพูดแบบนั้น...

ก็เพราะคิดแบบนี้นี่เอง...

คิดว่าฉันใช้เขาเป็นสะพานไปหาเพื่อนๆ ของเขา

"คือ... ขอโทษนะชูการ์"

"ขอโทษนะจ๊ะ"

"ทุกคน!"

"..."

"ฉันจะ..."

"..."

"พยายามดูใหม่ พวกเธอรอฟังผลกันที่นี่นะ"

"ชูการ์!"

"..."

"พยายามเข้านะ" คำว่าพยายามของพวกเธอในตอนนี้ ไม่ใช่แค่คำโกหกหลอกลวง ที่พยายามให้ฉันใกล้ชิดรุ่นพี่ไคโตะแล้ว...

แต่เป็นความรู้สึกหวังดีของเพื่อนๆ ส่งมาถึงฉันต่างหาก...

"จ้ะ ^^!"

ฉันวิ่งออกมาจากห้องเรียน ดีนะที่คาบคหกรรมเป็นคาบสุดท้ายของวันนี้แล้วน่ะ ฉันถึงออกมาจากโรงเรียนได้

ฉันวิ่งหาเขาตามห้องเรียนก็ไม่พบ ตามสนามกีฬา ห้องสมุด ทุกที่ในโรงเรียน ฉันก็ยังไม่เห็นเขาเลยสักนิด เขาหายไปไหนกันล่ะเนี่ย

อ๊ะ! ที่นั่นไง

"รุ่นพี่ไคโตะคะ >O<!!"

ฉันตะโกนเรียกเขา เมื่อเห็นร่างสูงๆ ของเขานั่งลงอยู่ตรงม้านั่งข้างร้านขายขนมที่มี Drop Kiss วางจำหน่ายอยู่ ที่ๆ ฉันแนะนำเขาให้มาซื้อ Drop Kiss ที่นี่ไง

เขาได้ยินเสียงฉัน เขาจึงหันหน้ามามองฉันด้วยสีหน้าอึ้งๆ เล็กน้อย ฉันจึงรีบวิ่งไปหาเขาทันที

"รุ่นพี่..."

อ๊ะ! ในมือของเขามัน...

ขนมเค้กนี่นา...

"เกิด... เกิดอะไรขึ้น!" ฉันอุทานขึ้นมาเบาๆ เมื่อเห็นเค้กที่อยู่ในมือของเขาถูกกัดกินไปแล้วหน่อยหนึ่ง

"..."

"รุ่นพี่ไปรับขนมของใครมาคะ? ทั้งที่เมื่อกี้รุ่นพี่ยังบอกว่า 'ไม่เอา ฉันไม่ชอบ' อยู่แท้ๆ"

"อ๋อ... เรื่องนั้นน่ะเหรอ"

"..."

"ก็เพื่อนเธอน่ะ เอาไปให้ไอ้อาร์ทก่อนฉันนี่นา แต่ว่าไอ้อาร์ทน่ะมันกินไปเกือบสิบกว่าชิ้นแล้ว มันก็เลยปฏิเสธขนมของเพื่อนเธอไปหมด เพื่อนเธอก็เลย..."

"..."

"เอามาให้ฉันแทนไง"

"..."

เอ๋? ไม่เห็นจะรู้เลย...

"เนี่ยแหละ ถ้าเป็นเธอจะรับเอาไว้มั้ยล่ะ มันของเหลือเดนชัดๆ มันน่าน้อยใจจะตาย -3-"

"แล้วถ้าเป็นของฉัน รุ่นพี่จะปฏิเสธมั้ยคะ"

"..."

"จริงๆ แล้วน่ะ... ฉันทำมาให้รุ่นพี่ไคโตะโดยเฉพาะเลยนะคะ"

"..."

"ฉัน... ฉันน่ะ..."

"..."

"ฉันชอบรุ่นพี่มาตลอด ตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกัน"

"..."

"ฉันชอบรุ่นพี่นะคะ รุ่นพี่ไคโตะ >O<!!"

"เอ๋?"

"..."

"วันแรกที่เจอกันน่ะ... วันเปิดภาคเรียนใช่มั้ย"

"ค่ะ" เขา...จำได้ด้วยเหรอ?

"ว้า... แย่จัง ฉันก็เข้าใจผิดมาตลอด คิดว่าเธอจะชอบเพื่อนของฉันซะอีก"

"..."

"โชคดีจัง ที่ฉันยังไม่เอาไปให้ไอ้เพื่อนเสน่ห์แรงของฉันน่ะ" เขาว่าพลางชูขนมเค้กนั่นขึ้น จนเห็นลูกอมมินต์ที่สอดไส้อยู่ด้านใน

"นะ...นั่นมันของฉันเหรอคะ OoO?"

"ก็มีแต่ของเธอเท่านั้นแหละ ที่ฉันไม่อยากจะเอาไปให้ใครน่ะ -/ / /-"

"..."

"ฉันก็เลยกินมันซะเองเลย ^_^"

"-/ / /-"

เขายืนขึ้น ก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าลงมาจนใกล้หน้าฉัน ก่อนจะใช้ริมฝีปากที่เคยมอบรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น ลงมาประทับที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบาจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นมินต์จากลูกอม Drop Kiss ลูกอมยี่ห้อโปรดของเขา ที่ส่งผ่านเข้ามาผ่านรอยจุมพิตอันแสนอ่อนโยนครั้งนี้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกช้าๆ

"ฉันก็..."

"O/ / /O"

"ชอบเธอนะชูการ์ -/ / /-"

ความรักของเรา เหมือนความหวานหอมกลมกล่อมของลูกอม Drop Kiss ที่จะค่อยๆ ทยอยออกมาจากกล่องของมันทีละเม็ดๆ เพื่อมาเติมเต็มความหวานในหัวใจของเราสองคนให้คงอยู่เพื่อจะรักกัน...

...ตลอดไป...

(The End)